I'm so happy, cause today I found my friends

Κυρίες, κύριοι και απροσδιορίστου φύλου, αυτή είναι η ανασκόπηση της Δεύτερης Πανελλήνιας Συνόδου των Μπλόγκερς (ΔΠΣΜ) στην Αθήνα.

Πρωταγωνιστούν (με όποια σειρά μου κατέβηκε στην κούτρα):

• Μάνος (γαμιάς της Κρήτης)
• Εγώ (γαμιάς της παλάμης)
• Γρηγόρης (χοντρός φιλόσοφος)
• Ιωάννα (συγγραφεύς)
• Κατερίνα (μπουγατσούλα)
• Φίδης (πικραμένος βάζελος)
• Φίδαινα (αμόρε του πικραμένου βάζελου)
• Τόμι Σταρκ (ανορθόγραφος)
• Κούλης (κουμμούνι)
• Opie T. Besta (πέρασε και δεν ακούμπησε)
• Κάτι άκυροι φίλοι του Opie
• Τερκενλής (επίσημος χορηγός τσουρεκιών)

Το Σάββατο, αγαπητοί φίλοι σε όλες τις γωνιές του κόσμου, στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στη Λάρισα, στην Πάτρα, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στην Κωνσταντινούπολη, στο Τόκιο, στο Σίδνεϊ, στη Νέα Υόρκη, στη Μόσχα, στο Κάιρο, στο Ρίο Ντε Τζανέιρο, στο Γιοχάνεσμπουργκ και στην Κινσάσα, αναστέναξε το Γκάζι.

Βλέπεις έξω από το σταθμό Κεραμεικός του γκμχ...γκρρρ...δεν μπορώ να εκστομίσω τη λέξη γιατί οι Αθηναίοι θα με φάνε στο δούλεμα...μετρό, τέλος πάντων, πέντε μεταλλάδες, έναν χοντρό ντυμένο για γάμο, έναν τύπο με ένα μπλε πουλόβερ, το οποίο δεν ήταν αμάνικο, δυστυχώς για την Κατερίνα που όλοι ξέρουμε πόσο της αρέσουν, και δύο κοπέλες. Όλο αυτό το τσούρμο κατευθύνθηκε σε ένα ροκάδικο του Γκαζίου, όπου μαγικά πράγματα συνέβησαν.

Πριν ακόμα φύγουμε απ'το σταθμό κι αρχίσουμε να ψάχνουμε πού σκατά θα κάτσουμε δέκα άτομα, ο Μανόλο είχε μια τηλεφωνική συνομιλία με τον Μέγιστο Άλζα, ο οποίος δυστυχώς δε μας τίμησε με την παρουσία του, από την οποία συνήγε ότι "αυτός ή γαμάει ή δε γαμάει".

Στην οποία διαπίστωση, ο τρελός επιστήμονας-σατανική ιδιοφυΐα της παρέας (εγώ δηλαδή) (ναι, εγώ)(τι θα πει δε σας γεμίζω το μάτι ρε κοπρίτες) διαπίστωσε με τη σειρά του ότι "ή μπορεί να είναι κι ο Άλζας του Σρέντιγκερ, να γαμάει και να μη γαμάει ταυτόχρονα".

Εν τέλει μπήκαμε σε ένα μαγαζί, βολευτήκαμε, βόλεψα και τα τρία τσουρέκια που κουβάλησα από τον Τερκενλή για την Κατερίνα, την Ιωάννα και την Κρήτη, η οποία δε μας τίμησε με την παρουσία της κι άμα της γαμήσω το γιο θα της πω εγώ, κι άρχισε το πανηγύρι.

Εν αρχή ήταν η γκριμάτσα.

Τι ήταν η γκριμάτσα;

Η γκριμάτσα ήταν μια φαεινή έμπνευση της Κατερίνας να ανεβάσει στο Facebook μια φωτογραφία στην οποία ατενίζει το υπερπέραν με ρουφηγμένα μάγουλα και γουρλωμένα μάτια (ξέρω ότι δε σας νοιάζει αλλά αυτό το τελευταίο μου βγήκε ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος κι εγώ νιώθω περήφανος χωρίς να υπάρχει λόγος), με τον υπότιτλο "σοβαρή μαθήτρια τρίτης λυκείου".

