Οι 10 μεγάλες γελοιότητες του φετινού Μουντιάλ

Όπως όλοι σας ξέρετε, διάγουμε μέρες Μουντιάλ. Ένα Μουντιάλ που μπορεί να περιγραφεί με το εξής ανέκδοτο: Ήταν ένας Άγγλος, ένας Ιταλός, ένας Ισπανός κι ένας Πορτογάλος σε ένα αεροπλάνο από τη Βραζιλία. Ο Έλληνας δεν ήτανε.

Ναι, ξέρω, γελάσατε.

Αφού λοιπόν καταφέραμε να διαψεύσουμε όλες τις προβλέψεις και να περάσουμε τον όμιλο, πάμε να δούμε αυτό που λέει ο τίτλος χωρίς πολλά πολλά. Κι ας βάλουμε λίγη βραζιλιάνικη μουσική για να μπούμε στο κλίμα.

Τι, σάμπα θέλατε; Λυπάμαι, χάσατε. Αλλά παρ'όλα αυτά, επειδή σας ξέρω τι λιγούρια είστε (κι εγώ είμαι μηχανολόγος), θα φροντίσουμε και γι'αυτό.

1. Οι "οδηγοί επιβίωσης γυναικών για το Μουντιάλ"
   Ξέρετε τώρα, τα κλασικά σεξιστικά "αστειάκια" του τύπου "να έχεις ανά πάσα στιγμή ζεστά σουβλάκια και κρύα μπύρα", "σεξ στο ημίχρονο και μόνο αν κερδίζουμε", "αν περάσεις μπροστά απ'την τηλεόραση χωρίζουμε" και τέθοια όμορφα. Το ερώτημα είναι το εξής: Έχεις ίντερνετ; Υπάρχει σε ακτίνα 50 χιλιομέτρων καφετέρια που δείχνει Nova ή ΟΤΕ TV; Αν απάντησες καταφατικά σε αυτή την ερώτηση, τότε μπορείς να δεις όλα τα σοβαρά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, το Τσάμπιονς Λιγκ, το Ουέφα, τη Βραζιλία, την Αργεντινή και το Κόπα Λιμπερταδόρες. Άρα δεν είσαι στερημένος από μπάλα και δεν περίμενες όλη τη χρονιά να έρθει το Μουντιάλ. Άρα σκάσε και μην αναρωτηθείς γιατί ο τάδε που "δεν ασχολείται με μπάλα" σου έφαγε τη γκόμενα.
2. Οι ευαίσθητοι αριστερούληδες
   Εδώ και κανένα μήνα, έχει γίνει πολύ της μόδας ανάμεσα σε διάφορους έμπορες ανωτερίλας να κοιτάζουν αφ'υψηλού όποιον βλέπει μπάλα με το "πώς μπορείς να βλέπεις ένα προϊόν που έχει βαφτεί με αίμα, οι άνθρωποι στην Βραζιλία πεινάνε και δεν έχουν να φάνε κι εσύ βλέπεις χρυσοπληρωμένους καραγκιόζηδες μπλα μπλα μπλα" και λοιπά επιχειρήματα σαν κι αυτά που χρησιμοποιούν οι χορτοφάγοι για να μη σε αφήσουν να φας μια μπριζόλα σαν άνθρωπος. Συγνώμη, δεν το ξέραμε ότι επειδή κάποιοι, κάπου, με κάποιον τρόπο, υποφέρουν, εμείς δεν πρέπει να ευχαριστηθούμε τίποτα στη ζωή μας. Οι καλύτεροι βέβαια ήταν αυτοί που έλεγαν "να μην πάει κανένας τουρίστας στη Βραζιλία σε ένδειξη διαμαρτυρίας". Way to go, brother. Έτσι, τα δισεκατομμύρια που δόθηκαν για τη διοργάνωση δε θα αποφέρουν κανένα απολύτως έσοδο! Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο θα χορτάσουν οι πεινασμένοι της Βραζιλίας! Μαλάκα μου, ούτε ο Τσίπρας δε θα έλεγε τέτοιες μαλακίες.
3. Το "άντε γαμήσου μωρή πεταμένη"
   Η ιστορία έχει ως εξής. Στο πρώτο παιχνίδι του ομίλου, η Κολομβία επικράτησε της Ελλάδας με 3-0. Η γνωστή σταρ Σοφία Βεργκάρα, η οποία μπορεί να περιγραφεί με πολλά επίθετα εις -άρα, και η οποία παριστάνει στο Modern Family τη γυναίκα του τιτανομέγιστου, και εξηνταφεύγα πλέον ετών, Αλ Μπάντι, ξεπληρώνοντας έτσι τα δέκα χρόνια που δούλευε σαν πωλητής παπουτσιών για να ταΐσει τον υπερμεγέθη κώλο της τεμπελχανούς Πέγκυ, η οποία βέβαια δεν ήταν και καθόλου άσχημη για να λέμε του στραβού το δίκιο αλλά δεν είναι το Married With Children το θέμα μας και πάλι έχασα τον ειρμό της πρότασης και πάμε ξανά. Η γνωστή σταρ Σοφία Βεργκάρα πανηγύρισε τη νίκη της χώρας της γράφοντας στο Facebook "Vamos Colombia". Και ακολούθησε αυτό:
   Μπράβο, παιδιά. Έτσι επιδεικνύουμε τρεις χιλιάδες χρόνια πολιτισμού.
4. Η διαιτησία
   Εντάξει, το καταλαβαίνω, πρέπει να πέσει μια αβάντα στη Βραζιλία, γιατί αν δεν σηκώσουν την κούπα, ή έστω φτάσουν τελικό, μετά η κυβέρνηση της Βραζιλίας δε θα έχει τίποτα να επιδείξει στον κόσμο για να τον κοιμίσει και μετά θα γίνει της τανασπού το κάγκελο. Και στο πρώτο παιχνίδι η Βραζιλία δεν τσουλούσε. Η Κροατία θα μπορούσε να της πάρει το χι. Σε κάποια φάση, ένας άκυρος παίχτης της Βραζιλίας ονόματι Φρεντ νομίζει ότι βρίσκεται στις νεροτσουλήθρες στη Μύκονο και κάνει βουτιά που θα ζήλευε κι ο Καραγκούνης. Κι έτσι κερδίζει ένα πέναλτι που δε θα έπαιρνε ούτε ο Ολυμπιακός στο Καραϊσκάκη. Και λίγο μετά ακυρώνεται κανονικό γκολ της Κροατίας. Δηλαδή σαν την Κορέα του 2002 περιμένετε να πάτε μπροστά; Κρίμα που δε σας απέκλεισε η Χιλή.
5. Αυτοί που κράζουν για το πέναλτι με την Ακτή Ελεφαντοστού
   Την Τρίτη το βράδυ, καθώς πλησίαζε το τέλος του αγώνα της Ελλάδας με την Ακτή, το σκορ ήταν 1-1, κι ενώ είχαμε κάνει τρία δοκάρια κι οι αράπηδες έβαλαν γκολ στη μοναδική ευκαιρία που έκαναν στον αγώνα, ο αποκλεισμός πλησίαζε τα κωλομέρια μας σαν αφρικάνικη ψωλή. Και στο 92' ο Σαμαράς, παίχτης γνωστός για την υπέροχη κώμη του την οποία λούζει με Head and Shoulders™...
   
