Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012

17 Χρόνια Επιτυχίες

Ήταν μια κρύα νύχτα του χειμώνα του 1995 όταν γεννήθηκα...
...ναι, ρε μαλάκες, έκανε χειμώνα μέσα στη μέση του κατακαλόκαιρου ειδικά για να γεννηθώ εγώ, τι ζόρι τραβάτε τώρα;
...τέλος πάντων ήταν μια κρύα νύχτα του χειμώνα του 1995 όταν γεννήθηκα, και σήμερα, 17 χρόνια μετά, βλέπετε τα αποτελέσματα.
Όπως ίσως θα καταλάβατε, σήμερα είναι τα δέκατα έβδομα γενέθλιά μου, και γι'αυτό αποφάσισα να σας αποκαλύψω δεκαεπτά πτυχές από τη ζωή μου που δεν είχατε και καμιά ιδιαίτερη φαγούρα να μάθετε.
  1. Εγώ που (δε) με βλέπετε, εκτός από άρχοντας των λέξεων, της ρητορείας και των μαριονετών, έχω καταφέρει επίσης να κερδίσω βραβεία και διακρίσεις σε διαγωνισμούς μαθηματικών, διαγωνισμούς φυσικής, διαγωνισμούς χημείας, διαγωνισμούς για τα πάντα, διαγωνισμούς για τα κοάλα, έχω πάρει Proficiency Cambridge με A, έχω έναν τοίχο στο δωμάτιό μου γεμάτο κορνιζαρισμένα βραβεία, διπλώματα, πτυχία και αριστεία, στην παρέλαση θα μεταφέρω την ένδοξη γαλανόλευκη στα στιβαρά μου μπράτσα χωρίς καν να έχω ανοίξει βιβλίο ολόκληρη χρονιά και μου έχει απονείμει τιμητική πλακέτα ο δήμαρχος της περιοχής. Αυτά τα ολίγα.
  2. Παρ'όλα αυτά, κι ενώ πάντα το στυλό και το πληκτρολόγιο πιάνουν φωτιά, όταν είναι να ανοίξω το στόμα μου να μιλήσω κάτι παθαίνω (σε περιστάσεις που διακυβεύεται κάτι σημαντικό εννοείται, όχι όταν κάθομαι με τους τέσσερις συμμαθητές που με τσιτώνουν λιγότερο από τους υπόλοιπους σε ένα παγκάκι και λέμε μαλακίες). Αυτό συμβαίνει κυρίως σε προφορικές εξετάσεις, κάτι που εξηγεί πώς κατάφερα να πάρω Proficiency Cambridge με A και C στο Speaking. Επίσης, δεν έχω καταφέρει ποτέ να μιλήσω ανοιχτά σε γκόμενα, κάτι που εξηγεί γιατί δεν έχω γαμήσει ακόμα ούτε μηλόπιτα.
  3. Κι εξαιτίας ακριβώς αυτής της, ηττοπάθειας να το πω; φοβίας να το πω; μαλακίας θα το πω, όποτε σταμπάρω κάποια που μ'αρέσει αρκετά κάνω ακριβώς αυτό που κοροϊδεύω. Γίνομαι καληνυχτάκιας. Δηλαδή όχι ακριβώς καληνυχτάκιας, γιατί ούτε για καφέ δε με προσκαλούν. Δηλαδή και σαν καληνυχτάκιας αποτυχημένος είμαι. Τέλος πάντων, όσα έλεγα τόσο καιρό (και θα συνεχίσω να λέω) για το γένος των μουνόδουλων, καληνυχτάκηδων και λοιπών μιασμάτων είναι μια μορφή συγκεκαλυμμένης αυτοκριτικής. Όσο για εσάς, το πιστό μου ποίμνιο, φασκελώστε ελεύθερα, αλλά από αύριο. Σήμερα θέλω να το γιορτάσω.
  4. Από μικρό παιδάκι είχα ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική. Είχαμε ένα σετ πλήκτρα κι έπαιζα από το αυτί, χωρίς παρτιτούρα, διάφορα πράματα που άκουγα (τότε κυρίως Θεοδωράκη, Χατζηδάκι και λοιπούς έντεχνους που άκουγαν οι γονείς μου. Πολύ αργότερα το έριξα στη Lady Gaga). Μετά κάποια στιγμή βαρέθηκα, κυρίως γιατί είχα απογοητευτεί που δεν μπορούσα να παίξω με το δεξί και το αριστερό ταυτόχρονα, και το δώσαμε. Τώρα θα ήθελα να ξαναρχίσω, αλλά το πιο πιθανό είναι να καταλήξω στα ντραμς που είναι πιο εύκολα. Επίσης, όταν παίζω αέρινη κιθάρα, αν και δεξιόχειρας, μου βγαίνει πιο φυσιολογικό να πιάνω ταστιέρα με το δεξί και ηχείο με το αριστερό. Δεν ξέρω γιατί, και δεν ξέρω αν θα το έκανα και σε κανονική κιθάρα.
