Οδηγώ και δε σκέφτομαι

Όχι, ε; Καλά, θα σας βρω κάποιο καλύτερο soundtrack για την εγγραφή.

Πολύ καλύτερα, έτσι.
Προσοχή: Η ακόλουθη εγγραφή είναι πολύ πιθανό να σας θυμίσει τις φιλοσοφίες της Ράνιας από το Singles, η-ζωή-είναι-σαν-το-τάβλι-πόρτες-πλακωτό-και-τέθοια. Αλλά υπάρχουν δύο πολύ σημαντικές διαφορές: πρώτον, αντιπαθώ βαθύτατα το Singles. Θα ήταν το λιγότερο αστείο σίριαλ της ελληνικής τηλεόρασης, αν δεν υπήρχε στην ελληνική τηλεόραση ο Χάρης Ρώμας.
Και δεύτερον, η Ράνια ήταν απλά μια ηλίθια που έλεγε μαλακίες. Εγώ είμαι ένας ηλίθιος που λέει μαλακίες κι επιπλέον είναι από τους πρώτους στο τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών του ΑΠΘ. Άρα κερδίζω. Πάμε λοιπόν στο ζουμί.
Χθες, που λέτε, μπήκα για πρώτη φορά στη ζωή μου πίσω από το τιμόνι.
Τόσο ο Γρηγόρης όσο και η Ιωάννα, στο άκουσμα αυτής της είδησης, με ρώτησαν, ο μεν πόσες γριές έφαγα, η δε πόσα περίπτερα κατέβασα. Η απάντηση και στις δύο αυτές ερωτήσεις ισούται με τους -273,15 βαθμούς Κελσίου σε Κέλβιν. Για τον Ρασκόλνικωφ, αυτό σημαίνει μηδέν.
Δεν είναι ότι δεν είχα την καλή προαίρεση. Αλλά η εκπαιδεύτρια από δίπλα ήλεγχε γερά τα πετάλια.
Ναι, εκπαιδεύτρια. Θα μάθω να οδηγώ από γυναίκα. Τα πράματα είναι πολύ σοβαρά. Μαζέψτε τις κόρες και τις αδερφές σας.
Που λέτε, λοιπόν, μπαίνω μέσα στο αυτοκίνητο της σχολής και με πηγαίνει η εκπαιδεύτρια σε κάτι στενά εκεί χαμηλά στη Σταυρούπολη πίσω από το Μαρινόπουλο, και είμαι απόλυτα σίγουρος ότι όλοι εσείς που σας φέρανε μια φορά πενταήμερη στη Θεσσαλονίκη και ήσασταν όλη την ώρα πιο σουρωμένοι κι από μένα που στη δική μου πενταήμερη τραγουδούσα Παντελίδη από δωμάτιο σε δωμάτιο καταλάβατε πού στο διάολο είναι αυτό που σας λέω.
Σε ένα από αυτά τα στενά, λοιπόν, αλλάζουμε θέσεις, μου λέει πώς να φτιάξω τη θέση για να μπορώ να οδηγήσω σωστά, και στη συνέχεια αρχίζει να μου εξηγεί για το πώς ξεκινάμε. Φαντάζομαι ότι όλοι εδώ μέσα που έχετε δίπλωμα οδήγησης, ο Χωστήρας, η Κρήτη, ακόμα κι ο Περίνιο με τον ισπανικό κουβά του, θα ξέρετε ότι για να αρχίσει να τσουλάει πρέπει να πατάς απαλά το γκάζι και να αφήνεις απαλά το συμπλέκτη.
Κι αυτό μέχρι να βρεις το σημείο ισορροπίας. Αν αφήσεις λίγο λιγότερο το συμπλέκτη, δεν ξεκινάει. Αν τον αφήσεις λίγο παραπάνω, ή που θα σου σβήσει ή που θα πεταχτεί απότομα, στουκάροντας τον κώλο αυτού που είναι παρκαρισμένος μπροστά και επισύροντας ποινή καταρρακτώδους βροχής καντηλιών και χριστοπαναγιών.
