Μια νέα φιλοσοφική θεωρία

Τις προάλλες διάβαζα το μυθιστόρημα "Ο Θείος Πέτρος και η Εικασία του Γκόλντμπαχ", στο οποίο η υποθετική μαθηματική ιδιοφυΐα Πέτρος Παπαχρήστου προσπαθεί αποτυχημένα να λύσει την Εικασία του Γκόλντμπαχ ένα από τα δυσκολότερα μαθηματικά προβλήματα όλων των εποχών.
Είναι πολύ λιγότερο βαρετό από όσο φαντάζεστε, γιατί δεν απαιτεί να ξέρεις παραπάνω από τα μαθηματικά του γυμνασίου για να καταλάβεις τι γίνεται. Για την ιστορία, η Εικασία λέει ότι κάθε ζυγός αριθμός γράφεται ως άθροισμα δύο πρώτων αριθμών. Χαράς το πράμα. Το ζουμί της υπόθεσης, όμως, και αυτό που θα μας απασχολήσει σήμερα, είναι μια λεπτομέρεια του βιβλίου.
Όταν είναι 18 χρονών, ο υποθετικός Πέτρος στέλνεται στη Γερμανία για να μαθητεύσει δίπλα στον πραγματικό Καραθεοδωρή. Εκεί φιλοξενείται από μια οικογένεια Γερμανών, των οποίων η κόρη γοητεύεται από το παιδί-θαύμα και αναλαμβάνει να του "μάθει γερμανικά". Σε κάποια φάση, όμως, αυτή φεύγει και παντρεύεται έναν στρατιωτικό. Τότε ο Πέτρος αποφασίζει ότι για να την ξανακερδίσει πρέπει να μείνει στην ιστορία ως ο Μεγαλύτερος Μαθηματικός Όλων των Εποχών, αποδεικνύοντας την Εικασία.
Και φτάνουμε στη διατύπωση της νέας φιλοσοφικής θεωρίας: υπάρχει μια κινητήρια δύναμη πίσω από την κοινωνία, μία βαρύτητα που τραβάει τον κοίλο κύλινδρο από το θέμα Δ3 της Φυσικής στις Πανελλήνιες (20 καθαρό, ευχαριστώ πάρα πολύ) στο κεκλιμένο επίπεδο του χρόνου, μια πυρηνική κάψουλα που κινεί το USS Enterprise της ανθρωπότητας (είδα το Star Trek προχθές, ήταν άλλα 8 ευρώ που δε χρειαζόταν να είχαν βγει από την τσέπη μου). Κι αυτή η δύναμη είναι το Μουνί.
Αυτή η λέξη γράφτηκε με κεφαλαία γιατί δε συμβολίζει, στα συμφραζόμενα αυτής της ανάρτησης, το γυναικείο αναπαραγωγικό όργανο, αλλά αυτήν ακριβώς την αφηρημένη έννοια της κινητήριας δύναμης που τραβάει την ανθρωπότητα προς τα μπρος. Επειδή όμως μερικοί μπορεί να προσβληθούν από τη χρήση χυδαίων λέξεων, κι εγώ αυτό το σέβομαι απόλυτα σαν και τον Πρωθυπουργό μας γαμώ το κεφάλι μου μαλάκα, στη συνέχεια της ανάρτησης η δύναμη αυτή θα αναφέρεται ως "το Μεγάλο Μ" και η θεωρία ως "Μιισμός".
Σκεφτείτε το λίγο: για τον μέσο άντρα, η αναζήτηση της επόμενης ερωτικής συντρόφου σε γενικές γραμμές εξαντλείται σε δύο βυζιά κι έναν κώλο.
Φυσικά, δεν είναι όλοι οι άντρες έτσι και υπάρχουν κι άλλες παράμετροι που λαμβάνονται υπόψιν. Που χου, οι ποδοφετιχιστές κοιτάνε και τα πόδια. Αν έχουν ωραίο πεντικιούρ, δεν ξέρω. Αλλά εν πάση περιπτώσει το ζουμί είναι αυτό.
Τις γυναίκες, όμως, πρέπει να τις εντυπωσιάσεις για να σου ανοίξουν την καρδιά τους και τα πόδια τους. Κι αυτό προσπαθεί να κάνει ο άντρας: να εντυπωσιάσει. Κι έτσι καταλήγουμε ότι τα πάντα στην κοινωνία γίνονται για το Μεγάλο Μ.