   ...μπαίνει στην περιοχή των Αφρικανών και κερδίζει πέναλτι. Ορισμένοι Ελληνάρες λοιπόν, που έχουν σαν αγαπημένο τους χόμπι να κράζουν την Εθνική γιατί "δεν προσφέρει θέαμα", λες και το Ελληνικό ποδόσφαιρο έχει τη Μπαρτσελόνα και τη Μάντσεστερ Σίτι να επιδείξει, άρχισαν να ωρύονται ότι δεν ήταν πέναλτι κι ότι ο Σαμαράς μπουρδούκλωσε μόνος του τα πόδια του. Πρώτον, υπήρχε επαφή και τα γερμανικά δίκτυα λένε ότι ήταν όντως πέναλτι. Δεύτερον, εντάξει, δεν ήταν καραμπινάτη περίπτωση, αλλά παραπέμπω ξανά στο 4. Σε αυτό το Μουντιάλ έχουν γίνει τέτοιες μαλακίες από τους κόρακες που ο Κάκος μοιάζει με Κολίνα. Αυτό σας πείραξε;
6. Η ξαφνική εθνική υπερηφάνεια
   Από εκεί λοιπόν που, μετά το 3-0 με την Κολομβία οι γνωστοί κλαψιάρηδες και οι γνωστές Κασσάνδρες άρχισαν τα "εντάξει, είμαστε άχρηστοι, θα γίνουμε πάλι ρόμπες λαχουρένιες σαν το Μουντιάλ της Αμερικής του '94, πάμε σπίτια μας και μας περιμένει η μαμά με το παστίτσιο", πέρασε η Ελλάδα και το γύρισαν σε "Ελλαδάρα, Ελληνική ψυχή, είμαστε οι πρώτοι, είμαστε οι γαμιάδες, θα φτάσουμε τελικό και θα το σηκώσουμε μέσα στο Μαρακανά". Ε...κατουρήστε και λίγο ρε παιδιά. Έναν όμιλο περάσαμε και χυθήκατε όλοι στην Ομόνοια και στο Λευκό Πύργο λες και κάτι έγινε. Έχοντας παίξει ένα καλό ματς. Και μπροστά μας έχουμε την Κόστα Ρίκα που έπαιξε μπαλάρα και πέταξε έξω Ιταλία κι Αγγλία. Άμα περάσουμε, εντάξει, στήστε και τριήμερο πανηγύρι σουβλίζοντας αρνιά απ'τα Σάλωνα.
7. Ο Κατσουράνειος πόλεμος
   Αμέσως μετά το ματς με την Ιαπωνία, όλοι οι προπονητές του καναπέ ανακάλυψαν ποιος έφταιγε που η Ελλάδα δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια της. Κι αυτός δεν ήταν άλλος από τον Κατσουράνη. Εντάξει, μπορεί να μεγάλωσε, μπορεί να μην έχει τις αντοχές που είχε στο παρελθόν, μπορεί να μην θέλει πια να παίξει ποδόσφαιρο, μπορεί και να τον πειράζουν τα Ντάβιντοφ που καπνίζει στα πνευμόνια, δεν ξέρω τι σκατά, αλλά ποιον έχουμε καλύτερο; Τον Τζιώλη; Μήπως υπάρχει στο Ελληνικό ποδόσφαιρο κανένας απόγονος του Ριβάλντο και δεν τον ξέρω; Μέσα σε τέσσερις μέρες, έγινε σελίδα στο Facebook "Όχι στον Κατσουράνη την Κυριακή με την Κόστα Ρίκα" και μάζεψε εκατό χιλιάδες λάικ. Οπότε υποθέτω ότι αν δεν ξαναπαίξει ο Κατσουράνης στην Εθνική, θα πάρουμε την κούπα μέσα στο Μαρακανά, θα φύγουν τα Μνημόνια, θα πέσει ο Σαμαράς (όχι ο Γιώργος που έπεσε προχθές, ο Αντώνης) και θα ζούμε όλοι ευτυχισμένοι χωρίς να δουλεύουμε.
8. Αυτοί που μπερδεύουν τα οπαδιλίκια με την Εθνική
   Την ξέρετε την ιστορία. Ο Παοκτζής θα κράξει που δεν πήρε τον Κλάους κι οι μισοί παίκτες είναι από τον Ολυμπιακό (που, κατά τεκμήριο, είναι η καλύτερη ομάδα του σάπιου Ελληνικού πρωταθλήματος, άσχετα που τη μισούμε όλοι), ο γαύρος θα αντικράξει που παίζει συνέχεια ο Κατσουράνης και τα φιλαράκια του, ο βάζελος θα παραπονεθεί που δεν δίνει ευκαιρία ο Σάντος στους πιτσιρικάδες του και τα λοιπά. Το κορυφαίο που αντίκρισα ήταν στα σχόλια του Γκαζέτα, όπου κάποιος διεκήρυσσε με μένος ότι είναι με την Κόστα Ρίκα, κι ότι ελπίζει η Ελλάδα να φάει πέντε γκολ, για τον καταπληκτικό λόγο ότι ο Σάντος έχει γεμίσει την ομάδα με παίκτες του διορισμένου και δεν παίρνει κανέναν από την ΑΕΚ. Μπράβο, φίλε, το βρήκες. Ιδού κι η ενδεκάδα που θα κατεβάσει ο Σάντος με παίχτες από την ΑΕΚ: Νίκας, Μανίκας, Λιας, Καραμπαλίκας, Γενικολιάς, Βουρδουμπάς, Κεντρικόπουλος και μπροστά μόνος του ο Νίκωνας.
   
9. Ο Λουίς Σουάρες
   Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας παίκτης μένει στην ιστορία του Μουντιάλ για τη βίαιη συμπεριφορά του. Ποιος δε θυμάται το κουτουλίδι που έσκασε ο Ζιντάν στον Ματεράτσι, επειδή ο Ματεράτσι είπε στο Ζιντάν κάτι για την αδερφή του; Σε εκείνη τη φάση, όμως, ο Ζιντάν είχε δίκιο κι ο Ματεράτσι ήταν απλά ένας πουτάνας γιος, οπότε δε σπιλώθηκε το όνομα του Ζιντάν. Εδώ, υποθέτω, ο Λουίς Σουάρες είδε πολλές φορές το Τουάιλαϊτ, επηρεάστηκε, νόμιζε ότι έγινε βαμπίρ κι επειδή δεν έβλεπε γύρω του καμιά παρθένα εύκαιρη πήγε να πιει το αίμα του Κιελίνι. Πόσο πήγε το μαλλί; Τέσσερις μήνες αποκλεισμό από όλες τις αθλητικές δραστηριότητες, τρεις αγωνιστικές επιπλέον απ'την Ουρουγουάη, οι χορηγοί τον έστειλαν από εκεί που ήρθε, η Μπαρτσελόνα έστρεψε το ενδιαφέρον της στον Πίου και τώρα η Λίβερπουλ τον βλέπει κι αυτή σαν Κατσουράνη. Και μετά σας πείραζε ο Μαραντόνα που μύταρε άσπρες γραμμές.
10. Οι εκφωνητές της ΝΕΡΙΤ
    Το Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής θα μείνει στην ιστορία ως το Μουντιάλ της ηχορύπανσης. Από τη μία οι καταραμένες βουβουζέλες, το όργανο αυτό του σατανά που όποιος ζούσε κοντά σε γήπεδο της Νότιας Αφρικής προτιμούσε να μετακομίσει δίπλα στο αεροδρόμιο, κι από την άλλη ο Πουρουπουπούς κι ο Θεοφιλόπουλος. Κι εκεί που νομίζαμε ότι δεν πρόκειται να ξαναζήσουν τέτοιο δράμα τα αυτιά μας, έρχεται φέτος η ΝΕΡΙΤ και μας γαμάει τα πέταλα με όλους τους άχρηστους που αποφοίτησαν από τη "Σχολή Αθλητικών Μεταδόσεων Μανώλης Μαυρομάτης". Αυτό το ρημαδιασμένο το τρανζίσιον που φέτος το ανακάλυψαν και το κοτσάρουν δώδεκα φορές σε δέκα λέξεις, κάτι μεγαλοστομίες και ποιητικές παπαριές που θα μπορούσε κάλλιστα να εκστομίσει ο Μαέβιους Παχατουρίδης, και η κορυφαία στιγμή στο ματς με την Ακτή, όπου ο σπίκερ πετάει το απίστευτο "Πέντε παίκτες της Ακτής βρίσκονται ανάμεσα στον Έλληνα παίκτη", κάτι που εμένα προσωπικά με παραπέμπει σε σκληρή ομοφυλοφιλική παρτούζα.

Αυτά, και να προσέχετε μην είχατε παίξει Βραζιλία για κατάκτηση του Μουντιάλ και τελικά το πάρει η Ελλάδα και πάτε μεγαλοπρεπώς κουβά.

Ας μιλήσουμε για τσόντες.

