Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

Διαμάντια και μεθαμφεταμίνη

Ήταν σίγουρα μια εντυπωσιακή γυναίκα.
Εκείνο το βράδυ, που συνέβησαν γεγονότα που άλλαξαν το ρου της παγκόσμιας ιστορίας, εκείνο το βράδυ ιδιαίτερα ήταν εκθαμβωτική.
Ψηλή, λυγερή, με τορνευτά καπούλια και στητά στήθη, εντυπωσιακά κατακόκκινα μαλλιά που έφταναν μέχρι την πλάτη της και είχαν τον όγκο και τη λάμψη που μόνο το Herbal Essences για όγκο και λάμψη μπορεί να χαρίσει (ορισμένοι κακοπροαίρετοι θα πουν εδώ ότι τα άρπαξα από την εταιρεία για γκρίζα διαφήμιση, και θα έχουν δίκιο).
Φορούσε, δε, ένα αριστουργηματικό Gucci φόρεμα, για το οποίο φημολογείται ότι έγραψε πίσω στο 2004 ο Μαζωνάκης το γνωστό (στη μάνα του) τραγούδι. Ήταν ολόκληρο από μαύρο βελούδο, είχε κοστίσει ένα κάρο λεφτά συν ΦΠΑ και ανεδείκνυε με τον καλύτερο τρόπο τα δύο πιο αξιοζήλευτα χαρακτηριστικά της.
Τα μάτια της, σεξοπορνοδιαστροφικά τέρατα. Δύο μεγάλα μάτια, σε μια ασυνήθιστη γκρίζα απόχρωση, με μια μόνιμη λάμψη στο βλέμμα, που δεν ήταν η λάμψη του παλαβού θρησκόληπτου ταλιμπάν, για να μη νομίζετε ότι ήταν πειραγμένη.
Σε συνδυασμό, δε, με τα σαρκώδη και ζουμερά χείλη της, που κάποιος συγγραφέας αισχρών πορνογραφημάτων θα τα αποκαλούσε και τσιμπουκόχειλα αλλά εγώ έχω κι ένα επίπεδο, ήταν σίγουρο ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει άντρας που να μη γυρίσει να την κοιτάξει.
Κι αυτό συνέβαινε εκείνη τη βραδιά, στη δεξίωση που παρέθεσε ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Όλοι οι υψηλοί προσκεκλημένοι, υπουργοί, εφοπλιστές, μεγαλοδικηγόροι, δημοσιογράφοι, είχαν μείνει άναυδοι με τα κάλλη της. Μέχρι και το τιμώμενο πρόσωπο της βραδιάς, ο επίκουρος καθηγητής της Βυζαντινολογίας Κωνσταντίνος Κατακουζηνός, ξέχασε να πλύνει τα χέρια του με Μπεταντίν.
Είχε καταφέρει, μετά από κόπους χρόνων και χιλιάδες εκδότες που του είχαν βγάλει περιοριστικά μέτρα, να φέρει επιτέλους στο φως της δημοσιότητας τη σπουδαία διατριβή του για το Αποχετευτικό Σύστημα στο Βυζάντιο, και το Πανεπιστήμιο του έδωσε το βήμα για να παρουσιάσει το έργο του. Κι αυτός δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη.
Και το χειρότερο ήταν ότι κανείς δεν ήξερε ποια ήταν αυτή η γυναίκα και τι γύρευε σε εκείνο το μέρος εκείνη τη βραδιά. Κανείς εκτός από την ίδια, που καθόταν σε μια γωνία στην άκρη του μπουφέ και κάπνιζε, κοιτώντας την ομήγυρη με ένα μελαγχολικό βλέμμα.
Και τότε συνέβη.
Ένας μπάτσος μπήκε μέσα και τη συνέλαβε για κάπνισμα σε κλειστό δημόσιο χώρο.
Ευθύς αμέσως, η γυναίκα εκείνη έσκισε το Gucci φόρεμα, κάτι που έκανε εκατοντάδες Ελληνίδες νοικοκυρές να κλάψουν καθώς έραβαν και ξαναέραβαν τα μούφα ρούχα που αγόρασαν από τους Ρωσοπόντιους στη λαϊκή, και έμεινε με τη στολή κατασκόπου από λάτεξ που φοράνε όλες οι κατάσκοποι στις τσόντες, κι άρχισε στις καρατιές τον μπάτσο.
