Δευτέρα 11 Αυγούστου 2014

The Simpsons, ή γιατί μια σειρά δεν πρέπει να κρατάει 25 χρόνια

Γενικά μιλώντας, το να διατηρήσεις μια επιτυχημένη καριέρα και ταυτόχρονα την αξιοπρέπειά σου ανέπαφη γίνεται γενικά αδύνατο γύρω στα είκοσι χρόνια από όταν ξεκίνησες. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Μικ Τζάγκερ, τον άνθρωπο που αποποινικοποίησε το να είσαι άντρας και να έχεις τσιμπουκόχειλα. Το 1965 ξεκίνησε τη μπάντα που κατέκτησε τον κόσμο (όχι τους Μπήτλες, την άλλη).
Τι ακριβώς έκανε το 1985; Αυτό.

Ούτε ο Μικ Τζάγκερ, ούτε κι ο Ντέιβιντ Μπάουι αποπνέουν την βαρβατίλα και την τεστοστερόνη του Τσακ Νόρις στο "Γουόκερ: Τέξας Ρέιντζερ". Για την ακρίβεια, ένας από τους αγαπημένους αστικούς θρύλους που υπάρχει από πριν απ'το Ίντερνετ είναι ότι τους έπιασαν να πηδιούνται. Κι εδώ τους βλέπουμε να διασκευάζουν ένα τραγούδι που πρωτογράφτηκε για μια μαυρούκα το 1965.
Αν κάπου μέσα σε αυτό το βίντεο υπήρχε ένας ροζ μονόκερος, δε θα κατάφερνε να το κάνει πιο γκέι.
Υπόψιν ότι αυτός ο άντρας είναι σαράντα χρονών.
Βέβαια, ο Μικ Τζάγκερ δε θεώρησε ότι αυτοξεφτιλίστηκε αρκετά με αυτό το ατύχημα, έτσι συνέχισε να αυτοξεφτιλίζεται μέχρι που κατέληξε να κάνει guest σε τραγούδι του μεγαλύτερου ηλίθιου της μουσικής βιομηχανίας.

Όταν είσαι ο μεγαλύτερος εν ζωή ροκ σταρ του πλανήτη και καταλήγεις να σε επισκιάζουν ο Will.I.Am κι η Τζένιφερ Λόπεζ, τότε θα πρέπει ο ίδιος να σκάψεις τον τάφο σου και να χωθείς μέσα μόνο και μόνο για να γλιτώσεις τον πλανήτη από περαιτέρω ντροπιαστικά περιστατικά.
Όσο για τον Στίβεν Τάιλερ, τα έχουμε ξαναπεί. Αν θες να λέγεσαι rock hero, μένεις μακριά από τραγούδια όπως το I Don't Wanna Miss A Thing, που ακόμα κι ο Λάιονελ Ρίτσι θα ντρεπόταν να το τραγουδήσει. Και σίγουρα μένεις μακριά από το American Idol.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις σημαντικό ρόλο παίζουν τα ναρκωτικά κι οι αποτυχημένες πλαστικές επεμβάσεις. Αλλά το κυριότερο ρόλο παίζει ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν ήξεραν πότε ήταν η κατάλληλη στιγμή να σταματήσουν.
Η αλήθεια είναι ότι, όταν βρίσκεσαι στην κορυφή, δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι αυτό είναι και δεν έχει άλλο πιο πάνω. Έτσι συνεχίζεις όλο ευθεία προσπαθώντας να φτάσεις και πιο πάνω, αλλά από την άλλη μεριά έχει γκρεμό και σκας με τα μούτρα κάτω σαν το Κογιότ.
Και φυσικά υπάρχει και ο παράγοντας "απληστία", γιατί, ως γνωστόν, το μόνο πράμα καλύτερο απ'το να είσαι εκατομμυριούχος είναι το να είσαι δισεκατομμυριούχος. Είναι ο ίδιος λόγος που ο Ριβάλντο, παίχτης που έπαιζε κάποτε στη Μπαρτσελόνα και στη Μίλαν, ήρθε στον Ολυμπιακό. Και μετά τον Ολυμπιακό συνέχισε να παίζει ως τα σαρανταφεύγα του κάπου στο Καζακστάν.
Και φτάνουμε στους Σίμπσονς.
Το 1986 ξεκίνησε το δίκτυο Fox στην Αμερική. Έχοντας να αντιμετωπίσει ήδη καθιερωμένους τηλεοπτικούς κολοσσούς, τα πρώτα χρόνια ήταν στο περιθώριο, κι έτσι έδινε ευκαιρίες στα πιο edgy προγράμματα της τότε αμερικανικής τηλεόρασης, όπως το Married With Children.
Ναι, αυτό που ακούσατε. Υπήρχε μια εποχή που το Married With Children, η ιστορία που ο Αλ Μπάντι αντιμετωπίζει σε κάθε επεισόδιο κι από μία χοντρή που προσπαθεί να ψωνίσει παπούτσια, ήταν από τις πιο καυστικές κωμωδίες που υπήρχαν.
Κι αυτό γιατί τότε όλες οι υπόλοιπες κωμωδίες ήταν οι Cosbys. Ξέρετε, οι ευτυχισμένες οικογένειες που τρώνε όλοι μαζί πρωινό πριν φύγουν για το σχολείο, κι όλα τα προβλήματα που παρουσιάζονται έχουν λυθεί μέχρι το τέλος του επεισοδίου, ρίχνοντάς σου ένα ηθικό δίδαγμα για το Aids ή τα ναρκωτικά ή τον σχολικό εκφοβισμό στη μάπα.
Και παραδόξως ήταν η ίδια εποχή που ήταν αποδεκτό να ακούς μέταλ από άντρες που μοιάζουν με γκόμενες.

