O Εκλεκτός: Η Τελική Μάχη

Κυρίες και κύριοι, η στιγμή που όλοι μας περιμέναμε με αγωνία έφτασε. Όλη η saga εδώ, εδώ κι εδώ.
Η πτήση του Τζακ και της Τζίνα προς τη Ρωσία ήταν μάλλον αρκετά άβολη. Σε όλη την πτήση ένα δαιμονισμένο τετράχρονο τσίριζε σαν τη Νικόλ Νταφάκ όταν την παράτησε ο Λευτέρης, η Νικόλ Νταφάκ τσίριζε επειδή την παράτησε ο Λευτέρης, ένας χοντρός έτρωγε από μια ατελείωτη γαβάθα πατατάκια δίπλα τους, γεμίζοντας τον τόπο ψίχουλα, σάλια και αυγά βατράχου, ενώ αριστερά του Τζακ καθόταν ένα εξαιρετικά κακοντυμένο τραβέλι που του την έπεφτε με τον πιο γελοίο τρόπο που μπορείτε να φανταστείτε και δεν θα σας τον περιγράψω γιατί ο Εκλεκτός είναι ένα σοβαρό ανάγνωσμα.
-Στο 'χα πει, βρε αγάπη μου, του είπε η Τζίνα, να πάρουμε τον διακτινιστή.
-Πρώτον, πες το πιο δυνατά, υπάρχει μια κουφή γριά δέκα σειρές πιο πίσω που κοιμόταν και δε σε άκουσε. Δεύτερον, όπως σου έχω ήδη εξηγήσει, ο διακτινιστής βγήκε ελαττωματικός. Είχα τη φαεινή ιδέα να τον βασίσω στους χάρτες της Apple για το Iphone 5 και τώρα όπου και να του δώσω οδηγίες με βγάζει σε ένα μπουγατσατζίδικο στην Μπουρκίνα Φάσο. Και τρίτον, χρειαζόμαστε χρόνο για να καταστρώσουμε το σατανικό σχέδιο με το οποίο θα εξουδετερώσουμε τον παρανοϊκό εμπρηστή.
-Να φωνάξουμε τη Βερόνικα Δεσύλλα;
-Όχι, όχι, σε παρακαλώ μη με διακόψεις για λίγο. Πάρε το κινητό μου και παίξε λίγο Candy Crush όσο εγώ θα σκέφτομαι.
Η Τζίνα όμως δεν είχε καμία διάθεση να παίξει Candy Crush. Δεν καταλάβαινε γιατί ο Τζακ την υποτιμούσε τόσο πολύ. Στο κάτω κάτω της γραφής, δεν ήταν απλά μια υπερμουνάρα με βυζιά 36DD και κώλο που τον είδε η Μπιγιονσέ και έπεσε σε κατάθλιψη! Είχε και λίγο νιονιό μέσα στο κεφάλι της. Άσε που είχε ξεκλειδώσει ήδη όλα τα επίπεδα και βαριόταν. 
Καθώς το αεροπλάνο πετούσε πάνω από το Καζακστάν, ένας περίεργος τύπος, ντυμένος στα ασπρόμαυρα, σηκώθηκε, αργά αργά, πήγε στο πιλοτήριο, έσπασε την πόρτα με μια κλωτσιά και ανακοίνωσε από τα μεγάφωνα, με χαρακτηριστικό βαρύ λάμδα:
-Πρόκειται για αεροπειρατεία! Θα πάμε όλοι στη Θεσσαλονίκη, και δε θέλω να ακούσω κιχ!
-Κιχ, είπε ο Τζακ βαριεστημένα.
-Το άκουσα αυτό! Θα σας καθαρίσω όλους!
-Θα μας κλάσεις...πήγε να πει ο Τζακ, αλλά ο αεροπειρατής τον σημάδεψε με το όπλο του. 
-Το βλέπεις αυτό; Δε σε κάνω πλάκα! Θα σε κάνω ελβετικό τυρί!