Αμέσως έγινε ένας κακός χαμός. Οι μισοί υψηλοί προσκεκλημένοι υποστήριξαν ότι έπρεπε να εφαρμοστεί ο νόμος, γιατί ο Σαμαράς έπρεπε να μαζέψει πέντε απιθανικομμύρια ευρώ από την εφαρμογή της καπνοαπαγόρευσης. 
Οι άλλοι μισοί υποστήριζαν ότι δεν ήταν δυνατόν να αφήσουν να συλληφθεί μια ανυπεράσπιστη γυναίκα (η ίδια που είχε σαπίσει τον μπάτσο στο ξύλο) επειδή έκανε κάτι που στην τελική το κάνουν όλοι οι Έλληνες.
Κι ο Κωνσταντίνος Κατακουζηνός καθόταν σε μια γωνία κι έκλαιγε, γιατί επιτέλους κατάφερε να εκδώσει το σύγγραμμά του και κανείς δεν του έδινε πια σημασία.
Και τότε κάποιος, που είχε πιει σαμπάνια από ένα γοβάκι, νούμερο σαράντα εφτά, άρπαξε μια καρέκλα και την κατέβασε στο κεφάλι του υπουργού παιδείας. Σε λίγα λεπτά, η αίθουσα δεξιώσεων είχε μετατραπεί σε Τούρκικη Βουλή.
Τη μυστηριώδη όμως εκείνη ύπαρξη, για την οποία, ως παντογνώστης αφηγητής, το μόνο που ξέρω είναι ότι τη λέγανε Βερόνικα, δεν την ενδιέφερε που γύρω της γινόταν της εκδιδομένης επί χρήματι γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα. Γλίστρησε ανάμεσα στους μαχόμενους βουλευτές, τα ματωμένα πτώματα και τους εκσφενδονιζόμενους δεξιά κι αριστερά αστακούς, και έφτασε σε αυτό που την ενδιέφερε σε εκείνο το μέρος.
Το μαύρο διαμάντι της Βεγγάλης.
Μη με ρωτήσετε τι γύρευε το μαύρο διαμάντι της Βεγγάλης σε μια αίθουσα δεξιώσεων όπου διάφοροι υψηλοί προσκεκλημένοι δερνόντουσαν μεταξύ τους. Είναι ακόμα ένα μελανό σημείο της υπόθεσης που δεν το έχω ξεκαθαρίσει με τον εαυτό μου.
Η Βερόνικα έβαλε το διαμάντι ανάμεσα στα βυζιά της και βγήκε από την αίθουσα δεξιώσεων σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Δύο λεπτά αργότερα βρισκόταν μελανιασμένη από χτυπήματα και αλυσοδεμένη μέσα σε ένα μαύρο βαν με σκοτεινά τζάμια.
-Τι...τι συμβαίνει; Πού βρίσκομαι; Ποιος είσαι; ρώτησε αυτή με τη βαθιά και αισθησιακή φωνή της.
-Θες να μάθεις ποιος είμαι; της απάντησε μια φωνή που έμοιαζε σαν τον Νταρθ Βέιντερ που μόλις έφυγε απ'τη θύρα 4. Λοιπόν...είμαι ο Ανέστης.
-Ποιος...ποιος Ανέστης;
-Θα σου απαντούσα τώρα καταλλήλως, αλλά έχε χάρη που ο συγγραφέας της ιστορίας μας έχει κι ένα επίπεδο. Δεν μπορεί να μη με θυμάσαι! Ήμασταν συμμαθητές στο Λύκειο!
-Α...α, ναι! Εκείνο το τρισελεεινό σπασικλάκι που φορούσε γυαλιά με σελοτέιπ, σε κάθε διάλειμμα καθόταν σε μια γωνιά και έλυνε ασκήσεις χημείας και μια φορά, στην πενταήμερη, πήγε να μου προσφέρει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και μετά λιποθύμησε απ'τη ντροπή του.
-ΠΡΩΗΝ τρισελεεινό σπασικλάκι, Βερόνικα, και νυν αρχιμαφιόζος και έμπορος κρυσταλλικής μεθαμφεταμίνης. Είδα το Breaking Bad και μου άνοιξε τα μάτια.
-Κι εσύ, ένας αρχιμαφιόζος και έμπορος κρυσταλλικής μεθαμφεταμίνης, οδηγάς ένα μαύρο βαν και κάνεις μόνος σου τις βρωμοδουλειές σου;
-Τη σήμερον ημέρα δεν είναι να εμπιστεύεσαι κανέναν, Βερόνικα. Κανέναν!
-Και γιατί με απήγαγες;
-Γιατί...δεν μπορώ να σου κρύψω ότι, παρ'όλα τα χρόνια που πέρασαν, σ'αγαπώ ακόμα.
-Το βλέπω, γι'αυτό με τουμπάνιασες στο ξύλο.