Στο ίδιο πνεύμα με το Married With Children, το The Simpsons ήταν ανατρεπτικό μόνο και μόνο στην ίδια του τη βάση. Ένα πρόγραμμα κινουμένων σχεδίων που απευθύνεται σε ενήλικες; Το 1989, αυτό δεν υπήρχε. Το πιο ακραίο κινούμενο σχέδιο που υπήρχε τότε ήταν τα Χελωνονιντζάκια.
Η δε υπόθεση των Σίμπσονς δεν ήταν και πολύ μακριά από το Married With Children: μία δυσλειτουργική οικογένεια που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα σε έναν κόσμο που τίποτα δε φαίνεται να λειτουργεί σωστά.
Για το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του '90, ο Χόμερ, η Μαρτζ, ο Μπαρτ, η Λίζα, η Μάγκι κι όλο το υπόλοιπο καστ ήταν το μέρος που πήγαινες να ψάξεις αν ήθελες να δεις καυστική σάτιρα της ποπ κουλτούρας, της πολιτικής σκηνής της Αμερικής και γενικότερα χιούμορ που αγγίζει τα όρια του σουρεαλισμού.
Σήμερα αυτό το ρόλο τον έχουν αναλάβει κάτι περίεργα webcomics σαν το Cyanide and Happiness.