Ο Μανουέλ φυσικά δεν μπορούσε να αντισταθεί σε αυτή την πρόκληση, κι έτσι κάθε φορά που απηύθυνε το λόγο στην Κατερίνα, ή και σε άσχετες στιγμές, αναπαρήγαγε αυτή τη γκριμάτσα. Και σαν καλό κωλόπαιδο που είμαι ακολούθησα κι εγώ γιατί το μήλο κάτω απ'την αχλαδιά θα πέσει.

Το φυσικό επακόλουθο ήταν η Κατερίνα να αποφασίσει να μου κάνει ναζάκια για το υπόλοιπο βράδυ. Σε κάποια φάση πρέπει να περάσαμε πέντε λεπτά με το να την κοιτάω με το βλέμμα του λυπημένου κουταβιού κι αυτή με αγέρωχο ύφος να μου λέει "δε με ρίχνεις" κάθε πέντε δευτερόλεπτα.

Μα είναι δυνατόν να μην την ρίχνει το βλέμμα του λυπημένου κουταβιού;

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ που δεν τον ρίχνει το βλέμμα του λυπημένου κουταβιού!

Χμ...ναι, σαν να παρασύρομαι λιγάκι.

Εν πάσει περιπτώσει, ένα άλλο μεγάλο θέμα της συζήτησης ήταν το γνωστό φλέγον θέμα που ταλανίζει σύμπασα την ανθρωπότητα, το ότι δεν έχω γκόμενα. Σε αυτό ο καθένας είχε να συνεισφέρει με διαφορετικούς τρόπους: ο Μάνος έκατσε κι εκπόνησε ολόκληρη μελέτη για το τι ύφος και στάση πρέπει να παίρνω μπροστά στις γκόμενες με βάση τη σκατόφατσα που με προίκισε ο Θεός, ο Γρηγόρης μου έλεγε "άκου το Μάνο", ενώ ο Τόμι κι ο Φιδέμπορας είπανε ότι άμα αποδεδειγμένα γαμήσω μέσα στο 2014 θα ανέβουν στη Θεσσαλονίκη και θα κάνουν ένα χιλιάρικο ζημιά για πάρτη μου.

Κι ο μόνος λόγος που το αναφέρω αυτό εδώ πέρα είναι για να υπάρχουν τα ντοκουμέντα και να μη μου κάνουν τίποτα μπινιές όταν (αν) (σε περίπτωση που) (μία στο εκατομμύριο) έρθει η ώρα να πάω ταμείο.

Scripta manent, μουνάκια.
Βέβαια, για να μου το κάνουν πιο δύσκολο, μου έθεσαν κάποιους περιορισμούς. Συγκεκριμένα, ο Τόμι είπε να μην είναι κατσίκα, ο Φίδης είπε να μην είναι επαγγελματίας πουτάνα, ο δε Γρηγόρης απαίτησε να μην είναι η αδερφή μου.

Ο Όσο δέρμα κι αν πετάξεις Φίδης είσαι δε θα αλλάξεις, πάντως, απετέλεσε σημαντική πηγή του γέλωτος και του φιλοσοφικού προβληματισμού της παρέας. Κάποια στιγμή που το μαγαζί έβαλε το Come As You Are, αναφώνησε με πάθος "Ψόφος στον Κομπέιν", κι όταν έλαβε από το Μάνο την αποστομωτική απάντηση "ο Κομπέιν έχει πεθάνει", του ανταπάντησε με το ακόμη πιο αποστομωτικό "δέκα φορές ψόφος".

Και τώρα μόλις συνειδητοποίησα ότι έβαλα σαν επίσημο soundtrack της ΔΠΣΜ τραγούδι του Κομπέιν, που σημαίνει ότι ο Φίδης θα έρθει εδώ απάνω και θα με βιάσει.

