Plus FM 102,6

Πέρασα ένα σημαντικό μέρος του απογεύματός μου ακούγοντας Plus FM 102,6 "η καλύτερη ξένη μουσική στην πόλη" (μετάφραση: αν δεν είσαι κάγκουρας ή τρεντογκόμενα μπορείς να αλλάξεις το σταθμό και να μην τον ξαναβάλεις μέχρι να καταργηθεί το ραδιόφωνο ή μας βομβαρδίσουν οι εξωγήινοι).
Θα με ρωτήσετε γιατί το έκανα αυτό, και θα σας πω τη γνωστή απάντηση: είμαι απελπιστικά ηλίθιος και θα έπρεπε να πάω να αυτοκτονήσω για να μην καταναλώνω οξυγόνο.
Τις άλλες μισές μέρες είμαι σατανική ιδιοφυΐα που κάποια στιγμή θα ευεργετήσει την ανθρωπότητα.
Ίσως είμαι κυκλοθυμικός.
Ναι, ρε μουνί, κι αν είμαι κυκλοθυμικός εσένα τι σε γαμάει; Το ψωμί σου τρώω ή τη γκόμενα σου γαμάω; Άι και χώσε κανένα παλούκι στον κώλο σου να τη βρεις προστατικώς κι αν είναι κάτι που με ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους τυχαίους κάγκουρες είναι ότι χώνω ευρηματικά μπινελίκια.
Συγνώμη γι'αυτό, υπόσχομαι ότι δε θα ξαναγίνει και δε χρειάζεται να βάλεις κανένα παλούκι στον κώλο σου, εκτός φυσικά κι αν το θέλεις, εγώ δεν κρίνω τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του.
Plus FM, λοιπόν. Η πρόβλεψη καιρού έδειχνε άπειρα ανεγκέφαλα μπιτάκια, διανθισμένα με δόσεις χιπστεριάς και εκατό φορές το Get Lucky, το οποίο ήταν ωραίο τραγούδι τις πρώτες Νι του Αβογκάντρο φορές που το άκουσα.
Τα πράγματα κύλησαν αρκετά καλύτερα από όσο τα περίμενα: σε τρεις ώρες άκουσα μόνο ένα τραγούδι της Λάνα Ντελ Ρέι και καθόλου Μπίμπερ. Σε αντάλλαγμα όμως για αυτή την καλή μου τύχη, έπρεπε να ακούσω αυτό:

Εγώ, όπως μπορούν να σας επιβεβαιώσουν ο Γρηγόρης, η Ιωάννα και η Κατερίνα, έχω βαθιά φωνή. Για την ακρίβεια, έχω τόσο βαθιά φωνή που θα μπορούσα να ήμουν το εξώγαμο του Μπάρι Γουάιτ με την Κουήν Λατίφα, το οποίο μετά ξέβαψε στο πλύσιμο γιατί και οι δύο καλλιτέχνες που ανέφερα είναι πιο κατίμαυροι κι από τον Γιάννη Αντετονκούμπο και όλο του το σόι.
Και δε βοηθάει επίσης το ότι έχω μια σπάνια πάθηση που πίνω 125 λίτρα νερό την ημέρα και παρ'όλα αυτά το λαρύγγι μου παραμένει μονίμως πιο στεγνό κι από το μουνί της Χίλαρι Κλίντον.
Αυτό σημαίνει ότι έχω φωνητικό εύρος περίπου ένα τέταρτο της οκτάβας (δηλαδή δυο νότες), το οποίο βρίσκεται τρεις οκτάβες κάτω από τον Νταρθ Βέιντερ. Που σημαίνει ότι δε θα μπορούσα να τραγουδήσω ούτε Παντελίδη αν χρειαζόταν. Που δε βλέπω σε τι περίσταση μπορεί να χρειαζόταν να τραγουδήσω Παντελίδη, αλλά ας το αφήσουμε ασχολίαστο.
Οπότε θα μπορούσε να πει κανείς ότι ζηλεύω, γιατί δεν μπορώ να πιάσω τις νότες που πιάνει αυτός ο τυπάς.