  5. Επίσης έχω ιδιαίτερη σχέση και με την υποκριτική. Στην πέμπτη δημοτικού έκανα τον πρόεδρο ενός δικαστηρίου σε σχολική παράσταση (πρωταγωνιστικός ρόλος λέμε, όχι αστεία!) και φέτος έκανα τον Λύκο σε μια μάλλον περίεργη διασκευή της Κοκκινοσκουφίτσας που έφτιαξαν κάτι συμμαθητές, όπου ο Λύκος είναι προικοθήρας που προσπαθεί να φάει τα λεφτά της γιαγιάς της Κοκκινοσκουφίτσας (κι άλλος πρωταγωνιστικός ρόλος λέμε, ρε μήπως να το σκεφτώ σοβαρά; Θέλω να πω, εδώ η Κίρστεν Στιούαρτ κι ο Ρόμπερτ Πάτινσον έκαναν καριέρα, εγώ θα τους πειράξω;)
  6. Με τις υπόλοιπες τέχνες δεν έχω και τόσο ιδιαίτερη σχέση. Είχα επιχειρήσει βέβαια να ασχοληθώ με τη ζωγραφική ένα φεγγάρι που έβλεπα την τιτανοτεράστια εκπομπή του Μπομπ Ρος στην ΕΤ3, αλλά μετά ήρθε αυτός ο καθυστερημένος καραγκιόζης και φημολογούμενος παιδεραστής που μας έκανε καλλιτεχνικά στο γυμνάσιο και μου γάμησε την αγάπη για την τέχνη. Επίσης, όταν τραγουδάω ακούγομαι σαν πληγωμένο μωρό ρινόκερου, και τις ελάχιστες φορές που επιχειρώ να χορέψω καταλήγω να ξεβιδώνομαι και να γίνομαι Άριεν Ρόμπεν. Και όχι, δεν επιχείρησα ακόμα να ασχοληθώ με τη γλυπτική. Έχει και η μαλακία τα όριά της.
  7. Αλλά και στον αθλητισμό διαπρέπω. Μια φορά έτρεξα 400 μέτρα με αντίπαλο ένα λεωφορείο και κέρδισα. Όποτε παίζαμε ποδόσφαιρο στη γυμναστική στο σχολείο ήμουν τερματοφύλακας της κλάσης...και του Χαλκιά μη σου πω. Επίσης στο μπάσκετ με προίκισε με τις τρομερές δυνάμεις του ο Μέγας Ένας Μάικολ Τζάκσον Τζόρνταν, αλλά δεν τις χρησιμοποιώ για να μην τρομάζω τα άλλα παιδάκια. Και καταλήγουμε στο βόλεϊ, στο οποίο τα πάω κάπως καλύτερα για ανεξήγητους λόγους. Αλλά το αγαπημένο άθλημα για να βλέπω είναι μακράν το μπιτς βόλεϊ. Γυναικών.
  8. Όταν ήμουν παιδάκι, είχα ένα ποδήλατο. Μετά ο πατέρας μου αποφάσισε ότι η Θεσσαλονίκη δεν είναι πόλη για να κάνει ένα μικρό παιδάκι ποδήλατο (όχι άδικα εδώ που τα λέμε), κι έτσι πήγαμε το ποδήλατο στο χωριό. Στη συνέχεια μεγάλωσα, το ποδήλατο δε μου έκανε πια και το παρατήσαμε στην αποθήκη να ξεφουσκώνει. Έκτοτε πάντα ήθελα να πάρω ένα ποδήλατο, αλλά επειδή οι Έλληνες οδηγοί δεν τρέφουν ιδιαίτερη αγάπη για τους ποδηλάτες κι εγώ δεν τρέφω ιδιαίτερη αγάπη για τα νοσοκομεία, θα περιμένω μέχρι να αναγνωριστεί η ιδιοφυΐα μου στο εξωτερικό και να με πάρει με υποτροφία το MIT.