Φυσικά, το παράδειγμα του μυθιστορήματος με την Εικασία του Γκόλντμπαχ ήταν παρατραβηγμένο, γιατί λίγες γυναίκες έχουν την απαιτούμενη μενταλιτέ για να εκτιμήσουν τη μαθηματική ιδιοφυΐα στην επιλογή συντρόφου κι εγώ προσωπικά δεν ξέρω καμία, γιατί αν ήξερα δεν θα ήμουν εδώ τώρα. Ναι, μόλις αυτοχρίστηκα μαθηματική ιδιοφυΐα, υπάρχει πρόβλημα;
Υπάρχουν, όμως, και πιο χειροπιαστά παραδείγματα. Για παράδειγμα, η ενασχόληση με τη μουσική. Σε γενικές γραμμές αυτοί που μαθαίνουν μουσικά όργανα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: αυτοί που ξεκινάνε πριν τα δώδεκα κι αυτοί που ξεκινάνε μετά τα δεκαπέντε (από τα δώδεκα μέχρι τα δεκαπέντε είναι απασχολημένοι με το να την παίζουν εικοσιέξι φορές τη μέρα, να χρησιμοποιούν τη λέξη "μαλάκα" εφτά φορές σε κάθε πρόταση και να πλένονται μία φορά το χρόνο).
Αυτοί που ξεκινάνε πριν από τα δώδεκα είναι συνήθως επειδή οι γονείς τους αποφάσισαν ότι τα βλαστάρια τους πρέπει να έχουν μουσική παιδεία, άσχετα αν των ίδιων η παιδεία φτάνει μέχρι Λεπά και Λαίδη Άντζελα. Αυτοί που ξεκινάνε μετά τα δεκαπέντε εμπίπτουν στην περίπτωση του Μιισμού.
-Μα γιατί; Ποτέ δεν είναι αργά για να ανακαλύψει κανείς τη μαγεία της μουσικής δημιουργίας.
Και πώς, άραγε, το 99% αυτών διαλέγει την κιθάρα, η οποία είναι έξι χορδές καθαρής και ασυμπύκνωτης καύλας, είτε ηλεκτρική, είτε ακουστική, ή ακόμα και το χειριστήριο του Guitar Hero?
-Ίσως γιατί η κιθάρα μαθαίνεται πιο εύκολα και δεν είναι σαν το πιάνο ή το βιολί που πρέπει να εξασκείσαι διακόσια χρόνια για να φτάσεις σε αξιοπρεπές επίπεδο.
Και πώς, άραγε, το 99% αυτών μαθαίνει να παίζει μέχρι τρία ακόρντα, που είναι χρήσιμα για να παίζεις Πυξ Βλαξ και Κατσιμυξαίους που αρέσουν στις γκόμενες, και απολύτως άχρηστα για οποιαδήποτε μορφή σοβαρής καλλιτεχνικής δημιουργίας;
-Γιατί, δεν υπάρχουν άνθρωποι που δημιούργησαν καλλιτεχνικά με αυτά τα τρία ακόρντα;
Όπως;
-...ε...
-...ναι, εντάξει, για άλλη μια φορά έχεις δίκιο.
Φυσικά, αυτό δε σημαίνει ότι κι αυτός που ξεκίνησε από μικρός, με επίπονη και κουραστική εξάσκηση χρόνων, δεν ονειρεύεται κάπου στο βάθος του μυαλού του δόξες, μεγαλεία και τις εκατοντάδες γκρούπι των Βαν Χέιλεν να τρέχουν ξοπίσω του, ουρλιάζοντας, με σκισμένα καλσόν και μουσκεμένα βρακάκια, αλλά αυτός αν μη τι άλλο έχει τη μουσική παιδεία για να δημιουργήσει.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι η ύπαρξη της ΚΝΕ. Στον εικοστό πρώτο αιώνα μου Χου που ζούμε, που η ΕΣΣΔ είναι πια παρελθόν, η κομμουνιστική Κίνα είναι πιο καπιταλιστική από όσο θα φιλοδοξούσαν ποτέ να είναι οι ΗΠΑ και το μόνο κατάλοιπο είναι η Βόρεια Κορέα, η οποία χρησιμεύει μόνο για να τη δείχνει ο δυτικός κόσμος με το δάχτυλο και να γελάει, δεν μπορεί να υπάρχει λογικός άνθρωπος που να θεωρεί τον κομμουνισμό βιώσιμη επιλογή.