Επειδή τώρα τελευταία τα νούμερα έχουν πέσει κάπως και θα φάω σουτ από το κανάλι λόγω πτώσεως των διαφημιστικών εσόδων, ώρα να πιάσω ένα θέμα που είναι πάντα επίκαιρο και πάντα πιασάρικο, για να ανάψουν λίγο τα αίματα. Την τσόντα.

Όχι αυτή την τσόντα ρε εξυπνάκηδες. Αυτήν εδώ την αποκάτω την τσόντα.

Μεγάλα παιδιά είμαστε, μην κρυβόμαστε πίσω απ'το δάχτυλό μας.

Μία προσέγγιση στο θέμα θα ήταν να κάνω μια αναλυτική και επιστημονική παρουσίαση των διαφόρων ειδών της τσόντας, αλλά αυτό το έχουν κάνει πολύ νωρίτερα και πολύ πιο εμπεριστατωμένα από μένα ο Έρπης Χωστήρας κι ο Περίνεος. Και ποιος είμαι εγώ για να αντιπαρατεθώ στον Έρπη Χωστήρα και στον Περίνεο;
-Ο Ψωμάς ο Γάργαρος είσαι.
Πολύ σωστά. Και σαν τέτοιος λοιπόν που είμαι, θα το δω λίγο πιο φιλοσοφικά το θέμα και θα κράξω τις αναληθοφάνειες που περιέχει το κινηματογραφικό αυτό είδος.
-Αναληθοφάνειες της τσόντας; Σώθηκες. Το να περιμένεις αληθοφάνεια από τσόντα είναι σαν να βάζεις να δεις μπατσοταινία και να βλέπεις τον μπάτσο να κάθεται οχτώ ώρες σε ένα γραφείο και να εκδίδει ταυτότητες και διαβατήρια.
Σαφώς. Πρέπει λοιπόν, προτού προχωρήσουμε παρακάτω, να θέσουμε τον διαχωρισμό του "ποιητική αδεία" από το "ποιητική αηδία", τουτέστιν τις αναληθοφάνειες που εξυπηρετούν κάποιο σκοπό και αυτές που απλά ο σεναριογράφος σε δουλεύει μες στα μούτρα σου.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από τον κανονικό κινηματογράφο, το Mr and Mrs Smith. Σε αυτή την ταινία, ο Μπραντ (ένας είναι ο Μπραντ) παριστάνει τον κορυφαίο πληρωμένο δολοφόνο της τάδε μυστικής οργάνωσης, και η Αντζελίνα (μία είναι η Αντζελίνα) παριστάνει την κορυφαία πληρωμένη δολοφόνο της δείνα μυστικής οργάνωσης που είναι και ανταγωνιστική της τάδε.
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο Μπραντ κι η Αντζελίνα, όπως ίσως θα περιμένατε, είναι παντρεμένοι μεταξύ τους. Και τόσα χρόνια κανείς απ'τους δύο δεν έχει καταλάβει ότι ο άλλος είναι πληρωμένος δολοφόνος που δουλεύει απέναντί του.
Να είναι και οι δύο πληρωμένοι δολοφόνοι (και μάλιστα κορυφαίοι στις υπηρεσίες τους!) και να τους έχουν βάλει τον έναν να σκοτώσει τον άλλον, και να μην έχουν πάρει χαμπάρι, αυτομάτως όλη η ταινία καθίσταται μούφα, όσο καλή διάθεση κι αν έχεις να τη δεις χωρίς πολύ πολύ σκέψη (και να μπανίσεις κορμί Αντζελίνας βεβαίως βεβαίως).
Επιστρέφουμε λοιπόν στις τσόντες που, από τη στιγμή μάλιστα που υπάρχει κόσμος που διαμορφώνει άποψη για το real-life sex μέσω της τσόντας (μην το γελάτε, εδώ υπάρχουν άτομα που διαμορφώνουν πολιτική άποψη από τις ειδήσεις του Μέγκα), είναι σίγουρα πολύ πιο σημαντικό ζήτημα.
Είναι παπάντζα το ότι στον κόσμο της τσόντας ποτέ κανείς δεν έχει πονοκέφαλο, περίοδο ή δεν είναι κουρασμένος; Βεβαίως και είναι. Αλλά είναι παπάντζα που εξυπηρετεί το σκοπό, γιατί φανταστείτε να βάζατε να δείτε τσόντα, να πήγαινε ο τύπος καυλωμένος στην τύπα με σκοπό τα γνωστά, να τον λέει η τύπα "έχω περίοδο" κι ο τύπος να καταλήγει στην τουαλέτα να την παίζει μόνος του.
Θα κλαίγατε τα μεγκαμπάιτ που ξοδέψατε για να την φορτώσετε.
Επομένως αυτή είναι θεμιτή παπάντζα.
Άλλη μια θεμιτή παπάντζα είναι η εμφάνιση των ανδρών πρωταγωνιστών. Με εξαίρεση τον τιτανομέγιστο Ρον Τζέρεμι, που γαμούσε με το μπυροκοίλι και το γκρικ λόβερ με τρίχα για πουλόβερ σαν να μη συμβαίνει τίποτα, όλοι οι άντρηδοι πορνοστάρ είναι λες και τους σκάλισε ο Φειδίας στο μάρμαρο, με μόνη προφανή διαφορά το μέγεθος του πέους.
Μανία που είχανε κι οι αρχαίοι ημών να κάνουν τα αγάλματά τους μπάμιες. Θεωρητικά, βέβαια, ο συμβολισμός του μικρού πέους είναι ότι ο άνθρωπος έχει αποτινάξει τις ζωώδεις ορμές της αναπαραγωγής και είναι πνευματικά ανεπτυγμένος, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας. Μάλλον οι αρχαίοι ημών δεν ήταν και τόσο "μεγάλοι στο κρεβάτι".
Έτσι, λοιπόν, ο άντρηδος πορνοστάρ περνάει οχτώ ώρες τη μέρα στο γυμναστήριο, οχτώ ώρες στο ινστιτούτο αποτρίχωσης και αισθητικής και τις υπόλοιπες οχτώ ώρες στο σπίτι του, παρέα με τη σουηδική αντλία πέους του Ώστιν Πάουερς.