Λοιπόν, όχι ιδιαίτερα. Η αλήθεια είναι ότι μ'αρέσουν περισσότερο τα μπάσα κι οι βαθύτεροι ήχοι, σε σημείο που το αγαπημένο μου τραγούδι των Queen είναι το Another One Bites the Dust, το οποίο είναι το μόνο κομμάτι στο οποίο ο κόσμος καταλαβαίνει ότι υπάρχει κι ένας τύπος κάπου εκεί πίσω που λέγεται μπασίστας. Από την άλλη, όμως, δεν μπορώ να μην παραδεχθώ ότι ο Φρέντι είναι η μεγαλύτερη αντρική φωνή που έχει βγει σε όλη την ιστορία του σύμπαντος, κι ότι σε άποψη αρρενωπότητας πατάει κάτω αυτόν τον τύπο. Ο Φρέντι. Που ήταν δηλωμένη αδερφή. Πατάει κάτω. Αρρενωπότητα. Τον τύπο. Και.
Να κι άλλος ένας τύπος που δίνει γαμάτες ψηλές και ταυτόχρονα κερδίζει σε αρρενωπότητα τον κλαπαρχίδα που τραγουδάει αυτό το ποντιακό νανούρισμα που ακούσατε (ή δεν ακούσατε, γιατί δεν ξέρω κατά πόσον σας νοιάζουν κιόλας τα βίντεο που βάζω):
Κι όχι, δεν εννοώ τον Σλας, ή τους άλλους δύο από πίσω που δεν ξέρω πώς τους λένε. Εννοώ τον Άξελ Ρόουζ. Ναι, αυτό ακριβώς που ακούσατε. Ο Άξελ Ρόουζ περνάει κάποιον σε αρρενωπότητα. Ο Άξελ Ρόουζ, που αν υπάρχει κάποιος άντρας που μοιάζει με γκόμενα, και μάλιστα με ωραία γκόμενα, είναι ο Άξελ Ρόουζ.
Σοβαρά, μπορώ να φανταστώ σκηνικό. Κάθονται δυο τύποι εκεί γύρω στο 1987 και βλέπουν MTV, και σε κάποια φάση παίζει το βίντεο του Sweet Child, και λέει ο ένας στον άλλον,
-Ρε συ Μήτσο, φοβερό μανάρι δεν είναι αυτή η τραγουδίστρια των Guns N Roses?
-Ποια τραγουδίστρια ρε μαλάκα, άντρας είναι, Άξελ Ρόουζ τον λένε.
-Εχμ...ναι, το ξέρω. Το ήξερα ότι είναι άντρας. Αυτό λέω κι εγώ. Εχμ...πάω να κάνω ένα κρύο ντουζάκι...πω, πω, μια ζέστη...
Το γεγονός ότι επιμένω τόση ώρα να χαρακτηρίζω τον Άξελ Ρόουζ ως ωραία γκόμενα μάλλον δε λέει και πολλά για τον ανδρισμό μου, αλλά αν έχετε αμφιβολίες ρωτήστε την Κατερίνα. Ή τη Μπιγιονσέ. Ή τη μαμά σας.
Όπως έλεγα, λοιπόν, ο Άξελ κι ο Φρέντι βγάζουν πετυχημένες ψηλές νότες. Σε αντίθεση με αυτόν εδώ τον τύπο, που δεν μπορώ να περιγράψω επακριβώς τη χροιά της φωνής του. Μερικές παρομοιώσεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι: α) κάποιος που προσπαθεί να παίξει φλάουτο με τον πρωκτό του, β) ένα ποντίκι που τραγουδάει όπερα ενώ του ζουλάνε τα αρχίδια, γ) ο Τζάστιν Μπίμπερ με ήλιον.
