Τα ιπτάμενα σουβλάκια

Προσοχή, προσοχή: αυτή είναι άλλη μια από τις ιστορίες μου που θα αλλάξουν για πάντα το ρου της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, της Έκθεσης, της Βιολογίας και των Θρησκευτικών. Αλλά αυτή τη φορά τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Έχω πιει φραπέ και για μεσημεριανό είχα μπάμιες. Είμαι επικίνδυνος. Θα παρακαλάτε να ξαναδείτε τον Τζακ, τη Τζίνα, τον Τόμι, τον Φαν Χάλεν και τον σκύλο που μιλάει. Τι; Δεν είχε σκύλο που μιλάει; Α, οκ, σόρι.
Τέλος πάντων, ώρα για δράση, το κακό θα περάσει και λοιπά και λοιπά. Κρατηθείτε γερά, μη βγάζετε τα χέρια σας έξω απ'το βαγονάκι και κρατηθείτε γερά. Ναι, το είπα δύο φορές. Είναι πολύ σημαντικό να κρατηθείτε γερά. Κι επίσης να μη βγάζετε τα χέρια σας έξω απ'το βαγονάκι.
Τα Ιπτάμενα Σουβλάκια, του Θωμά Βάρβαρου.
Τα πολύ παλιά χρόνια, ή πριν από μερικές βδομάδες, ό,τι σας βολεύει εσάς καλύτερα, ζούσε σε ένα πανάκριβο ρετιρέ στην Πετρούπολη Αθηνών μια κοπέλα γύρω στα τριάντα. Μπορεί να τη λέγανε Μπίλι Τζιν, Μάγκι Μέι, ίσως και Έλινορ Ρίγκμπυ, αλλά επειδή ζούσε στην Πετρούπολη Αθηνών το πιθανότερο είναι ότι τη λέγανε Νατάσα.
Η Νατάσα είχε υπάρξει στα 20 της παντρεμένη με τον τραγουδιστή μιας άσημης μέταλ μπάντας ονόματι The Motherfucking Fuckers, αλλά μια μέρα με δύο φεγγάρια τον βρήκαν νεκρό υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, ντυμένο με μια ροζ στολή γάτου και με μια εξωφρενικά σκληρή στύση. Δεν μπόρεσε ποτέ της να του συγχωρέσει ότι την απάτησε, κι έτσι η Νατάσα ορκίστηκε να μην ξανασυνάψει ποτέ της σχέση με άντρα.
Στη συνέχεια επακολούθησαν κάποιες ξεπέτες με τον κιθαρίστα, τον μπασίστα, τον ντράμερ, τον δεύτερο κιθαρίστα, τον βιολιστή, τον τρομπετίστα, τον τρίτο κιθαρίστα, τον γκαϊντιέρη, τον ακορντεονατζή, τον μπουζουξή, τον τέταρτο κιθαρίστα, τον δεύτερο μπουζουξή, τον παίχτη μελόντικας και τον βοηθό φωνητικών ελβετικού yodelei της μπάντας.
Ο πέμπτος κιθαρίστας και ο δεύτερος γκαϊντιέρης απεδείχθησαν γκέι και κλέφτηκαν μεταξύ τους.
Ναι, οι The Motherfucking Fuckers είχαν πολύ σύνθετο ήχο.
Η Νατάσα όμως τα είχε αφήσει πίσω της όλα αυτά. Δεν ήταν πια μια βαρεμένη γκρούπι, αλλά μια σοβαρή και υπεύθυνη δικηγόρος. Είχε τελειώσει το πανεπιστήμιο, πολλούς Σεπτέμβρηδες αργότερα, και πλέον δούλευε ως νομική σύμβουλος σε μια αντιπροσωπεία κινέζικων λιμουζινών. 
Ζούσε μια ήσυχη ζωή. Το πρωί πήγαινε στη δουλειά της με το λεωφορείο, γιατί είχε οικολογική συνείδηση, το μεσημέρι γυρνούσε σπίτι της κι έτρωγε, και τα απογεύματα επισκεπτόταν τη φίλη της την Κική, που ήταν μια Μπουρναζογκόμενα του ελέους αλλά τη συμπαθούσε γιατί έλεγε καλό φλιτζάνι.
Εκείνο το μοιραίο πρωινό που συνέβησαν όλα ακριβώς στη δουλειά της ήταν που πήγαινε.