Και κάπου εκεί σκέφτηκα, σάμπως αυτό δεν προσπαθούμε να κάνουμε και στη ζωή μας; Να ισορροπήσουμε πεντάλια.
Οκ, η αλήθεια είναι ότι δεν το σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή αυτό το πράγμα, αλλά σήμερα το πρωί καθώς σκεφτόμουν τι παπαριά να βρω πάλι να γράψω στο μπλογκ μέχρι να έρθει ξανά η ώρα να γράψω το Ημερολόγιο του Μηχανολόγου.
Εκείνη την ώρα το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι θα τα σκατώσω όλα, ότι όλο και κάποιον θα σκοτώσω και θα με πάνε φυλακή και θα καταλήξω σαν τον Ισοβίτη του Αρκά και θα γίνει η κωλοτρυπίδα μου διπλής κυκλοφορίας και θα αμαυρωθεί το ποινικό μου μητρώο και δε θα μπορέσω ποτέ να ξαναγευτώ παγωτό από τα Haagen Dazs.

Αυτό, βέβαια, δεν έγινε ποτέ, γιατί απ'τη μία δεν πήγα με πάνω από είκοσι χιλιόμετρα την ώρα, και στα είκοσι χιλιόμετρα την ώρα μόνο την ώρα σου μπορείς να σκοτώσεις, κι αφετέρου γιατί είχα την εκνευριστική (για την εκπαιδεύτρια και όλους τους παριστάμενους) συνήθεια να κοκαλώνω το φρένο, ενώ πάντα δεν πήγαινα με πάνω από είκοσι.
Έλεγα λοιπόν ότι στη ζωή μας είναι σαν να προσπαθούμε να ισορροπήσουμε πεντάλια. Πατάς λίγο το ένα, αφήνεις λίγο το άλλο, μέχρι που το πράμα να αρχίσει να τσουλάει. Βέβαια, δεν έχεις πλέον να κάνεις με τα τρία πεντάλια που έχεις μπροστά σου στο αυτοκίνητο. Έχεις δεκάδες πεντάλια, εκατοντάδες πεντάλια, χιλιάδες πεντάλια, εκατομμύρια πεντάλια, καλά τώρα το γάμησα, και τη μία πατάς το ένα, την άλλη πατάς το άλλο.
Αφήνεις λίγο το ένα, πατάς λίγο το άλλο, και ούτω καθεξής.
Και φυσικά, δεν τα πατάς απότομα, ούτε μέχρι τέρμα. Εκτός από το συμπλέκτη, που άμα δεν τον πατήσεις μέχρι τέρμα δε βγαίνει η ταχύτητα. Που σημαίνει ότι πρέπει να ξέρεις πώς θα φερθείς στο κάθε πεντάλι ξεχωριστά. Το ένα θέλει απαλά, το άλλο τέρμα, το τρίτο καθόλου.
Ούτε πρέπει να φοβάσαι το γκάζι. Αν δεν το πατήσεις, δεν ξεκινάς. Κάθεσαι εκεί που είσαι, και κλαις τη μοίρα σου, κι αναρωτιέσαι γιατί δεν μπορείς να πας πουθενά με τη ζωή σου
Και με το φρένο τα ίδια. Άμα κοκαλώνεις κάθε τρεις και λίγο, και μπροστά δεν πας, και γαμάς άσκοπα τα φρένα, που σημαίνει ότι όταν τρέχεις με εκατό και έρχεται μπροστά σου το τρένο, δε θα προλάβεις να σταματήσεις και θα γίνεις πελτές. Οκ, στην ζωή έξω από το τιμόνι αυτό μάλλον δεν ισχύει και τόσο πολύ, γιατί δεν έχεις κυριολεκτικά φρένα.
Όχι, αυτό που λέμε "έχω σώας τας φρένας" δε λέει για φρένα.
Αλήθεια.
Ανοίξτε ένα λεξικό και κοιτάξτε το.