-Ελβετικό τυρί; Μήπως θες να πεις ελβετικό κασέρι; του αντιγύρισε ο Τζακ.
-Ε...τι με τα μπερδεύεις τώρα;
-Μα ναι, αφού τυρί είναι η φέτα, κι οι Ελβετοί δε βγάζουν φέτα, άρα αυτό που βγάζουν οι Ελβετοί είναι ελβετικό κασέρι, του εξήγησε ο Τζακ.
-Βέβαια...σαν να 'χεις δίκιο, φιλαράκι, παρ'όλα αυτά...
-Τελειώνετε με τις βλακείες! είπε απηυδισμένη η Τζίνα. Ας πα να το λένε και ελβετικό ματζαφλόκι, στ'αρχίδια μας κι εμάς Κωστής Παλαμάς. Κι εσύ όμως, καρντάσι, εξήγησέ μας, γιατί σου καύλωσε έτσι ξαφνικά να μας πας στη Θεσσαλονίκη; Έχουμε και μια βότκα να σώσουμε!
-Είναι μέρος του σατανικού μου σχεδίου, ανόητη! Θα σας προσγειώσω στην αυλή του Ιβάν Σαββίδη, και θα τον εκβιάσω ότι αν δεν κινήσει τα νήματα να πάρει το πρωτάθλημα η ΠΑΟΚάρα θα σας καθαρίσω όλους!
-Είναι τρελός! είπε ο Τζακ, αλλά ο Παοκτζής αεροπειρατής δεν τον άκουσε, γιατί είχε αρχίσει ήδη να τραγουδάει "ΩΩΩ, ΠΑΟΚΑΡΑ, ΕΧΩ ΤΡΕΛΑ, ΜΕΣ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ!"
Τελικά το αεροπλάνο προσγειώθηκε στην αυλή του Ιβάν Σαββίδη, γιατί ο Τζακ έκρινε ότι το πρόβλημα ήταν ανάξιο να ασχοληθεί μαζί του, κοτζάμ Εκλεκτός, που μεταξύ άλλων είχε εφεύρει το ασύρματο τηλέφωνο ντουζιέρας, την τηλεπαθητική μαστογραφία και την έξυπνη σήτα.
-Τι είναι αυτά ρε; Ποιος σας έμαθε να προσγειώνετε αεροπλάνα στην αυλή του κόσμου; είπε εξοργισμένος ο Ιβάν.
-Λοιπόν, Πρόεδρε, είπε ο Παοκτζής, άκουσέ με καλά. Άμα πάρει και φέτος το πρωτάθλημα ο κωλόγαυρος, θα τους καθαρίσω όλους μέσα στο αεροπλάνο!
-Αυτό ήταν όλο; Καλά, άσε μας τώρα στην ησυχία μας και τα λέμε τον Απρίλη στο Λευκό Πύργο.
Ο Παοκτζής έμεινε ικανοποιημένος από την απάντηση του Ιβάν και έφυγε για την Τούμπα. Ο Τζακ πήγε στον πιλότο και του είπε:
-Ωραία, και τώρα που τελειώσαμε με τον παλαβό, πάμε επιτέλους στη Ρωσία γιατί έχουμε και δουλειές.
-Μα...δεν έχει χώρο για να το απογειώσω.
-Και πώς είχε χώρο για να το προσγειώσεις;
-Ε...δεν ξέρω...
-Καλά ρε, κι εγώ πώς θα πάω στη Ρωσία;
-Ε...πάρε το λεωφορείο...
-Με δουλεύεις; Με την κίνηση της Λαγκαδά θα κάνουμε δύο αιώνες!
-Κι εγώ τι να κάνω;
-Φύγε από δω, ανίκανε, θα το πιλοτάρω εγώ. Έλα παιδιά, ανεβείτε, φεύγουμε.
-Περίμενε να τελειώσουμε το τσιγάρο μας ρε!
-Δεν περιμένω κανέναν σας. Διακυβεύεται η φήμη μου, η παγκόσμια ειρήνη και κυρίως η βότκα.