Προφανώς πρέπει να παίρνεις κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη για να καταλάβεις τι παίζει.
Γι'αυτό έγινε τόσο μεγάλη επιτυχία το Breaking Bad.
Την ίδια ώρα, οι Σίμπσονς, μετά από 25 χρόνια, είναι σαν το άψυχο κορμί του παππού, που είναι στη μηχανική υποστήριξη εδώ και πέντε χρόνια αλλά δε σου πάει η καρδιά να τραβήξεις την πρίζα.
Πώς φτάσαμε ως αυτό το σημείο;
Ε...είναι πολύ απλό. Εφόσον το σίριαλ συνεχίζει να τραβάει τηλεθέαση, και επομένως διαφημιστικά έσοδα, και να πουλάει merchandize, το Fox δεν έχει απολύτως τίποτα να χάσει με το να συνεχίζει να βγάζει επεισόδια, έστω κι αν αυτά έχουν την ποιότητα του τσιρλιού που χέζεις μετά το Taco Bell.
Είναι ακριβώς ο ίδιος λόγος που μεγάλοι ποδοσφαιριστές καταλήγουν στα 38 τους να παίζουν σε κάτι ομάδες στη Σαουδική Αραβία.
Αλλά πώς έφτασε σε αυτή την ποιότητα;
Για αρχή, οι χαρακτήρες έχουν αλλάξει. Φυσικά, το να παρέμεναν στάσιμοι μετά από 25 χρόνια θα ήταν απλά βαρετό, και κάτι τέτοιο δεν είναι κακό, αλλά το πρόβλημα είναι ότι έχουν αλλάξει σε σημείο που αντί για εξέλιξη έχουμε καρικατούρα των αρχικών χαρακτήρων.
Για παράδειγμα, ο Χόμερ ήταν ένας πατέρας αλκοολικός μεν και όχι ιδιαίτερα έξυπνος, που ωστόσο νοιαζόταν για τα παιδιά του και μπορούσε να καρφώσει καρφιά χωρίς να τραυματιστεί ή να δένει τα κορδόνια του μόνος του. Πλέον είναι τόσο ηλίθιος που απορείς πώς θυμάται να αναπνέει.
Κι αυτό, όταν ο χαρακτήρας σου είναι υπεύθυνος ασφαλείας σε πυρηνικό εργοστάσιο, δεν πρόκειται να έχει αίσιο τέλος.
Η Μαρτζ πήγε από την κλασική προστατευτική Αμερικανίδα μάνα σε μέλος των Westboro Baptists. O Μπαρτ ήταν απλά ένα ζωηρό και άτακτο παιδί, αλλά μετέπειτα έγινε ο Τόμι Λι στο σώμα ενός δεκάχρονου αγοριού. Όσο για τη Λίζα, από έξυπνο κοριτσάκι και φωνή της λογικής, έγινε ένα αντιδραστικό σπαζαρχιδάκι που διαφωνεί μόνο για να διαφωνήσει.
Η αλλαγή της Λίζα μάλλον είναι πιο παλιά απ'τις άλλες, καθώς θυμάμαι εκείνο το επεισόδιο που της τη βάρεσε να γίνει βετζετέριαν. Και αποφάσισε να καταστρέψει το πικ νικ του Χόμερ με το να κλέψει το γουρουνόπουλο που ετοίμαζαν και να το πετάξει στον υπόνομο.
Από την άλλη, όλοι οι βετζετέριαν προσπαθούν να καταστρέψουν τη διασκέδαση των κανονικών ανθρώπων, οπότε αυτό δεν απέχει και πολύ απ'την πραγματικότητα.
Ένα δεύτερο σημαντικό στοιχείο είναι ότι πλέον ένας από τους βασικούς παράγοντες της επιτυχίας των Σίμπσονς, ότι δηλαδή είναι κάτι νέο που δεν υπάρχει αλλού στην τηλεόραση, δεν υφίσταται πια. Προφανώς αυτό συμβαίνει γιατί τίποτα που ξεκίνησε τη δεκαετία του '90 δε θεωρείται νέο, εκτός κι αν ξέρετε κάποιον που χρησιμοποιεί ακόμα Windows 95.

Όχι, αυτοί χρησιμοποιούν μόνο προϊόντα Apple.
Αλλά ο κύριος λόγος που οι Simpsons έχουν χάσει τη novelty value τους (που λέμε κι εμείς οι Εγγλέζοι) είναι ότι στο ενδιάμεσο ξεπήδηξαν το South Park και το Family Guy. Αν για όλα αυτά τα 25 χρόνια οι Σίμπσονς ήταν το μόνο καυστικό κινούμενο σχέδιο, πιθανότατα να είχε ακόμα κάποια σημασία η ύπαρξή του.
Αλλά το Family Guy και το South Park πήραν όλα αυτά που έκαναν επιτυχία τους Σίμπσονς (καυστικό χιούμορ, σουρεαλιστική πλοκή, ανελέητες αναφορές ποπ κουλτούρας) και γύρισαν τον διακόπτη στο 11.