Είχε συμβεί ένα απίστευτο χωροχρονικό παράδοξο εκείνη τη μέρα, και το λεωφορείο για πρώτη φορά στα χρονικά είχε αργήσει. Η Νατάσα, μη βλέποντας λεωφορείο να έρχεται, πήγε να ανάψει τσιγάρο, αλλά μετά θυμήθηκε ότι δεν καπνίζει κι άρχισε να αναρωτιέται γιατί κουβαλάει τσιγάρα μαζί της αφού δεν καπνίζει.
Εν τέλει, το λεωφορείο ήρθε. Η Νατάσα κατάφερε να βρει ένα κενό ανάμεσα σε μία άπλυτη μασχάλη και την τερατώδη τσάντα μιας ελεεινής καγκουρογκόμενας, και στη συνέχεια προσπάθησε να συγχρονίσει την αναπνοή της με τον χοντρό που είχε ζουληχτεί πίσω της, για να υπάρχει χώρος να αναπνεύσουν και οι δύο.
Τελικά κάποια στιγμή το λεωφορείο έφτασε στον προορισμό της, στη Βούλα. Θα μου πείτε τώρα, εσείς οι Αθηναίοι, υπάρχει λεωφορείο που πάει απευθείας απ'την Πετρούπολη στη Βούλα; Κι εγώ σας λέω, μετά από αυτά ακριβώς τα θλιβερά γεγονότα εκείνης της μέρας ο ΟΑΣΑ αποφάσισε να καταργήσει τη συγκεκριμένη γραμμή.
Καθώς κατέβαινε, η Νατάσα στραβοπάτησε στο σκαλοπάτι κι έπεσε με τα μούτρα στο πεζοδρόμιο. Μερικοί κακοπροαίρετοι, επηρεασμένοι από μια ιστορία που είχαν ακούσει στις ειδήσεις, είπαν ότι την έσπρωξε ο ελεγκτής, αλλά δεν υπήρχε ελεγκτής μέσα στο λεωφορείο. Ευτυχώς η Νατάσα δεν είχε πάθει τίποτα, αλλά καθώς έπεσε άτσαλα, από την τσάντα της, που είχε αφήσει ανοιχτή από την φιλοσοφική της αναζήτηση με τα τσιγάρα, κατρακύλησε στο αυλάκι του πεζοδρομίου μια δεκάρα.
Φυσιολογικά, αυτή η απώλεια θα απασχολούσε μόνο τον Σκρουτζ Μακ Ντακ. Αλλά η δεκάρα αυτή δεν ήταν μια συνηθισμένη δεκάρα. Σε αυτή τη δεκάρα βρίσκονταν αποθηκευμένα ειδικά μαγνητικά πεδία, τα οποία μετέδιδαν υποσυνείδητα μηνύματα. Αυτά τα υποσυνείδητα μηνύματα μετέτρεπαν τον κάθε συνηθισμένο άνθρωπο σε έξτρα τσιφούτη.
Έτσι, η Νατάσα άρχισε να τρέχει πίσω απ'τη δεκάρα, η οποία έπεσε μέσα στη σχάρα του υπονόμου. Αμέσως έβγαλε τη σχάρα κι έχωσε το χέρι της μέσα. Τότε μια δίνη τη ρούφηξε μέσα. Οι περαστικοί ήταν προφανώς συνηθισμένοι σε αυτό το θέαμα και έτσι κανείς δεν έδωσε σημασία.
Η Νατάσα έπεφτε για μερικά δευτερόλεπτα, ή ίσως ήταν δύο λεπτά, ή είκοσι εφτά χρόνια και πέντε μέρες, τέλος πάντων ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα αργότερα προσγειώθηκε πάνω σε έναν κακόγουστο εμπριμέ καναπέ, στη μέση ενός δωματίου γεμάτου πλαστικά φτηνιάρικα μπιχλιμπίδια και με μια τηλεόραση 42 ιντσών που έπαιζε ένα τούρκικο.
-Είμαι στο σαλόνι της Κικής, σκέφτηκε, αλλά μεμιάς άλλαξε γνώμη, καθώς άνοιξε η πόρτα και μπούκαρε μέσα ένας χιονάνθρωπος οπλισμένος με μπαζούκα. Ήταν σίγουρα ένα πολύ παράδοξο θέαμα, καθώς ήταν Αύγουστος κι ο χιονάνθρωπος θα έπρεπε να είχε λιώσει.
-Ποιος είσαι και τι γυρεύεις στο σαλόνι της Κικής; του είπε η Νατάσα.