Ο Τζακ μπήκε στο πιλοτήριο κι άρχισε να κάνει όπισθεν. Ξαφνικά η Νικόλ Νταφάκ άρχισε να σκούζει:
-Κοίτα! Κοίτα το σπίτι!
-Τι; Τι έχει;
-Θα το χτυπήσεις, καλέ! Κόψε λίγο αριστερά. Ώπα. Ώπα, θα βρεις. Παρ'το όλο δεξιά. Έλα, έλα, έχεις χώρο, στοπ. Βγες αριστερά, όλο αριστερά, ναι, ναι, ωραίος, βγήκες.
Αφού η Λευτεροχτυπημένη κορασίδα έκανε κουμάντο στον Τζακ για να ξεπαρκάρει, και λίγες ώρες αργότερα, το αεροπλάνο προσγειώθηκε στη Ρωσία. Η πτήση ήταν μάλλον επεισοδιακή, γιατί η Τζίνα ήθελε να βγει στην μούρη του αεροπλάνου και να φωνάξει "Τζακ, άιμ φλάιιν!", αλλά προείχαν άλλα πράματα.
Μόσχα, μια τεράστια πόλη με μακραίωνη ιστορία και πολλά αξιοθέατα. Ο Τζακ κι η Τζίνα όμως δεν ήταν τουρίστες. Νοίκιασαν δύο ποδήλατα κι έφυγαν κατευθείαν για την Κόκκινη Πλατεία.
-Μα γιατί ποδήλατα; είπε η Τζίνα. Με ένα αυτοκίνητο θα φτάναμε πολύ πιο γρήγορα.
-Έχεις πάρει τριάμιση κιλά, της απάντησε ο Τζακ.
-Να σου δώσω μια...του είπε η Τζίνα, αλλά αποφάσισε να δώσει τόπο στην οργή προς το παρόν, αναλογιζόμενη τον κίνδυνο.
Οι δρόμοι γύρω από την Κόκκινη Πλατεία ήταν όλοι κλειστοί, αλλά ο Τζακ κατάφερε να πηδήξει πάνω από τα οδοφράγματα με χαρακτηριστική άνεση που του προσέφεραν οι δεκάδες ώρες GTA.
Και δεν ήταν κλειστοί χωρίς λόγο. Από τη μία μεριά, βρισκόταν μια επίλεκτη μονάδα του Ρωσικού στρατού, οπλισμένη μέχρι και το μεγάλο δάχτυλο του δεξιού ποδιού, και μπροστά από όλους ήταν ο Πούτιν, κραδαίνοντας μια μπαζούκα και συνοδευόμενος από τον Βάσια, την κατοικίδια αρκούδα του.
Κι από την άλλη, ο επικίνδυνος αυτός εγκληματίας, σκαρφαλωμένος στον ψηλότερο τρούλο του Αγίου Βασιλείου, με έναν πυροκροτητή στο χέρι. Η φιγούρα του τρομοκράτη φαινόταν ακαθόριστα οικεία στον Τζακ, αλλά δεν μπορούσε να φανταστεί την τροπή που θα έπαιρναν τα πράματα.
-Κατέβα αμέσως από εκεί πάνω, του φώναξε ο Πούτιν, για να μη γίνεις το πρωινό σνακ του Βάσια!
-Καμ εν γκετ ιτ, Βλαντ! φώναξε ο τρομοκράτης. Άμα δεν ικανοποιήσεις τα αιτήματά μου, πατάω το κουμπάκι και μπουμ!
-Στον Πούτιν πουτινιές ρε;
-Το ρισκάρεις; έκανε με σαδιστικό χαμόγελο ο τρομοκράτης.
-Προτείνω να μην το ρισκάρουμε, είπε του Πούτιν ο Τζακ, που είχε γλιστρήσει δίπλα του αθόρυβα.
-Άι στο διάολο! Με τρόμαξες, του είπε ο Πούτιν. Πολύ καλά. Κατέβα από εκεί πάνω να διαπραγματευτούμε το ζήτημα.
