Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

Τα 10 πιο γαμάτα τραγούδια των νάιντηζ

Τη δεκαετία του 90 συνέβησαν κάποια πράγματα πολύ ωραία. Ας πούμε, γεννήθηκα. Επίσης, ξεκίνησε το Family Guy, το South Park, ο Μπομπ Σφουγγαράκης, βγήκε το πρώτο Μάτριξ, κατέρρευσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός και για μια περίοδο όλος ο κόσμος ασχολιόταν με τα φλόκια του Μπιλ Κλίντον. Ωραία πράματα. Και φυσικά, στη δεκαετία του 90 βγήκαν πολύ αξιόλογες μουσικές. Ας δούμε τις δέκα καλύτερες από δαύτες, σε τυχαία σειρά γιατί δεν μπορώ να τις ξεχωρίσω, τις έχω όλες σαν παιδιά μου.
  • No Doubt-Don't Speak:

    Υπήρχε κάποτε μια εποχή που η Γκουέν Στεφάνι ήταν μια αξιοπρεπής ροκ τραγουδίστρια. Μετά βγήκε το Hollaback Girl, το οποίο προσωπικά στη λίστα με τις τραγωδίες που χτύπησαν τον πλανήτη στον 21ο αιώνα το κατατάσσω ανάμεσα στη Φουκουσίμα και το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου, κι η Γκουέν έγινε άλλη μια κακή κόπια της Μπρίτνεης και της Κριστίνας, χωρίς κανείς να της το ζητήσει. Τέλος πάντων, εμάς στο μυαλό μας θα ζει για πάντα η ανάμνηση της ταλαντούχας και rawk Γκουέν, τότε που έβγαζε καλή μουσική, μέσα από το Don't Speak. Και πραγματικά, αυτό είναι που αρμόζει στο τραγούδι. Να μη μιλάω. Ξέρετε τι σκέφτομαι. Δε χρειάζεστε τους λόγους μου. Νομίζω ότι δεν υπάρχει ανθρώπινο ον που μπορεί να αντισταθεί στη γοητεία του Don't Speak. Αν υπάρχει κάποιος που δεν επηρεάστηκε έστω και καθόλου απ'το Don't Speak, τότε μπορώ άφοβα να υποθέσω ότι δεν έκλαψε στο θάνατο του Μουφάσα, δεν πανηγύρισε όταν η Ελλάδα πήρε το ευρωπαϊκό και γενικά είναι ένα ρομπότ κατασκευασμένο στη μακρινή Ιαπωνία για να παριστάνει τον άνθρωπο. Κι είναι κρίμα ρε αναίσθητα φαλλοκρατικά γουρούνια.
  • Guns n Roses-November Rain:

    Η αλήθεια είναι ότι οι Guns n Roses είναι μια υπερεκτιμημένη μπάντα. Ολόκληρη η αλήθεια είναι ότι ο Άξελ Ρόουζ είναι ο Κριστιάνο Ρονάλντο της ροκ των 80-90s. Ένας σχετικά ταλαντούχος αλλά άγρια υπερεκτιμημένος τύπος, που ασχολείται υπερβολικά με το μαλλί του και η εγωκεντρικότητά του είναι ικανή να διαλύσει τα πάντα (τι θέση είναι η Ρεάλ στο φετινό πρωτάθλημα είπαμε;). Αλλά δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις το November Rain. Θα ήταν σαν να μην αναγνωρίζεις το Ολοκαύτωμα, ή το ότι η Έμα Γουότσον είναι θρησκεία, λατρεία και τα λοιπά, ή ότι οι Σίμπσονς έχουν τραβήξει πολύ παραπάνω απ'όσο θα έπρεπε και πλέον παίζονται απλώς για να παίζονται (ή για να μπορεί να λέει η Lady Gaga ότι συμμετείχε και σε τηλεοπτικό σίριαλ, δεν ξέρω). Τα πρώτα εφτά λεπτά του άσματος είναι μια μάλλον χαλαρή, καλή μεν αλλά χαλαρή, μπαλάντα, κάτι που περίμενες να ακούσεις απ'τους Coldplay, και νιώθεις λίγο μαλάκας, γιατί από τους Guns n Roses δεν προσδοκείς να ακούσεις μπαλάντα όπως δεν προσδοκείς να δεις chick-flicks από τον Ταραντίνο. Κι εκεί που νομίζεις ότι αυτό ήταν όλο, ΤΣΑΚ! Πάρε το καθαρό, αλύπητο, αντρίκειο ροκ σου στη μάπα και σκάσε. Έτσι ξηγιέται ο Σλας, κι έτσι γαμάνε αυτοί που σας χρωστάνε.
  • Metallica-Nothing Else Matters:

    Είναι προφανές ότι δεν μπορούσα να μη συμπεριλάβω τους Μετάλικα. Το ερώτημα είναι, γιατί αυτό το συγκεκριμένο, και γιατί ακόμα ένα μπαλαντοειδές;  Γιατί α) τα κατεξοχήν γκαγκανιάρικα κομμάτια τους βγήκαν πριν αρχίσουν να πετάνε τους μπασίστες τους από τα παράθυρα ή τέλος πάντων την προηγούμενη δεκαετία, και β) το One δε μου λέει τίποτα. ΝΑΙ, ΚΑΛΑ ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ΤΙΠΟΤΑ! Και στην τελική δικό μου δεν είναι το μπλογκ; Εσείς τι ανακατεύεστε; Είπα εγώ ποτέ ότι είμαι υπέρμαχος της Δημοκρατίας; Αίμα τιμή Χρυσή Αυγή άμα λάχει ναούμ. Και στην τελική το κομμάτι είναι η απόδειξη ότι το παρεάκι του Μήτσου Χέτφιλντ, του Κερκ Χάμετ, του Ιάσονα Νιούστεντ και του Σκρουτζ Ούλριχ, πριν τους χτυπήσει ο κεραυνός που άλλοτε καβαλούσαν και γίνουν σαν τους Backstreet Boys με δερμάτινα, ήξεραν να γράφουν και μπαλάντες που μιλάνε στην ψυχή σου. Αν ποτέ κάνω σχέση με γυναίκα και αυτή η γυναίκα επιλέξει να με παρατήσει γιατί τόσο ξέρει η καριόλα, θα περάσω τη φάση του πένθους παίζοντας αυτό το τραγούδι στο ρηπήτ όλη μέρα. Αυτό, και το Fuck You του Cee-Lo Green, σε περίπτωση που ο λόγος που η καριόλα με παρατήσει είναι για άλλον άντρα. Αν είναι για άλλη γυναίκα, θα βάλω κάμερα στην κρεβατοκάμαρά της και θα φάμε όλοι καλά.
  • Seal-Kiss from a Rose:

    Το τραγούδι αυτό η αλήθεια είναι πως δε μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, όχι όση μου κάνει το Don't Speak τελοσπάντω. Όμως δε θα μπορούσα να μην το συμπεριλάβω γιατί είναι το αγαπημένο του Χωστήρα. Είναι το μόνο άσμα που έχει καταφέρει να ρίξει το "αγκρρρ, είμαι ο γαμιάς της Κρήτης, είστε όλοι παιδιά μου γιατί έχω γαμήσει όλων τις μαμάδες σας και τέθοια" στοιχείο της πολύπλευρης περσόνας που λέγεται Χωστήρας σε χειμερία νάρκη και να αναδείξει μέσα του τον ευαισθητούλη, λίγο κουλτουριάρη, λίγο "μυστήριο τρένο", λίγο κρυπτογκέι Μανώλη, που κάθεται ένα βράδυ δίπλα στο παράθυρο του σπιτιού του, με καταρρακτώδη βροχή απ'έξω, και ατενίζει το υπερπέραν, καθώς καπνίζει σαν αράπης και πίνει σαν νεροχύτης, κι ένα δάκρυ κυλάει στο απολλώνιο πρόσωπό του καθώς αναλογίζεται ότι δε θα βρει ποτέ το δικό του ρόδο να τον φιλήσει. Μετά από λίγο βέβαια η αυταρέσκειά του επικρατεί και ο μικρός Χωστήρας γίνεται πάλι το ίδιο κτήνος που ο κόσμος του είναι Ρωσίδες, σέρφινγκ και πρωινατζούδες, αλλά και μόνο για τα λίγα δευτερόλεπτα που κράτησε η επίδραση, το τραγούδι αυτό αξίζει κύδος.
  • System of a Down-Sugar:

    Η Αρμενία δεν είναι γνωστή στον κόσμο για ιδιαίτερα πολλά πράγματα. Αυτά για τα οποία είναι γνωστή στον κόσμο περιλαμβάνουν κατά βάση τη Γενοκτονία, την οικογένεια Καρντάσιαν και τους System of a Down. Η Γενοκτονία πονάει, η οικογένεια Καρντάσιαν αποτελεί ντροπή για το ανθρώπινο είδος, άρα τι μας μένει; Πολύ σωστά. Βέβαια το Sugar δεν είναι ακριβώς το καλύτερο τραγούδι του συγκροτήματος, από την άλλη όμως όλες οι άλλες επιλογές που είχα από τη δεκαετία του 90 ήταν το Spiders κι αν έβαζα άλλο ένα μπαλαντοειδές στη σειρά θα με κατηγορούσατε ότι το γύρισα από μπετζίνα σε πετρέλαιο. Κατά τα λοιπά, το τραγούδι είναι η γνωστή κριτική στην Αμερική με στίχους που η πραγματικότητα είναι ότι δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο νόημα αλλά με λίγη καλή θέληση και δημιουργική φαντασία όλο και κάτι θα πιάσεις, ο Σερτζ Τανκιάν είναι ο Σερτζ Τανκιάν και το κομμάτι είναι ό,τι πρέπει για το ντεμπούτο μιας μπάντας που την επόμενη δεκαετία θα κάνει το φιλοθεάμων rawk κοινό να ζήσει στιγμές μεγαλείου μέχρι που θα ζηλέψουν τη δόξα του St. Anger και θα επιδοθούν στο να απογοητεύουν τους πιστούς οπαδούς τους.
  • Rammstein-Du Hast:

    Η Γερμανία, ενώ είναι γνωστή στον κόσμο για πολλά πράγματα, η μουσική της δε συγκαταλέγεται σε αυτά. Για την ακρίβεια, αν εξαιρέσεις τον Μπετόβεν και τους Ράμσταϊν, η γερμανική μουσική έχει να επιδείξει μερικές από τις μεγαλύτερες γελοιότητες στο χώρο της μουσικής και της κομμωτικής, τον στίχο "I'm serious as cancer when I say rhythm is a dancer", και το τσουλάκι-κακέκτυπο της Μπρίτνεης Lena Meyer-Landrut, που κέρδισε μια Γιουροβύζιον, και...αυτό. Και πάμε τώρα στους Ράμσταϊν (εδώ να ομολογήσω ότι ναι, αυτό είναι το μόνο τραγούδι της μπάντας που έχω ακούσει, μη με σκοτώσετε). Είναι ένα άγριο και αντρουά κομμάτι ροκ, μέταλ, τι σκατά θέλετε βαριέμαι να κάνω ταξινομήσεις. Στην αγριότητα και την αντρίλα που αποπνέει το άσμα συνεισφέρει βέβαια τα μάλα και η φύση της γερμανικής γλώσσας, που ακόμη κι αν λες "μωρό μου, αγαπουλίνι μου, αγαπησιάρικη αγάπη μου, είσαι το φως της ζωής μου, αν με αφήσεις θα πεθάνω, θέλω να γίνεις η μάνα των παιδιών μου, γούτσου-γούτσου" ακούγεσαι σαν να λες "καημένε Εβραίε, μόλις τελειώσω με το καυλί που έχω να σου ρίξω, ο πρωκτός σου θα μοιάζει με σβάστικα από τα ράμματα".
  • Nirvana-Come As You Are:

    Για κάποιο λόγο το να κάνεις μουσικό αφιέρωμα στα νάιντηζ και να μη συμπεριλάβεις τους Νιρβάνα φαίνεται πιο ιερόσυλο κι από το να πας στην Αμερική, να φτύσεις στα μούτρα του Ομπάμα, να κάψεις την Αστερόεσσα, να χέσεις στην κορυφή του όρους Ράσμορ, πάνω στο κεφάλι του Ουάσινγκτον, και να σκουπιστείς με το πρωτότυπο της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας. Αλλά όχι. Αυτή τη φορά ΔΕΝ, επαναλαμβάνω ΔΕΝ έχει Smells Like Teen Spirit. Το ακούσαμε, το ξανακούσαμε, το ξαναματακούσαμε, μέχρι και σε τρέιλερ για τάλεντ σόου είχε παίξει σε μια φάση, φτάνει πια. Δε θέλω και πολύ να μπω στο πρώτο αερόπλανο για Αμερική και να πάω να κατουρήσω τον τάφο του Κομπέιν, αφού πρώτα χορέψω Μακαρένα πάνω του. Και φτάνει πια το επιχείρημα "η μουσική του σήμερα είναι χάλια γιατί έχει Μπίμπερ κι η μουσική του 90 ήταν αριστουργηματική γιατί είχε Νιρβάνα". Αν αρκούσαν οι Νιρβάνα για να καλύψουν όλο το σκατό που είχε βγει στα νάιντηζ, θα έπρεπε να μας πάρει όλους ο διάολος. Και τέλος πάντων το Come As You Are είναι ένα ωραίο grunge κομμάτι. Τέλος.
  • Coolio-Gangsta's Paradise:

    Καθώς περπατούσα στην κοιλάδα στη σκιά του θανάτου, έριξα μια ματιά στη ζωή μου και συνειδητοποίησα ότι το Gangsta's Paradise είναι η απάντηση της ραπ στους επικριτές της. Είναι ο εκπρόσωπος τύπου της ραπ, είναι ο Ηλίας Κασιδιάρης της (και τώρα επισήμως το γάμησα τελείως). Κατ'αρχάς, σε αντίθεση με μερικούς-μερικούς ονόματα δε λέμε υπολήψεις δε θίγουμε will the real Slim Shady please stand up, η χειρότερη βρισιά που θα ακούσετε στη διάρκεια του Gangsta's Paradise είναι το fool, and I pity the fool who thinks fool is a bad word. Κατά δεύτερον, όσο τα σημερινά ανίερα καθίκια το βρίσκουν σκόπιμο να "ραπάρουν" για το πόσα απιθανικομμύρια δολάρια Ζιμπάμπουε κόστισε το αυτοκίνητό τους και ότι χθες το βράδυ ήπιαν τόση μαριχουάνα που έγιναν ακόμη πιο ηλίθιοι απ'όσο ήταν, αν αυτό γίνεται, o Κούλης (απ'το Coolio) μας λέει εν ολίγοις ότι η ζωή του γκάνγκστα είναι πόνος, άσκοπος πόνος, και σου χώνει το νόημα τόσο βαθιά στον πάτο που χτυπάει προστάτη και τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Γιατί κάποτε η ραπ είχε νόημα, και σήμερα βλέπεις το Μηδενιστή να ραπάρει για αστέρια, ζωγραφιές, ουρανούς κι αρχίδια. Και μια που τ'αναφέραμε, ψόφο σε όλες τις "τραγουδίστριες" που νομίζουν ότι η fake Αμερικλάνικη προφορά είναι αυτό που χρειάζεται το ελληνικό τραγούδι.
  • Marilyn Manson-Sweet Dreams (Are Made of This):

