Χριστουγεννιάτικο πνεύμα

Χριστούγεννα, αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι, αγαπητά μας παιδιά. Μια γιορτή αγάπης, κατά την οποία όλοι γινόμαστε ξανά παιδιά και χαιρόμαστε, αφήνοντας πίσω τα προβλήματα που μας ταλαιπωρούν στις ενήλικες ζωές μας. Πάμε να ακούσουμε ένα ωραίο χαρούμενο τραγουδάκι για να μπούμε στο Χριστουγεννιάτικο πνεύμα αγάπης και ευτυχίας ακόμα περισσότερο!

Σκάσε, Γρηγόρη.
Σκάσε, Γρηγόρη.
ΣΚΑΣΕ, ΓΡΗΓΟΡΗ.
Με περισσή γενναιοδωρία, οι λατρεμένοι καθηγητές του τμήματος μηχ-μηχ του Αριστοτελείου με σήμα τον Άγιο Δημήτριο μας δώρισαν για τα Χριστούγεννα τη σχεδίαση μιας συναρμολογημένης διάταξης εφτά τεμαχίων και μια παντελώς ακαταλαβίστικη εργασία πληροφορικής.
Αλλά εδώ στην Ελλάδα τα δώρα μας τα ανοίγουμε την Πρωτοχρονιά, οπότε δε γαμείς.
Μια και είναι Χριστούγεννα, λοιπόν, λέω να πιάσουμε μια από τις μεγαλύτερες μαζικές αυταπάτες στην οποία οι γονείς υποβάλλουν τα παιδιά τους εδώ και πάμπολλα χρόνια και σχετίζεται με την εορταστική περίοδο που διανύουμε.
Τι; Το Χριστιανισμό; Όχι, δεν εννοώ αυτό, αν και εδώ που τα λέμε η περιγραφή ταιριάζει ύποπτα.
Μιλάω για τον Άι Βασίλη.
Σε όλες τις Χριστιανικές χώρες υπήρξε, λίγο έως πολύ, ενσωματωμένος στην παράδοσή τους, κάποιος που, στα Χριστούγεννα ή εκεί γύρω, βγαίνει και μοιράζει στα καλά παιδάκια δωράκια. Στην Ελληνική παράδοση (Ελληνική...Ελληνοχριστιανική, τέλος πάντων, που είναι αυτή που γεννήθηκε όταν ο Χριστιανισμός γάμησε τον Ελληνισμό) η σχετική ιστορία είχε να κάνει με τον Άγιο Βασίλειο από την Καισαρεία, ο οποίος ήταν ένας πολύ μορφωμένος άνθρωπος ο οποίος ίδρυσε πολλά πτωχοκομεία και ορφανοτροφεία εκεί στη γύρω περιοχή για να βοηθάει αυτούς που είχαν ανάγκη.
Άλλωστε ο Χριστός είπε ότι ο έχων δύο χιτώνες να δίνει τον έναν.
Για τον έχοντα δύο λιμνοθάλασσες παρέλειψε να διευκρινίσει.
Και μετά ο Άγιος Βασίλειος, βγαίνοντας στη σύνταξη, αποφάσισε να βάλει μια κόκκινη ρόμπα με άσπρα γουνάκια, να μετακομίσει σε ένα εξοχικό σαλέ στη Λαπωνία, όπου και στήνει ένα μυστικό εργαστήριο κατασκευής παιχνιδιών, με εργαζόμενους εκατοντάδες μικρά καλικαντζαράκια, και κάθε Χριστούγεννα βγαίνει και μοιράζει τα παιχνίδια που φτιάχνει στα παιδάκια, καβαλώντας ένα έλκηθρο το οποίο σέρνουν ιπτάμενοι τάρανδοι.
Χμ...σαν κάτι να μη σας κολλάει σε όλη αυτή την ιστορία, ε;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Γύρω στα τέλη του 19ου αιώνα βγήκε στην αγορά η Κοκακόλα.

Η Κοκακόλα έμεινε γνωστή στην ιστορία του μάρκετινγκ ως το αναψυκτικό που κατάφερε να εδραιωθεί ως νούμερο ένα στην αγορά παρ'όλο που είναι για τον πούτσο. Παρόμοια πορεία θα ακολουθούσε αργότερα και το Μάλμπορο, το οποίο δεν ξέρω αν είναι για τον πούτσο, αλλά είναι για τον πούτσο γιατί το κάπνισμα είναι για τον πούτσο και μείνετε μακριά.
Η τελευταία πρόταση ήταν μια ευγενική προσφορά του Υπουργείου Υγείας.
Η Κοκακόλα, λοιπόν, στα πλαίσια της επιθετικής της καμπάνιας για να προωθήσει το ελεεινό αναψυκτικό που παρήγαγε, μάζεψε όλους τους μπαρμπούληδες που μοιράζουν δώρα ή βοηθάνε τους φτωχούς ή δεν ξέρω κι εγώ τι, και τους ένωσε όλους μαζί στην εικόνα του μπαρμπούλη με το κόκκινο παλτό, την άσπρη γενειάδα και το προσβλητικό γέλιο "ho ho ho".
Όχι ότι μας πειράζει βέβαια.

