Σφυγμομέτρηση της κοινής γνώμης κι ετς' να 'ούμε

Ορισμένα πράγματα είναι σαν εκείνες τις οικογενειακές ταινίες που δείχνει κάτι Σάββατα μεσημέρι το Σταρ.
Όσο απελπισμένος κι αν είσαι, όσο κι αν βαριέσαι, δεν μπορεί, απλά δεν μπορεί να μην έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις με τη ζωή σου απ'το να κάτσεις και να τις δεις.
Και πλέον σε αυτά ανήκει και το πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας.
Αλλά, τι να πεις. Here I go again.

Λέιντιζ εντ τζέντλεμεν, σας ομιλεί ο πιλότος της πτήσης 666 κατά διαόλου, Thomas The Barbarian. Στα δεξιά σας θα δείτε μια δημοσκόπηση, η οποία θα είναι ανοιχτή μέχρι και το τέλος του χρόνου, και στην οποία καλείστε να δώσετε τη γνώμη σας για το ποιο από τα έξι πολιτικά κώματα (σωστά το έγραψα) του ελληνικού κυνοβουλίου (κι αυτό σωστά το έγραψα) είναι το χειρότερο.
Μα, για στάσου, είπα έξι; Ναι, είπα έξι. Όπως θα διαπιστώσετε κι εσείς, αν είστε λίγο παρατηρητικοί, δεν υπάρχει η Χρυσή Αυγή στις επιλογές της ψηφοφορίας. Οι λόγοι είναι οι εξής, μάλλον προφανείς, δύο: α) η Χρυσή Αυγή δεν είναι πολιτικό κόμμα, αλλά μια εγκληματική συμμορία υπανάπτυκτων ηλιθίων που προσπαθεί και αποτυγχάνει οικτρά να παριστάνει το κόμμα, και β) αν την έβαζα σαν επιλογή, θα διαλέγατε όλοι αυτήν και η έρευνα δε θα ήταν στατιστικά χρήσιμη για να βγάλουμε συμπεράσματα.
Και γι'αυτόν ακριβώς το δεύτερο λόγο είναι επίσης που δεν υπάρχει η επιλογή "όλοι τα ίδια σκατά είναι". Το ξέρουμε αυτό. Αυτό που θέλουμε να δούμε είναι ποιος είναι πρώτος μεταξύ ίσων. Κι άρα δεν πρόκειται να ρίξετε ένα "όλοι τα ίδια σκατά είναι" και να τελειώνετε. Θα σας βάλω να σκεφτείτε, ζαγάρια. Επιτελώ κοινωνικό έργο εδώ πέρα. Αμέ.
Και τώρα ακολουθεί μια συνοπτική παρουσίαση των έξι υποψηφιοτήτων:
Νέα Δημοκρατία: Από τις κλασικές αξίες στο χώρο της μούργας, με σαραντακονταετή συμμετοχή στην κουτάλα, ιδεολογικά τοποθετείται από τους αντιπάλους της στο χώρο του (νεο)φιλελευθερισμού, οι οποίοι ωστόσο δεν μπορούν να μας δώσουν μια σαφή εξήγηση στο τι σχέση έχει ο φιλελευθερισμός με την ιδιαιτέρως επιτυχημένη οικονομική τακτική "φόροι, φόροι κι άλλοι φόροι".
Η Νέα Δημοκρατία, ωστόσο, αποτελεί εδώ και χρόνια το μεγάλο μαντρί στην οποία συγκεντρώνεται ο κύριος όγκος της δεξιάς. Βλέπετε, η δεξιά δεν είναι σαν την αριστερά που ο κάθε πικραμένος πάει και κάνει ΚΚΕ Εσωτερικού, ΚΚΕ Εξωτερικού, ΚΚΕ Εντός Εκτός Κι Επί Τ'Αυτά, Μουλού, Λουμού, Σύριζα, Τσίριζα, Τ'αρχίδια μου ξύριζα, ανορθόγραφες Ανταρσίες και ταλιμπάν και ταλιμπάν. Όλους (ή σχεδόν όλους, όπως θα δούμε δύο κόμματα πιο κάτω) τους χωράει η αγκάλη της ΝΔ.