Και με τις ταχύτητες, τι γίνεται; Όταν η ζωή σου πάει με εκατό, εσύ δεν μπορείς να έχεις δευτέρα. Ή θα βάλεις τρίτη και τέταρτη, ή θα επιβραδύνεις, ή θα κάψεις τη μηχανή. Ένα απ'αυτά τα τέσσερα. Τρία είναι; Ή που θα μάθεις να μετράς. Και τώρα είναι τέσσερα και πάρτε τ'αρχίδια μου.
Και ας μην ξεχνάμε τη σήμανση. Δεξιά κι αριστερά σου βλέπεις ένα σωρό σήματα. Σου λένε πού μπορείς να πας, πού πρέπει να πας, πώς θα πας εκεί που θες να πας, θέτουν προτεραιότητες, και κυρίως λένε πού πρέπει να σταματήσεις.
Συνήθως όμως οι περισσότεροι άνθρωποι γράφουν αυτά τα σήματα στ'αρχίδια τους.
Και κάπως έτσι προκαλούνται τα ατυχήματα.
Κι επίσης υπάρχουν τα φλας. Τα οποία χρησιμεύουν για να γνωρίζουν οι υπόλοιποι οδηγοί γύρω σου προς τα πού πας. Αν δεν το δείξεις εσύ με κάποιον τρόπο, μην περιμένεις να καταλάβουν από μόνοι τους πού θες να πας εσύ.
Όταν πάλι έχεις μπροστά σου στροφή, αν στρίψεις λιγότερο ή περισσότερο απ'όσο χρειάζεται, θα βρεις. Ακολουθείς ακριβώς τη στροφή. Κι επίσης, δεν κοιτάς προς τα πού φεύγει το αυτοκίνητο, ή η ζωή σου, γιατί θα φύγεις μαζί με αυτό. Κοιτάς εκεί που πρέπει να πας.
Κι ούτε καρφώνεσαι, κοιτώντας μόνο μπροστά σου ή μόνο αριστερά σου ή μόνο δεξιά σου ή μόνο στον κώλο της γκόμενας που περπατάει απέναντι στο πεζοδρόμιο και μαλάκα μου, πώς το βαδίζει έτσι το δωδεκάποντο, τύφλα να 'χουνε οι Μπιγιονσούδες κι οι μοντέλες κι έτσι κι έρθω από κει θα την κάνω να πει το δεσπότη Βαγγέλη γιατί βαρέθηκα τον Παναγιώτη, μανάρα μου...ΚΡΑΚ! ΣΠΛΑΤΣ! ΜΠΟΥΜ! Πάει. Τράκαρες.
Προσέχεις τους πάντες και τα πάντα. Δεν περιμένεις ούτε κανέναν άλλον να σε πει, ούτε να σου έρθει η θεία φώτιση. Κοιτάς και βλέπεις τι γίνεται γύρω σου.
Αυτά τα ολίγα σημαντικά μαθήματα ζωής έμαθα από το χθεσινό μάθημα οδήγησης. Να οδηγώ πάλι δεν μπορώ να πω ακόμα ότι έμαθα, αλλά κανείς δε μαθαίνει τα πάντα με την πρώτη. Είναι νόμος της φύσης. Κι εγώ μπορεί να είμαι πιο έξυπνος και γαμιστερός απ'όλους σας αλλά δεν μπορώ να τα βάλω και με τους νόμους της φύσης.
Οπότε αύριο πάλι βγαίνω παγανιά για γριούλες.
Και πρωί πρωί μάλιστα. Πριν καν πάω στη σχολή.
Αυτό θα πει ευχάριστο πρωινό ξύπνημα.
Όσοι κυκλοφορείτε στη Θεσσαλονίκη, να έχετε τα μάτια σας ανοιχτά.
Αυτά, και να προσέχετε, όχι πολύ απότομα το γκάζι, όχι πολύ απότομα το φρένο, όχι πολύ σφιχτά το τιμόνι και, για όνομα του Αλλάχ, να σταματάτε στα στοπ, τι ψυχή θα παραδώσετε δηλαδή.