  9. Περισσότερο κι από τον Μπόνο, τους ανώμαλους που κάθονται δίπλα σου όταν το λεωφορείο είναι άδειο, το YOLO, την συνήθεια που έχουν μερικοί να κολλάνε τις μασημένες τσίχλες τους κάτω από τα θρανία και τη θεοποίηση που υφίσταται εσχάτως ο σαπρακιασμένος πορνόγερος Μικ Τζάγκερ από τη μουσική βιομηχανία, μισώ τους θολοκουλτουριάρηδες που σε κοιτούν με μισό μάτι αν δεν μοιράζεσαι τα ίδια γούστα με τις αφεντομουτσουνάρες τους. Όχι, ρε μαλάκα, δεν έχω δει το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού, ή της Χήνας, ή δεν ξέρω ποιανού άλλου πτηνού, η καλύτερη ταινία που έχω δει ποτέ είναι το Airplane!, κι άντε και γαμήσου.
  10. Πάντως θα ήμουν πολύ τυχερός αν έκανα στις γκόμενες την ίδια θραύση που έκανα και κάνω στις φιλολόγους μου. Όχι, δε μας βγάλαν στις εφημερίδες, σεξοδιεστραμμένοι ανώμαλοι, απλά λέω ότι όλες με έχουν λατρέψει. Συγκεκριμένα, η κυρία Σ. που είχα στη Β'Γυμνασίου ακόμα λέει πως θα ήθελε να είχε κρατήσει ένα αντίγραφο από μια έκθεση που είχα γράψει τότε, η κυρία Δ. που είχα στην Α'Λυκείου πήρε έκθεσή μου και τη διάβασε στους μαθητές της Τρίτης, και η κυρία Μ. που είχα φέτος είπε στον πατέρα μου ότι όταν διαβάζει τις εκθέσεις μου μετά βγαίνει στο μπαλκόνι για τσιγάρο, για να τις απολαύσει καλύτερα (ακόμα μερικοί πουθενάδες μιλάνε για λεκτικούς οργασμούς;).
  11. Αν και οι αγαπημένοι μου καλλιτέχνες είναι η Λαίδη Παλαβιάρα, ο Μάρσαλ Μάδερς, το Σύστημα του Κάτω, η Ριάνα και η παρέα του Χέτφιλντ, του Χάμετ και του Τρουχίγιο (θα έβαζα και τον Ούλριχ αν δεν ήταν ένα φιλοχρήματο αρχίδι), αρκετή diversity δηλαδής, κι εγώ ο ίδιος απορώ με τα πράγματα που έχω καταφέρει να ακούσω χωρίς να ξεράσω τα άντερά μου. Μιλάμε για ποικιλία από Ρικ-Νέβα-γκόνα-γκιβ-γιου-απ-Άστλεϋ μέχρι Ah-ah-ah-ah-Stayin-Alive, από Slipknot και Rammstein μέχρι καμενιές τύπου "Ο γαμιάς της γειτονιάς" κι από χαμηλών τόνων αλτεριές τύπου Seven Nation Army μέχρι και Χρήστο-Είσαι-Μουνόδουλος-Χόρεψε-Μωρό-Μου-Τούση. Αλλά μη με βάλεις να ακούσω Μπίμπερ. Ποτέ όμως.
  12. Όταν ήμουν πολύ μικρό παιδάκι δεν είχα ιδιαίτερο χαμπάρι του τι χρησιμότητα είχαν τα λεφτά, κι έτσι, γύρω στα τρία μου, όταν ο παππούς μου μου έδωσε κάτι χαρτονομίσματα, το θεώρησα έξυπνη ιδέα να τα πετάξω στην αυλή. Μετά οι γονείς μου τα έψαχναν. Μεγαλώνοντας έμαθα ότι τα λεφτά δεν είναι ακριβώς για πέταμα, κάτι που εφαρμόζω μέχρι και σήμερα. Πάλι σε σχέση με τα λεφτά, τον Ιανουάριο του 2002 όπως όλοι ξέρουμε ήρθε στη ζωή μας το ευρώ. Εγώ είχα σε έναν κουμπαρά κάτι λεφτά (δραχμές τότε) και δεν ήθελα να τ'αποχωριστώ, γιατί δεν ήξερα ότι το ευρώ θα ήταν κι αυτό λεφτά (λέτε κάτι να ήξερα που δεν ήθελα να αποχωριστώ τις δραχμές;)