Γι' αυτό και αντλεί το κοινό της από μεγάλο εύρος του πληθυσμού: πιτσιρικάδες που γράφονται στη ΔΑΠ προκειμένου να χτυπήσουν καμιά γκόμενα που να ξυρίζει τα πόδια της, μέχρι μικροαπατεωνίσκους-βολεμένους δημοσίους υπαλλήλους που ψάχνονται με νύχια και με δόντια να κρατηθούν στη θέση της "ιδιαιτέρας γραμματέως της καθαρίστριας" ή του "προσωπικού αναγνώστη e-mails για τον υπουργό", και φυσικά ας μην ξεχνάμε τα τιμημένα γηρατειά του έθνους που ψηφίζουν με κριτήρια χλωρίνης: αυτήν ξέρουμε, αυτήν εμπιστευόμαστε.
Ατού: Αν πρέπει να ξεχωρίσουμε ορισμένα δυνατά ονόματα, σαφώς και θα κρατήσουμε τον Άδωνι Γεωργιάδη, πατριώτη, φιλόμουσο, πρώην βιβλιοπώλη και νυν υπουργό υγείας, τον Νίκο Δένδια, εμπνευστή ευρηματικών τρόπων αντιμετώπισης της λαθρομετανάστευσης τύπου "στοίβαξε διακόσιους σε δέκα τετραγωνικά και πάρε ποπκόρν να τους βλέπεις να ψοφάνε από μόνοι τους", τον Δημήτρη-Το-Μεγαλύτερο-Χριστουγεννιάτικο-Δέντρο-Της-Ευρώπης-Αβραμόπουλο και φυσικά τον νυν και αεί και στους αιώνες των αιώνων Κωνσταντίνο Μητσοτάκουλα των Καρπαθίων και Υιός, ο οποίος υιός υπηρετεί ως Ελβετός Υπουργός Ναυτιλίας στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης.
Πασόκ: Άλλο ένα μεγάλο κεφάλαιο της ελληνικής πολιτικής ιστορίας, που μας έχει χαρίσει πολιτικούς βράχους του βεληνεκούς του Άκη-πορνόγερου-Τσοχατζόπουλου, του Γιώργου-δεν μπορώ να δέσω αλυσίδα ποδηλάτου αλλά με καλούν στο Χάρβαρντ για διαλέξεις-Παπανδρέου, της μικρής Αννούλας-οι φωτοτυπάδες κλέφτες θα γίνουν-Διαμαντοπούλου και του Γιώργου-πάνω απ'όλα η οικογένεια-Παπακωνσταντίνου.
Τα'μαθες τα νέα, πατέρα; Το Πασόκ, δυστυχώς, δεν είναι πια αυτό που ήταν. Οι ένδοξες εποχές που έδενε κι έλυνε, που ο Ανδρέας έβαζε τη δεξιά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και οδηγούσε τη χώρα στην αλλαγή! και την ανασυγκρότηση! και το σοσιαλισμό! έχουν περάσει, κι όπως φαίνεται ανεπιστρεπτί. Όπως λέει κι ο πατέρας μου, "το Πασόκ έφερε μια μεγάλη επανάσταση στην Ελλάδα: μέχρι τότε, έτρωγαν οι μεν. Με το Πασόκ, έφαγαν και οι δε".
Αλλά σήμερα με το Πασόκ δεν τρώει πια κανείς, εκτός από κάτι ξεχασμένους γέρους που τρώνε κουτόχορτο. Το μεγάλο στοίχημα πλέον για το Πασόκ είναι να μην παρασυρθεί από το ρεύμα των μνημονίων και των ελάχιστων (sic) κακών αποφάσεων του πρόσφατου παρελθόντος και να αποτελέσει ξανά την ισχυρή και αξιόπιστη Κεντροαριστερά. Προσωπικά ποντάρω διπλό στο Ρεάλ-Ράγιο Βαγιεκάνο.
Ατού: Φυσικά ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ένας άνθρωπος με μεγάλο πολιτικό εκτόπισμα, ιδιαίτερο ειδικό βάρος και γενικά από τα βαριά χαρτιά της πολιτικής σκηνής της χώρας. Θα προσέθετα κι άλλους, αλλά δεν ξέρω πόσοι έχουν απομείνει και πόσοι έχουν φύγει για να αναμορφώσουν την Κεντροαριστερά από μόνοι τους. Από το παρελθόν πάντως κρατάμε την Εύα Καϊλή, με αυστηρώς πολιτικά κριτήρια πάντα.
