Sends shivers down my spine

Σήμερα, αγαπητοί φίλοι, θα μιλήσουμε για ανατριχίλες. Όχι όμως τις καλές ανατριχίλες, αυτήν ξέρω γω που νιώθεις όταν ακούς το Rhapsody (α, ρε Φρέντι, πού πήγες και μας άφησες σε έναν κόσμο γεμάτο ατάλαντους και Μπίμπερ) ή βλέπεις μια γαμάτη σκηνή ξύλου και δράσης σε ταινία ή έχεις ένα μελαχρινό μωρό από δίπλα και σου χαϊδεύει τα μαλλιά, προς το παρόν, αχέμ αχέμ, ναι. Τις κακού είδους ανατριχίλες. Τις ανατριχίλες από φόβο κι αηδία.
Και φυσικά δεν πρόκειται να ασχοληθούμε με πράγματα που είναι οπτικώς αηδιαστικά, όπως το να βρεις μια κατσαρίδα, ο εμετός, ή το να βρεις μια κατσαρίδα στον εμετό σου. Θα επικεντρώσουμε κυρίως σε πράγματα που είναι αηδιαστικά με μια πιο πνευματική, ίσως και ηθική πλευρά του ζητήματος. Και υπόσχομαι ότι θα πονέσει.
-Γιατί μας το κάνεις αυτό ρε;
Γιατί καταστρέψατε τη σχέση μου με την Κατερίνα, οπότε κι εγώ τώρα σας εκδικούμαι.
Α! Όπως ίσως θα καταλάβατε, αυτή η εγγραφή είναι ένα είδος λίστας. Αλλά επειδή ο Μανωλιός έχει μια αλλεργία στις λίστες, δε θα βάλω κουκκίδες και τέθοια, θα το κάνω με παραγράφους, για να μην κλαίει.
Ξεκινάμε με την κατηγορία "Τηλεοπτική εκπομπή με ζωντανούς ανθρώπους". Εδώ θα μπορούσα να διαλέξω στην τύχη, πετώντας βελάκια σε έναν πίνακα που έχω καρφιτσώσει όλα τα ριάλιτι του MTV, αλλά ως υπεύθυνος αναλυτής που είμαι, νομίζω ότι δεν υπάρχει πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα από το My Super Sweet Sixteen.
Ως γνωστόν, αν θέλει κανείς να προσωποποιήσει τη ματαιοδοξία, αρκεί να βρει ένα έφηβο κοριτσάκι με πλούσιο μπαμπά. Και το MTV έκανε ακριβώς αυτό: βρήκε καμιά πενηνταριά από δαύτα, και τα κινηματογράφησε στο peak της ηλιθιότητας και ματαιότητάς τους. Το πάρτι των δέκατων έκτων γενεθλίων τους.
Θυμάμαι ακόμα ότι ένα από δαύτα μόλις είδε το δώρο του, άρχισε να κλαίει, να τσιρίζει και να βρίζει τους γονείς της ότι δεν την αγαπάνε. Ποιο ήταν το δώρο; Ένα αυτοκίνητο. Αλλά όχι αυτό το συγκεκριμένο αυτοκίνητο που ήθελε. Καταλάβατε τώρα; Αν εγώ είχα αυτό το πράμα για κόρη, θα επέστρεφα το αυτοκίνητο και θα της έφερνα μια βαλίτσα. Για να μαζέψει τα πράματά της και να ξεκουμπιστεί απ'το σπίτι μου.
Στην κατηγορία "κινούμενο σχέδιο", νικητής είναι ο Μπομπ Σφουγγαράκης μετά την τέταρτη σεζόν. Και ναι, έχω ακουστά το Happy Tree Friends, αλλά δεν πείθομαι, γιατί το HTF ήταν πάντα και επίτηδες αηδιαστικό, ενώ ο Μπομπ κάποτε ήταν καλός, αλλά έγινε αηδία χάρη στην ανικανότητα του συγγραφικού τιμ.
Όλα τα αστεία έχουν πλέον αντικατασταθεί με μασημένες τσιχλόφουσκες, πράσινες γλίτσες, τρίχες, πλοκάμια και άλλα πράματα που δε θα έπρεπε να φαίνονται αστεία σε ανθρώπους με ηλικία ή IQ πάνω από 10. Επίσης, όλοι οι χαρακτήρες έχουν ισοπεδωθεί. Παλιά ο Πάτρικ ήταν ένας ηλίθιος με ξαφνικές εκλάμψεις εγκεφαλικής λειτουργίας κι ο Καβούρης ένας φραγκοφονιάς με στοιχειώδεις ηθικές αρχές και αξιοπρέπεια. Τώρα ο Πάτρικ είναι σκέτος ηλίθιος κι ο Καβούρης σκέτος φραγκοφονιάς.
Αλλά ο χειρότερος απ'όλους είναι ο Μπομπ. Πάντα ήταν ο υπεύθυνος υπάλληλος που αγαπάει τη δουλειά του και πάντα η σχέση του με τον Καλαμάρη ήταν λιγότερο αμφίδρομη απ'όσο νόμιζε, αλλά πλέον και στα δύο έχει φτάσει σε επίπεδα αρρωστημένης εμμονής που μόνο αυτό που μας παρουσιάζεται σαν απόλυτος έρωτας στο Twilight τα έχει ξεπεράσει.