Κι έτσι κι έγινε. Καθώς πλησίαζε ο τρομοκράτης, ο Τζακ όλο και σκεφτόταν ότι αναγνώριζε από κάπου την αισχρή αυτή σκατόφατσα, αλλά δεν του ερχότανε το κλικ.
-Λοιπόν, πρότεινε ο Πούτιν, σε αντάλλαγμα για την ασφάλεια της πολύτιμης βότκας μας, σου δίνω δύο δισεκατομμύρια ρούβλια, πέντε πετρελαιοπηγές στη Σιβηρία και τα δικαιώματα για τη μεταφορά της μελλοντικής μου αυτοβιογραφίας, "Πούτιν: ο άνθρωπος, ο θρύλος, ο θεός" στον κινηματογράφο.
-Δε θέλω τίποτε από όλα αυτά, είπε ο τρομοκράτης, κι ένα δάκρυ άρχισε να κυλάει στο αριστερό του αρχ... μάγουλο. Θέλω μόνο...
Ο Τζακ έφαγε τη φλασιά που τόσο πολύ περίμενε. Ήταν...
-...τη γυναίκα της ζωής μου.
...
...
...
...αυτή η δραματική παύση χρησιμεύει στο να κάνει τη διήγηση ακόμα πιο δραματική αλλά επειδή σας βλέπω έτοιμους να με λιθοβολήσετε με πατατάκια από την αγωνία σας θα σας δώσω την απάντηση που τόσο πολύ περιμένατε...
...ήταν o Παντελίδης.
-Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου, μονολόγησε ο Τζακ.
-Βρε αγόρι μου, του είπε ο Πούτιν, πάλι άρχισες τα ίδια;
-Δεν μπορώ να κοιμηθώ αν δε νιώθω το άρωμά της! έκλαψε ο αγαπημένος λαϊκός τροβαδούρος.
Ο Τζακ, ευτυχώς, είχε τον κατάλληλο τρόπο να επιλύσει όλην αυτή την κατάσταση.
-Παντελή, αγόρι μου, οι γυναίκες είναι σαν τα γραμματόσημα.
-Εννοείς ότι δεν τις χρησιμοποιεί κανείς πια γιατί όλος ο κόσμος στέλνει e-mail?
-Όχι, ότι όταν τις φτύνεις κολλάνε. Μην ξαναγράψεις άλλο τραγούδι για την πάρτη της, και θα σου έρθει τρέχοντας μετά από λίγο.
-Μα... η δισκογραφική με πιέζει να τους δώσω ένα πιασάρικο τραγούδι, τι να τους πω;
-Δεν είμαι ειδικός στα τραγούδια, παρενέβη ο Πούτιν, αλλά θα μπορούσες να γράψεις ένα τραγούδι για κάποιο ιστορικό πρόσωπο.
-Ναι; Δεν κακό...και σαν ποιο πρόσωπο δηλαδή;
-Ίσως...τον πρόεδρο της Ρωσίας!
-Άι, καλά, είπε ο Παντελίδης, πέταξε τον πυροκροτητή κι έκανε νόημα σε ένα ταξί για να φύγει.
-Μη φεύγεις! Έχω σκεφτεί και μερικούς στίχους!
-Σόρι, κύριε Πρόεδρε, αλλά δε θα μπορέσω, είπε ο Παντελίδης κι έκανε νόημα σε ένα άλλο ταξί, γιατί το προηγούμενο πήγαινε Γλυφάδα και δε βόλευε.
-Μα δε θες να ακούσεις τουλάχιστον το ρεφρέν;
-Άσ'τον, Βλαντ, έφυγε, είπε ο Τζακ. Ευτυχώς, τελείωσε κι αυτό.
Βιάστηκε πολύ να μιλήσει. Ο πυροκροτητής πλέον βρισκόταν στα χέρια κάποιου άλλου, πολύ πιο αποφασισμένου...