Σύριζα: Η άλλη πρόταση. Μια πρόταση που, υπό την ηγεσία του Ανδρέα Αλέξη Παπανδρέου Τσιπρανδρέου Τσίπρα, θα βγάλει την Ελλάδα από τον καταστροφικό δρόμο των μνημονίων, θα επαναφέρει το χαμόγελο στο πρόσωπο των Ελλήνων με ισχυρό δημόσιο τομέα, κρατικές επενδύσεις, δημιουργία θέσεων εργασίας στο δημόσιο, αλληλεγγύη με τους αλλοδαπούς, εξάλειψη της μάστιγας των ναρκωτικών (πλην του μπάφου που είναι ιν) και δώρο σε κάθε πολίτη δωρεάν προμήθεια μπέικον εφ'όρου ζωής.
Φυσικά, πολλοί αδαείς μπορεί να πιστεύουν ότι ο Ανδρέξης...φτου, Αλέξης, στην πραγματικότητα ξέρει αρχίδια μπλε απ'το τι θα κάνει άμα στραβωθούμε και τον βγάλουμε κυβέρνηση και απλά πουλάει φτηνές υποσχέσεις για να πουλάνε επανάστα οι πιτσιρικάδες που βρίσκουν τον Κανάκη φωνή της προόδου. Αλλά αυτό είναι ψέμα. Ο Αλέξης έχει πραγματικό σχέδιο. Μπλε πουά με κόκκινες διαγώνιες ρίγες.
Όσο για το ότι ο κάθε πικραμένος από το-σταθερό όσο το ουράνιο-235-Πασόκ βρίσκει καταφύγιο στο Σύριζα, φυσικά και δεν καθιστά τον Αλέξη γουάναμπη Ανδρέα. Απλώς το Πασόκ ήταν Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, αλλά με τα κακά μνημόνια άλλαξε ρότα, έγινε δεξιότερο των δεξιών και οι πραγματικοί Σοσιαλιστές (με κεφαλαίο παρακαλώ) πήγαν στο Σύριζα, ως καταλληλότερο πλέον εκφραστή του Σοσιαλισμού. Και επίσης θυμίστε μου να δω πόσες μαλακίες ακόμα θα πω σήμερα.
Ατού: Θεωρητικά δε θα έπρεπε να υπάρχει κανένας πάνω από τον Αλέξη, που και ωραίο παιδί είναι (μη χέσω), και φοβερό λέγειν και ευφράδεια έχει (μη χέσω), και πάνω απ'όλα πολιτικό λόγο και επιχειρήματα (γαμώτο μου, δεν έπρεπε να είχα πιει εκείνον τον καφέ). Αλλά φιλότιμες προσπάθειες καταβάλει και η Ζωή Κωνσταντοπούλου, μέλος του κόμματος τελείως κόντρα στο πνεύμα της οικογενειοκρατίας, που μόνο με τους τσολιάδες έξω απ'τη Βουλή δεν έχει ξεκατινιαστεί αντιπαρατεθεί εποικοδομητικά.
Ανεξάρτητοι Έλληνες: Όπως όλοι οι κατασκευαστές αυτοκινήτων βγάζουν αριστεροτίμονα και δεξιοτίμονα μοντέλα, έτσι και με τα αντιμνημονιακά κόμματα. Έτσι θα έλεγε κάποιος εγκάθετος προπαγανδιστής που θα τολμούσε έστω και να υπαινιχθεί ότι οι Ανεξ. Ελ. (εγκτοι) δεν είναι παρά ένας μικρός Σύριζα με μια ιδέα πατριωτισμό, μια πρέζα χριστιανοσύνης και ένα τσακ "μας ψεκάζουνε Συνέλληνες".
Μια μεγάλη πλειοψηφία των βουλευτών του κόμματος, μεταξύ αυτών και ο αρχηγός του (μας) Πάνος Καμμένος, έχουν υπάρξει και μέλη του μαντριού που λέγαμε παραπάνω, ίσως γιατί οι συνθήκες δεν ήταν ακόμη ώριμες για τη δημιουργία του μεγάλου αυτού κινήματος που θα παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του. Ώσπου μια μέρα είδαν ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο, είπαν με σθένος "ήρθε η ώρα για μία νέα πνοή στον τόπο", βρόντηξαν με υπερηφάνεια το χέρι στο γραφείο, και μετά άρχισαν να σκούζουν απ'τον πόνο.