-Ποια Κική; Δεν ξέρω καμία Κική, της είπε ο χιονάνθρωπος. Αυτό που ξέρω είναι ότι θα γίνεις κομμάτια αν δε φύγεις αυτή τη στιγμή από δω.
-Δε φεύγω αν δε μάθω τι απέγινε η φίλη μου, φώναξε με πάθος.
-Εγώ σε προειδοποίησα, θα γίνεις κομμάτια, είπε κι άρχισε να πυροβολεί με την μπαζούκα, η οποία όμως αντί για πυραύλους πετούσε τεκίλα.
Η Νατάσα έγινε κομμάτια.
Ξύπνησε κάποια στιγμή, πολύ αργότερα, ξαπλωμένη μπρούμυτα σε κάτι γρασίδια. Δίπλα της βρισκόταν μια λιμνούλα ξερατού και παραδίπλα της στεκόταν όρθιος ο Τζέρεμι Κλάρκσον.
-Πού...πού βρίσκομαι;
-Μα, στην αγωνιστική πίστα του Top Gear, φυσικά, της απάντησε ο γνωστός παρουσιαστής. Σε περιμένει ο Στιγκ για να κάνεις τον γύρο σου με το οικονομικό μας αυτοκίνητο.
-Δε σφάξανε που θα κάνω και γύρους, ακόμα ζαλίζομαι.
-Καλά, εσύ θα χάσεις, είπε ο Κλάρκσον κι έκανε μεταβολή για να φύγει.
-Έι, έι, έι, περίμενε! του φώναξε η Νατάσα. Προφανώς έχω παγιδευτεί σε μια παράξενη παράλληλη διάσταση, όπου είναι φυσιολογικό να κοιμάμαι στο σαλόνι της Κικής και να ξυπνάω στην Αγγλία. Θέλω να γυρίσω πίσω στον κόσμο μου, όπου ο Ομπάμα ανακατεύεται στις δουλειές των ξένων κρατών κι οι Συριζαίοι νομίζουν ότι θα επαναπροσληφθούν στο δημόσιο. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι;
-Έι, της είπε ο Κλάρκσον, αυτό είναι δική μου ατάκα.
-Στ'αρχίδια μου! έσκουξε εξοργισμένη η Νατάσα, πριν θυμηθεί ότι δεν είχε αρχίδια, τουλάχιστον όχι εκείνη τη στιγμή μαζί της στην τσάντα της. Θέλω να φύγω από δω μέσα, το καταλαβαίνεις;
-Το καταλαβαίνω. Γιατί δε δοκιμάζεις εκείνην εκεί την πόρτα;
Μια πόρτα είχε ξεπροβάλλει ανάμεσα στα γρασίδια, χωρίς κανένα λόγο. Η Νατάσα πήγε και την άνοιξε, και λίγα λεπτά μετά ακούστηκε ένα μακρόσυρτο ουρλιαχτό και θόρυβοι από πριόνια.
-Ουπς, λάθος πόρτα, είπε ο Κλάρκσον. Ο Χάμοντ φταίει γι'αυτό! της φώναξε για να αποτινάξει την ευθύνη από πάνω του. Και μετά πέθανε.
Κανείς δεν ξέρει γιατί.
Αυτός που δείχνουν τώρα στο Top Gear είναι ολογραμματική προβολή.
Αλλά είχαμε μείνει στη Νατάσα. Είχε προσγειωθεί σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, όπου βρισκόταν δεμένη σε μια καρέκλα, με ένα αλυσοπρίονο να λειτουργεί κρεμασμένο σε ένα καλώδιο λίγα εκατοστά πάνω απ'το κεφάλι της, κι απέναντί της καθόταν ο Jigsaw.
-Θέλω να παίξουμε ένα παιχνίδι, της είπε.
-Τι...τι παιχνίδι; αποκρίθηκε εκείνη με τρεμάμενη φωνή.
-Ξέρεις σκάκι;
-Ε...όχι και πολύ καλά...
-Τίτσου;
-Μα...είμαστε μόνο δύο...
-Τότε θα παίξουμε τάβλι. Και δεν ακούω κουβέντα!
Αποδείχθηκε όμως ότι δεν ήταν καλή η ιδέα του, γιατί έφερνε συνέχεια ασσόδυο και η Νατάσα του πήρε εφτά παρτίδες διπλό.
-Πώς στο διάολο το κάνεις αυτό το πράμα; τη ρώτησε έξαλλος.