-Μην κουνηθεί κανείς! Μπορεί αυτός ο ατάλαντος σκυλάς να μην ανατίναξε τη βότκα, αλλά θα το κάνω εγώ, εκτός κι αν...
...αυτή τη φορά ήταν ο Τόμι...
-...η Τζίνα επιστρέψει στην αγκαλιά μου.
-Λυπάμαι, Τόμι, του είπε η Τζίνα, αλλά δεν μπορώ να επιστρέψω στη μπάμια σου όταν καθημερινά τρώω λουκάνικο. Θα πρέπει να βρεις κάποιαν άλλη.
-Μόλις καταδίκασες την ανθρωπότητα! είπε ο Τόμι και έκανε να πατήσει το κουμπί.
Ο Τζακ ανέλαβε δράση. Με ένα διπλό άλμα, τρεις στροφές στον αέρα και δύο τριπλά Άξελ, έριξε μια γερή κλωτσιά στο σαγόνι του Τόμι. Ο πυροκροτητής του έπεσε από τα χέρια. Όχι, δε γίνεται, δεν είναι δυνατόν!
Ο Τόμι προσπάθησε και αντιστάθηκε λυσσαλέα. Έδωσε μερικά θεαματικά χτυπήματα, μια διαστημική κλωτσιά και ένα Καμεχαμέχα. Αλλά ο Τζακ είχε από την πρώτη στιγμή το πάνω χέρι και, τελικά, βγάζοντας από την τσέπη του την Πρώτη Κιθάρα του Φαν Χάλεν, που είχε πάντα μαζί του για γούρι, τον τύλιξε με το καλώδιο σαν σαλάμι. Μάζεψε τον πυροκροτητή από την άσφαλτο.
-Αυτό το επικίνδυνο παιχνιδάκι πρέπει να καταστραφεί. Λοιπόν, Τζίνα, θα πας στη Μόρντορ, θα σκαρφαλώσεις στην κορυφή του Mount Doom και θα το πετάξεις μέσα...
-Τολμάς, γελοίε, να μου δίνεις οδηγίες; του είπε εξοργισμένη η Τζίνα. Που θα μου πεις εμένα ότι έβαλα τριάμιση κιλά; Τράβα στη μανούλα σου, και θα το σκεφτώ πολύ σοβαρά αν θα σου ξαναμιλήσω ποτέ!
-Ρε συ Τζίνα, δεν το εννοούσα, σε παρακαλώ, γύρνα πίσω, έχεις τον πιο ωραίο, λαχταριστό, τσουπωτό, ζουμερό, πεντανόστιμο κώλο που έχω δει ποτέ μου!
-Ναι...μα δεν είπες τίποτα για τα βυζιά μου. Άρα δε σ'αρέσουν τα βυζιά μου. Άρα σηκώνομαι και φεύγω.
Και, σε μια επική ανατροπή, σηκώθηκε κι έφυγε.
Ο Τζακ ήταν συντετριμμένος. Ο Τόμι, χοροπηδώντας και κατρακυλώντας στο έδαφος, δεμένος χειροπόδαρα καθώς ήτανε, τον πλησίασε και του είπε:
-Τώρα κατάλαβες πώς νιώθω;
-Κατάλαβα, Τόμι.
-Τι κατάλαβες, Τζακ;
-Ότι όντως δε μ'αρέσουν τα βυζιά της. Είναι πολύ μεγάλα και δεν μπορώ να τα κουμαντάρω.
Ακολούθησε μια αμήχανη σιωπή, που οφειλόταν στην αμηχανία μεταξύ των δύο αντρών. Την σιωπή έσπασε τελικά ο Τζακ με την εξής σημαντική παρατήρηση: 
-Η κατάσταση μου θυμίζει ένα τραγούδι που θυμάμαι από το Guitar Hero: Πλοκάμι του Καρχαρία.
-Σώπα ρε! Είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα. Ποιο απ'όλα;
-"Το χώμα βάφτηκε καφέ".
-Μα...πού κολλάει αυτό;
-Νιώθω κάτι να χαρχαλεύει χαμηλά στο άντερό μου. Περίμενέ με εδώ.