Το να την έχει βέβαια ο πρωταγωνιστής 20 πόντους είναι κάτι που εγείρει ατυχείς συγκρίσεις με τον μέσο όχι-και-τόσο-ευμεγέθη πισπιρίγκο, αν εξαιρέσεις τις γιαπωνέζικες τσόντες που έχουν πιο φυσιολογικά μεγέθη, αλλά ας μην πιάσουμε τις γιαπωνέζικες τσόντες γιατί αν αρχίσω να μιλάω για χταπόδια θα ξεφτιλίσω και το τελευταίο ίχνος της αξιοπρέπειάς μου και του σεβασμού στους αναγνώστες μου.
Άλλωστε, αν θέλουμε να μιλήσουμε για unrealistic πρότυπα στο πορνό, καλύτερα να πιάσουμε τις πρωταγωνίστριες.
Τα μαλλιά σε απόχρωση του ξανθού που δεν υπάρχει στη φύση; Γάμα τα. Η παραμονή στο ψωλάριουμ μέχρι η τύπισσα να αποκτήσει απόχρωση Vegemite και εφτά διαφορετικούς καρκίνους στο δέρμα; Γάμα την κι αυτήν.
Το ανορεξικό σώμα με την υποβοήθηση του γνωστού τραγουδιού του Έρικ του Κλάπτον, που σε περίπτωση που δεν καταλάβατε ποιο είναι το γνωστό τραγούδι είναι το Cocaine, ντάξει, αυτό είναι γενικό σημείο των καιρών μας, δεν είναι αποκλειστικότητα της τσόντας.
Τα πέντε στρώματα ξυλόστοκο που επικάθονται στη μούρη, και πάνω στα οποία πέντε στρώματα ξυλόστοκο κάθεται κι ένα στρώμα μπογιάς που θα ζήλευε κι ο Χηθ Λέτζερ στον τελευταίο του ρόλο σαν Τζόκερ, γάμα τα κι αυτά.
Αλλά αυτό που δεν μπορώ να χωνέψω με τίποτα είναι όταν πάνω στο προαναφερθέν ανορεξικό σώμα έρχονται και κουμπώνουν δύο τερατώδεις όγκοι από σιλικόνη.
Στόκοι, μπογιές, σιλικόνες...λες και η παγκόσμια πορνοβιομηχανία έχει συνάψει συμβόλαιο συνεργασίας με τη Ντούροστικ.
Το καλύτερο είναι ότι όχι απλά τα σιλικονόβυζα κουμπώνουν στο ανορεξικό σώμα, αλλά στέκονται κι όρθια κι όλας, και μένεις εσύ ως άλλος Πάτρικ Ογκουνσότο να αναρωτιέσαι πώς γκένιν αυτό.
Μαλάκες...αυτό είναι θέμα για την πτυχιακή μου. "Στατική μελέτη των εμφυτευμάτων σιλικόνης επί του γυναικείου σώματος". Κι ας βρεθεί ο καθηγητής που δε θα μου βάλει δέκα.
Και τέλος πάντων, τα προσπερνάς όλα αυτά, λες εντάξει, ποιαν ήθελες να δείχνει στην τσόντα, την κυρα-Μαριγούλα από τον πάνω όροφο που έχει πέντε χρόνια να το κάνει με τον άντρα της; Και φτάνεις στην υπόθεση.
"Υπόθεση" τέλος πάντων. Αυτά τα πέντε λεπτά ελεεινού και τρισάθλιου διαλόγου που λαμβάνουν χώρα στην αρχή του έργου για να σε διαφωτίσουν γιατί θα πέφτει πέος την επόμενη μία ώρα.
Και καλύτερα να έμενες στο σκοτάδι.
Κλασικό παράδειγμα. Τύπισσα παραγγέλνει πίτσα. Πιτσαδόρος έρχεται. Στην πορεία η τύπισσα ανακαλύπτει ότι δεν έχει λεφτά να πληρώσει το πιντί. Ακολουθεί πληρωμή σε είδος, η αίθουσα κλιματίζεται. Τέλος. Η πίτσα στο ενδιάμεσο μπορεί να έχει κρυώσει, αλλά και ποιος χέστηκε.
Ή ο υδραυλικός. Τον καλεί στο σπίτι η τύπισσα για να φτιάξει τα υδραυλικά του σπιτιού, και καταλήγει να φτιάξει τα υδραυλικά της τύπισσας. Το σπίτι εν τω μεταξύ μπορεί να πλημμυρίσει, αλλά και ποιος χέστηκε.
Ρε, μην τρώτε παραμύθι ρε. Αν πήγαινε έτσι το πράμα, ο Βινς Νιλ κι ο Τόμι Λι δε θα γινόντουσαν ροκ σταρς, αλλά γκαραζιέρηδες.

Η παπάντζα, όμως, συνεχίζεται και σε αυτό καθεαυτό το "ψητό" της υπόθεσης, γιατί στην τελική η υπόθεση στην τσόντα είναι σαν εκείνο το πορτοκάλι που δίνουνε στη λέσχη μαζί με το φαΐ. Κανείς δεν πάει στη λέσχη για να φάει πορτοκάλι. Απλά υπάρχει, για κάποιο λόγο.
Κατ'αρχάς, στον μαγευτικό κόσμο της τσόντας, όλες οι γυναίκες έχουν κάνει μαθήματα μπαλέτου στην πρώην Σοβιετική Ένωση μαζί με την Κομανέτσι, ή έκαναν ακροβάτισσες σε κινέζικο τσίρκο, ή κάτι τέτοιο, γιατί το να πάρεις τα πόδια σου και να τα βάλεις πίσω απ'τα αυτιά σου είναι σαν να ανάβεις ένα τσιγάρο. Τόσο εύκολο.
Αλλά εντάξει, το γαμάς κι αυτό.
Το πρόβλημα είναι ότι η τσόντα κρατάει ένα ικανό χρονικό διάστημα, πες μισή ώρα, κατά τη διάρκεια του οποίου ο τυπάς παλινδρομεί το πέος του εντός και εκτός του κόλπου με ταχύτητα πιστονιού από Μπουγκάτι Βέιρον. Έτσι ανακύπτουν δύο πολύ σημαντικά τεχνικά ζητήματα (ακολουθεί βαθιά επιστημονική ανάλυση):
Πρώτο ζήτημα: Προκειμένου ο άνδρας πρωταγωνιστής να καταφέρνει να διεισδύει με ρυθμό εκατόν είκοσι bpm (boutses per minute), κάτι που απαιτεί την κίνηση ολόκληρου του κορμού, γοφοί και όλο το σύστημα εκεί γύρω, ενώ ταυτόχρονα να εξασφαλίζει και την αιμάτωση ενός πέους είκοσι εκατοστών για τη διατήρηση μιας ικανής στύσης, κι όλα αυτά για ένα τόσο παρατεταμένο διάστημα, θα πρέπει να έχει τέτοιο καρδιαγγειακό σύστημα που να χτυπάει έναν μαραθώνιο κάθε πρωί μόνο για την προπόνηση.
Δεύτερο ζήτημα: Η τόσο μεγάλη ταχύτητα παλινδρόμησης του πέους δημιουργεί εντός του κόλπου σημαντική ποσότητα τριβής. Εφόσον δεν υπάρχει εγκατεστημένο μέσα στον κόλπο κάποιο σύστημα λίπανσης που να χρησιμοποιεί το αξιόπιστο λιπαντικό Castrol™, αυτή η τριβή πολλαπλασιάζεται και επιφέρει θέρμανση της περιοχής, κάτι που, αν τα εσωτερικά τοιχώματα του κόλπου δεν είναι κατασκευασμένα από τιτάνιο, κέβλαρ ή κάποιο ανάλογο πυρίμαχο υλικό τέλος πάντων, δημιουργεί σοβαρό κίνδυνο αυτανάφλεξης.
(Γιατί όταν λέμε σεξ-βία-μηχανολογία, εννοούμε σεξ-βία-μηχανολογία.)
Κάτι που στη λαϊκή γλώσσα περιγράφεται με τη φράση "Το μουνί μου φλόγες βγάζει, λες να έχει πετρογκάζι".
Ε, δεν μπορεί. Ή επαναλαμβάνεται σε λούπα ένα κομμάτι πέντε δευτερολέπτων και πέφτει ο ήχος πλέιμπακ από πάνω, ή παίζει speed up, όπως κάνουνε οι παπαρίτζουλες οι Dragonforce για να γαμάνε μετά την πίστη του κόσμου στο Guitar Hero.

Αλλά, όταν μιλάμε για τσόντες και παπάντζες, δεν μπορούμε φυσικά να μην ακουμπήσουμε το θέμα που λέγεται λεσβίες.
Κατ'αρχήν, στον κόσμο του Βιτάμ...ε, της τσόντας, όλες οι λεσβίες είναι θεάρες, κουκλάρες, τέρμα περιποιημένο μαλλί, γυμναστήρια, αποτρίχωση, πεντικιούρ, μανικιούρ-και τι μανικιούρ, ε, κάτι χτιστά νύχια πέντε πόντων, που είμαι σίγουρος ότι κάπου θα ενοχλούν εκεί που μπαίνουν.
Και βγαίνεις μετά εσύ ο δύσμοιρος και βλέπεις κάτι λεσβίες να φιλιούνται μεταξύ τους και νομίζεις ότι το έσκασαν από κάποιο κέντρο ερευνών του Μένγκελε για την επίδραση της ραδιενέργειας στους ανθρώπους. Ή από κάποιο τμήμα μηχανολόγων μηχανικών.

Ναι, ξέρω, κι εγώ λυπάμαι.

Έπειτα, ακόμα κι το ποσοστό των "θεάρες-κουκλάρες" που δεν είναι λεσβίες μπορούν να γίνουν με το πάτημα ενός κουμπιού.

Ντάξει, είναι γνωστό ότι τα κοριτσάκια "πειραματίζονται" με τις φιλενάδες τους πολύ περισσότερο απ'ό,τι τα αγοράκια (παράβαλε το γνωστό ανέκδοτο "με τρεις φορές πούστης γίνεσαι;"), αλλά αυτό που συμβαίνει στις τσόντες είναι γελοίο.

"Προβάρουμε ρούχα για την αποψινή μας έξοδο; Ας πηδηχτούμε!"