  13. Δε βρίσκω ποιο είναι το νόημα στα εξής τρία πράγματα: α) το παγωτό γιαούρτι. Θέλω να πω, η ανθρωπότητα είχε ήδη βρει χρησιμότητα για το γιαούρτι, το τζατζίκι. Εντάξει, και τις πίτες γιαουρτλού. Εντάξει, και το γιαούρτωμα. β) Τις σαλάτες στα φαστφουντάδικα. Γιατί το πρώτο όνομα που έρχεται στο μυαλό όλων μας όταν μιλάμε για υγιεινή διατροφή είναι τα McDonalds. γ) Τα κλαμπ. Δηλαδή βρίσκεσαι σε έναν χώρο με εκατοντάδες άτομα, όπου ακουμπιέστε, σπρώχνεστε και τσαλαπατιέστε, ακούγοντας ελεεινούς θορύβους. Ε, το ίδιο πράγμα γίνεται και στα λεωφορεία, μόνο που εκεί δεν φυσάνε οι άλλοι τον καπνό τους πάνω σου.
  14. Μια που τ'αναφέραμε κι αρχή διαλόγου κάναμε, τρέφω μια ανεξήγητη συμπάθεια προς τα λεωφορεία. Ως μικρό παιδάκι, ήταν μάλλον φυσιολογικό να εντυπωσιαστώ από ένα μεγάλο πράγμα που κάνει απίστευτο θόρυβο. Αλλά και τώρα, εκτός του ότι τα λεωφορεία (και πιο συγκεκριμένα οι επιβάτες τους) δεν αποτυγχάνουν ποτέ να μου χαρίσουν υλικό για μελλοντικές εγγραφές, όποτε αποφασίζω να γυμνάσω λίγο την απολλώνια κορμάρα, διαλέγω ένα λεωφορείο, κατεβαίνω στο τέρμα και γυρνάω σπίτι μου περπατώντας. 500 θερμίδες, το υπολόγισα σε ένα σάιτ που βρήκα στο ίντερνετ.
  15. Ενώ πάντα έτρωγα χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα αυτά που δεν τρώγανε τ'άλλα παιδάκια, λάχανα, χόρτα, κουνουπίδια, φασόλια, φακές, μελιτζάνες, ακόμα και σπανακόρυζο άμα χρειαζότανε, δε μου αρέσει η κέτσαπ. Καθόλου. Μου αφήνει μια απαίσια ξινίλα στο στόμα, και ποτέ δεν την έχω βάλει σε τίποτα που έφαγα. (Στο μεταξύ στην άλλη όχθη του Ατλαντικού η κέτσαπ μετράει για λαχανικό. Για τέτοια ζωάδια μιλάμε). Από την άλλη, κατάφερα να γνωρίσω άτομο που δεν τρώει κιμά και ντομάτα, οπότε δεν είμαι εγώ ο πιο ανώμαλος. Επίσης, δε μου άρεσαν ποτέ τα αχλάδια.
  16. Λατρεύω τη Θεσσαλονίκη γιατί είναι μια πόλη αρκετά μεγάλη για να μην τη βαριέσαι και ταυτόχρονα αρκετά μικρή για να την περπατήσεις ολόκληρη. Κι επίσης, γιατί είναι μια πόλη που ξέρει να τρώει. Όχι σαν μερικούς μερικούς ονόματα δε λέμε υπολήψεις δε θίγουμε Αθηναίους που το πιτόγυρό τους έχει περισσότερη πίτα παρά κρέας. Από την άλλη, θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς τις εκατόν πενήντα χιλιάδες βυζαντινές εκκλησίες, το φανάρι της Λαγκαδά που χάνεις δέκα λεπτά μες στο νερό απ'τη ζωή σου, την υπέροχη μυρωδιά σκουπιδίλας-Θερμαϊκίλας και τις φαεινές ιδέες του δημάρχου Μπουτάρη για την ανάπλαση της παραλίας.
  17. Πιστεύω ότι όλοι ξέρετε εκείνο το τραγούδι των Green Day 75 που λέει "I walk this empty street, on the boulevard of broken dreams", σωστά; Ε, λοιπόν, καλούτσικο δεν είναι; (Τι πιστέψατε ότι θα ακολουθούσε;) Λοιπόν, δεν νιώθω ότι έχω μια λεωφόρο χαμένων ονείρων να περπατήσω, γιατί τα όνειρά μου δεν είναι χαμένα. Είναι ακόμα εκεί έξω, και περιμένουν να τα κυνηγήσω. Κι αυτή η παράγραφος ήταν τόσο απίστευτα κλισέ που αν την έδινα σε υποψήφια καλλιστείων θα αρνιόταν να την βάλει στη συνέντευξή της, κι αν την έδινα στο Φοίβο να τη μελοποιήσει δε θα το έκανε. Τραγωδία, δεν είναι;
Πάρτε κι ένα τραγουδάκι...