Άλλωστε, ο ίδιος ο Μιισμός καταδικάζει την οποιαδήποτε μορφή αταξικής κοινωνίας. Όταν υπάρχει μπροστά σου το Μεγάλο Μ, που τραβάει όλη την κοινωνία μπροστά, θα κάτσεις να είσαι ίσος με όλους τους υπόλοιπους; Ας καγχάσω. Ο Μιισμός αντιπροσωπεύει την ελεύθερη αγορά. Δεν ξέρω κατά πόσον επιτρέπει τον κρατικό παρεμβατισμό, αυτό θα το καθορίσουν οι οικονομολόγοι της νέας σχολής που θα δημιουργηθεί.
Αλλά οι γυναίκες, επειδή είναι ευαίσθητες; ηλίθιες; δεν ξέρω, βρίσκουν κάτι στη θεωρία του "όλοι είναι ίσοι", ιμάτζιν ολ δε πίπολ και τέθοια, που τους κάνει κάπως, και υιοθετούν τη θεωρία, τουλάχιστον μέχρι να μεγαλώσουν και να καταλήξουν στη ΝΔ ή στο ΣΥΡΙΖΟΚ για να τις βολέψει στο δημόσιο επειδή η σχολή Κοινωνικής Παπαρολογίας που επέλεξαν παίζοντας Τζόκερ με το μηχανογραφικό τους προσφέρει ακριβώς μηδέν προοπτικές εργασίας οπουδήποτε αλλού.
Και σε ρωτάω, αγαπητέ μαλλιά άπλυτε Κνίτη, γιατί ακριβώς γράφτηκες στην ΚΝΕ;
Ακριβώς.
Μετά υπάρχει και το χιούμορ. Ο Τζέρεμι Κλάρκσον, που όλοι τον έχετε δει και δεν μπορείτε να τον κατηγορήσετε ότι περνάει και μουσκεύει γυναικεία βρακάκια στο διάβα του, έχει δηλώσει ότι ανέπτυξε το χιούμορ ακριβώς σαν μηχανισμό για να βρει ποτέ καμιά γκόμενα. Βέβαια ο Τζέρεμι Κλάρκσον έχει πει πολλές μαλακίες. Τον άνθρωπο που, όντας Βρετανός, δήλωσε ότι η ελληνική κουζίνα είναι απαίσια, λίγο δύσκολα θα τον εμπιστευτώ για επίκληση στην αυθεντία. Αν αναλογιστούμε, όμως, ότι οι περισσότεροι μεγάλοι κωμικοί είναι κακάσχημοι as hell, εκτός από μένα φυσικά που είμαι ψηλός ξανθός και τα λοιπά, το πράμα έρχεται και δένει.
Ή οι σούζες με τα μηχανάκια. Σε τι ακριβώς εξυπηρετεί το skill του να μπορείς να οδηγήσεις μια μηχανή στην πίσω ρόδα;
-Αν σου φύγει η μπροστινή μήπως;
Αυτό το ενδεχόμενο, το να σου φύγει η μπροστινή ρόδα, μου φαίνεται πιο απίθανο κι από το να μου τηλεφωνήσει σήμερα το Brazzers να μου πει ότι με θέλουν για συμπρωταγωνιστή της Lisa Ann στο "Η Μιλφάρα κι ο Πρωτάρης #86". Αλλά ακόμα κι αν με καμαρώσετε με τη Lisa στα τέσσερα βρεθείς ξαφνικά χωρίς μπροστινή ρόδα, το πιθανότερο ενδεχόμενο δεν είναι να το σηκώσεις στην πίσω ρόδα και να το πας λαμπάδα μέχρι το επόμενο συνεργείο σαν να μην τρέχει τίποτα, αλλά να αρχίσεις να σκούζεις σαν κοριτσάκι "ΑΑΑΑΑΑΑΑ, ΜΟΥ ΕΦΥΓΕ Η ΜΠΡΟΣΤΙΝΗ ΡΟΔΑΑΑΑΑΑ!" και να καρφωθείς στην πρώτη κολόνα.
Όμως κάποιες γυναίκες, και δεν είναι και λίγες, θα σκεφτούν, "α, για κοίτα, αυτός ο τυπάς μπορεί και κάνει σούζες, μια ικανότητα που είναι εντελώς τελείως άχρηστη και ρισκάρει ανά πάσα στιγμή να πέσει πίσω με το κεφάλι και να πεθάνει ή να μείνει ανάπηρος για όλη του τη ζωή. ΤΟΝ ΘΕΛΩ! ΤΩΡΑ!"
