Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Όνειρο χειμερινής νυκτός (μια ιστορία για όλη την οικογένεια)

24 Δεκεμβρίου 2011. Ώρα γύρω στις δέκα το πρωί. Τόπος: Σιδηροδρομικός Σταθμός Θεσσαλονίκης. Ένας τύπος, ο οποίος σε κανονικές συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας θα περνούσε τελείως απαρατήρητος, κοιτούσε με ανυπομονησία το ρολόι του σταθμού και ξεφυσούσε.
"Πού είναι οι μαλάκες;" είπε. "Θα τινάξουν όλη την επιχείρηση στον αέρα", συμπλήρωσε και σκέφτηκε, προκειμένου να περάσει λίγο η ώρα, να την πέσει σε μία υπάλληλο που πέρασε από δίπλα του. Πριν προλάβει όμως να της πει την αλάνθαστη ατάκα "έχω και κάρτα απεριορίστων διαδρομών, πάμε μια βόλτα;", μια ορδή Παοκτζήδων εμφανίστηκε από το πουθενά.
"Άντε ρε! Τι κάνατε τόσες ώρες; Τα κάλαντα λέγατε;" είπε ο τύπος. Ο πιο αλήτης από τους Παοκτζήδες, ο οποίος φημολογούνταν ότι είχε στο ενεργητικό του είκοσι χιλιάδες ανοιγμένα κεφάλια Αρειανών, απάντησε με ύφος πρεζονιού που είχε πέντε μήνες να πάρει δόση.
"Τι να κάνουμε ρε αρχηγέ; Αργήσαμε να ξυπνήσουμε. Χθες βράδυ τα σπάγαμε στον Καρρά. Και δε λες πάλι καλά που ήρθαμε κι εμείς; Οι άλλοι ακόμα λιπόθυμοι μπροστά στα βρώμικα είναι".
"Δεν έχει σημασία. Τα απαιτούμενα τα φέρατε ή θα πάμε εκεί και θα ψαχνόμαστε;"
"Αστεία λες τώρα; Όλο το περσινό στοκ από κροτίδες σε αυτές εδώ τις βαλίτσες είναι".
"Τέλεια. Άντε να έρθουν και οι υπόλοιποι γιατί σε ένα εικοσάλεπτο το τρένο φεύγει".
Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε από την κεντρική είσοδο ένας μαλλιάς, μάλλον φοιτητής, που αγκάλιασε θερμά τον "αρχηγό".
"Καλώς τον Μητσάρα," του είπε ο "αρχηγός". "Έφερες κανένα φονικό όπλο;"
"Ναι, αμέ", απάντησε ο Μητσάρας. "Το 1, το 2 και το 4. Το 3 ήταν νοικιασμένο."
"Άνοιξες πάλι το κουτί με τις μαλακίες; Ρε συ. Πού το πέτυχες το πιπίνι;" ειρωνεύτηκε, αναφερόμενος σε μία γριά με πι που μόλις είχε προσέξει δίπλα στον Μητσάρα.
"Η θειά μου η Βαγγελιώ είναι ρε. Δεν μπορούσα να την αφήσω μόνη της. Ειδικά τώρα που κόψανε και τον Αυτιά", είπε ο Μητσάρας.
"Κανένα φονικό όπλο έχει τουλάχιστον να μας φανεί χρήσιμη;"
"Αμέ. Έχει κάτι σύριγγες", κι έκανε να πάρει την τσάντα της θείας Βαγγελιώς. Η Βαγγελιώ, ξαφνικά, από εκεί που κοιτούσε το υπερπέραν με ένα απλανές βλέμμα χωρίς να βγάζει άχνα, ξαφνικά μπήκε σε μίρλα mode.
"Αχ, πιδί μου, όχι τις ινσουλίνες μου. Μ' ανιβαίνει του ζάχαρου καμιά φουρά και δεν μπουρώ. Αι, που κακό χρόνο να'χει ο παλιάνθρουπος ο Παπαδήμος. Μι κόψανε τη σύνταξη στη μέση κι δεν μπουρώ ούτε τις ινσουλίνες μου να παίρνω. Κι μου πάρεις τώρα κι εσύ τις σύριγγές μου; Άματις χρειαστώ ινσουλίνη τι θα κάνω χωρίς σύριγγα;"
"Θα την πάρεις υπόθετο!" είπε εξοργισμένος ο αρχηγός."Τι μας την έφερες τώρα τη γριά; Για να μας τα κάνει τσουρέκια Τερκενλή;"
"Σε είπα ρε μαλάκα, δεν μπορούσα να την αφήσω. Κι έπειτα θα φέρει και τις φίλες της".
"Τώρα σωθήκαμε. Θα γίνει το τρένο Α' ΚΑΠΗ."
"Μην το γελάς μωρέ. Θα έχουν και τις μαγκούρες τους από δίπλα, μια χαρά θα είμαστε".
"Για τα πανηγύρια θα είμαστε".
Ο "αρχηγός" είχε δίκιο σε αυτή του τη διαπίστωση. Στο πλήθος που περίμενε την αναχώρηση αυτής της παράδοξης αμαξοστοιχίας είχαν προστεθεί τώρα και δύο κλαρινιτζήδες, έξι βιολιστές, ο σύλλογος παραδοσιακών χορών "Η Ρούμελη" και μπόλικα παιδάκια με μαλλί της γριάς.
"Κοίτα εδώ κατάσταση" έλεγε και άφριζε. "Εμείς τους λέμε να είναι έτοιμοι για μάχη κι αυτοί μου παίρνουν τα κλαρίνα".
"Εντάξει ρε αφεντικό", είπε ο ένας των κλαρινιτζήδων. "Θα ρίχνουμε ξύλο μετά μουσικής". Η απάντηση που εισέπραξε ήταν κάτι μασημένα μουρμουρητά σχετικά με το πού ακριβώς έπρεπε να βάλει το κλαρίνο του. Η, κατά τα φαινόμενα, δασκάλα των παιδιών πλησίασε τον αρχηγό και τον ρώτησε μήπως βρίσκανε το μπελά τους που θα ταξίδευαν χωρίς εισιτήριο.