 ...και happy birthday to me.
Αυτά, και να προσέχετε μην καείτε από τα κεράκια...ή την τιμή της τούρτας.

30 σχόλια:

  1. Χρόνια πολλά ρε κωλόπαιδο και ότι επιθυμείς και είναι πάνω σε αυτόν τον σκατένιο κόσμο σου εύχομαι να το αποκτήσεις.
    Δώρο δεν μπορώ να σου στείλω γιατί με έπιασε και εμένα η κρίση και μου χαμηλώσανε τον μισθό μαζί και το ηθικό.
    Η αγάπη και η εκτίμηση που τρέφω προς την ιδιοφυϊα σου ελπίζω να σου αρκούν προς το παρών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπως λέει και το άσμα από το Ελλάδα έχεις Ταλέντο, μας έπιασε η κρίση, μας έπιασε η κρίση, και ξέχασα αμέσως πως είναι το γαμήσι. Ευχαριστώ πολύ πάντως. Η αγάπη του κόσμου είναι αυτό που μου δίνει τη δύναμη για να συνεχίσω και λοιπές μπούρδες τύπου Metallica Family.

      Διαγραφή
  2. Χάπι μπέρθντεϊ του γιου, χάπι μπέρθντεϊ του γιου, χάπι μπέρθντεϊ μίστερ πρέζιντεντ, χάπι μπέρθντεϊ του γιου.

    (δεν ξεύρω πως θα είσαι εσύ σε δεκαεννιά χρόνια, αλλά όταν ήμουν εγώ δεκαεπτά, σου έμοιαζα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πως νόμιζα ότι τα γενέθλιά σου είναι αύριο;

    Τέσπα, χρόνια πολλά, βαριέμαι να σκέφτομαι/θυμάμαι κάτι πιο πρωτότυπο. Και πάμε στο σχολιασμό.

    1) Μπορώ άνετα να το πιστέψω...

    2 & 3) Εγώ είμαι εδώ... Που γαλλικά (αν έχω τον άθεό μιυ, κωλογλώσσα) το δίπλωμά μου το πήρα με 23,5/25 στα προφορικά... Και στις γκόμενες, πλέον έχω κάποια επιτυχία, τουλάχιστο μέχρι το πρώτο τηλέφωνο. Τώρα που άρχισε να μου περνάει και η νέα κρίση κατάθλιψης...
    4) Σε ζηλεύω γιατί παρ' όλη την εμπειρία μου, ούτε το 7 nation army δεν μπορώ να βγάλω με το αυτί... Με το ζόρι κουρδίζω.
    Αλλά αν έπιανες κιθάρα θα ξεκινούσες να παίζεις ίσια. Σε όλους τους άσχετους, και εμένα πριν, έτσι φαινόταν. Μάλιστα στην άρχη έτσι ξεκίνησα να παίζω, αλλά σύντομα κατάλαβα ότι καλώς με κράζανε.
    5) Σε όλο το σημοτικό ήμουν πρωταγωνιστής στα πάντα, και στο γυμνάσιο έπαιρνα πάντα ρόλους και συχνότατα τους μεγαλύτερους.
    6) -
    7) Για το μπιτς βόλλευ, το έχω πει κι εγώ αυτό το αστεία, αλλά σ' το χαρίζω γιατί πρώτος το έγραψες. Και εγώ ήμουν επίσης ο καλύτερος ποδοσφαιριστήσστο νησί στην ηλικία μου... Τρίτη με πέμπτη δημοτικού. Μετά είχα προβλήματα στο πόδι (ακόμα τα έχω) και πάχυνα.
    8) Ποδήλατο ρούλς
    9) Το δικτάτορα δες!
    10) Βλ. 2 & 3
    11) ετσ' κι ετσ' συμφωνώ
    12) Ναι, μάλλον κάτι ήξερες.
    13) Φρόζεν Γιογκαρτ ρούλς του κι ας μην του φαίνεται.
    14) Ε είσαι ανωμαλάρα.
    15) Μάλλον συμφωνώ, αλλά συχαίνομαι όλα τα φρούτα εχτός μήλου και καρπουζιού.
    16) -
    17) Μαλάκα είναι τόσο κλισέ που καταλαβαίνω γιατί σε γουστάρουν οι φιλόλογες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι όμως είναι σήμερα. Και μετά τα ευχαριστούμι Ατίνα ευχαριστούμι Ελάντα, πάμε στα σημαντικά:
      4)Βασικά και τώρα έχω βρει ένα προγραμματάκι στο ίντερνετ, το Virtual Piano, και παίζω τίποτα άμα μου έρθει.
      5)Και πώς δε σε βλέπουμε στην τελεόραση πουθενά;
      7)Από πού συμπέρανες ότι ήμουν καλός στο ποδόσφαιρο; Μανταλάκιας ήμουν και είμαι, απλά προσπάθησα να το πω υπογείως.
      9)Θα το δω κάποια στιγμή, τώρα βαριέμαι.
      13)Ναι, ε; Μπορεί κάποια στιγμή να το τιμήσω και αυτό.
      14)Είμαι και δεν το έκρυψα ποτέ μου.
      17)Ο σωστός συγγραφέας (λέμε τώρα) ξέρει να γράφει και για Πανελλήνιες και για να συγκλονίσει ψυχές. Ξανά λέμε τώρα.
      (Για το 6 και το 16 δε βρήκες καμιά εξυπνάδα να πεις;)

      Διαγραφή
    2. Για το 6 βρήκα αλλά τη θεώρησα αρκετά ανάξια λόγου και αφού βαριόμουν είπα να το αφήσω. Για το 16, ε, έχω πει τόσο πια για τη Σαλόνικα, θες κι άλλα;

      Στο 7 το επίσης πήγαινε σε εμένα, το κατάλαβα ότι είσαι αυτό που λέμε "άμπαλος".