    Αν εξαιρέσουμε τον Weird Al και το It's My Life της Γκουέν Στεφάνι πριν γίνει κι αυτή μια αυτάρεσκη ξεπουλημένη πόρνη της Ιρλανδίας, οι περισσότερες διασκευές τραγουδιών, ιδίως όταν το αρχικό κομμάτι συνουσιάζει, δέρνει και τα συνδυάζει και τα δύο σε S&M τσόντες, έχουν στον ψυχισμό μου την ίδια επίδραση που είχε στον Αραβικό Κόσμο η ταινία με τον Μωάμεθ. Με το αρχικό κομμάτι στην προκειμένη περίπτωση να είναι το Sweet Dreams των Eurythmics, ένα από τα λίγα δείγματα ηλεκτρονικής μουσικής της δεκαετίας του 80 που δεν είναι εντελώς προϊόν κοκτέιλ μπάφου, κοκαΐνης και αντικαταθλιπτικών, οι πιθανότητες να μου αρέσει μια διασκευή του ήταν όσες κι οι πιθανότητες να διασχίσεις τη Θεσσαλονίκη από τη μία άκρη στην άλλη, Παρασκευή μεσημέρι, με λεωφορείο, σε λιγότερο από μισή ώρα. Κι όμως, ο ανωμαλιάρης που λέγεται Μέριλιν Μάνσον, τα κατάφερε. Το καλύτερο ήταν όταν κατάφερα να πετύχω τη συγκεκριμένη ωδή να παίζει στο ραδιόφωνο του περήφανου Χιουντάι μας, σε σταθμό που κινείται στο μαγευτικό κόσμο του έντεχνου, στις εφτάμιση η ώρα το πρωί. Αυτό κι αν είναι ξύπνημα.
  • Haddaway-What is Love:

    Η αλήθεια είναι ότι παιδεύτηκα για να βρω ποιος θα εκπροσωπήσει στο τοπ τεν την dance και τα συναφή μουσική της δεκαετίας. Με επιλογές όπως Ace of Base, Dr Alban, 2 Unlimited, Snap και Vanilla Ice, κόντευα να τα παρατήσω, ώσπου θυμήθηκα αυτό το κομμάτι. Ο τύπος που το τραγουδάει κατάφερε να κάνει ακριβώς τίποτα στην υπόλοιπη καριέρα του, αλλά δεν έχει σημασία. Είναι χορευτική μουσική, και ταυτόχρονα είναι μουσική. Όχι, δεν είναι τόσο αυτονόητο, αν νομίζετε ότι είναι δεν έχετε περάσει ούτε απ'έξω από κλαμπ, καφετέρια ή ρουχάδικο την τελευταία τριετία. Μπορεί η θεματολογία να μην είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη, όμως όταν είσαι ψιλοσουρωμένος και γύρω σου αιθέριες υπάρξεις λικνίζονται σαν να μην υπάρχει αύριο δεν σε νοιάζει η θεματολογία. Και τέλος, πάντα θα μου θυμίζει το GTA San Andreas, για τον απλούστατο λόγο ότι το είχα βάλει στο User Track Player. Και τώρα που το είπα, Big Smoke, είσαι μεγάλο αρχίδι. Κυριολεκτικά μεγάλο. Εύχομαι εκεί στο διάολο που πήγες να σας ταΐζουν μόνο μαρούλια, καρότα και γκρέιπφρουτ.
Αυτά, και να προσέχετε μην μου τη δώσει και μετά δυο-τρεις μέρες βγάλω και λίστα με τα 10 χειρότερα της δεκαετίας του 90, κάτι που θα γίνει και δεν τη γλιτώνετε και θα σας δείξω εγώ, θα δείτε τι θα πάθετε.