-Βερόνικα, τέρμα τα λόγια, είπε και γύρισε προς τα πίσω. Δεν υπήρχε κίνδυνος να τρακάρει, γιατί ήταν Σάββατο βράδυ κι ήταν στην Πειραιώς, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να κινηθεί κανείς προς καμία κατεύθυνση. Έβγαλε από την τσέπη του ένα κουτάκι και, με δάκρυα στα μάτια, της το προσέφερε, λέγοντας, "θες να γίνεις μια κυρία αρχιμαφιόζου και εμπόρου μεθαμφεταμίνης;".
Αλλά, καθώς άνοιγε το κουτάκι, συνειδητοποίησε ότι ήταν άδειο.
-Φτου, γαμώτο! αναφώνησε. Πού στο γεροδιάολο πήγε το δαχτυλίδι;
Κι άρχισε να ψάχνει στο πάτωμα.
Τη ρομαντική αυτή σκηνή, που η Βερόνικα ετοιμαζόταν να του πει όχι κατάμουτρα και να του χώσει μια κλωτσιά στ'αρχίδια και να φύγει, κάτι που βέβαια δε θα μπορούσε να κάνει γιατί ήταν δεμένη σαν χωριάτικο λουκάνικο, διέκοψε βίαια μια ορδή σχολιαροπαίδων που είχε έρθει πενταήμερη στην Αθήνα.
Όπως ήταν προφανές, τα σχολιαρόπαιδα που είχαν έρθει πενταήμερη στην Αθήνα θα κατέληγαν κάποια στιγμή να τα σπάσουν στο Γκάζι. Κι όπως ήταν ακόμα πιο προφανές, τα πενταημερίζοντα σχολιαρόπαιδα θα έπιναν τον κώλο τους χωρίς πάγο κι απ'το μπουκάλι.
Ορισμένα από αυτά τα σουρωμένα κωλόπαιδα πλησίασαν κι άρχισαν να πετάνε αυγά στο βαν του Ανέστη, ενώ κάποιος την έβγαλε έξω κι άρχισε να κατουράει στην πίσω δεξιά ζάντα. Ο Ανέστης βγήκε έξαλλος από το βαν, φωνάζοντας "τι κάνετε στο βαν μου, κωλόπαιδα" κι άρχισε να τα κυνηγάει από πίσω.
Κάποια στιγμή, κι ενώ τρέχοντας ξωπίσω απ'τα κωλόπαιδα έφτασε στο Μπραχάμι, ο Ανέστης έπεσε σε ένα ανοιχτό φρεάτιο, έσπασε το κεφάλι του και πέθανε.
Η Βερόνικα, πάντα αλυσοδεμένη μέσα σε ένα βαν εξωτερικά κεκαλυμμένο από αυγά και κάτουρα, άρχισε να αναλογίζεται ότι δεν είχε καταφέρει να φέρει εις πέρας την αποστολή που της ανατέθηκε, να βρει δηλαδή το μαύρο διαμάντι της Βεγγάλης και να το επιστρέψει στον ιδιοκτήτη του, τον Σουλτάνο Αλ-Χασισάχ.
Δηλαδή το είχε βρει, αλλά έτσι πως ήταν δεμένη δεν μπορούσε να κάνει τίποτε γι'αυτό. Και το χειρότερο, έτσι όπως ήτανε σταματημένο το βαν, είχε μπλοκάρει όλη την Πειραιώς. Η ουρά ξεπερνούσε την Ομόνοια, ανέβαινε όλη την Πατησίων κι έφτανε μέχρι τη Νέα Φιλαδέλφεια, ενώ ήταν θέμα χρόνου να μπλοκάρει και το Σύνταγμα.
Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι όλοι αυτοί, σαν καλοί Αθηναίοι οδηγοί, δεν είχαν σταματήσει να κορνάρουν.
Η Βερόνικα θυμήθηκε αυτό που της είχε πει ο Δαλάι Λάμα, τότε που είχε πάει στο Θιβέτ: ότι δεν υπάρχει πρόβλημα που να μη λύνεται με το διαλογισμό. Σκέφτηκε λοιπόν ότι βρίσκεται σε έναν υπέροχο κήπο, με ευωδιαστά λουλούδια, ποταμάκια που ρέουν γαλήνια δεξιά κι αριστερά, δέντρα που προσφέρουν γλυκό ίσκιο, και στον οποίο η σοκολάτα και τα πιτόγυρα δεν παχαίνουν και έχουν βιταμίνες.
Αμέσως, ένιωσε να απελευθερώνεται από τα δεσμά της.
-Ο διαλογισμός έπιασε! είπε μεγαλόφωνα στον εαυτό της.