-Έχω κάνει φοιτήτρια σε ελληνικό πανεπιστήμιο, δεν θέλει και πολύ μυαλό.
-Άι, καλά, φύγε από δω, με τσάντισες, της είπε.
Η Νατάσα άρχισε να προχωράει στο διάδρομο. Δεξιά κι αριστερά υπήρχαν διάφορες πόρτες, με επιγραφές που έγραφαν πάνω "Κρεβατοκάμαρα του Μαρκήσιου Ντε Σαντ", "Δαμασκός", "Στενοσόκακα του Βικτωριανού Λονδίνου" και "Ντουλάπα της Παπαρήγα". Εννοείται ότι δεν τόλμησε να ανοίξει καμία από αυτές.
Κάποια στιγμή βρήκε μια πόρτα με την επιγραφή "Άνοιξε αυτή την πόρτα για να βρεθείς στη γνωστή και φυσιολογική Αθήνα του 2013". Μήπως ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό; Δεν κάθισε να αναρωτηθεί για πολύ. Άνοιξε την πόρτα.
Το θέαμα που αντίκρισε ήταν απίστευτο. Ένα τεράστιο εργαστήριο, στο οποίο εκατοντάδες, μπορεί χιλιάδες, ίσως ακόμα και δεκάδες επιστήμονες με άσπρες ρόμπες έριχναν υγρά σε δοκιμαστικούς σωλήνες και συναρμολογούσαν περίεργους μηχανισμούς. Αλλά το πραγματικά συγκλονιστικό βρισκόταν πάνω απ'το κεφάλι της.
-Αυτά...τα σουβλάκια...πετάνε!
-Συχαρητήρια, μανδάμ, συχαρητήρια, της είπε μια σαρκαστική φωνή πίσω της. Έχεις να'ούμε μια εξαιρετική ικανότητα να επισημαίνιεις το προεμφανές.
Γύρισε κι αντίκρισε έναν μυστακιοφόρο χοντρολίπαρο που φορούσε έναν περίεργο συνδυασμό κοστουμιού και λιγδιασμένης ποδιάς.
-Χα...χα...πώς είσαι ντυμένος έτσι ρε μαλάκα; του είπε η Νατάσα.
-Πρόσεχε τα λόγια σου, μανδάμ, πρόσεχε τα λόγια σου, της είπε ο παρτσακλός. Είμαι ο Πρόεδρος της Ένωσης Ελλιήνων Σουβλατζήδων ας 'ούμε.
-Α, και γι'αυτό έχεις ντυθεί μισός Πρόεδρος και μισός Σουβλατζής;
-Αργείς αλλά τα πιάνιεις, μανδάμ, αργείς αλλά τα πιάνιεις.
-Οκ, πρώτον, τι παίζει με την διπλή επανάληψη; Δεν παίζουμε σε κανένα σίριαλ του Δαλιανίδη. Και δεύτερον, τι παίζει με τα ιπτάμενα σουβλάκια;
-Πρώτον, μανδάμ, και πώς είσαι τόσο σίγουρη ότι δεν παίζουμε σε σίριαλ του Δαλιανιίδη να'ούμε; Και δεύτερον, αυτό εδώ είναι το μυστικό πρότζεκτ με κωδικό Άθιενς Ίγκολ πώς το μιλάω έτσι το εγγλέζικο να'ούμε.
-Μα, η πόρτα απ'έξω γράφει ότι από εδώ πάμε στη γνωστή και φυσιολογική Αθήνα του 2013, πώς κατέληξα εδώ;
-Εξεπίτηδες βάλαμε την επιγραφή, μανδάμ, για να στρίβουν οι περίεργοι!
-Μα...πώς...
-Έλα τώρα, μανδάμ! Ποιος θέλιει να βρεθεί στη γνωστή και φυσιολογική Αθήνα του 2013;
-Σωστό κι αυτό, αλλά...τι σόι μυστικό πρότζεκτ περιλαμβάνει ιπτάμενα σουβλάκια;
-Άκου να δεις τώρα μεγαλοευφυΐα να δεις το Χριστό Παναγιώτη και να πεις το δεσπότη φαντάρο. Με τα ιπτάμενα σουβλάκια, θα μπορούμε να τα στέλνουμε κατευθείαν στα σπίτια των πελατών. Έτσι, δεν ξέρω αν με παρακολουθείς να'ούμε, θα μπορέσουμε να απολιύσουμε τους ντιλιηβεράδες και θα ανέβουν οι ισοϋπολογισμοί μας κατά εκατόν εφτακόσια τοις εκατό. Εννόησες;
-Τι; Μα αυτό είναι απάνθρωπο! Η μόνη δουλειά που έχει μείνει για τους νέους στην Ελλάδα είναι το ντελίβερι και θα την καταργήσουμε κι αυτή;
-Δεν μπορείς εσύ, μανδάμ, να μπεις ενάντια στην πρόοδο της επιστήμης να'ούμε!