Αν ήταν στο χέρι μου, κάτι τέτοιοι τύποι δε θα τραγουδούσαν ούτε στην κασέτα του παιδικού σταθμού που είναι κάτω απ'το σπίτι μου, που παίζουν όλο το πρωί μεγάλες επιτυχίες του παγκοσμίου ρεπερτορίου σαν το Χόκι Πόκι και το Κεφάλι, Ώμοι, Γόνατα και Πόδια.
Αυτός ο τύπος μου σπάει τα νεύρα.
Ξέρετε τι άλλο μου σπάει τα νεύρα;
Η βυζαντινή γραμματοσειρά. Ξέρετε, αυτήν που βάζουν τα γραφεία κηδειών, με το C αντί για σίγμα. Και άντε, στα γραφεία κηδειών πάει στα κομμάτια, έχουν σχέση με την Εκκλησία, κάπως δικαιολογείται. Όταν βλέπω όμως τέτοια γράμματα σε επιγραφές ζαχαροπλαστείων, φούρνων και ανθοπωλείων, ε, δεν μπορώ. Εσύ γράφεις "ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟ Η ΚΩΝCTΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ" (υπάρχει), αλλά εγώ διαβάζω "ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ 'Η ΘΑΝΑΤΟC", ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων που θα μπορούσες να δεις σε εξώφυλλο της Ελεύθερης Ώρας.

Έγκυρη κι αντικειμενική ενημέρωση στα καλύτερά της.
Το άλλο που παρατήρησα είναι ότι κάπου σε ένα σουβλατζίδικο πέτυχα διαφημιστική αφίσα για την Amstel Rattler, το οποίο είναι μπύρα με γεύση λάιμ.
Κατ'αρχήν, ίσα μωρή βλαχάρα, που στο χωριό σου κοιτάνε με σοκ και δέος τις μπανάνες να πούμε. Το ήξερες κι από χθες το λάιμ;
-Ξέρεις, το Sprite έχει γεύση λάιμ.
Εγώ το ξέρω, αλλά άμα πας και ρωτήσεις κάποιον τυχαίο Ελληνάρα τι γεύση έχει το Sprite, θα σου απαντήσει "Γεύση Sprite έχει το Sprite ρε μαλάκα, ερωτήσεις είναι αυτές που κάνεις;"
Κι άντε, καλά, ας το δεχτώ αυτό σαν ιδέα. Αν και η ιδέα της μπύρας με λάιμ είναι πιο τίγκα αμερικανιά κι από τους γελοίους και γελοιωδώς ακριβούς καφέδες των Starbucks με τη σαντιγί, το σιρόπι σοκολάτας, τα τρουφάκια και λοιπά αντικείμενα που ανήκουν στο Candy Crush.
Αλλά να βλέπεις μπύρα με λεμόνι (τι λεμόνι, τι λάιμ, το ίδιο είναι, λες και είχατε και στο χωριό σου) να την κυκλοφορεί η Άμστελ, που έχει καθιερωθεί στην συνείδηση του κόσμου ως νεροκουβαλητής στο μύλο της αντίδρασης η μπύρα του οικοδόμου; Κι ο οικοδόμος, ως γνωστόν, το λεμόνι το βάζει στη μπριτζόλα, όχι στη μπύρα.
Μου θυμίζει τα Black Devil, τα οποία είναι τσιγάρα με γεύση βανίλιας, και τα οποία υπάρχουν αποκλειστικά και μόνο για να πουλάνε μούρη κάτι καγκούρια σε κάτι σχολικούς χορούς. Έτσι μου είπανε δηλαδή, δεν ξέρω.
Εκτός κι αν ξαφνικά άρχισαν οι μπετατζήδες να πίνουν μπύρες με φρουτένιες γεύσεις.
Εδώ βέβαια άρχισε ο Χωστήρας να φοράει V, οπότε όλα μπορούμε να τα περιμένουμε.
Αυτά, και να προσέχετε μην ακούτε ραδιόφωνο καθώς οδηγείτε, παίξει αυτόν τον παπάρα με τη φωνή τζιτζικιού, ξεραθείτε στον ύπνο και δημιουργήσετε καραμπόλα με είκοσι αυτοκίνητα.