-Ποιος διαλογισμός μωρή ηλίθια, που έχει φτάσει το μποτιλιάρισμα στη Μαλακάσα μη σε πω τίποτα κι εσένα και τους Αθηναίους σου, της απάντησε ο απελευθερωτής της, ένας νεαρός Σαλονικιός, ωραίος, μορφωμένος, που μπορεί να σπούδαζε και μηχανολόγος μηχανικός στο πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης, αλλά είχε πάει στην Αθήνα εκείνο το ΠΣΚ γιατί κάτι φίλοι του του τάξανε ότι θα του βρούνε γκόμενα.
-Ευχαριστώ που με έλυσες, του είπε η Βερόνικα. Ας πάμε να παρκάρουμε το βαν κάπου που δε θα εμποδίζει κι εκεί θα σε ευχαριστήσω ιδιαιτέρως.
Οι ιδιαίτερες αυτές ευχαριστίες αντιμετωπίστηκαν με ιαχές επιδοκιμασίας από όλους τους οδηγούς που είχαν παγιδευτεί στο ατελείωτο μποτιλιάρισμα που πλέον είχε πιάσει Χαλκίδα και συνέχιζε ακάθεκτο.
Καθώς ο Σαλονικιός απολάμβανε το τσιγάρο μετά, η Βερόνικα θυμήθηκε την αποστολή που είχε αναλάβει. Του άφησε ένα δίευρω για να φάει μια μπουγάτσα με τυρί στην υγειά της, βγήκε απ'το βαν, το οποίο πλέον είχε μείνει από βενζίνη και, εκτός από αυγά και κάτουρα, μύριζε πλέον και σπέρμα, και μπήκε σε ένα ταξί, το οποίο τουλάχιστον δε μύριζε αυγά.
-Πού πάμε, κούκλα; τη ρώτησε ο ταξιτζής.
-Αεροδρόμιο και γρήγορα, του είπε.
-Και πόσο γρήγορα να πάω, μανδάμ, που έχει πήξει το σύμπαν επειδή ένα ηλίθιος πάρκαρε ένα μαύρο βαν στη μέση της Πειραιώς; Τέεελος πάντων, θα βάλω εγώ τα δυνατά μου να φτάσουμε. Δεν πιστεύω να είσαι Παναθηναϊκός;
-Ε...όχι, ΑΕΛ Καλλονής είμαι, του είπε προκειμένου να γλιτώσει την ταξιτζοσυζήτηση.
-Εμ, βέβαια. Η παράγκα σε όλο της το μεγαλείο. Αυτοί κινούνε τα νήματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο! Τον Μαρινάκη για ξεκάρφωμα τον έχουνε. Βέβαια! Τα ξέρω εγώ από πρώτο χέρι. Ο προπονητής της Καλλονής δευτεροξάδερφός μου είναι. Μου λέει, τι μπόχα και δυσωδία συμβαίνει εκεί μέσα, άλλο πράμα. Και δε με λες, κούκλα, μην είσαι δεσμευμένη;
Μία βασανιστικά αργή διαδρομή αργότερα, η Βερόνικα έφτασε επιτέλους στο αεροδρόμιο, απ'όπου και πήρε το πρώτο αεροπλάνο για τη Βεγγάλη. Σε περίπτωση που θέλετε να μάθετε πώς ήταν η πτήση της, θα σας πω απλά πως πετούσε με Ryanair.
Άμα τη προσγειώσει της (γιατί ή το μιλάμε το αρχαίο ή δεν το μιλάμε), την παρέλαβε η βασιλική αστυνομία και την οδήγησε ενώπιον του Σουλτάνου.
-Πολυχρονεμένε μου Σουλτάνε, είπε υποκλινόμενη η Βερόνικα, μετά πολλών κόπων και βασάνων έφερα πίσω το μαύρο διαμάντι της Βεγγάλης.
-Αφερίμ, χανούμ μπουρέκ, απάντησε ο Σουλτάνος. Τώρα που το μαύρο διαμάντι επέστρεψε στο νόμιμο δικαιούχο του, ένα μόνο πράμα μένει να κάνω.
-Να το τοποθετήσεις στο μουσείο και να παρασημοφορηθώ για τη σημαντική υπηρεσία που προσέφερα στο Σουλτανάτο, είπε η Βερόνικα.
-Όχι, είπε ο Σουλτάνος.
Η απάντηση αυτή του Σουλτάνου σόκαρε τη Βερόνικα.
-Αλλά;
-Να το πουλήσω και να αγοράσω κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη, είπε ο Σουλτάνος.
Κι εκείνη τη στιγμή η Βερόνικα έβγαλε ένα πιστόλι και αυτοκτόνησε.
Αυτά, και να προσέχετε μην ξαναεμπνευστώ τώρα σύντομα καμιά τέτοια ιστορία κι έχετε κι εσείς τη μοίρα της Βερόνικας.