38 σχόλια:

  1. Οι Μετάλλικα αν και πολλοί λένε ότι "χάλασαν" στα νάιντηζ είναι μαλακίες διότι μια χαρά τα πήγαν στα νάηντιζ. Από το σέιντ έινγκερ και μετά το γάμησαν πατόκορφα. Δηλαδή, όχι πες μου, το Bleeding Me, ή το Fixxxer ή το Carpe Diem Baby, για να μην αναφέρω τα πρώτα 2 Unforgiven δε λένε; Για μένα τον κατήφορο τον πήραν από το Στ. Άνγκερ. Γενικά δεν ήταν μπάντα με ταλέντο, απλά είχε τις κατάλληλες εμπνεύσεις και το κατάλληλο τάιμινγκ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το St Anger εννοώ με το "Backstreet Boys με δερμάτινα", αν και εξακολουθώ να έχω πλήρη άγνοια για Λόουντ και Ριλόουντ.

      Διαγραφή
  2. Συγνώμη, ...να κράξω ελεύθερα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βεβαίως. Αλλιώς τι νόημα έχει;

      Διαγραφή
    2. Γιατί, αυτό που έκατσες κι έφαγες πόση ώρα να το γράψεις τι νόημα έχει; Σα να κάτσω εγώ να γράψω για τη μουσική των 70's, που γεννήθηκα το 74. Αν και τα 45άρια που κληρονόμησα από το JukeBox της μάνας μου, θα με βοηθούσαν να βγάλω πολύ υλικό..
      Σορρυ ρε Θωμά, αλλά γεννήθηκες το 95, πως είναι δυνατόν να γράφεις για μουσική που φτιάχτηκε ακόμα και πριν γεννηθείς; Το σημείο που έπεσες έξω είναι ακριβώς πως επέλεξες να γράψεις για κάτι που γινόταν όσο ήσουν 0-5 ετών. Βασίστηκες σ'αυτά που παραμένουν γνωστά επειδή το ραδιόφωνό μας είναι για το μπούτσο καβάλα στο μαύρο μουλάρι. Χάθηκαν τα 00's που τα'χεις και πιο πρόσφατα;

      Διαγραφή
    3. Είπε κανείς ότι έχει κανένα νόημα; Την πλάκα μου κάνω, κι αν σας αρέσει οκ. Κι έπειτα για τα 00's θα δυσκολευόμουν να κλείσω δεκάδα.

      Διαγραφή
    4. Sorry.. προφανώς παίρνω πολύ σοβαρά τη μουσική.

      Διαγραφή
    5. Αν όντως παίρνεις πολύ σοβαρά τη μουσική, τότε δε θα έπρεπε να παίρνεις πολύ σοβαρά ένα δεκαεφτάχρονο που-όπως φαίνεται-δεν παίρνει πολύ σοβαρά τη μουσική.

      Διαγραφή
    6. Διαφωνώ με την Έφη. Και εγώ αυτή τη δεκαετία γεννήθηκα, αυτό δεν με εμπόδισε να διεξάγω έρευνα ακούγοντας ενδελεχώς τις τάσεις τις εποχής. Με την ίδια λογική ας μη σχολιάζουμε ολόκληρη την τέχνη της μουσικής που φτάνει μέχρι το 10-15ο έτος της ζωής μας. Προφανώς δε συμβαίνει αυτό και, κατά τη γνώμη μου, τέτοιος συλλογισμός είναι παράλογος. Εκεί που δέχομαι εν μέρει το εν λόγω επιχείρημα είναι στο ότι αν πρόκειται να γράψεις τέτοιο άρθρο στα σοβαρά, αξίζει να έχεις κάνει μία τρόπον τινά "έρευνα" πάνω στο θέμα. Ο Θωμάς γενικά δεν ήταν αυτό που λέμε "off topic". Τέσπα, δεν ασκώ κριτική σε κανένα εδώ...