"Χάλασε το αυτοκίνητό μας στη μέση της ερημιάς; Μέχρι να έρθει η οδική βοήθεια, με τι θα απασχοληθούμε, άραγε;"

"Μου έφερες μια πίτσα; Α, γαμώτο, δεν έχω να σε πληρώσω!" (αυτό παραμένει στάνταρ), και το κορυφαίο:

"Σε παράτησε το αγόρι σου; Έλα να στο κάνω μάκια να περάσει!"

Αν ίσχυε αυτό το τελευταίο, τότε όποια γκόμενα είχε φάει ποτέ στη ζωή της χυλόπιτα από άντρα θα έπρεπε να είναι λεσβία. Κι αυτό θα σήμαινε σαφώς μικρότερο πληθυσμό στη γη, κάτι που αν το καλοσκεφτείς δεν είναι κακή ιδέα, γιατί θα είχαμε πολύ λιγότερους κάγκουρες.

Αλλά το χειρότερο, και αυτό που έχει οδηγήσει σε χιλιάδες άντρες με κατεστραμμένα όνειρα (ίσως και να τα παραλέω, αλλά δε θα'ναι και πρώτη φορά) είναι το εξής σενάριο που επαναλαμβάνεται πάρα πολύ συχνά.

Είναι λοιπόν η Θεάρα κι η Κουκλάρα στο κρεβάτι, επειδή τους χάλασε ο θερμοσίφωνας, δεν ξέρω, και ασχολιούνται η μία με το "θεάρα-κουκλάρα" κορμί της άλλης, minding their own business, όλα κομπλέ. Και ξαφνικά, σαν να είναι το πιο φυσιολογικό πράμα του κόσμου, σκάει ένα πέος.

Ένα πέος μαζί με το αντρικό σώμα που ανήκει, εξυπνάκηδες. Αν έσκαγε σκέτο ένα πέος τότε θα είχαμε μπει στη Ζώνη του Ψωλόφωτος και αυτό θα ήταν όντως πρόβλημα.

Και τι λένε οι "λεσβίες" στον φίλο μας; "Φύγε από δω, είμαστε απασχολημένες, μας χαλάς το φενγκ σούι"; Όχι. Απλά τον παίρνουνε και οι δύο μαζί.

Τζακ ποτ, μαλάκες μου.

Και μετά ξυπνήσαμε όλοι μαζί και πήρε η Ελλάδα το Μουντιάλ.

Αυτά, και να προσέχετε μην παραγγείλετε πίτσα, δεν έχετε να πληρώσετε τον πιτσοκουτά και σας πει "δεν πειράζει, τρελό αγόρι, θα πληρώσεις σε είδος"-κι η συνέχεια επί της οθόνης, η αίθουσα κλιματίζεται.

Here I go again on my own

Τα τελευταία χρόνια, όταν δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω, κι όταν δε ρίχνει πουτσόβροχο στη Θεσσαλονίκη (κάτι που τείνει να γίνει όλο και πιο σπάνιο, αλλά δεν πειράζει, γιατί είμαστε ένα βήμα πιο κοντά στο να γίνουμε Λονδίνο μη χέσω βραστό χοιρινό με σάλτσα μέντας), παίρνω την τριχωτή κωλάθρα μου από τον υπολογιστή και κάνω μακρινούς περιπάτους μόνος μου στην ερωτική πόλη.
Κάποιοι ίσως θα το θεωρήσουν αυτό παθέτικ και λούζερ και γιόλο σουάγκ, αλλά αποτελεί για μένα ίσως ένα είδος κάθαρσης να περιπλανιέμαι, ωσάν άλλος Μπέαρ Γκριλς, στην ανθρώπινη ζούγκλα της μεγαλούπολης...
-Ποιας μεγαλούπολης μουρή χουριάτ'σα;
Σκάσε, Κατερίνα.
Είναι λοιπόν ένα είδος κάθαρσης να περιπλανιέμαι στην ανθρώπινη ζούγκλα της μεγαλούπολης, παρατηρώντας, αφουγκράζοντας τη φωνή της τρέλας εκείνης που παρατηρείται όταν ζουν σε ένα μέρος μαζί πολλοί άνθρωποι.
Και φυσικά, δεν είναι ποτέ αμελητέα τα φωτογραφικά ευρήματα που βρίσκω και τροφοδοτούν την έμπνευσή μου για αυτό εδώ το μπλογκ, που εσείς οι πιστοί μου αναγνώστες έχετε περιθάλψει με τόση στοργή και λατρεία.
Βέβαια αυτό είναι κάτι που δε θα μπορούσα να είχα κάνει πριν από δέκα χρόνια. Γιατί τότε θα έπρεπε να κυκλοφορώ με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι, κι εκτός αυτού, με το φιλμ, το να φωτογραφίζεις ό,τι μαλακία δεις μπροστά σου σε θέτει στον κίνδυνο να μην μπορείς να απαθανατίσεις μια πραγματικά σημαντική στιγμή.
Τα καλά της ψηφιακής φωτογραφίας.
Τα οποία εκμεταλλεύεται κάθε χαρχάλω για να γεμίσει το ίντουρνετς εκατό χιλιάδες φωτογραφίες με τα μούτρα της στον καθρέφτη του μπάνιου, ενώ από πίσω χέζει ο πατέρας της διαβάζοντας περισπούδαστα την Μέτροσπορτ.
Κοπελιά, απ'το φέισμπουκ δε γάμησε κανείς.
Τέλος πάντων, πάμε στα φωτογραφικά μου ευρήματα.

Εδώ, λοιπόν, βλέπουμε έναν τοίχο που γράφει ΠΑΟΚ, υποδεικνύοντας έτσι ότι ο ΠΑΟΚ είναι παντού, κι ένα μαγαζί που εμπορεύεται σκυλοτροφές.
Αλλά προφανώς ο τύπος δεν πουλάει τις όποιες κι όποιες τυχαίες σκυλοτροφές που τις βρίσκεις και στον Μαρινόπουλο. Όχι. Πουλάει Biologically Appropriate Raw Foods. Τις οποίες και συντομεύει στο αρκτικόλεξο B.A.R.F.
Όμως barf στην αγγλική καθομιλουμένη θα πει ξερνάω. Το οποίο μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα: α), ο άνθρωπος αυτός που πουλάει τις σκυλοτροφές δεν είχε ιδέα για τον ατυχή συσχετισμό με την εξέμεση που προκαλεί η ονομασία του προϊόντος του, ή β) ο άνθρωπος αυτός είναι έτοιμος να γίνει ένα υπερήφανο μέλος της Μοναδικής Αξιόπιστης Λύσεως για την Αξιοκρατία, την Κοινωνική Ισότητα και την Ανάπτυξη.

Εμμανουέλα Αγγουράκη, ήρθε το τέλος σου. Το νέο αστέρι λέγεται Στέλλα -ίδου (το πραγματικό όνομα απεκρύφθη για τους προφανείς λόγους της διατήρησης της αξιοπρέπειας της Στέλλας -ίδου, για ευκολία όμως μπορούμε να υποθέσουμε ότι λέγεται Πουτανίδου).
Προσέξτε, όμως, την ασύγκριτη ομορφιά της Ελληνικής γλώσσας. Θες να πάρεις ένα σπρέι και να βρίσεις την πρώην σου σε έναν τοίχο. Πώς θα το κάνεις; Τι θα την πεις; Scumbag Stacey? Ας γελάσω. Αυτά δεν αρκούν για να εκφράσουν την οργή της μεσογειακής ψυχής. Ενώ πατσαβούρα, ε; Φοβερή λέξη. Τη λες και γεμίζει ο στόμας σου. Εκφράζει επακριβώς, σε δέκα γράμματα, το πόσο πατσαβούρα ήταν η Στέλλα Πουτανίδου. Τη βλέπεις στο δρόμο και καταλαβαίνεις ότι αυτή η γυναίκα είναι πατσαβούρα. Η ποίηση της ερωτικής απελπισίας.