Ο Τζακ πήγε σε μια κοντινή καφετέρια και ξαλάφρωσε. Όταν γύρισε, ο Τόμι δεν βρισκόταν στο σημείο που τον είχε αφήσει. Ο Πούτιν ήταν ακόμα εκεί.
-Πού πήγε ο Τόμι;
-Είπε κάτι για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Θα πρέπει να βρίσκεται κάπου στο Βλαδιβοστόκ.
-Χμ. Περίεργο, είπε ο Τζακ κι έκανε μεταβολή κι έφυγε.
Πριν όμως προλάβει να περάσει το δρόμο απέναντι, τον χτύπησε ένα λεωφορείο.
Κι αυτό ήταν το τέλος του Εκλεκτού.
Δεν πέθανε. Αλλά από το χτύπημα έπαθε ολική αμνησία και όταν ξύπνησε νόμιζε ότι ήταν δημόσιος υπάλληλος στην Ελλάδα.
Δεν έμελλε να ξαναπολεμήσει ποτέ το έγκλημα.
Ή να κάνει οτιδήποτε άλλο.
Στο άκουσμα αυτής της είδησης, ο Έντι Φαν Χάλεν έγραψε ένα καινούριο τραγούδι, με τον εύγλωττο τίτλο "Ψόφος στο λεωφορειατζή που χτύπησε τον Τζακ" και εικοσιοχτώμιση σόλο που αν προσπαθήσει κανείς να τα παίξει θα στραμπουλήξει ανεπανόρθωτα τα δάχτυλά του. Ο Παντελίδης έγραψε κι αυτός ένα τραγούδι, με τίτλο "Γύρνα στην αγκάλη μου, γαμώ το κεφάλι μου" και θεματικό άξονα την πρώην του.
Ο Τόμι κατόρθωσε να δραπετεύσει από το Βλαδιβοστόκ, επέστρεψε στη Μόσχα, απέκτησε πρόσβαση στα μυστικά όπλα του Τζακ κι ορκίστηκε να προστατεύσει αυτός τον κόσμο από το κακό, στο όνομα του Εκλεκτού, τον οποίο είχε συγχωρέσει μετά που τον παράτησε κι αυτόν η Τζίνα. Δυστυχώς, ο Βάσια ακόμα δεν είχε φάει πρωινό, και ο Πούτιν χαρακτήρισε το κρέας του Τόμι "αντάξιο των λεπτών γούστων της προεδρικής αρκούδας".
Η Τζίνα, πικραμένη που οδήγησε στο τόσο άδοξο τέλος της καριέρας του Εκλεκτού, προσπάθησε να τον βρει για να επανορθώσει. Όταν όμως έφτασε στην Ελλάδα, γνώρισε έναν μπλόγκερ-συγγραφέα-μηχανολόγο στη Θεσσαλονίκη και έπεσε ξερή με την απαράμιλλη γοητεία του, το οξύ του πνεύμα και το απολλώνιο κορμί του, ξεχνώντας μια για πάντα τον Τζακ.
Όσο για τον Ιβάν, δεν κατάφερε, παρά τις υπόγειες πουστιές που έπαιξε, να κερδίσει το κατεστημένο του Μαρινάκη και ο κωλλόγαυρος πήρε για άλλη μια φορά το πρωτάθλημα. Κανείς δεν έμαθε τι απέγινε. Το μόνο που ξέρουν όλοι είναι ότι πάνω από το κρεβάτι του βρέθηκε, με μαύρη μπογιά, το σύνθημα "Ρωσία καριόλα ο ΠΑΟΚ πάνω απ'όλα".
Κι έτσι τελειώνει η ιστορία μας. Τι περιμένατε; Χάπι εντ; Αυτά στο Χόλυγουντ. Εγώ είμαι δημιουργός με άποψη.
Αυτά, και να προσέχετε μην έρθει κανένας αετονύχης και αρπάξει τα δικαιώματα της κινηματογραφικής μεταφοράς του έργου.