Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει

Πού χάθηκες εσύ, νεαρέ;
Δεν είπαμε; Στη Χαλκιδική.
Μπα, μπα; Εκδρομούλες; Και για πες μας, πού πήγες; Καλλικράτεια-Φλογητά-Μουδανιά, μπιτς μπαρ, εκατοντάδες καγκούρια και ξεκώλια να κωλοχτυπιούνται με τα Μπραζίλιαν μαγιό μέχρι πρωίας υπό τους ήχους του David Guetta και άλλων μεγάλων καλλιτεχνών;
Όχι.
Πόρτο Καρράς, χλιδοφάση, γκουρμεδιές, σαμπάνιες, σπα, ρουμ σέρβις, καμαριέρες να σου κάνουν μασάζ στα αρχίδια καθώς θα αγναντεύεις το ηλιοβασίλεμα και τις πλούσιες Ρωσιδούλες που κολυμπάνε στην πισίνα, στο ρουφ γκάρντεν με το μοχίτο ανά χείρας;
Όχι.
Κανένα αναρχοαυτόνομο κάμπινγκ με άπλυτους Κνίτες, ελληνικό ροκ, μπύρα, μπάφο και αριστερά γκομενάκια με τζίβες να σου αναλύουν το πολιτικό πρόγραμμα της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α πριν τους αναλύσεις το πολιτικό πρόγραμμα πίσω από κάτι θάμνους;
Όχι.
Τότε πήγες στο Άγιον Όρος για να "αναθερμάνεις τη σχέση σου με τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό", να φας τεράστιες ψαρούκλες παρέα με τους καλόγερους και να μυηθείς στην ιερή τέχνη της κτηματομεσιτικής λιμνοθαλασσών.
Όχι λέμε.
Και πού σκατά πήγες;
Στην Ολυμπιάδα, με τη μαμά και το μπαμπά, οικογενειακό θέρετρο στην ανατολική πλευρά, τίγκα στους Βούλγαρους με ανήλικα παιδιά και στους συνταξιούχους, στο οποίο οι μόνοι κάγκουρες ήταν οι σερβιτόροι στις πέντε ταβέρνες, τρεις καφετέριες κι ένα μπαρ του χωριού και το κοντινότερο ξεκώλι ήταν στο Σταυρό Θεσσαλονίκης, δεκαπέντε χιλιόμετρα μακριά.
Και μετά υποθέτω ότι σε πήγανε στο λούνα παρκ, σε ανεβάσανε στη μεγάλη ρόδα και μετά έκλαιγες όλη την υπόλοιπη νύχτα γιατί δε σου παίρνανε μαλλί της γριάς, μπέμπη.
Καλά, κορόιδευε εσύ, αλλά πρώτον, δεν έκανα έτσι όταν ήμουν μικρός, ήμουν πολύ ήσυχο παιδάκι, δεύτερον, το μαλλί της γριάς είναι μια βλακεία, και τρίτον αν έχεις εσύ να μου προσφέρεις καμιά εναλλακτική λύση που να μην χρειάζεται ένα κάρο λεφτά θα χαρώ πολύ να την ακούσω. Καταλάβετέ με. Είμαι ένα φτωχό παιδί από μια φτωχή οικογένεια. Γλιτώστε τη ζωή μου από αυτή τη θηριωδία. Γκαλιλέο Φίγκαρο. Και τέθοια.