Φαινομενικά, οι οικονομικές προτάσεις του κόμματος (ναι, αυτές) (δεν καταλαβαίνω πού έγκεινται οι αμφιβολίες σας) (σκάστε βλαμμένα) έρχονται και κουμπώνουν απόλυτα με τον Τσίπρα, άλλωστε πολλοί δε θα απέκλειαν πιθανή συνεργασία των δύο κομμάτων σε αντιμνημονιακή κυβέρνηση. Αλλά φυσικά αυτά είναι ανοησίες. Μπορεί ο Τσίπρας να επαναφέρει τους Έλληνες στο δρόμο της Χριστιανικής αρετής; Αρχίδια καπαμά, φίλοι μου. Αρχίδια καπαμά.
Ατού: Ο Πάνος Καμμένος, άλλος ένας άνδρας μεγάλου πολιτικού εκτοπίσματος, που έμεινε με το ματωμένο πουκάμισο επί δύο ώρες γιατί, σαν γνήσιο λαϊκό παιδί, το να μπει απλά σε ένα μαγαζί και να αγοράσει ένα καθαρό πουκάμισο θα ήταν σπατάλη και πρόκληση στους δύσκολους καιρούς που διάγουμε. Επίσης ο Τέρενς Κουίκ, υπέρμαχος της ποιοτικής δημοσιογραφίας, και ο Παύλος Χαϊκάλης, που ευεργέτησε την ανθρωπότητα ως βιομήχανος υφασμάτων στο Πενήντα Πενήντα και διαχειριστής στην Πολυκατοικία.
Δημοκρατική Αριστερά: Ένα κόμμα τόσο σταθερό και αξιόπιστο, που μπορείς να το χρησιμοποιήσεις για να ρυθμίσεις το ρολόι σου-τι εννοείς όλοι βλέπουν την ώρα τους απ'τα κινητά τους; Σχήμα λόγου είναι. Κάποιοι ίσως θα χαρακτήριζαν την κίνηση της απόσυρσης της Δημ.Αρ από την τρικομματική, ειδικά με την αιτιολογία του κλεισίματος της ΕΡΤ (η οποία ως δια μαγείας από προπαγανδιστικός φορέας του μνημονίου έγινε ξαφνικά η φλόγα και το σύμβολο της κοινωνικής επανάστασης, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα), κωλοτούμπα, αλλά αυτοί οι κάποιοι δεν ξέρουν τι τους γίνεται.
Εγώ πάλι που ξέρω τι μου γίνεται θα σας πω όλη την αλήθεια: η Δημ.Αρ. έμεινε απόλυτα σταθερή στις αρχές της και στα ιδανικά της. Μάλιστα. Σε μια από τις μυστικές συναντήσεις στο Μαξίμου, ο Φώτης Κουβέλης είπε στον Αντώνη και το Βαγγέλη: "εγώ παιδιά στηρίζω όλες σας τις προσπάθειες, αλλά μην και μου πειράξετε την ΕΡΤ. Βλέπω τον Παπαδόπουλο τα Σαββατόβραδα και μ'αρέσει".
Ιδεολογικά, και άσχετα με τις συγκυρίες, η Δημ.Αρ. τοποθετείται κάπου στο χώρο της Αριστεράς (κάτι το οποίο δε θα έπρεπε να μας κάνει και φοβερή εντύπωση, λόγω του ονόματος και του ότι στην Ελλάδα ό,τι δηλώσεις είσαι), αλλά όχι τόσο αριστερά όσο ο Σύριζα, ούτε και τόσο κέντρο όσο το Πασόκ, και κόψ'το λίγο δεξιά γιατί θα βρεις, και το γκρέμισες το κολονάκι μαλάκα, άιντε τώρα πλήρωσε τον προφυλακτήρα και κάνε μόκο.