"Τι λες τώρα; Και οι σιδηροδρομικοί δικοί μας είναι. Ποιοι σιδηροδρομικοί δηλαδή; Με τόσες μετατάξεις που έχουν γίνει, πιο πολλούς πυροσβέστες έχει ο ΟΣΕ παρά σιδηροδρομικούς. Άλλο με απασχολεί εμένα. Τα παιδιά είναι σε θέση να ανταπεξέλθουν;"
"Μην το συζητάς. Ξέρεις τι ζιζάνια είναι αυτά; Μου βγαίνει το λάδι να τα ηρεμήσω."
"Ξέρεις, όμως, άλλο μια χαζοχαρούμενη χίπισσα και άλλο μία στρατιά ματατζήδες οπλισμένοι μέχρι τα δόντια".
"Θα σου έλεγα τώρα ποια είναι η χαζοχαρούμενη χίπισσα, αλλά έχε χάρη που είμαι πέντε μήνες απλήρωτη". Στο μεταξύ ο κόσμος στο σταθμό αυξανόταν και πληθυνόταν. Εκατοντάδες άτομα από όλες τις κοινωνικές τάξεις, Αρειανοί και Ηρακλειδείς, δημόσιοι και ιδιωτικοί, ταξιτζήδες και λεωφορειατζήδες, ΠΑΣΟΚοι και Νεοδημοκράτες, γιατροί και μπογιατζήδες, πόρνες και νταβατζήδες, οπλισμένοι με Καλάσνικοφ, πιστόλια, ρόπαλα, μεταλλικούς σωλήνες ή απλά μαχαίρια, απομεινάρια από τους ωραίους καιρούς που είχανε να φάνε, συγκεντρώνονταν, έχοντας στο μυαλό τους την επικίνδυνη αποστολή που τους περίμενε. Κατευθύνθηκαν προς την αποβάθρα, λέγοντας ανέκδοτα, φλερτάροντας και ενίοτε με μικρά μαλλιοτραβήγματα, χωρίς όμως να ξεχνάνε ότι σε λίγες ώρες θα ξεκινούσε το χριστουγεννιάτικο θαύμα.
Με το που το τρένο έφυγε από τη Θεσσαλονίκη, ο μυστηριώδης αυτός "αρχηγός" πήρε το μικρόφωνο και άρχισε να απαγγέλλει έναν φλογερό λόγο, κάτι σαν το δικό του "Ι have a dream", στους επιβαίνοντες το τρένο.
"Αδέρφια μου, σήμερα ταξιδεύουμε στην Αθήνα με έναν και μόνο στόχο. Να πάρουμε πίσω τα όνειρά μας."
"Α, εγώ θέλω να κάνω και κάτι ψώνια απ'το Κολωνάκι", πετάχτηκε μία ξανθομαλλούσα κόρη με ιδιάζουσα τσιχλοφουσκίτιδα.
"Μη με διακόπτεις, Βανέσα. Όπως έλεγα λοιπόν, σήμερα βάζουμε στην άκρη τις διαφορές μας και παλεύουμε για έναν κοινό σκοπό. Δεν έχει σημασία τι ψηφίζαμε ή τι πιστεύαμε. Απεδείχθησαν όλα ψέματα."¨
"Γιατί το λες αυτό; Ο Γιώργος έλεγε λεφτά υπάρχουν", είπε ο Μήτσος.
"Κι όντως υπάρχουν. Στην τσέπη του, και στις τσέπες των φίλων του και των ομοίων του. Αυτό το πράγμα δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Δεν γίνεται να τραβήξει άλλο το σκοινί. Μας επέβαλλαν ένα κάρο μέτρα λιτότητας. Είχαν όλο τον καιρό μπροστά τους να επιβάλλουν λίγη λιτότητα και στους εαυτούς τους. Τώρα είναι αργά. Θα πληρώσουν με αίμα."
"...και με σπέρμα;" ρώτησε ένας "φανατικός άντρας".
"Εσύ μωρή αδέρφω σκάσε. Το σχέδιο είναι απλό. Κατηφορίζουμε προς το Σύνταγμα από την Πανεπιστημίου σε μικρές ομάδες για να μη μας πάρουν χαμπάρι. Οι Αθηναίοι θα έρχονται από την Αμαλίας. Μόλις συγκεντρωθούμε όλοι, θα πέσει το σύνθημα. Τότε θα επιτεθούμε. Πρώτα πρέπει να βγάλουμε από τη μέση τους μπάτσους. Αυτοί είναι η μεγάλη απειλή. Χωρίς τους μπάτσους, οι άλλοι είναι καρακοτάρες. Ξέρω ότι πολλοί θα χαθούν σε αυτή τη φάση, αλλά αγώνας χωρίς θυσίες δε γίνεται. Μετά γυρνάμε στον κύριο στόχο. Όπου βλέπετε βουλευτές, μεγαλοδημοσιογράφους, παπάδες και επιχειρηματίες, βαράτε ψαχνό. Μην κωλώσετε. Θα μας κλάσουν μια μάντρα χωρίς τους μπάτσους. Αυτό είναι το σχέδιο. Μόλις ανάψει καλά η μάχη, θα έρθουν ενισχύσεις από τις γύρω περιοχές. Το σύνθημα θα είναι "Μαζί τα φάγαμε". Είστε μαζί μου;"
Όλο μαζί το τρένο αντήχησε από μία φωνή. "ΝΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ!"
...και μετά ξύπνησε.
"Τι όνειρα είναι κι αυτά που βλέπω ο πούστης. Όλοι οι Έλληνες ενωθήκαμε λέει για να φάμε αυτούς που μας τρώνε τόσα χρόνια. Το άρθρο εκατόν είκοσι του Συντάγματος σε ταινία δηλαδή. Ούτε για πλάκα δε γίνονται αυτά. Σιγά μη μου κάτσει και η Στικούδη." είπε ο τύπος που, έστω και στον ύπνο του, είχε ηγηθεί μιας τέτοιας εξέγερσης. "Καλά τώρα. Θαύματα δε γίνονται."
Και μετά κοντοστάθηκε, και θυμήθηκε ότι πλησίαζε η μέρα που είθισται να γιορτάζουμε τη γέννηση του μαλλιά με τα μούσια που έκανε το νερό κρασί και τους παράλυτους Τσακ Νόρις.
"...ή μήπως γίνονται;"