Επειδή, ως γνωστόν, εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Μάντσεστερ, δυο στενά παραπίσω απ'το Ολντράφο και στο ψιλικατζίδικο κάτω απ'το σπίτι μου αγόραζε τις τσίχλες του ο Σερ Άλεξ, οι γνώσεις μου στην αγγλική γλώσσα είναι τακαπληκτικές. Έτσι, λοιπόν, joint στα αγγλικά σημαίνει "μαγαζί, τόπος συνάντησης, στέκι", και πράγματι, λες "εδώ είναι ένα στέκι των Αφρικανών της περιοχής".
Έλα όμως που joint στα Εγγλέζικα δε σημαίνει μόνο το στέκι, αλλά και το "τσιγάρο της χαράς", το "αφορολόγητο" ρε παιδί μου, το "περίεργο". Ο μπάφος τέλος πάντων, όλα φραγκοδίφραγκα πρέπει να σας τα κάνουμε. Επομένως, η χρήση των εισαγωγικών στην ονομασία African "Joint" είναι κάτι παραπάνω από ύποπτη.
Άλλωστε, Αφρικανός ήτανε και ο Ρας Ταφάρι, ο οποίος θεωρείται κάτι σαν θεός στην αίρεση του Ρασταφαριανισμού, της οποίας διάσημο μέλος ήταν ο Μπομπ Μάρλεϊ. Ε, ναι, δε θέλω να πω ότι πίνουν μπάφους εκεί μέσα, αλλά πίνουν μπάφους εκεί μέσα.

Αντίφα τουρνουά πολεμικών τεχνών.
Oh, god, they'll really slap the "Antifa" label on everything, won't they?
"Αντίφα Τσιπς. Σε όλες τις γεύσεις, για όλους τους ανθρώπους."
"Αντίφα Porn Productions. Όχι πια αφέντρες και υποταγμένοι.
"Οίκος τελετών Αντίφα. Γιατί μπροστά στο θάνατο είμαστε όλοι ίσοι."
Μπρρρ...
Άλλωστε, ποιος καλύτερος τρόπος να πατάξουμε τα φασιστικά φαινόμενα απ'το να δερνόμαστε μεταξύ μας. Εντάξει, θα με πεις, δεν είναι το ίδιο, στις πολεμικές τέχνες δερνόμαστε με ευγενή άμιλλα και ανταγωνισμό, όχι γιατί ο άλλος είναι κατώτερη φυλή, αλλά και πάλι θεωρώ τον συμβολισμό λανθασμένο. Θα μπορούσαν να προωθήσουν το κίνημα με ένα αντίφα τουρνουά καλλιτεχνικού πατινάζ!
Κι έπειτα, ας είμαστε σοβαροί. Πού πας ρε φίλε να κάνεις αντίφα τουρνουά πολεμικών τεχνών χωρίς τον Μπλακ Ντράγκον;

Πάμε τώρα στην επόμενη εικόνα, γκιατί τα κυτεί πολύ αίμα τα κυτεί και ντε μασάμε εμείς οι Ρομά.

Όπως είναι γνωστό, η μέταλ μουσική έχει μεταξύ της περισσότερη διάσπαση κι από τα αριστερά κόμματα. Όπως οι αριστεροί έχουν τα ΚΚΕ μ-λ, μ-λ ΚΚΕ, λ-ΚΚΕ-μ, μ-ΚΚΕ-λ, ΚΚΕ-μπουλκουμέ και δε συμμαζεύεται, έτσι το μέταλ έχει power, hair, nails, makeup, death, black, white, mpordorodokokkinopapagali with fouxia voules, nu, old, middle-age, viking, epic, epic fail, speed, cocaine, meth, progressive, regressive, aggressive, defensive, goalkeeper, straight, gay, transexual και άλλα είδη τα οποία πιθανώς να ξεχνάω γιατί δεν είμαι και ειδήμων.
Και τώρα αυτό το μαγαζί μας αποκαλύπτει ακόμα ένα πολύ σημαντικό είδος: το air metal. Το οποίο φυσικά παίζεται με τις αέρινες κιθάρες. Κι έτσι, την επόμενη φορά που θα αρχίσετε να κοπανιέστε σαν τον καραγκιόζη στο δωμάτιό σας υπό τους ήχους των Judas Priest, ξέρω γω Φίδη, και μπει η μάνα σας μέσα και κάνει τον σταυρό της και επίκληση στον Άγιο Νεκτάριο, θα ξέρετε ποιον να ευχαριστήσετε.
Και τέλος, η απόδειξη ότι ζουν ανάμεσά μας:

Πασόκοι Σατανιστές. Και νόμιζα ότι ήταν αστικός μύθος.
Αυτά, και να προσέχετε μην πάτε να πιείτε μπάφους σε τίποτα Αφρικανούς και σας την πέσουν δέκα αντίφα πυγμάχοι με σκοπό να εκδικηθούν τον Πασόκο Σατανιστή που τους έκλεψε την πατσαβούρα τη Στέλλα Πουτανίδου.