Oh, well.
Σε κάποια άλλη στιγμή έπιασε μια ένθερμη φιλοσοφική συζήτηση με το Γρηγόρη περί μέταλ, από την οποία μου έμεινε ότι οι Nightwish είναι για τον πούτσο γιατί μια φορά σε ένα live που έκαναν warm-up για τους Priest (ρε μουνιά) τους είπαν να κάνουν ανκόρ γιατί οι Priest (ρε μουνιά) θα έβγαιναν λίγο πιο μετά κι αυτοί παίξανε πάλι τα ίδια τραγούδια.
Εγώ προσωπικά θα τους είχα στείλει να κάνουν warm-up στη Χαρά Βέρρα και τον Τάσο Μπουγά αν μου κάνανε τέτοια πουστιά.
Μετά, βέβαια, ξύπνησε η παραδοσιακή κόντρα Αθήνας-Θεσσαλονίκης, όπου ο Φίδης κατηγόρησε εμάς τους Θεσσαλονικείς για κομπλεξικούς, επειδή κάποτε ένας ταξιτζής τον ρώτησε αν είναι από την Αθήνα και, όταν πήρε θετική απάντηση, τον κατέβασε κάπου στου διαόλου τη μάνα και στου διαόλου τον πατέρα ανάμεσα.
Μπορώ να διαβεβαιώσω τον αγαπητό Φίδη ότι έχουν κινηθεί όλες οι διαδικασίες κι ο εν λόγω ταξιτζής βρίσκεται ήδη στο δρόμο για τα γκουλάγκ της Σιβηρίας.
Παρ'όλα αυτά, να ξέρετε ότι η σωστή απάντηση στην ερώτηση Θεσσαλονικέως "από πού είσαι, φιλλαράκι", δεν είναι ποτέ η Αθήνα. Ως γνωστόν, όμως, όλοι οι Αθηναίοι κατάγονται από κάποιο χωριό, ΚΑΤΕΡΙΝΑ, κι άρα υπάρχει η εναλλακτική.
Αν τώρα ανήκετε στους γκαντέμηδες που η οικογένειά τους ήταν στην Αθήνα πριν κατέβει ο Όθωνας κι άρα δεν έχετε στ'αλήθεια χωριό, πείτε ότι είστε από άλλη πόλη, από άλλη χώρα, εν ανάγκη ότι κατεβήκατε από τον Άλφα του Κενταύρου για να δείτε αν μπορεί να εποικιστεί η γη.
Άλλα highlights της αγωνιστικής αποτελούν:

• η επιλογή του Γρηγόρη να παραγγείλει σε ροκάδικο Sprite, στην οποία όλοι μείναμε με ανοιχτό το στόμα και τον αποκαλέσαμε τρελά hardcore.
• μία αμυδρή διαφωνία μεταξύ νύφης (Κατερίνας) και πεθερού (Μάνου) για το κατά πόσον το φρύδι μπορεί να χαλάσει το τελικό αποτέλεσμα της εμφάνισης μιας κοπέλας, και για μαντέψτε περί ποίας ο λόγος, το όνομά της αποτελείται από τα γράμματα ΛΟΙΓΗΥ κι αρχίζει από Γ, και κερδίστε ένα τσουρέκι από τον Τερκενλή.
• δούλεμα στον Φίδη για την επιλογή του να παραγγείλει μοχίτο μες στο καταχείμωνο.
• η απόφαση του Μάνου και του Γρηγόρη να μου γυρίσουν τα μανίκια απ'το πουκάμισο πάνω απ'τα μανίκια του πουλόβερ, με τον Μάνο μάλιστα να παρατηρεί χαρακτηριστικά "άντε ρε μαλάκα Γρηγόρη, πέντε λεπτά για να φτιάξεις ένα μανίκι", για να μου φτιάξει τελικά το άλλο μανίκι σε περισσότερο χρόνο.
• η προσπάθεια του Γρηγόρη να μου χαϊδέψει το μπούτι και πάλι καλά που ήταν κι η Κατερίνα ανάμεσα γιατί θα με είχε αφήσει έγκυο ο ανώμαλος.
• η πρόταση του Φίδη να ανέβουμε το πρωί σε ένα τρόλεϊ και να λέμε ότι αυτός που είχε πηδήξει από το τρόλεϊ τον Αύγουστο ήταν μαλάκας.
• η περιγραφή από τον Φίδη του 140, μιας γραμμής που ξεκινάει από πίσω από τα δικαστήρια και καταλήγει κάπου στη Μόρντορ, κι άντε να είσαι εκεί μέσα και να σε πιάσει χέσιμο.
• η διαδρομή με τον Φίδη και τη Φίδαινα από το Γκάζι μέχρι ένα μεταλλάδικο στην Κηφισίας κι Αλεξάνδρας, μέσω Πετραλώνων και Καλλιθέας.
• η διαπίστωση ότι η Φίδαινα είναι ωραία κοπέλα παρ'όλο που ο Φίδης είναι σαν όρθιο γαμώτο (αγάπη ρε μουνιά), που γεμίζει όλους μας με ελπίδα κι αισιοδοξία για το μέλλον.
• οι ατελείωτες φωτογραφίες που μου τράβηξαν τα αγαπητά παιδιά γιατί με πρήζουν εδώ και δύο μήνες να αλλάξω φωτογραφία προφίλ, σε πόζες duckface, σκεπτόμενου, με τη μπύρα στο χέρι και, φυσικά, σοβαρή μαθήτρια.
• η απόπειρα του Γρηγόρη να δέσει τα ατίθασα μαλλιά της Κατερίνας σε κοτσιδάκια "μαθήτρια σε τσόντα".
• τσουρέκια, τσουρέκια, τσουρέκια.

Και τώρα...ώρα για φωτογραφίες!

Οκ, το ρολόι Παντελίδης το είχα βγάλει στη Θεσσαλονίκη κι απλά δεν είχα βρει ευκαιρία να το τσοντάρω πουθενά, αλλά seriously? "Δε βλέπω την ώρα να γυρίσεις κοντά μου" και καλά.

Ποια Ιερά Οδός, ποια Παραλιακή. Αυτό εδώ το κωλόστενο στα Άνω Πατήσια θα μονοπωλήσει τη νύχτα της Αθήνας. Κλαρίνα Live. Κι άσε τις Βίσσες και τις Βανδές να κουρεύονται.

Και γιατί να βγούμε απ'το ευρώ; Ανάπτυξη δε μας έταξε ο Αντώνης;

...καλά, σκάω.

Άι σπηκ Ήνγκλαντ βέρυ μπεστ.

Δεν ήξερα ότι κι οι αστρολόγοι εργάζονται.

Γιατί, όταν σκεφτόμαστε τις δυνάμεις που θα καταπολεμήσουν τη μάστιγα του ναζισμού, το πρώτο που μας έρχεται στο μυαλό είναι ο Παναθηναϊκός.

Τώρα μένει να επανενωθεί επί σκηνής το Πλοκάμι του Καρχαρία με warm-up τους Μετάλλικα και δε θέλω τίποτε άλλο απ'τη ζωή μου.

Και μετά μερικοί κακοήθεις σου λένε ότι η αθλητική δημοσιογραφία είναι του κώλου.

Ω, θεοί. Είναι πλέον και στην Αθήνα. Δεν υπάρχει πια καμιά ελπίδα.

Γιατί, ε ναι κυρίες και κύριοι, και τα δέντρα κρυώνουν. Και δεν ξέρω άμα το πρόσεξες, Κατερίνα, αλλά τα πουλοβεράκια που φοράνε τα δέντρα δεν έχουν μανίκια. Just saying.

Δεν ξέρω για τον Τριβιζά, αλλά εμένα προσωπικά η ιδέα να μου πέσει ένα βουβάλι στο κεφάλι μου φαίνεται εξαιρετικά αισιόδοξη.

Και πλέον ο Τσίπρας προφανώς προσελήφθη από την Κάισσα ή όποιον άλλον βγάζει καμένα επιτραπέζια τέλος πάντων.

Και μια τελευταία...

Didn't see that one coming, huh?