      Και (5) δε με βλέπετε στην τιβί γιατί το θέατρο το έκοψα στο λύκειο, κυρίως λόγω συγκυριών (Ήμανε αρχηγός της ορχήστρας στις παραστάσεις κιετσ')

      Διαγραφή
    3. Α και 13, τα κλαμπ λειτουργούν σαν την περίοδο αλλά από την ανάποδη, άμα ξέρεις να χειριστείς τα θηλυκά. Επηρρεάζουν, μαζί με το αλκοόλ την ψυχοσύνθεση και τις κάνουν αρκούντως πιο εύκολες, αλλά το μουνί και το πριόνι, όποιος δεν τα ξέρει ιδρώνει που λέει κι ο Άλζας

      Διαγραφή
    4. Δεν κάνουμε μια Αμπαλιακός FC, να πάρουμε και τον Πίου για φορ και να χεστούμε στα τάλαρα; Όσο για τα κλαμπ και τα διαλύματα αιθανόλης, ναι, ίσως, αλλά από την άλλη άμα είναι να ψωνίσω γκόμενα από κλαμπ, καλύτερα να πάω κατευθείαν Βαρδάρη και να γλιτώνω και το ντάπα-ντούπα.

      Διαγραφή
  4. ΝΑ ΖΉΣΕΙς ΜΩΡΉ ΓΚΈΗΣΣΑ ΤΟΥ ΘΕΡΜΑΪΚΟΥ!!!!

    από τις πιο ωραίες σου αναρτήσεις!!!!

    (κράξιμο από αύριο εννοείται!!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αχ, το μικρούλι μας μεγάαααλωσεε! Άχουτο! Κάτσε να του πάρουμε δώρο μία καραμέλα και μία γυνή εκ του πρώην ανατολικού μπλοκ για... ενθάρρυνση για τις πανελλαδικές!

    Πέρα από την πλάκα, χρόνια πολλά, ρε θηρίο. Πάω στοίχημα ότι θα το δεις και εσύ σε λίγο: Κάνεις αμάν να βγεις από το σχολείο και μετά δεν είναι ότι νοσταλγείς τα παλιά. Μετά ο χρόνος φεύγει ΤΟΣΟ μα ΤΟΣΟ γρήγορα, ακόμη και αν βαριέσαι! Τη μια στιγμή είσαι 20 και έχεις μια ζωή μπροστά σου, την άλλη πατάς τα 30 και σου ετοιμάζουν το φέρετρο! FYI αυτό ήταν μέταφορ που έκανα επίτηδες, γιατί θεωρώ τα "άντα" παρακμιακά. Τι έχω να σου πω, λοιπόν: Διάβαζε, παπάρα, διάβαζε! Αν ξέρεις να κάνεις τα κουμάντα σου, στη φοιτητική ζωή θα γαμάς και θα δέρνεις! Τα σέβη του Χωστήρα, γιατί τα δικά μου έχουν ρεπό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δε θέλω από το ανατολικό μπλοκ. Μια μαύρη βρες μου. Αραπίνες λάγνες ξεκωλιάρες που λέει και το τραγούδι.
      Πέρα από την πλάκα, πιστεύω ότι μάλλον θα αφήσω κατά μέρος το ανηλεές κωλοβάρεμα και θα διαβάσω κάπως περισσότερο (κι αν δεν καταφέρω να περάσω τον Ατλαντικό, από του χρόνου διδακτορικό στο τάβλι θα κάνω). Αλλά αυτό συνεπάγεται ότι θα στερηθείτε την απύθμενη σοφία μου και δε θέλω να αφήσω τα πιστά μου πρεζάκια έτσι, δίχως στον ήλιο μπύρα. Τέλος πάντων, θα τα βολέψουμε κάπως.

      Διαγραφή
  6. Ανώνυμος8/8/12 13:53

    Χρόνια καλά!!!
    Όπως λέει και ο προλαλήσας τα άντα είναι κοντά.
    Και μιας και είσαι διαβαστερός μια κλισέ συμβουλή:Φοιτητής όσο μπορείς πιο μακρύα από το σπίτι σου!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λεπόν, αν καταφέρω να περάσω τον Ατλαντικό τσιμπώντας καμιά υποτροφία που είπα και στον προλαλήσαντα τότε μάλλον θα είμαι αρκετά μακρυά από το σπίτι μου (πέντε χιλιάδες χιλιόμετρα, να τ'αφήσω;). Αν όχι, τότε Φτωχομάνα και πάλι Φτωχομάνα. Και στη λέσχη να τρώω (που να με πληρώνεις δεν υπάρχει περίπτωση) πάλι δε βγαίνουν τα λεφτά.