Όμως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι το sixpack. Το sixpack, αγαπητοί φίλοι, δε χρησιμεύει σε τίποτα. Ίσα ίσα που το να έχεις κοιλιά χρησιμεύει περισσότερο, γιατί έχεις αποθέματα λίπους να κάψεις σε περίπτωση που βρεθείς στην έρημο χωρίς φαΐ.
Επιπλέον, το sixpack απαιτεί κι άλλες θυσίες. Άπειρο χρόνο στα γυμναστήρια, χρόνο τον οποίο θα μπορούσες να αξιοποιήσεις δημιουργικότερα διαβάζοντας, παίζοντας ένα βιντεοπαιχνίδι ή κοιτώντας στον απέναντι τοίχο τη μπογιά να στεγνώνει. Επίσης απαιτεί να επιλέξεις εθελοντικά να μην τρως τίποτα που να είναι νοστιμότερο από το χαρτί, ενώ οι πιο βιαστικοί παίρνουν και χάπια με διάφορες παρενέργειες, που χου βλάβες στο συκώτι, κακή καρδιακή λειτουργία και μικρότερο πουλί.
Όμως αρέσει στις γυναίκες. Να το μας, πάλι, το Μεγάλο Μ! Είναι μια υποσυνείδητη έλξη προς τον γυμνασμένο, ο οποίος θεωρητικά θα μπορεί να της παρέχει καλύτερα το δεύτερο από τα Τρία Π του Μάστερ Τζι (Παροχή, Προστασία, Πούτσος).
Φυσικά, τη σήμερον ημέρα που υπάρχουν τα πυροβόλα όπλα, τα οποία σκοτώνουν εξίσου γραμμωμένους και μπούληδες, το sixpack δεν έχει απολύτως καμία πρακτική σημασία. Αλλά είναι από αυτές τις προϊστορικές μπούρδες που έχουν καταγραφεί απαράγραπτα στο συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας.
Και μετά αρχίζουν οι αποτριχώσεις για να φαίνεται καλύτερα η γράμμωση, τα μπλουζάκια με V για να φαίνεται καλύτερα η αποτρίχωση, τα περιοδικά του Κωστόπουλου και τα Men's Health να συμβουλεύσουν με τι γυαλιά ηλίου θα συνδυάσεις καλύτερα το V, τα κλαμπ που προτείνουν τα περιοδικά του Κωστόπουλου και τα Men's Health, οι φωτογραφίες στο Facebook για να δείξεις πόσο γαμάτα πέρασες στα κλαμπ, τα ακριβά κινητά για να βγάζεις τις φωτογραφίες που ανεβάζεις στο Facebook, η προσπάθεια εύρεσης δουλειάς σαν γιατρός ή δικηγόρος ή μηχανικός για να βγάζεις λεφτά και να παίρνεις ακριβά κινητά και τέλος πάντων με κάποιον τρόπο έρχεται και κάθεται εκεί απάνω όλο το κοινωνικό οικοδόμημα.
Βέβαια το οικοδόμημα αυτό είναι σαν την πολυκατοικία της Ιπποδρομίου στο σεισμό του 78: έχει σοβαρά θέματα στατικότητας, επειδή κάποιος μαλάκας ζαχαροπλάστης έκοψε την κολόνα στο υπόγειο για να χωρέσει το μηχάνημά του. Καλά, ίσως όχι ακριβώς έτσι. Πάντως το οικοδόμημα αυτό είναι καταδικασμένο κάποια στιγμή να καταρρεύσει κάτω από το βάρος της ίδιας του της ματαιότητας.
Τι είπα ΠΑΛΙ ο πούστης.
Μέχρι τότε, βέβαια, δε σωζόμαστε.
Επομένως, κορίτσια, μην ξανακούσω να παραπονιέστε για περιορισμένο κοινωνικό ρόλο και ανδροκρατία και δεν ξέρω γω τι. Τώρα ξέρετε όλη την αλήθεια. Μη με ευχαριστείτε, ήταν υποχρέωσή μου.
Αυτά, και να προσέχετε με τα μηχανάκια. Άιντε. Δε θέλει και πολύ να σκοτωθείτε.