Athens Deejay 95,2

Μόλις γύρισα από τη μαγευτική τσιμεντούπολη, πλουσιότερος κατά πολλές εμπειρίες, αναμνήσεις, γνωριμίες κι ένα λάπτοπ, το οποίο δεν το κλαίει κανείς, το κέρδισα σε διαγωνισμό, αλλά ας πάρουμε τα πράματα από την αρχή.
Ξεκινάω με μερικά σκόρπια πράματα που παρατήρησα όσο ήμουν στην Αθήνα.
Κατ'αρχήν, οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου President έχουν μια μάλλον διαστρεβλωμένη αντίληψη των καιρικών συνθηκών της Αθήνας και πιστεύουν ότι υπάρχει άνθρωπος που καλοκαιριάτικα θα σκεπαστεί με πάπλωμα, γιατί με πάπλωμα είχαν στρωμένα τα κρεβάτια τους.
Κατά δεύτερον, κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα να βάλει μπιτ πίσω από αυτό.

Ναι, αυτό. Όχι απλά κάποιος το βρήκε καλή ιδέα να στήσει μπιτάκι πάνω στη Λάνα-αν-βαριόμουν-περισσότερο-τη-γαμημένη-ζωή-μου-θα-δούλευα-σε-ταμείο-στην-εφορία-Ντελ Ρέι, αλλά βρήκε καλή ιδέα να το στήσει πάνω σε τραγούδι που έχει τη λέξη sadness στο γαμημένο τίτλο του. Σατανικό or what?
Επίσης, παρατήρησα ότι το MTV έπαιζε παράδοξα πολλή μουσική. Όχι μουσική που θα άκουγε σοβαρός άνθρωπος, αλλά μουσική. Μυστήρια πράματα.
Και τώρα περνάμε στα σοβαρά θέματα.
Το Σάββατο το μεσημέρι ήρθε να με παραλάβει από το τρένο ο Γρηγόρης, γνωστός σε όλους μας ως ο συγγραφέας του Ντισετάν ΝΑΙ ΤΟ ΤΟΝΙΣΑ ΕΠΙΤΗΔΕΣ ΕΛΑ ΚΑΙ ΜΑΣΤΙΓΩΣΕ ΜΕ ΑΛΥΠΗΤΑ. Στην πορεία μου διηγήθηκε όλη την ιστορία της ζωής του, με ποιους συναντήθηκε στην Αθήνα, το πώς ό,τι φοράει στη Χίο γίνεται μόδα σε μια βδομάδα (μέχρι στιγμής καθιέρωσε τη μοϊκάνα, το ξυρισμένο κεφάλι, το καπέλο και πάει για τις τιράντες, τα γράφω εγώ γι'αυτόν γιατί τώρα είναι σε φάση εσωτερικού ψαξίματος και δεν πρόκειται να τα γράψει ποτέ μόνος του), ότι ένας γνωστός του που έχει κάνει φυλακή για ξυλοδαρμό, επίθεση, ναρκωτικά και διάφορα άλλα πταίσματα έχει μια καλή κιθάρα σε νορμάλ τιμή (αποφάσισα να μάθω κιθάρα, τρέμε Βαν Χέιλεν τρέμε Χέντριξ ας πούμε), και για τη Μυρσίνη.
Η Μυρσίνη είναι μια κοκκινομάλλα μεταλλού φίλη του Γρηγόρη από το Ψυχικό, την οποία γνώρισε όταν αυτή έκανε λάιβ στη Χίο και αν σας πω ποιανού κόρη είναι δεν πρόκειται να με πιστέψετε γιατί ούτε κι εγώ πίστεψα το Γρηγόρη όταν μου το είπε.
Ο αγαπητός Γρηγόρης λοιπόν πέρασε ένα μεγάλο μέρος της διαμονής του στη σπιταρόνα της Μυρσίνης στο Ψυχικό, χαζολογώντας (εγώ λέω τη γουστάρει άγρια, αυτός δεν το παραδέχεται, την καημένη τη Μαριάννα λυπάμαι) και το Σάββατο το βράδυ με πήρε κι εμένα μαζί που έβγαινε η Μυρσίνη με κάτι φίλους της και κάτι φίλους των φίλων της.
Το πρώτο πράμα που έμαθε η Μυρσίνη για μένα ήταν το όνομά μου. Πρωτότυπο. Και το δεύτερο ήταν ότι ακούω Lady Gaga, κάτι το οποίο δε με άφησε να ξεπεράσω για όλη τη βραδιά. Εν τέλει όμως κατορθώσαμε να συνεννοηθούμε.
Μερικοί ενδεικτικοί άξονες των συζητήσεων που έγιναν εκείνη τη βραδιά ήταν οι εξής:

• Το ότι ακούω Lady Gaga.
• Τι ομάδα είμαι (δήλωσα ότι αν ασχολούμουν θα ήμουν ΠΑΟΚ, κάτι που χαροποίησε ιδιαίτερα την κυρία Μυρσίνη)
• Ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι που λέγεται "πουτσάκια" (δεν εμπνεύστηκα εγώ την ονομασία, οκ;) και παίζεται κάπως έτσι: ένας λέει ένα γράμμα, ο επόμενος λέει άλλο ένα γράμμα και ούτω καθεξής και φτιάχνουν λέξη. Άμα δεν μπορείς να συνεχίσεις τη λέξη παίρνεις ένα πουτσάκι, όπως επίσης κι αν πεις ναι ή όχι, και στα πέντε καίγεσαι ή κάπως έτσι. Στο τέλος έχασα.
• Μάθημα από το Γρηγόρη για το πώς προσεγγίζουν οι άντρηδοι οι σωστοί οι πρόστυχοι οι μεταλλάδες τις γκόμενες, στο οποίο δεν πρόσεχα γιατί κοιτούσα τη Γιαδικιάρογλου που κοιτούσε την Πετροπούλου που κοιτούσε την Πετροβασίλη.
• Μάθημα από το Γρηγόρη μουσικής θεωρίας, από το οποίο δεν κατάλαβα Χριστό ανάσκελα.
• Ερωτήσεις από πού είμαι, κι όταν απαντούσα συζήτηση για το ποιος κάνει καλύτερα πιτόγυρα, στην οποία δε χρειάζεται να αναλύσω το αποτέλεσμα.
• Ερωτήσεις από πού γνωρίζω το Γρηγόρη (από την κόψη του σπαθιού την τρομερή).
• Προσπάθεια χαζογκόμενας να το παίξει εξυπνογκόμενα δηλώνοντας ότι διαβάζει Νίτσε, Καντ και Στάινμπεκ. Ταυτόχρονα.
• Εγώ, η Μυρσίνη κι ο Γρηγόρης να τραγουδάμε Bohemian Rhapsody, Chop Suey και Σφίχτερμαν στη μέση του δρόμου.

Το επόμενο πρωί πήγα και παρέλαβα το λάπτοπ που κέρδισα σε ένα διαγωνισμό, σε μια σεμνή τελετή, στην οποία το πλήθος με αποθέωσε και λοιπά που δεν ενδιαφέρουν το φιλοθεάμων κοινό του ΚΠΣΑ που θέλει να δει αίμα και σπέρμα, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά ή σε αυτές τις αναλογίες. Γι'αυτό θα περάσω στο μεγάλο γεγονός της βραδιάς που ήταν η συνάντηση με τους μεγάλους αστέρες του blogging, Γρηγόρη, Ιωάννα και Κατερίνα, αλλά πρώτα θα αναφέρω ένα ξεκούδουνο γεγονός που με εντυπωσίασε. Πριν από τέσσερις μήνες που είχα ξανακατέβει στην τσιμεντούπολη έφαγα στο TGI Fridays Κηφισίας κι Αλεξάνδρας γωνία. Χτες ξαναπήγα εκεί, και ο μπάρμαν με θυμόταν.

Οι συνμπλόγκερς έβγαλαν το συμπέρασμα ότι ο μπάρμαν αυτός με γουστάρει, κάτι που δεν μπορώ και να αποκλείσω.

Είχαμε ραντεβού στις 7 στο Σύνταγμα. Εγώ που λέτε έχω το πολύ κακό συνήθειο όταν έχω κάπου να πάω να πηγαίνω είκοσι λεπτά νωρίτερα.

-Και γιατί είναι αυτό το συνήθειο κακό;

-Γιατί όλοι με στήνουν και περιμένω δυο ώρες σαν το μαλάκα, γι'αυτό.

Εν τέλει στις 7 και τέταρτο εμφανίστηκε η Κατερίνα, γνωστή στους κύκλους της ιντερνετικής διανόησης και σαν K.+ (βαριέμαι να ψάξω να βρω πώς θα βάλω κανονικό σταυρό, ας πούμε ότι ήταν σταυρός κι ας το αφήσουμε να πάει έτσι), στις εφτάμισι η Ιωάννα "The Writer", με την οποία είχα ήδη τακτική επικοινωνία μέσω Facebook και οκτώ παρά πέντε εμφανίστηκε ο Γρηγόρης, ο οποίος ξεχάστηκε γιατί ήταν στης Μυρσίνης και έπαιζε κιθάρα τρεις ώρες, ξαπλωμένος στην κοιλιά της.

Όχι, Γρηγόρη αγόρι μου, δεν τη γουστάρεις καθόλου τη Μυρσίνη, στο λέω γω γκαραντί ας πούμε.

Τέλος πάντων κατευθυνθήκαμε προς το Θησείο και κάτσαμε σε μια καφετέρια. Ξαναπρωτότυπο.