Πολύ σύντομα, το Σίμπσονς βρέθηκε να κυνηγάει αυτές τις δύο σειρές, οι οποίες του έκλεψαν τα πρωτεία. Και αυτές οι δύο σειρές έχουν ήδη κάνει τον κύκλο τους. Το Family Guy έχει ήδη τροφοδοτήσει δύο spin-off, κι αυτό ποτέ δεν είναι καλό σημάδι, όσο για το South Park η τελευταία καλή σκηνή που έδειξαν ήταν όταν επιτεύχθηκε ειρήνη στη Μέση Ανατολή, συνδυάζοντας το σταυρό, την ισλαμική ημισέληνο και το εβραϊκό άστρο για να συνθέσουν το έμβλημα των Βαν Χέιλεν.
Κι έχουμε φτάσει πλέον σε ένα σημείο που υπάρχουν ενήλικοι άνθρωποι που κάθονται και απολαμβάνουν το Μικρό Μου Πόνι. 'Cause, you know, hipsters.
Αλλά το χειρότερο φάουλ που έχουν κάνει οι Σίμπσονες είναι οι γκεστ σταρς.
Είναι νομίζω ευνόητο ότι αν φτάσεις σε ένα σημείο που πλέον οι καθιερωμένοι χαρακτήρες του σύμπαντός σου δεν μπορούν να δημιουργήσουν αρκετά ενδιαφέρουσες αλληλεπιδράσεις μεταξύ τους και πρέπει να φέρνεις έναν γκεστ σε κάθε επεισόδιο, είναι ξεκάθαρο σημάδι ότι έπρεπε να είχες κόψει τη σειρά δύο σεζόν πιο πριν.
Αλλά δεν το έκανες γιατί, προφανώς, το Fox αρνιόταν να σφάξει την κότα με τα χρυσά αυγά.
Αλλά το θέμα είναι και πώς αντιμετωπίζεις τους γκεστ σου.
Για παράδειγμα, το 1992 έπαιξε σε ένα επεισόδιο των Σίμπσονς ο Μάικολ Τζάκσον, δίνοντας τη φωνή του σε έναν χαρακτήρα που δε θα πω ότι είναι ένας ανατριχιαστικός παιδόφιλος, αλλά if it looks like a chicken, it smells like a chicken and it sounds like Michael Jackson...

Και για όλο αυτό, ο Μάικολ Τζάκσον δεν εμφανίστηκε καν στους τίτλους της σειράς. Ο Ματ Γκρόνινγκ εφηύρε ένα ψεύτικο όνομα ενός ανύπαρκτου ηθοποιού για αυτόν τον χαρακτήρα. Ποιος, ο Μάικολ Τζάκσον, που η μισή μουσική βιομηχανία του '80 είχε εμφανιστεί στα τραγούδια του without any credit.
Έτσι ήταν τότε οι Σίμπσονς: δε σέβονταν τίποτα και κανέναν. Ούτε καν τον Μάικολ Τζάκσον, που ακόμα δεν είχε γίνει η προσωποποίηση του ανατριχιαστικού παιδόφιλου.
Fast forward είκοσι χρόνια αργότερα, ο Ματ Γκρόνινγκ αποφασίζει να κάνει ένα επεισόδιο για τη μεγαλύτερη σταρ του πλανήτη, η οποία τότε ήταν ακόμα η Lady Gaga. Το επεισόδιο εκείνο ήταν τα πιο θλιβερά 22 λεπτά της ζωής μου, κι η επιβεβαίωση ότι οι Σίμπσονς δεν αξίζουν πλέον τίποτα περισσότερο από μια σφαίρα στο κεφάλι.
Ο Ματ Γκρόνινγκ που ξέραμε κι αγαπήσαμε θα είχε χωρέσει μέσα στα 22 αυτά λεπτά εφτακόσιους διαφορετικούς τρόπους για να ξεσκίσει την κωλοτρυπίδα της Lady Gaga, κι αυτή θα γούσταρε γιατί έχει χτίσει όλη της την καριέρα στο μότο "δεν υπάρχει αρνητική δημοσιότητα".
Αντ'αυτού, μόνο που δεν της έγλειψε ένα-ένα τα δάχτυλα των ποδιών. Όλο το Σπρίνγκφιλντ, για 22 λεπτά, παράτησε ό,τι δουλειές είχε κι αφοσιώθηκε σε μια επίδειξη λατρείας στη Lady Gaga που ξεπέρασαν σε εμετικότητα ακόμα και τον Σμίδερς, τον γκέι υπάλληλο του κυρίου Μπερνς που ορέγεται κρυφά το ενενηνταφεύγα ετών αφεντικό του.
Ακόμα και στα κορυφαία ύψη της Beatlemania θα υπήρχαν δέκα κοριτσάκια σε κάθε πόλη που δε θα σκίζανε τα καλσόν τους για τον Λένον, αλλά σε όλο το Σπρίνγκφιλντ, το μόνο άτομο που δε λάτρευε τη Lady Gaga με κάθε κύτταρο της ύπαρξής του ήταν η Λίζα.
Δηλαδή το αντιδραστικό σπαζαρχιδάκι που διαφωνεί μόνο για να διαφωνήσει.
Και τελικά ακόμα κι αυτή μεταπείθεται, γιατί η Lady Gaga της αφιερώνει ένα τραγούδι που, όπως και όλα τ'άλλα τραγούδια της Lady Gaga, της λέει "να είσαι ο εαυτός σου, ακόμα κι αν είσαι σαν κι εμένα που φοράω μπριζόλες και βγαίνω έξω".
Η αξιοπρέπεια των Σίμπσονς ήταν πλέον στην ίδια χωματερή που η Ατάρι έθαψε τα εκατομμύρια αποτυχημένα βιντεοπαιχνίδια της το 1983.
Και δεν είναι να πεις ότι ο Ματ Γκρόνινγκ είναι fanboy της Lady Gaga. Δεν είναι νεαρός ομοφυλόφιλος, είναι εξήντα χρονών και παντρεμένος με γυναίκα. Άρα το μόνο συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι πλέον δεν μπορεί να συνεχίσει.
Κι όταν δεν μπορείς να συνεχίσεις, η μόνη αξιοπρεπής επιλογή είναι να σταματήσεις. Αλλιώς, γελοιοποιείς και τον εαυτό σου και τον κόπο σου, και μια μέρα θα βρεθείς να κάνεις γκεστ σε τραγούδια του Will.I.Am.
Αυτά, και να προσέχετε μην ξυπνήσετε ένα πρωί και βρείτε έναν ανατριχιαστικό παιδόφιλο να τραγουδάει πάνω απ'το κεφάλι σας.