Πράκτορας Υ

Μία δύσκολη και αμφίρροπη εκλογική αναμέτρηση είχε φτάσει στο τέλος της, και ο Ανδρέξης Τσίμπλας, ηγέτης του Σφύριζα, με κεντρικό σύνθημα στην προεκλογική του εκστρατεία την "Αλλαγή Φύλου", κατάφερε να νικήσει κατά κράτος τον Αντώνη Γαϊδουρά, αρχηγό της Νέας Υποκρισίας, που είχε στο πλευρό του και την Αντζούγια του Ευδιάβολου Βγαινιζέλου.
Ο Ανδρέξης, ως νέος πρωθυπουργός της χώρας, βγήκε στο μπαλκόνι, για να μυρίσει το θεσπέσιο άρωμα που είχαν οι γλάστρες με το βιολογικό θυμάρι που είχε αγοράσει πρόσφατα. Από κάτω βρήκε συγκεντρωμένους τους ψηφοφόρους του, που κρέμονταν από τα χείλη του.
Φυσικά, ο Ανδρέξης δε θα ήθελε ποτέ να ακολουθήσει πρακτικές άλλων, παλαιότερων εποχών, που ουδόλως ανταποκρίνονται στο σήμερα. Βλέποντας, όμως, το κοινό του από κάτω να το κοιτάει με το βλέμμα του 25 χρονών παρθένου που, για πρώτη φορά στη ζωή του, μια κοπέλα τον αγγίζει σε μέρη απόκρυφα με τη θέλησή της κι όχι επειδή φρέναρε απότομα το λεωφορείο, δεν μπόρεσε να μην εκφωνήσει έναν πρόχειρο αυτοσχέδιο λόγο.
-Λαέ της Ελλάδας!
-ΤΣΙΜΠΛΑΣ! ΤΣΙΜΠΛΑΣ!
-Είναι μεγάλη μου τιμή που βρίσκομαι σήμερα εδώ ανάμεσά σας ως ο εκλεγμένος Πρωθυπουργός σας!
-ΕΙΣΑΙ! ΕΙΣΑΙ! Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ!
-Μαζί θα δουλέψουμε για να εκπληρωθούν όλες οι προεκλογικές δεσμεύσεις του Σφύριζα!
-ΑΝΔΡΕΞΗΣ! ΑΝΔΡΕΞΗΣ!
-Απόψε προκηρύσσονται 8000 θέσεις εργασίας για κυνηγούς πεταλούδων, ώστε να εκλείψει μια για πάντα αυτή η μάστιγα!
-ΚΑΤΩ ΟΙ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ!
-Και 10000 θέσεις εργασίας για ελεγκτές σωστής λειτουργίας τσουγκρανών, ώστε να μη διαταράσσεται η ομαλή λειτουργία του Ελληνικού Δημοσίου!
-ΖΗΤΩ Η ΤΣΟΥΓΚΡΑΝΑ!
-Κι ακόμα, θα απαγορευτεί να είσαι καπιταλιστής!
-ΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ! ΣΙΞ ΣΙΞ ΣΙΞ!
-Και τέλος...
Ένας πυροβολισμός. Μία σπαρακτική κραυγή αγωνίας βγήκε από τα σπλάχνα του Ανδρέξη, και μετά σιωπή καθώς έπεσε από το μπαλκόνι πάνω στους ψηφοφόρους του. Στην αρχή νόμιζαν ότι ο Ανδρέξης, σαν γνωστό μέταλλο, επέλεξε να κάνει crowd surfing για να δείξει πόσο δεμένος είναι με τη βάση του, κι έτσι ζητωκραύγασαν.
Ο Ανδρέξης Τσίμπλας είχε μόλις δολοφονηθεί.
Τα κανάλια έμελλε να φρυάξουν με θεωρίες συνομωσίας.
Αλλά μόνο ένας θα μάθαινε την αλήθεια.
Ο Πράκτορας Υ.
Το βαφτιστικό του ήταν Υάκινθος, αλλά εδώ που τα λέμε το Υάκινθος δεν είναι όνομα που εμπνέει και πολύ για μυστικό πράκτορα.
Εκείνο το βράδυ, ο Υ βρισκόταν στο σπίτι του στις Κουκουβάουνες και παρακολουθούσε τον γιο του, τον διανοητικά καθυστερημένο Κωστάκη, να προσπαθεί να ζωγραφίσει τις χρωμοσελίδες από τη Ντόρα τη Χαζή Εξερευνήτρια, όσο η πρώην του ήταν έξω και διασκέδαζε με τον γκόμενο, έναν τύπο που τον έλεγαν Περικλή, αλλά οι φίλοι του τον φώναζαν Τύριον.
Το τηλέφωνο χτύπησε. Έπεσε από ψηλά και ήταν απόλυτα λογικό να πονέσει καθώς έβρισκε άτσαλα το παγωμένο τσιμέντο. Ο Υ το σήκωσε, του παρείχε τις απαιτούμενες πρώτες βοήθειες και απάντησε στον αρχηγό της Μυστικής Υπηρεσίας.
-Ναι, αρχηγέ μου, τι συμβαίνει;
-Δολοφονήθηκε ο Ανδρέξης Τσίμπλας. Αναλαμβάνεις να εξιχνιάσεις την υπόθεση. Όλα τα έξοδα θα σου καλυφτούνε από την υπηρεσία. Κι ο γκόμενος της πρώην σου είναι κοντός. Όβερ εντ άουτ.
O Y δεν είχε και άλλη επιλογή. Φόρεσε τη ζώνη με τα όπλα του, το καλό του μαύρο σακάκι και τα γυαλιά ηλίου με τις ακτίνες χ, και είπε στον Κωστάκη:
-Κωστάκη, ο μπαμπάς φεύγει για μια πολύ επικίνδυνη αποστολή. Μπορεί και να μην ξαναγυρίσει ποτέ. Αν αργήσει, πάρε τηλέφωνο και παράγγειλε μια πίτσα. Εντάξει;
-Α...α...ου...ου...μπουργκ...απάντησε ο μικρός Κωστάκης.
-Μπράβο το καλό παιδί, είπε κι έκλεισε την πόρτα πίσω του.
Λίγα λεπτά αργότερα, ο Κωστάκης θεώρησε καλή ιδέα να εξερευνήσει τι γίνεται όταν βάζεις ένα πιρούνι στην πρίζα. Ευτυχώς, στα δέκα λεπτά που πρόφτασε να διατελέσει πρωθυπουργός ο Ανδρέξης, η ΔΕΗ είχε ήδη κατέβει σε απεργία, οπότε ο Κωστάκης απλά έκατσε εκεί στο σκοτάδι και έπαιζε με την πρίζα και το πιρούνι.
Καμπόσα χιλιόμετρα μακριά, ένας τύπος οδηγούσε στην Εθνική οδός, με ένα τσιγάρο να κρέμεται απ'τα χείλη του. Και ένα sniper rifle που μόλις είχε πυροβολήσει μία σφαίρα στο πορτμπαγκάζ του.
Ο Υ είχε σίγουρα ένα πολύ δύσκολο έργο να επιτελέσει. Ποιος άνθρωπος στα σωστά του θα ήθελε να δολοφονήσει τον Ανδρέξη Τσίμπλα; Αυτός, 1-0, θα μπορούσε να απαντήσει κανείς, αλλά σίγουρα αυτή η απάντηση δε θα ήταν η σωστή. Έτσι, αποφάσισε απλά να μπει στο πρώτο καταγώγιο που θα βρει και να προσπαθήσει να ψαρέψει πληροφορίες από τα ρεμάλια εκεί μέσα.
Στην πόρτα βρισκόταν ένας μπράβος.
-Πού πας, φιλαράκο; Πώς σε λένε; του είπε ο μπράβος κοιτώντας τον με το βαθύ βλέμμα του Χρυσαυγίτη.
-Ε...Έντι Βαν Χέιλεν.
-Σοβαρά; Ποιον πας να κοροϊδέψεις ρε φίλε; Όλοι ξέρουμε ότι ο Έντι Βαν Χέιλεν αυτοκτόνησε βάζοντας την κιθάρα του στον κώλο του, επειδή ένας ηλίθιος μπλόγκερ δε σταματούσε να τον μπλέκει στις αναρτήσεις του. Λέγε γρήγορα ποιος είσαι και τι γυρεύεις μη σου πάρει ο διάολος τον Πατέρα και τον Αλαφούζο.
"Γαμώτο, είναι ενημερωμένος ο πούστης," σκέφτηκε ο Υ, αλλά αμέσως θυμήθηκε το παλιό ινδιάνικο κόλπο.
-Να, αδερφέ...έφαγα ένα σάπιο βρώμικο και...με έχει πάει τρεις και μία...είναι ανάγκη και κόψιμο που λένε...λίγο ακόμα και το χώμα θα βαφτεί καφέ...μόνο για να ξαλαφρώσω άσε με και δε θα με ξαναδείς ποτέ στη ζωή σου.
-Α, καλά τότε, αδερφέ, πέρνα, και συγνώμη κιόλας, δεν ήξερα..., είπε ο μπράβος και παραμέρισε τα εφτακόσια κιλά στεροειδών του για να περάσει μέσα ο Υ.
"Έπιασε όπως πάντα", σκέφτηκε από μέσα του ο Υ καθώς έμπαινε στα άδυτα του ομιχλώδους απ'τους καπνούς και τις βρισιές οινοπνευματοποτείου. Από τα μεγάφωνα του μαγαζιού αυτού αντηχούσαν στο τέρμα οι μεταλλικοί ήχοι των Judas Priest, καθώς πίνανε αλκοόλ 100 οκτανίων οι θαμώνες.
Κάτι ρεμάλια, κάτι μαλλιάδες, κάτι πρεζάκηδες, κάτι μη αξιόλογοι, που δεν αξιώθηκαν καν να γίνουν γιατροί. Με τατουάζ και σημάδια από σύριγγες στα μπράτσα, άλλοι την πέφτανε με χυδαίο τρόπο στις δύσμοιρες γκαρσόνες που είχαν σπουδάσει μηχανολόγοι μηχανικοί στη Σοβιετική Ένωση αλλά η σκληρή μοίρα τις έριξε στα κωλόμπαρα, άλλοι κάνανε τελετουργικό headbanging, και σε μια γωνιά δύο τύποι με 80's look και μουστάκια συζητούσανε.