-Θα σας κάνω αυτεπάγγελτη μήνυση! φώναξε εξοργισμένη η Νατάσα.
-Δεν ξέρω τι είπες για τον Ευαγγελάτο, αλλά δεν θα προλάβεις να μας κάνεις καμία μήνιυση. Θα σε σκοτώσουμε εδώ μέσα.
-Πάνω απ'το πτώμα μου θα με σκοτώσετε! φώναξε με γενναιότητα και τόλμη η Νατάσα, κι αμέσως έβγαλε το κινητό της.
-Έι! Τι θα κάνιεις μ'αυτό; Μην και τυχόν μας κουβαλιήσεις εδώ μέσα καμιά μπατσαρία...
Αλλά οι προθέσεις της ήταν πολύ χειρότερες. Μπήκε στο Youtube και έβαλε το "Fuck this Fucking Fuck number two hundred fucking thirteen", το καινούριο τραγούδι των The Motherfucking Fuckers, οι οποίοι μετά το θάνατο του άντρα της είχαν επανενωθεί με μια μυστηριώδη άγνωστη τραγουδίστρια, για την οποία κάποιοι υποστηρίζουν ότι είναι η Στικούδη και κάνει ντεθμεταλάδικα γρυλίσματα.
Έξι ώρες, εικοσιτρία σόλο παραμορφωμένης γκάιντας και πεντακόσιες πενήντα κραυγές σε νότες που δεν υπάρχουν σε καμία σχισμή του πενταγράμμου αργότερα, όλος ο εξοπλισμός του εργαστηρίου είχε γίνει χίλια κομματάκια, οι επιστήμονες είχαν φουντάρει από τα παράθυρα, τα σουβλάκια είχαν όλα πέσει στο πάτωμα κι ο Πρόεδρος των Σουβλατζήδων χτυπιόταν κάτω, σκούζοντας:
-Φτάνιει! Κλιείσε τον σαματά! Παραδίνομαι!
-Κιόλας; είπε η Νατάσα. Μα δε φτάσαμε ακόμα στο καλύτερο σημείο!
Αλλά ο σουβλατζής δεν την άκουγε πια. Είχε ήδη πηδήξει κι αυτός απ'το παράθυρο.
-Τέλεια, είπε η Νατάσα. Ώρα να γυρίσω στη γνωστή και φυσιολογική Αθήνα του 2013.
Αλλά τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα λογάριαζε. Τα κύματα γαμιοσύνης που εκπέμφθηκαν από το δεύτερο τριπλό σόλο μπουζουκιού-μελόντικας-θέρεμιν (το οποίο θέρεμιν ήταν καινούρια προσθήκη στη μπάντα) συντάραξαν τόσο συθέμελα τις βάσεις του σύμπαντος που ήρθαν όλα τούμπα ανάσκελα.
Έτσι, η "γνωστή και φυσιολογική" Αθήνα του 2013 είχε μεταβληθεί σε μία ανθρώπινη πόλη, με κτίρια υψηλής βιοκλιματικής αρχιτεκτονικής, πάρκα, πλατείες, ελάχιστα αυτοκίνητα, όπου τα λεωφορεία έρχονταν πάντα στην ώρα τους, οι άνθρωποι ήταν πιο ζεστοί, φιλικοί και ανθρώπινοι και, κυρίως, δεν αποκαλούσαν τα γαμημένα πιτόγυρα "σουβλάκια".
Το μόνο δυσάρεστο ήταν ότι η Κική συνελήφθη από την Αστυνομία Αισθητικής για το σαλόνι της και τώρα εξέτιε ισόβια ποινή κάπου στον Άλφα του Κενταύρου.
-Τόσο το χειρότερο, είπε η Νατάσα κι άρχισε να λιάζεται στα γρασίδια.
Αυτά, και να προσέχετε να φυλάγεστε από τις ανεξέλεγκτες εμπνεύσεις μου. Όσο για το φινάλε του Εκλεκτού, αργεί ακόμα, για να αναπτύξω σασπένς, αγωνία και τέθοια.