      Διαγραφή
  7. Πολύχρωμος κι εντοιχισμένος!

    Happy Birthday Mr President
    (στο τραγούδησαν και πιο πάνω, αλλά πάρε και το βίδεο)


    ΥΓ 1
    Η σχολική παράσταση ήταν "Η τσάντα και το τσαντάκι";

    ΥΓ 2
    Άμα δεν κάνεις φοιτητής μακριά απ' το σπίτι σου, σε βλέπω να κάνεις καιρό ακόμα να χαρείς και να χαρίσεις άλλους οργασμούς πέραν των λεκτικών...
    (ας είναι και στην ίδια πόλη, το ζητούμενο είναι να 'χεις το δικό σου χώρο.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν πρέπει να ήταν αυτή, αλλά έχουν περάσει τόσα χρόνια που ούτε θυμάμαι.
      Και, θα το ξαναπώ άλλη μια φορά, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΛΕΦΤΑ ΛΕΜΕ! Ειδικά αν περάσω Θεσσαλονίκη, δεν υπάρχει περίπτωση να μείνω πουθενά αλλού. No money, no pethanei που λέει κι ο φίλος μου ο Μένιππος αν και άσχετο.

      Διαγραφή
  8. Χρόνια πολλά καμάρι μου! Και του χρόνου με μια παρθένα! :D
    ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εκτός κι αν ασπαστώ τον ισλαμισμό και πεθάνω διαδίδοντας την πίστη, οπότε θα έχω 72. (Όχι, δε θα έφτανα σε τέτοια μήκη για να γαμήσω, απλά λέμε και καμιά μαλακία να περνά η ώρα).

      Διαγραφή
  9. Χρονια πολλα μικρε! Ελπιζω να μη βραζετε εκει κατου καθοσον εμεις Θερμη μερια εχει αρχισει και μυριζει καμμενο και δεν μου παει το λουκ καρβουνο παραλλαγης στη μουρη...
    Αιντε και με Απολυτηριο με αριστα!Και εγω ετσι το πηρα και το κοιταζα να τσεκαρω αν μου δωσαν το σωστο...

    υγ.Δε με λες... Αυτο το καινουριο παγωτατζιδικο στην Σβωλου ειναι κοντα στη Βιβλιοθηκη και λεγεται "μπλα μπλα di amore" καπως;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ότι βράζουμε βράζουμε, αλλά ας είναι καλά ο άγιος άνθρωπος που εφηύρε το κλιματιστικό.
      Για το απολυτήριο δεν είχα ιδιαίτερη αμφιβολία, όσο για το παγωτατζίδικο είναι κοντά στη Βιβλιοθήκη και είχε και έναν τίτλο σε ιταλικά του κώλου, πιστεύω ότι θα το βρεις εύκολα.

      Διαγραφή
  10. Ναι! Ε αμα λεμε di amore ναι προφανως κατι γαμηθηκε στη μεταφραση, αλλα περασα προψε και λεω λεεεεεες;

    Γιατι οσον αφορα το παγωτο, τα Χαγκεν ειναι πανακριβα και οσα ειναι στο πεζοδρομο της Γουναρη ειναι πιο βιομηχανικα και απο τα μπεργκερ των ΜακΝτοναλντς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε, ναι, κοίταξε, δεν ξέρω και ιδιαίτερα πολλά ιταλικά για να ξέρω αν και κατά πόσο επιλήψιμο λάθος είναι το di amore, αλλά θα κάνω ότι σε πιστέψω. Πάντως είναι στην αριστερή πλευρά του πεζοδρομίου όπως πας προς Αγ.Σοφία και πριν από τη Ναυαρίνου αν δεν πέφτω τόσο έξω.
      Πανάκριβα δε θα πει τίποτα. Άμα γίνω δισεκατομμυριούχος (που θα γίνω) θα αγοράσω το εργοστάσιο και θα τρώω κάθε μέρα την καλύτερη παρτίδα. Ναι, όλη την παρτίδα μόνος μου.

      Διαγραφή
  11. Κρατα και τιποτε για μας ρε... Οπως εκεινο το σιροπι σοκολατας γαλακτος που κρυσταλωνει οταν πεφτει πανω στο παγωτο και ςχδψσλχμχχμμχμχμμμμμμ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν πεις σε παρακαλώ πολύ και κάνεις και δυο τούμπες...

      Διαγραφή
    2. Και μια και είμαστε εδώ πέρα, δεν ανοίγεις κι εσύ κανένα μπλογκ να έχουμε καμιά μαλακία να διαβάζουμε; Λέω γω τώρα.

      Διαγραφή
    3. Σεε παραακαααλωω πολυυυυ Θωμαααααααα ζβουμ ζβουμ (οι τουμπες ηταν αυτο)...