      Διαγραφή
    7. Ok.. επειδή άσκησα εγώ κριτική, κι επειδή είχα την εντύπωση πως ο Θωμάς ειδικά θα έμπαινε στον κόπο να κάνει μια ψιλοέρευνα, θα γράψω σχετικώς εγώ(μη μου αγχώνεσαι δε στο σεντονιάζω εδώ τομ). Η αφορμή δόθηκε στου Πέλεκυ πάντως, μην το'χεις βάρος στη συνείδησή σου :p

      Διαγραφή
    8. Μα το θέμα είναι ότι δεν είχα ποτέ την πρόθεση να το γράψω στα σοβαρά. Πρόκειται για προσωπικό γούστο, κάνω την πλάκα μου, και δεν περιμένω κανέναν να με δει σαν αυθεντία.

      Διαγραφή
  3. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε άντε άκου ρε μαλάκα το load! Until it sleeps να φύγει από εκεί το nothing else matters, γιατί το να το βάζεις καλύτερο τραγούδι των Metallica, έστω στα 90s είναι προσβολή για τα unforgiven, το until it slleps, το Sad but true (MOTHERFUCKING YEAH!), και ένα σωρό άλλα.

      Από system of a down (το δίσκο, καθώς οι άλλοι είναι 2002-2005), και αφού δε θες το spiders, ψηφίζω war, ή έστω suite pee.

      Το don't speak είναι έρωτας, ασυζητητί.

      Από nirvana, πάλι το come as you are είναι προσβολή. Βάλε ρε rape me! Αλλά και πάλι, μπροστα ακόμα και στο lithium, ή το something in the way, το Polly, το All apologies, το come as you are δεν κλάνει μια.

      G'n'R, πάλι τους προσβάλεις όταν έχεις μπροστά τα sweet child o' mine ή το Don't cry.

      Αλλά όλα παραγράφονται, και αγνόησε τα.
      Tο Du hast (ή haast, κανείς δεν ξέρει, έτσι άκουσα) ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΚΑΝΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΛΙΣΤΑ ΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ!;!;! Βασικά δε χρειάζεται καν το "καλύτερα"!!!!!!!

      Διαγραφή
    2. Μόνο που το Sweet Child O Mine βγήκε το 88, το να ακούσω τόσο πολύ Νιρβάνα για να αποφανθώ αν όντως είναι καλύτερα με κουράζει και σαν ιδέα και στην τελική δε σας ρώτησα.

      Διαγραφή
    3. Έχεις δίκιο για το SCOM, απολογούμαι.

      Για το ότι δε ρώτησες, έπρεπε να το περιμέμεις το κράξιμο όταν σχολιάζεις μουσική σε καμένους.

      Αλλά στο βασικό ερώτημα δεν απάντησες: Τι σκατά βρίσκεις στο Du hast;

      Διαγραφή
    4. Η αλήθεια για το Du Hast είναι ότι ήρθε η Μέρκελ έξω από το σπίτι μου, κραδαίνοντας στο χέρι το αγαπημένο πλαστικό της καυλί, και με απείλησε ότι αν δε βάλω κάτι γερμανόφωνο ή έστω γερμανικό θα με εισάγει στον κόσμο του γλυκού πρωκτικού έρωτα. Ικανοποιήθηκες;

      Διαγραφή
  4. Για Πούλινζτερ είναι. Τα θερμά μου συγχαρητήρια. Αναμένω τη συνέχεια... και καλώς σας βρίσκω. Δεν ήξερα ότι υπάρχουν ακόμα βλόγερς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Έχεις κάνει λαθάκι στον τίτλο αντί για εμετικά έχεις γράψει γαμάτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ψόφος στο "ντον'τ σπικ" το μίσησα από την πρώτη στιγμή για την κλαψοπουτσια του, αυτό και τη Γκουέν και το μαύρο μπασίστα που τη γαμούσε τότε και την παράτησε, συν ότι θεωρώ ότι είναι μια από τις πιο αντισεξουαλικές γυναίκες που βγήκαν εκείνη την εποχή (και για το μαύρο μιλάω)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Υπεκφεύγεις όμως. Υπεκφεύγεις αλύπητα. Κοτζάμ Kiss from a Rose σου βάλαμε κι εσύ ασχολείσαι με τις γελοιότητες;

      Διαγραφή
    2. O λευκός κιθαρίστας την πήδαγε. Είσαι έξω Χώστερ.