Αυτό που κατάφερε η Κοκακόλα, μετουσιώνοντας ένα κάρο παλιές ευρωπαϊκές παγανιστικές παραδόσεις στη μασκότ της, ήταν να μετουσιώσει την γενναιοδωρία των Χριστουγέννων σε μία άκρατη καταναλωτική μανία.
Καλά, γι'αυτό βέβαια δεν ευθύνεται αποκλειστικά η Κοκακόλα, αλλά και οι τράπεζες που ήδη από πριν τους παγκόσμιους πολέμους στην Αμερική έδιναν ψεύτικο χρήμα στον κοσμάκη λες και ήταν στραγάλια, και φυσικά η τηλεόραση.
Αλλά τώρα μιλάμε για τον Άι Βασίλη.
Όπως είπε πριν μερικές μέρες ο Μάικιους και μου έκλεψε τη μισή ανάρτηση που θα έγραφα και του γαμώ το σπίτι, το πεντάχρονο παιδί σου δε νιώθει ότι εσύ ξόδεψες ένα κάρο λεφτά για να του αγοράσεις το παιχνίδι που του αγόρασες, γιατί κυρίως δε νιώθει τι είναι τα λεφτά.
Εγώ όταν ήμουν τριών χρονών μου είχε δώσει κάτι λεφτά ο παππούς μου, γιατί προφανώς κι αυτός δεν ένιωθε να τα δώσει στον πατέρα μου. Το επακόλουθο ήταν να τρέχει ο πατέρας μου να τα μαζέψει απ'την αυλή πριν τα προλάβουν οι κότες.
Έστω όμως ότι έκατσες να εξηγήσεις στο παιδί σου ότι τα πολύχρωμα αυτά χαρτάκια που λέμε λεφτά τα παίρνουμε ως ανταμοιβή για τη δουλειά που κάνουμε και τα δίνουμε για να πάρουμε άλλα πράματα που χρησιμοποιούμε, και μέσα σε αυτά και τα παιχνίδια.
Κι έστω ότι το παιδί σου έχει IQ μεγαλύτερο από την έξυπνη σήτα και κατάλαβε.
Κι έρχεσαι εσύ τώρα και λες στο παιδί σου ότι το δώρο που το περιμένει κάτω απ'το δέντρο...κάτω απ'το δέντρο...κάτω απ'το δέντρο...χρρρρ...γαμώ τις διαφημίσεις του Τζάμπο, το οποίο φυσικά εσύ αγόρασες, το έφερε ο μπάρμπας με τα κόκκινα με τη δύναμη της μαγείας.

Αυτό που κάνεις ουσιαστικά είναι να στερείς από τον μεν εαυτό σου όποια πιθανότητα είχες το μούλικό σου να σε φιλήσει στο μάγουλο και να σε πει "ευχαριστώ μπαμπακούλη που ξόδεψες τον επόμενο λογαριασμό της ΔΕΗ για να μου πάρεις αυτό το πράμα με το οποίο θα παίξω για τρεις ώρες και μετά θα το παρατήσω σε μια γωνιά", από το δε μούλικο τις όποιες τύψεις μπορεί να ένιωθε που θα παρατούσε το ολοκαίνουριο γυαλιστερό παιχνίδι του σε μια γωνιά αφού θα έπαιζε μαζί του για τρεις ώρες.
Κι αυτό είναι νόμος.
Όλα τα παιδάκια έτσι κάνουν.
Εγώ βέβαια ήμουν καλό παιδάκι και προσπαθούσα να χαρώ με το δώρο μου περισσότερες από τρεις ώρες.
Με εξαίρεση ένα πανάκριβο βιντεοπαιχνίδι που μου είχαν πάρει κάποτε, αλλά το σαπιοκούτι που είχα τότε δεν ικανοποιούσε τις system requirements, και πού να ξέρει τώρα ο πατέρας μου τι είναι οι system requirements, κι ως αποτέλεσμα έβγαζε μια σκοτεινή ασπρόμαυρη οθόνη που προσπαθούσε να παριστάνει ότι παίζεις racing game και κράσαρε μετά από λίγα λεπτά.
Ήταν μία από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις της ζωής μου.
Και μετά ήρθε η υπόλοιπη ζωή μου.
Κάποια στιγμή, όταν θα σε δει να βάζεις τα δώρα κάτω απ'το δέντρο, ή όταν θα ανοίξει το ωραίο τυλιγμένο πακέτο που το περιμένει κάτω απ'το δέντρο για να βρει μέσα κάλτσες και σώβρακα, θα σταματήσει να πιστεύει στον Άι Βασίλη και θα ησυχάσει ολωνών το κεφάλι.
Αλλά για σκέψου το λίγο. Σίγουρα, δεν είναι η μόνη φορά που λες στο παιδί σου συνειδητά ψέματα. Ας πούμε, όταν σε ρωτάει το παιδί σου "ποιος έφτιαξε τον κόσμο" κι εσύ του απαντάς "ο καλός θεούλης", έχει τη λογική ότι ανάθεμα κι αν το παιδί σου θα καταλάβει από αστροφυσική και τη θεωρία του Big Bang, κυρίως γιατί ανάθεμα κι αν κι εσύ ο ίδιος καταλαβαίνεις, και βγαίνεις απ'τον κόπο να ζορίσεις λίγο το κεφάλι σου.
Αλλά ο Άι Βασίλης είναι ένα ψέμα που εξυπηρετεί μόνο την Κοκακόλα, γαμώτη μου!
Ένιγουέι.
Μελομακάρονο κανείς;

Με τα χεράκια της τα έφτιαξε η Κατερίνα.
Κανείς;
Πώς νόμιζα ότι αυξάνονται οι αυτοκτονικές τάσεις τα Χριστούγεννα;
Δεν πειράζει.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας χτυπήσει ένα έλκηθρο με ιπτάμενους ταράνδους. Η ασφαλιστική σας δεν πρόκειται να το πιστέψει.