      ΤΟ χω σκεφτει αλλα δεν πιστευω οτι εχω τα καταλληλα προσοντα να γραφω μαλακ....οχι αυτα τα χω, τελος παντων δεν πιστευω πως εχω λεγειν, τουλαχιστον οχι για πανω απο μια παραγραφο και θα καταληξω να λεω βαρετες μαλακιες κ ουτε στον οχτρο μου...

      Διαγραφή
    4. Αν δε δοκιμάσεις δε θα ξέρεις, κι όσο για το παγωτό κάτι θα γίνει.

      Διαγραφή
  12. Ανώνυμος13/8/12 16:50

    Πέρασα και εγώ μία βολτίτσα από το βλογίδιον σου...
    Λοιπόν, να ξεκινήσω με τις κλισέ ευχές.
    Χρόνια πολλά, ευτυχε...χισμένος και ό,τι επιθυμείς!
    Αφού τελειωσα, θα φτύσω δυό καφρίλες και θα σηκώσω το ψηφιακό κουφάρι μου από το δροσερό βλογίδιον σου, που κάνει το blogspot ακόμη πιο πλούσιο με τις ωραίες αναρτήσεις σου.
    Μάγκα, θα μιλήσω ανοιχτά. Είμαι μεγαλύτερός σου. Όχι πολύ, ούτε λίγο. Είσαι έξυπνος άνθρωπος. Δεν πιστεύω πως η εξυπνάδα και το πνεύμα κάποιου έχει να κάνει με την ηλικία. Αυτές είναι μαλακίες των κωλόγερων για να έχουν δικαιολογία να βασανίζουν τους νέους και να τη βγάζει ακόμη πιο καλά η τεμπέλικη κωλάθρα τους.
    Μιά ζωή στην ξάπλα και την ανοησία και ξαφνικά ξυπνούν εξήντα χρονών και έχουν γίνει πλέον σοφοί! Μαλακίες! Τέλος πάντων.
    Οι επιδιώξεις σου, η χαρά για το μέλλον, η ελπίδα, όλα αυτά τα είχα κάποτε και εγώ. (Και δυστυχώς τα έχω ακόμη, γι αυτό και ακόμη συνεχίζω να υπάρχω) Κάποια μέρα όμως, αν όχι θα καταλάβεις ή μάθεις, θα συνειδητοποιήσεις πως κανείς δεν πιστεύει σε σένα, κανείς δε νοιάζεται για την εξυπνάδα σου, κανείς δεν ενδιαφέρεται για την ζωή γενικά. Όλα για τα λεφτά, την καλοπέραση και να είναι καλά οι αφράτοι κώλοι τους.
    Η εξυπνάδα φοβίζει, η γνώση είναι βάσανο και η ελπίδα μιά απάτη. Μην ξεχνάς πως η ελπίδα ήταν και αυτή μέσα στο κουτί της Πανδώρας... Λοιπόν, δεν έχω σκοπό να σε στεναχωρήσω. Μπορείς να με πεις απαισιόδοξο, αν θες. Εγώ το λέω ρεαλισμό.
    Και εγώ έχω πικραθεί αρκετά από την ζωή...
    Μία συμβουλή μπορώ να σου δώσω.
    Μην παίρνεις τίποτα στα σοβαρά. Αυτό.
    Βλέπω ήδη προσπαθείς να το κάνεις. Τουλάχιστον έτσι νομίζουν ότι αυτό κάνεις οι ρηχοί άνθρωποι που θα διαβάζουν εδώ.
    Εγώ βλέπω όμως πως "βλέπεις", έχεις ευαισθησίες και ξέρω πως πάντα χάνουν τέτοιοι άνθρωποι στο τέλος.
    Αυτό που κατάλαβα τον τελευταίο καιρό είναι αυτό:
    Η άγνοια είναι δύναμη. Η άγνοια είναι γνώση.

    Σε χαιρετώ, εύχομαι τα καλύτερα για εσένα.
    Είσαι μεγάλος και δε χρειάζεται να είσαι σαράντα ή τριανταπέντε χρονών για να φανείς ώριμος.
    Η ωριμότητα κρυβεταί αλλού. Όχι στην ηλικία.
    Και ας σε λένε "μικρό" εδώ...
    See ya, man!
    Τα καλύτερα για την πάρτη σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν πω tl;dr θα παρεξηγηθείς, ε; Πάντως μ'αρέσει η επιχειρηματολογία σου.

      Διαγραφή

Ξέρετε, πολλές φορές συμβαίνει τα σχόλια να είναι ακόμη πιο έξυπνα, εύστοχα ή ουσιαστικά από την εγγραφή καθεαυτή. ΟΧΙ ΕΔΩ. Αν σας έρθει καμιά εξυπνάδα, κρατήστε την για τον εαυτό σας.