8 σχόλια:

  1. Θα γίνουνε μικρέ μην ανησυχείς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Με Μπαόκι αρχηγό όλα γίνονται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Παίρνω πόστο στην Πανεπιστημίου και ξεκινώ για τη μεγάλη εκστρατεία! Κάτι τέτοιο πρέπει να γίνει για να αλλάξουν τα πράγματα πλάκα-πλάκα, ένας αμυντικός πόλεμος εναντίων των κατακτητών. Τι μαθαίνουμε στην ιστορία για τους περσικούς πολέμους και τους τριακόσιους του Λεωνίδα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ποιοι μαθαίνουν από ποιαν ιστορία; Οι Έλληνες περιμένουν να μάθουν την ιστορία τους από τα Χολιγουντιανά σκουπίδια. Και επιπλέον, από την Πανεπιστημίου θα κατέβει η ομάδα από τη Θεσσαλονίκη. Οι Αθηναίοι πιάνουν από Αμαλίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αυτό το παραμύθι ούτε ο Ντίκενς δεν θα τολμούσε να το γράψει!
    Πλάκα πλάκα μόνο αν πάρουμε την τύχη στα χέρια μας θα γλυτώσουμε από δαύτους μην έχουμε ψευδαισθήσεις.

    Πάντως έχεις καταπληκτική πένα(άντε πληκτρολόγιο)αδικείσαι παιδί μου!

    Τα θαλασσινά μου για καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το ότι αδικούμαι το ξέρω (η μετριοφροσύνη μου είναι επίσης τρομερή), αλλά ποιος είπε ότι η ζωή είναι δίκαιη;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ξέρετε, πολλές φορές συμβαίνει τα σχόλια να είναι ακόμη πιο έξυπνα, εύστοχα ή ουσιαστικά από την εγγραφή καθεαυτή. ΟΧΙ ΕΔΩ. Αν σας έρθει καμιά εξυπνάδα, κρατήστε την για τον εαυτό σας.