Νυχτερινή ζωή γιοκ, δηλαδή;
Όχι τελείως γιοκ. Είχε ένα μπαρ, το οποίο το Σάββατο διοργάνωσε λάιβ ελληνική βραδιά με "έντεχνο λαϊκό". Αυτό εκεί στην Ολυμπιάδα υποθέτω ότι μεταφράζεται σε Παντελίδη και Πάολα, γιατί τέτοια έπαιζαν.
Επομένως μπορούμε να υποθέσουμε χωρίς βλάβη της γενικότητας ότι, για άλλη μια φορά, δε βρήκες γκόμενα.
Όχι, αποφάσισα να μείνω πιστός στην Κατερίνα.
Καλά, έτσι λένε όλοι. Στο μεταξύ η μάνα μου με ρωτάει αν ξέρω κανένα ωραίο ήσυχο μέρος για να πάει διακοπές. Λες να της συστήσω την Ολυμπιάδα;
Α, ξέρω γω; Γιατί όχι.
Έχει καλές παραλίες;
Έξω από το χωριό, σε κάτι κολπίσκους. Μέσα στο χωριό έχει πέτρες, αχινούς και Βούλγαρους.
Μάλιστα. Κι από φαΐ τι λέει;
Αν πας στην Ολυμπιάδα και δε φας μύδια είναι σαν να πας στην Κωνσταντινούπολη και να μη φας μπακλαβά, ή στο Αφγανιστάν και να μη φας χειροβομβίδα στη μάπα. Δοκίμασα δύο ταβέρνες. Η μία από αυτές ήταν φοβερή. Στην άλλη μας έφεραν κάτι φαγητά τύπου "χταπόδι με μέλι και πορτοκάλι", οι τιμές στο θεό και το σέρβις ήταν κάτι σαν τον θάνατο από καρκίνο του πνεύμονα: αργό κι επώδυνο. Αλλά επειδή προφανώς και με διαβάζει όλο το σύμπαν και πρέπει να φυλάγομαι από τυχόν ιπτάμενα εξώδικα από τυχόν μαγαζάτορες που θα παρεξηγηθούν, δε θα σας πω ποια είναι ποια, για να πάτε και να την πατήσετε μόνοι σας.
Είσαι κακούλης.
Γι'αυτό με λατρεύεις.
Τι άλλο πρέπει να προσέχει όποιος πάει στην Ολυμπιάδα;
Κουνούπι μέχρι θανάτου, για να βρεις πάρκινγκ και δη με σκιά πρέπει πρώτα να πας στο Άγιον Όρος και να κάνεις χαρτοσημοκολλημένη αίτηση θαύματος απευθείας στο πνεύμα του Γέροντα Παΐσιου, περιπλανώμενοι γύφτοι που διαλαλούν την πραμάτεια τους στις οκτώ γαμημένη η ώρα το γαμημένο πρωί, κι ένας Βούλγαρος λυράρης που γυρνάει από ταβέρνα σε ταβέρνα και παίζει συνεχώς το "Από ξένο τόπο κι απ'αλαργινό".
Α, θαυμάσιο μέρος.
Άμα δε γουστάρεις, τράβα στα Μουδανιά και τις Καλλικράτειες και μη μας πρήζεις.
Και σε κανένα άλλο μέρος δεν πήγες;
Πήγα, πώς δεν πήγα. Μερικά από αυτά τα μέρη ήταν α) η Ουρανούπολη, στην οποία επιζούν από τους Ρώσους που έρχονται για το Άγιον Όρος, β) το Στρατώνι, το οποίο είναι εντελώς ρημαγμένο από τα νταμάρια αλλά στο μοναδικό μπιτς μπαρ του χωριού είχε μια κοκκινομάλλα σερβιτόρα άλλο πράμα λέμε και μη με ρωτήσετε γιατί δεν της την έπεσα, δεν της την έπεσα γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να μου καθότανε, γ) η Αμμουλιανή, νησάκι ανάμεσα σε δεύτερο και τρίτο πόδι, δ) ο Σταυρός, στον οποίο είχε συναυλία λόγω πανηγυριού Αγίας Παρασκευής, μια κοπέλα που στην αρχή τραγουδούσε κάτι σέρβικα και μετά έπιασε το I Still Haven't Found What I'm Looking For της ξεπουλημένης πόρνης της Ιρλανδίας με τέτοια τέλεια αγγλική προφορά που νόμιζα ότι ακόμα τραγουδούσε στα σέρβικα, και ε) τα Νέα Ρόδα, όπου ένας σκατόγυφτος καφετζής μας έφερε τέσσερα άτομα ένα μικρό μπουκαλάκι νερό και το χρέωσε κιόλας. Στους γιατρούς να τα φας.
Εκεί σε αυτά τα μέρη έχουν ακόμα της ψωλής τους το χαβά με το χρυσό και τις Σκουριές;
Αν τον έχουν λέει. Στην Ουρανούπολη κάποιος είχε γράψει σε τοίχο "ΝΕΡΟ ΑΕΡΑΣ ΔΑΣΗ ΥΤΑ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕ". Αυτό το ΥΤΑ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕ σημαίνει αδιαπραγμάτευτα, αλλά ξεκίνησε να το γράφει, δεν του έφτασε ο χώρος και το YTA το έβαλε από πάνω. Έξω από τα Νέα Ρόδα υπήρχε πινακίδα που έδειχνε τον Αστερίξ και τον Οβελίξ να σαπακιάζουν κάτι λεγεωνάριους κι από πάνω το ευφάνταστο σύνθημα "Φτάνουν πια οι αυταπάτες, ή με τους Ρωμαίους ή με τους Γαλάτες". Επίσης, κάπου που δε θυμάμαι πού, διοργανώνεται αυτές τις μέρες "αντιστασιακή κατασκήνωση". Αυτό που ακούσατε.
Αυτά ήταν όλα;
Σχεδόν. Τώρα ήρθε η ώρα να σας δείξω την καλύτερή μου ανακάλυψη, ένα αδόξως εγκατελειμμένο και ερειπωμένο κλαμπ στην αρχή της Ολυμπιάδας, το οποίο κερδίζει το βραβείο φαντασίας στην ονομασία κλαμπ στην Ελλάδα και παγκοσμίως. Ιδού:

Έχω τρεις εκδοχές για το όνομα αυτού του κλαμπ: α) όταν πρωτοάνοιξε, ήταν τόσο ωραίο που οι πελάτες έλεγαν στο αφεντικό "φτου να μη σας το ματιάξω" κι από κει έμεινε, β) το αγαπημένο τραγούδι του αφεντικού ήταν αυτό που λέει "φτου σου κοπελάρα μου, σήκω από τη θέση σου" και το έβγαλε από κει, και η τρίτη και μακρύτερη είναι ότι το άνοιξαν ο Φανούρης, ο Τιμόθεος, ο Ορέστης κι ο Υάκινθος και το κάνανε από τα αρχικά τους, κάτι σαν το ΠΕΔΕΣ, εκπομπή του Άλφα με πέντε άκυρα παιδαρέλια στην οποία βγήκε ο Malakeius για να επιβεβαιώσει ότι έχει ξεπουλήσει και τα τελευταία ίχνη της μπλογκικής ψυχής του στο διάολο για λίγα λεφτά και λίγες πίπες από τον Ερμόλαο.

Αυτά, και να προσέχουμε.

Έι, αυτό είναι δική μου ατάκα.