10 σχόλια:

  1. H Λίζα είναι το ΚΚΕ των Σίμπσονς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπα, ακόμα κι η Λίζα είναι λιγότερο αντιπαθητική.

      Διαγραφή
  2. Kι όμως το επεισόδιο με την Ga-Ga (γιατί Λαίδη είναι μόνο η Άντζελα και τέλος) ήταν σαφές σχόλιο στην μαλακιοπληξία του πλανήτη που θεωρεί την περφόρμερ αυτή ως γκουρού της τέχνης, της πολιτικής ορθότητας, της προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κλπ. Ήταν σαφές το πόσο ήθελε να πεί στους Αμερικάνους οτι είναι δουλοπρεπή ζώα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, ε; Τότε δεν είμαι τόσο έξυπνος όσο νόμιζα. Σε κάθε περίπτωση, το επεισόδιο μου φάνηκε μια αηδία.

      Διαγραφή
    2. Καλά σαν επεισόδιο μαλακία ήταν. Θα συμφωνήσω πάντως πως πλέον οι Σίμπσονς δεν είναι πρωτοπορία όταν υπάρχει το South Park, το Family guy και το American Dad που τα χώνουν πολύ χειρότερα.

      Διαγραφή
    3. Κι αυτά έχουν πάρει την κάτω βόλτα πάντως.

      Διαγραφή
    4. Εξαρτάται και από τα ερεθίσματα που υπάρχουν και θέλουν να σατιρίσουν. Κυρίως το South που τα περισσότερα επεισόδια αφορούν την Αμερικανική πραγματικότητα. Το επεισόδιο για την Μαϊλι Σάϊρους και την μεταμόρφωσή της από Χάνα Μοντάνα σε Χάνα Πουτάνα, ήταν εξαιρετικό. Αλλά τέτοιες ευκαιρίες για σχολιασμό δεν συμβαίνουν κάθε μέρα. Και φυσικά υπάρχει και η κόπωση των δημιουργών που τόσα χρόνια απορώ πως τα καταφέρνουν. Πάντως αυτό τον καιρό ξαναβλέπω τους άρχοντες της καφροσύνης Beavis & Butthead να θυμηθώ τα νιάτα μου.

      Διαγραφή
    5. Αυτό είναι το θέμα, ότι μετά από ένα σημείο δεν τα καταφέρνουν πια. Και αντί να πουν, όπως θα έλεγε κι ο Κάρτμαν, "screw you guys, I'm going home" απλά κάθονται και γαμάνε το σίριαλ.

      Διαγραφή
  3. Εμένα πάντως ακόμα μου αρέσουν και τους βλέπω τους Σίμπσονς! Χάσανε πολλά στοιχεία που τους κάνανε στην ουσία το Family Guy του 90, αλλά γι'αυτό αλλάξανε μάλλον και είναι πλέον ένα ακόμα sitcom με ωραίο πιστεύω χιούμορ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ξέρετε, πολλές φορές συμβαίνει τα σχόλια να είναι ακόμη πιο έξυπνα, εύστοχα ή ουσιαστικά από την εγγραφή καθεαυτή. ΟΧΙ ΕΔΩ. Αν σας έρθει καμιά εξυπνάδα, κρατήστε την για τον εαυτό σας.