Ατού: Μην ξεγελιέστε από το ήπιο πρόσωπο του Φώτη, που θυμίζει εκείνο τον κακόμοιρο παππούλη με το Αλτσχάιμερ που βλέπετε συχνά πυκνά καθισμένο κάτω από έναν πλάτανο να αναπολεί ιστορίες που τον δέρνανε οι Γερμανοί επί Χούντας. Το κόμμα αυτό διαθέτει το πολύ δυναμικό στέλεχος Μαρία Ρεπούση, γνωστή και ως θύμα του συνωστισμού της Σμύρνης, η οποία αν τη ρωτήσεις ποια είναι η καλύτερη λύση για το ασφαλιστικό θα σου πει για την κατάργηση των Αρχαίων Ελληνικών από τα σχολεία.
ΚΚΕ: Σταθερή αξία στο χρόνο, το χώρο, το χωρόχρονο. Γνήσια αριστερά, όχι μεσοβέζικες παπαριές τύπου Σύριζα και Δημ.Αρ, το αληθινό πράμα, που μοσχοβολάει άνθη λεμονιάς που ανθίζει στη γειτονιά, ψωμί ζυμωμένο με τον κόπο λαϊκής νοικοκυράς, αξύριστη μασχάλη τζιβάτης γκόμενας (υπάρχουν κάποιοι που τους φτιάχνει η αξύριστη μασχάλη. Τρέξε γύρεψε). Η Παπαρήγα η καλή που λένε!
Βεβαίως η Παπαρήγα δεν είναι πια στην ηγεσία του κόμματος (ως πρώτη μεταξύ ίσων πάντα), παραμένοντας βέβαια πάντα απλός στρατιώτης του λαού ενάντια στους νεροκουβαλητές του μύλου της αντίδρασης. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Το Κόμμα (γιατί ένα είναι στ'αλήθεια το Κόμμα) συνεχίζει δυναμικά την πάλη ενάντια στην αδικία, στην κακιά κυβέρνηση, στην κακιά πλουτοκρατία, στο κακό Μνημόνιο, στην κακή Ευρωπαϊκή Ένωση και στον κακό μας τον καιρό. Η πώληση του 902 δε θα πρέπει εδώ να ερμηνευτεί ως αντίθετη στην ιδεολογία του κόμματος, αν και ομολογουμένως οι επιστήμονες προβληματίζονται.
Αυτή η σταθερότητα του Κόμματος παρερμηνεύεται από ορισμένους (προφανώς καλοθελητές της αστικής μπουρζουαζίας) ως στασιμότητα, ότι και καλά το Κόμμα δεν έχει τίποτα καινούριο να προτείνει κι απλά αναμασά τα ίδια και τα ίδια. Παρ'όλα αυτά, το Κόμμα έχει σταθερή βάση: τους προαναφερθέντες μασχαλογάμηδες, τους εκπροσώπους της εργατιάς και του προλεταριάτου που δεν ψάχνονται να βολευτούν με πασοκονουδούδες αλλά μένουν πιστοί στη Ζάλη των Τάξεων, και τα περήφανα γηρατειά που ξέμειναν από τον εμφύλιο.
Ατού: Ε, τώρα, εδώ που τα λέμε, δεν είναι και σοβαρός πρόεδρος ο Κουτσούμπας. Καλοί χρυσοί οι αγώνες, αλλά αυτόν τον αέρα της Αλέκας, το επικοινωνιακό χάρισμα, αυτή τη σοφιστικέ γοητεία, και σημειωτέον όλα αυτά τα γράφω χωρίς κουβά δίπλα μου γιατί μ'αρέσει να ζω επικίνδυνα, σόρι κιόλας αλλά δεν τα έχει. Ευτυχώς υπάρχει και μια Λιάνα να φυλάει Θερμοπύλες, γιατί μ'αυτά και μ'αυτά θα μας κατηγορήσουν μερικοί-μερικοί ότι το Κόμμα άκουσον-άκουσον χρησιμοποιεί ξύλινη γλώσσα και κάτι τέτοιες αηδίες.
Αυτά, και να προσέχετε τι ψήφο θα ρίξετε και την ψήφο και το πουλί μας προσέχουμε πού τα βάζουμε και "τώρα μας το λες ρε μαλάκα που πιάσαμε τη σύφιλη;" και υπάρχουν και τα προφυλακτικά, Κόναν.