Στην διάρκεια αυτής της συνάντησης μάθαμε πολλά καινούρια πράματα. Αυτά κυμαίνονταν σε διάφορες κατηγορίες, από πράγματα για τον εαυτό μου που δεν ήξερα και με συγκλόνισαν (ένα από αυτά ήταν ότι τελικά τόσον καιρό αυτό που έβρισκα στη χι ρο γιώτα σίγμα ταυ γιώτα νι άλφα λεγόταν, σύμφωνα με τον ειδικό επιστήμονα-ψυχολόγο Γρηγόρη, κόλλημα από ανασφάλεια), σε αποκαλύψεις για το φλογερό ερωτικό πάθος εμού και του Γρηγόρη (πηδιόμαστε ασύστολα, και το ξέρατε όλοι, μην κάνετε τις άσχετες) έως και απλές εγκυκλοπαιδικές λεπτομέρειες, όπως το ότι αφού ο Φρέντι Μέρκιουρι ανακάλυψε ότι την τραγουδάει τη ραψωδία έγινε πρώτες φιλενάδες με την πρώην του και της άφησε και το σπίτι του, και φυσικά ότι ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΟ FADE TO BLACK?

Τώρα το ξέρω, εντάξει Γρηγόρη αγάπη μου;
Κάτι που μάθανε οι άλλοι για μένα είναι ότι έχω μια ροπή να εκστομίζω ό,τι αρλούμπα/κοτσάνα/χοντράδα/μαλακία εν γένει χωρίς να το σκεφτώ καθόλου και μετά να χτυπάω την κεφάλα μου στον τοίχο για τα επόμενα δύο χρόνια. Τι εννοώ εν προκειμένω; Διαπίστωσα, που λέτε, ότι η Κατερίνα έμοιαζε φυσιογνωμικά (ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΚΑ) με τη Μις Βάθος Πενήντα Εκατοστά του σχολείου μου. Και φυσικά, αυτή τη διαπίστωση ΔΕΝ μπορούσα να την κρατήσω για τον εαυτό μου.

Σε μια τέτοια περίπτωση, οποιαδήποτε φυσιολογική κοπέλα θα μου έριχνε μια μπούφλα να μετρήσω πόσα αστεράκια έχει η Αστερόεσσα (πενήντα σύμφωνα με τις τελευταίες μετρήσεις). Η Κατερίνα, όμως (η οποία ελπίζω να μην παρεξηγηθεί με το ότι την αντιδιαστέλλω με τη "φυσιολογική κοπέλα" γιατί δεν εννοώ ότι δεν είναι φυσιολογική κοπέλα και ας με κλειδώσει κάποιος σε ένα σκοτεινό υπόγειο για να μη μιλάω σε ανθρώπους) είπε ότι δεν παρεξηγήθηκε, γιατί ξέρει από τα γραπτά μου ότι είμαι καλό παιδί.
Ναι, αυτό.
Επίσης με υπερασπίστηκε και ο Γρηγόρης με το επιχείρημα ότι είμαι κοινωνικά απροσάρμοστος, ότι εκείνη είναι η πρώτη (!) κοπέλα που μου απευθύνει το λόγο και γι'αυτό δεν ξέρω πώς να το χειριστώ, κάτι για το οποίο μάλλον θα έπρεπε να παρεξηγηθώ αν απείχε από την πραγματικότητα.
Στη συνέχεια, όμως, ξεπεράσαμε αυτή την άτυχη στιγμή και αναπτύχθηκε ένα φλογερό πάθος αναμεταξύ μας, το οποίο ξεπέρασε σε φλογερότητα και το πάθος αναμεταξύ εμού και του Γρηγόρη (φλογερότητα...νόμιζα δεν υπάρχει αυτή η λέξη αλλά ο αυτόματος διορθωτής δε μου την παίρνει λάθος), αλλά δε θέλω να μου στεναχωρηθείς, τροφαντό αγόρι, θα έχω πάντα στην καρδιά μου τις αναμνήσεις που περάσαμε μαζί, και σε γενικές γραμμές αυτά έγιναν στην Αθήνα.
Α! Επίσης έφαγα Haagen Dazs. Είχα ξαναφάει, αλλά αξίζει κάθε φορά.
Κι αυτά ήταν όλα τα αξιοσημείωτα που έγιναν.
Ίσως θα έπρεπε να είχα ψαχτεί να πάω στους Slayer, αλλά αν έμπαινα εγώ σε mosh pit δε θα με ξανάβλεπε το φως της γης.
Αναλογιζόμενος βέβαια την φάση που παίχτηκε, δε μου φαίνεται άσχημη προοπτική.
Αυτά, και να προσέχετε όταν περνάτε τους δρόμους στην Αθήνα, γιατί οι Αθηναίοι οδηγοί είναι όλοι νευρόσπαστοι και λογικό είναι γιατί δεν υπάρχει μαγαζί στην πόλη τους να κάνει πιτόγυρα της προκοπής ή μάλλον "σουβλάκια" της προκοπής, γιατί εκεί τρώνε σουβλάκια με γύρο άκουσον άκουσον, ούτε ελληνικά σωστά δεν ξέρουν να μιλήσουν, τους ξενερώνει και το υπερήφανο λλ της Θεσσαλλονίκης που εγώ δεν το έχω στην ομιλία μου αλλά δεν έχει σημασία και ψηφίζω αυτή τη στιγμή Κάτω Αγουλινίτσα για πρωτεύουσα της Ελλάδας, καλύτερα θα'μαστε.