-Τον φάγανε τον Τσίμπλα, ε;
-Και πολύ άντεξε.
-Αφού είναι πολύ λίγος ρε συ. Δεν μπορεί να εκφράσει το Πασοκικό ιδεώδες.
-Βέβαια. Αυτός θα μας φέρει σε απευθείας σύνδεση με τον Ασταρώθ;
-Αστεία πράματα. Μόνο ο Αντρέας μπορούσε.
-Εγώ, φίλε μου, βάζω την ψωλή μου στη φωτιά. Δικός μας την έκανε τη δουλειά.
-Τι...της συνομοταξίας;
-Βάζω την ψωλή μου στη φωτιά λέμε...
"Πασόκοι Σατανιστές", σκέφτηκε ο Υ, "νόμιζα ότι ήταν urban legend. Τέλος πάντων, αρκετά άκουσα" κι έκανε να φύγει, αλλά τον σταμάτησε μια γυναικεία παρουσία.
Πλατινέ-ξεπλυμένο με χλωρίνη-μαλλί, ξασμένο μέχρι το θεό, χείλη βαμμένα με κατακόκκινο κραγιόν, πέτσινο μπουφάν, φούστα μέχρι την κλειτορίδα, σκισμένο καλσόν και κόκκινα δωδεκάποντα.
-Από ποιο βίντεο κλιπ των Μότλεϊ Κρου το έσκασες, κοπελιά; παρατήρησε σαρκαστικά ο Υ.
-Σκάσε κι ακολούθησε τις οδηγίες που θα σου δώσω, αν θες να βγεις ζωντανός από δω μέσα, του είπε η τσόντα και τον τράβηξε από τη γραβάτα στις τουαλέτες.
-Ωραία. Και τώρα φίλα με.
Και τη φίλησε.
-Τώρα γλείψε μου τα βυζιά.
Και το έκανε.
-Τώρα σκίσε μου το καλσόν.
-Μα...είναι ήδη σκισμένο.
-Τότε σκίσε μου τα βάρδουλα!
Κι ενώ ο Υ ετοιμαζόταν να εκτελέσει την εντολή που του δόθηκε, ένιωσε ένα σκούντηγμα στον ώμο του κι άκουσε μια μπάσα φωνή να του λέει:
-Για έλα εδώ εσύ.
-Ποιος, εγώ;
-Όχι, ο Έντι Βαν Χέιλεν!
Ήταν ο μπράβος.
Ο Υ γύρισε και τον κοίταξε με παγερό βλέμμα.
-Δικό σου, είπε ο μπράβος, είναι το αυτοκίνητο με πινακίδες ΥΥΥ-1234;
-Ναι, δικό μου είναι.
-Ε, πάνε μάζεψέ το το γαμήδι! Δε χωράει να περάσει το 040 και μας έχει ταράξει ο οδηγός στο κορνάρισμα!
Η ξανθιά του έκλεισε το μάτι, καθώς έφευγε.
Βάζοντας το χέρι του στην τσέπη για να πιάσει τα κλειδιά του αυτοκινήτου, βρήκε ένα σημείωμα. Πάνω είχε ένα "φιλάκι" από κραγιόν και έγραφε:
"Θα πας στο μπακάλικο του Μήτσου του Γκαβούλιακα στο Μπραχάμι και θα πάρεις μία σακούλα Φοφίκο. Είναι το επόμενο βήμα γι'αυτό που ψάχνεις.
Υ.Γ. Το έσκασα από το Girls, Girls, Girls. Αλλά μην το πεις στον Τόμι Λι."
Και πράγματι, ο Υ πήγε στο μπακάλικο του Μήτσου του Γκαβούλιακα. Μπροστά του, στο ταμείο, ήταν ένα αγόρι και μια κοπέλα.
-Παίζεις κιθάρα; τον ρώτησε η κοπέλα, βλέποντας την κιθάρα που κρατούσε, γιατί ήταν και πολύ έξυπνη.
-Ναι, μόλις τελείωσα την πρόβα. Εσύ τι κουβαλάς σε αυτό το ψυγείο;
-Δουλεύω στο Ασκληπιείο, στις μεταμοσχεύσεις, και μεταφέρω ένα μόσχευμα καρδιάς. Πώς σε λένε;
-Αλέξη, εσένα;
-Σοφία.
Η στιχομυθία αυτή φάνηκε ύποπτη στον Υ, όμως τώρα είχε το πολύ σημαντικότερο θέμα των Φοφίκο να ασχοληθεί. Εξέτασε το περιεχόμενο της σακούλας με την βιονική όρασή του, αλλά το μόνο που βρήκε μέσα ήταν Φοφίκο. Εν τέλει τα έφαγε.
Η υπόθεση είχε σταματήσει πλέον να βγάζει άκρη. Οι Πασόκοι Σατανιστές, η 80's τσόντα που τον πλεύρισε στην τουαλέτα, οι Judas Priest, τα Φοφίκο, η ταινία με τον Γαρδέλη που διαδραματίστηκε μπροστά του, όλα φαίνονταν εντελώς ξεκάρφωτα μεταξύ τους.
Περιπλανιόταν στις ερημιές σαν τον αλήτη.
Κάπου στο βάθος, κάποιος έκλαιγε, φωνάζοντας σπαρακτικά "ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΚΑΤΕΡΙΝΑ;".
-Ε, ρε, προβλήματα που υπάρχουν στον κόσμο, είπε ο Υ.
Και ξαφνικά ακούστηκε μια ουρανομήκης κραυγή τριάντα δευτερολέπτων, μία κραυγή που μόνο από ένα λαρύγγι θα μπορούσε να είχε ακουστεί.
Του Ρομπ Χάλφορντ.
Ακολούθησε η εξής στιχομυθία μεταξύ του Υ και του εαυτού του.
-Θυμήσου, Υ, θυμήσου τι έλεγε πάντα η γιαγιά σου!
-Ότι ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά;
-Όχι αυτό, το άλλο.
-Ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μη γιατρεύεται με το ξεμάτιασμα;
-Όχι αυτό ρε, το άλλο!
-Ότι αν δεν φας όλο σου τον τραχανά δε θα γίνεις μεγάλος και τρανός;
-Είσαι κι αργόστροφος, γαμώτη σου...ότι αν αποκλείσεις όλα τα άλλα ενδεχόμενα, τότε αυτό που μένει, όσο απίθανο κι αν φαίνεται, είναι η αλήθεια!
-Αυτό, ρε μαλάκα, το είχε πει ο Σέρλοκ Χολμς, όχι η γιαγιά μου.
-Λεπτομέρειες...
Κι έτσι, ο Υ πήρε την απόφαση να ακολουθήσει την κατεύθυνση της κραυγής.
Φτάνοντας, στο παράθυρο που ακούστηκε η κραυγή, είδε έναν τύπο, με ένα τσιγάρο να κρέμεται απ'το στόμα του, να παρακολουθεί στην οθόνη απέναντι τους Χούλιγκανς. Το βινύλιο από το Screaming For Vengeance είχε μόλις σταματήσει να παίζει, το πάτωμα ήταν σκεπασμένο από άδειες σακούλες Φοφίκο, ενώ στον τοίχο κρεμόταν μια αφίσα του Ανδρέα Παπανδρέου με μια πεντάλφα ζωγραφισμένη από κάτω.
Ήταν ο Snake Plissken.
Στο βάθος φαινότανε και το sniper rifle.
Ο Υ μπούκαρε με καρατιά απ'το παράθυρο.
-Ποιος είσαι εσύ που ήρθες εδώ, είπε ο Σνέικ, σε μας να κάνεις πλάκα; Άντε σπάσε ρε μαλάκα!
-Πράκτορας Υ των μυστικών υπηρεσιών, είπε ο Υ και του κάρφωσε το όπλο στο κεφάλι.
-Ε, ωραία, και γιατί μας ζαλίζεις τον έρωτα;
-Εσύ σκότωσες τον Ανδρέξη Τσίμπλα;
-Ναι, εγώ.
-Γιατί;
-...θες και πολλούς λόγους να σκοτώσει κανείς τον Τσίμπλα;
Η απάντηση του Σνέικ ήταν αποστομωτική. Ο Υ δεν μπορούσε παρά να συμφωνήσει.
-Σου δίνω το λόγο μου ότι δε θα σε ενοχλήσει κανείς απ'εδώ και μπρος.
Κι αφού απήλαυσαν μαζί τους Χούλιγκανς, έφυγε.
Την επόμενη μέρα τον κάλεσε για αναφορά ο αρχηγός.
-Ανακάλυψες τίποτα, Υ;
-Τον βρήκα, αρχηγέ, και τον κυνήγησα σαν τον διάολο. Αλλά έκανε μια στραβοτιμονιά, έπεσε σε ένα γκρεμό και απανθρακώθηκε. Δεν υπάρχει περίπτωση να βγήκε ζωντανός από κει μέσα.
-Έχει καλώς. Τρεις ημέρες τιμητική άδεια. Πήγαινε.
Κι έφυγε.
Οι πιο ενδιαφέρουσες σελίδες της ιστορίας, είναι ίσως αυτές που δε γράφονται σε κανένα βιβλίο.
Σε περίπτωση που κάποιος αναρωτιέται τι απέγινε η ξανθιά τσόντα, κάποιοι την είδανε να τρίβεται σε εκείνον τον θλιβερό τύπο που έκλαιγε στα σκοτάδια για μια Κατερίνα. Αλλά αυτά είναι απλώς φήμες.
Αυτά, και να προσέχετε μην αποφασίσω να σας κάνω και τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές σε καμία από τις ηλίθιες ιστορίες μου.