14 σχόλια:

  1. Απαντήσεις
    1. Καλά,μη την ψωνίσεις.

      Διαγραφή
    2. Το προφανές ήταν ότι έγραψα, αφού ούτε τραγούδησα ούτε απήγγειλα. Αλλά εσύ αμέσως να με παρεξηγήσεις.

      Διαγραφή
  2. Έλα... Πού το κρύβεις; Σπίτι σου δεν είναι. Πού το έχεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ποιο ρε; Το μαύρο διαμάντι της Βεγγάλης ή το χασίς;

      Διαγραφή
    2. Αυτό που παίρνεις.

      Διαγραφή
    3. Το έκρυψα στον κώλο της μάνας σου για να το περάσει απ'τα σύνορα.

      Διαγραφή
  3. Σκληρό το τέλος. Σόκαρε, πράγμα που επιβεβαιώνει την αξία του ρεύματος του μετααργοτεραμοντερνισμού στην νεο-κουστρουκτουβική σκηνή της Πέρα Αγουλινίτσας....οκ, από Δευτέρα κάνω αποτοξίνωση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κείμενα Ν.Ε. Λογοτεχνίας. Not even once. Καλύτερα μεθαμφεταμίνη.

      Διαγραφή
  4. Ανώνυμος17/2/14 12:24

    Γαμιέσαι ασύστολα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν γαμιόμουν ασύστολα, δε θα ήμουν εδώ να γράφω τέτοια.

      Διαγραφή
  5. Η Βερόνικα ήταν η Μπιγιονσού μεταμφιεσμένη;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κοκκινομάλλα λέμε ρε. Το Μπιγιονσάκι είναι πλέον παρελθόν για μένα, άσχετα που κάτι βράδια αξημέρωτα μου στέλνει μηνύματα ότι και καλά της λείπω κι ο Jay-Z τον έχει πέντε πόντους και κάτι τέτοιες αηδίες, εγώ δεν υποκύπτω.

      Διαγραφή

Ξέρετε, πολλές φορές συμβαίνει τα σχόλια να είναι ακόμη πιο έξυπνα, εύστοχα ή ουσιαστικά από την εγγραφή καθεαυτή. ΟΧΙ ΕΔΩ. Αν σας έρθει καμιά εξυπνάδα, κρατήστε την για τον εαυτό σας.