      Διαγραφή
    3. Περιμένετε να φέρω το ποπκόρν πριν αρχίσετε το ξεκατίνιασμα.

      Διαγραφή
    4. ναι, το είδα, αλλά δεν μπορούσα να το σχολιάσω, καθώς δάκρυα πραγματικά κι αντρίκια κι όχι μουσαντένια κυλούσαν στα βλέφαρά μου. Μετά θυμήθηκα τα όσα σκατά μου χύνετε στη μάπα, μάζεψα τα δάκρυα και έκατσα και έγραψα άρθρο.....καριόλες κι οι δύο!

      Διαγραφή
    5. Ο ακαριόλητος πρώτος τον λίθον βαλέτω.

      Διαγραφή
  7. Των Seal ήταν ωραίο για πρώτη φορά...

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα άλλα γνωστά, ξέχασα να προσθέσω...

      Διαγραφή
    2. ΟΚ, αλλά μικρή διόρθωση: δεν είναι ΟΙ Seal, αλλά Ο Seal. Έτσι λέγεται. Σε κάποια φάση είχε παντρευτεί μια μοντέλα νομίζω.

      Διαγραφή
    3. Δεκτό :)

      Απλά δεν ήξερα :D

      Διαγραφή
    4. την Heidi Klum, από τη Γερμανία και χώρισαν πριν λίγο καιρό. Έχουν μαζί κι ένα παιδί στο χρώμα του σκακιού ασπρόμαυρο και κακάσκημο

      Διαγραφή
    5. Βλέπω όλα τα κουτσομπολιά τα ξέρεις. Και μετά εγώ είμαι πρωινατζού.

      Διαγραφή
  8. To Hollaback Girl το έχω απίστευτο άχτι, μου έχει βιάσει την φάση Δημοτικό-Γυμνάσιο μαζί με το London Bridge της Fergie και το Sexy Back του Timberlake.
    Αηδιαστική γλώσσα τα Γερμανικά κι η προφορά των Γερμανών. Σαν την Έλενη Βλαχάκη όταν έφτινε τα τσόφλια ένα πράγμα.
    Από System Of A Down μόνο το Lonely Day αξίζει respect. Δεν είμαι καθόλου φίλη του metal.
    Η διασκευή του Manson δεν ξεπερνάει το original, αλλά είναι ευχάριστα creepy.
    Σου δίνω credit σε ένα post μου επειδή είναι εμπνευσμένο από δικό σου, μην με φας ζωντανή :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το Lonely Day είναι ίσως το μόνο τραγούδι των SOAD που δεν μπορώ να ακούσω καθόλου. Τα γερμανικά ακούγονται λιγότερο αηδιαστικά όταν τα μάθεις και δεν νομίζεις ότι όλες οι λέξεις είναι τα γνωστά φλάχτεν φλούχτεν ριχάινερε μπίτε. Μην ανησυχείς πάντως, δεν τρώω γυναίκες.

      Διαγραφή
  9. Δεν θα προσθέσω άλλες μπάντες όπως Tool, Radiohead, Pearl Jam, Muse (ναι Muse), RATM κ.α. Δεν έχει νόημα. Αλλά από Guns n' Roses διαλέγεις το November Rain όταν υπάρχει το Civil War; και από Nirvana το Come as you are; Από SOAD ψηφίζω peephole ή suggestions.

    Υ.Γ. Τελικά πρόσθεσα μπάντες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ζητώ ταπεινά συγνώμη. Ή και όχι. Δεν ξέρω. Μπερδεύτηκα.

      Διαγραφή

Ξέρετε, πολλές φορές συμβαίνει τα σχόλια να είναι ακόμη πιο έξυπνα, εύστοχα ή ουσιαστικά από την εγγραφή καθεαυτή. ΟΧΙ ΕΔΩ. Αν σας έρθει καμιά εξυπνάδα, κρατήστε την για τον εαυτό σας.