Πλάκα δεν έχει που αυτό το τραγούδι το βάζουν όλοι στους γάμους τους;
Στην κατηγορία του αναγνώσματος, τώρα, πιστεύετε ίσως ότι κερδίζει το Twilight, αλλά όχι. Η επιλογή μου είναι το γνωστό σε όλους μας "Πηδάλιον", του μοναχού Νικόδημου. Όπως ίσως σας έχω ξαναπεί, δε θα χαρακτήριζα ποτέ τον εαυτό μου φαν της Χριστιανικής θρησκείας. Ακόμα κι έτσι, θα μπορούσα, υπό τις κατάλληλες συνθήκες, να εκτιμήσω κάποια κυρήγματα αγάπης, ειρήνης, κοινοκτημοσύνης, ιμάτζιν ολ δε πίπολ κτλ.
Παρ'όλα αυτά, θα πρέπει κάποιος να έχει φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα σεξουαλικής αυτοκαταπίεσης και καλπάζουσας ψυχασθένειας για να κάτσει να βγάλει ολόκληρο συγγραφικό πόνημα στο οποίο περιγράφει τα είδη της μαλακίας και το πώς θα πρέπει να τιμωρείται κάθε ένα από αυτά. Το μόνο είδος μαλακίας που θα έπρεπε να τιμωρείται είναι αυτό που δέρνει κάτι τέτοιους "πατέρες της Εκκλησίας".
Η κινηματογραφική ταινία, τώρα, ε, ναι, το μαντέψατε, είναι το Twilight. Και δεν έχει να κάνει καθόλου με τις ερμηνείες του Ρόμπερτ Πάτινσον (ο οποίος άλλωστε έχει αποκηρύξει το Twilight και μαθαίνω ότι έχει αξιοπρεπείς επιδόσεις σε ανθρώπινες ταινίες) και της Κρίστεν Στιούαρτ, που θα έτρωγαν γιούχα ακόμα και σε παράσταση νηπιαγωγείου.
Ούτε με το ότι η αγάμητη συγγραφεύς επιλέγει να κακοποιήσει βάναυσα το μύθο του βρικόλακα και του λυκάνθρωπου, βάζοντας βρικόλακες να στραφταλίζουν σαν ντισκόμπαλες στον ήλιο και τους λυκάνθρωπους να μπορούν να γίνουν λύκοι όποτε θέλουν κι όχι απαραίτητα με την πανσέληνο. Όχι, αυτά είναι πταίσματα.
Αλλά, ρε πούστη μου, έχεις έναν τύπο εκατόν πόσο χρονών, να κάθεται και να παρακολουθεί μια δεκαεφτάχρονη μαθητριούλα να κοιμάται. Κι όλα τα αγάμητα νομίζουν ότι αυτό είναι έρωτας. Ε, μετά μου λες εμένα γιατί πάει η κοινωνία κατά διαόλου και κάτι πορνόγεροι παντρεύονται εικοσάχρονα κοριτσάκια.
Στην κατηγορία του βίντεο κλιπ, ίσως θα περιμένατε κάποιο Black Hole Sun, ή κάποια από τις εκτρωματικές εμπνεύσεις της Γκάγκαλης, αλλά θα σας ξαφνιάσω επιλέγοντας βίντεο κλιπ από μια χαρντ ροκ μπάντα των αρχών του 80, της οποίας ο κιθαρίστας στον ελεύθερο χρόνο του είναι και Μέντορας του Τζακ του Εκλεκτού.

Ο Γρηγόρης τώρα θα σας πει ότι λέω βλακείες, δεν πιστεύω στ'αλήθεια ότι αυτό είναι το αηδιαστικότερο βίντεο έβερ κι ότι είναι απλά μια αισχρή δικαιολογία για να σας βάλω με το ζόρι να ακούσετε Βαν Χέιλεν επειδή μ'αρέσουν εμένα. Αλλά δεν ισχύει. Γιατί δε χρειάζεται καν να ακούσετε το τραγούδι (αν και δε θα σας χαλάσει κιόλας).
Το μόνο μέρος που είναι αηδιαστικό από όλο το βίντεο είναι η εισαγωγή (στο ότι το κυρίως βίντεο δεν είναι αηδιαστικό αλλά μάλλον σεξουλιάρικο βοηθάει και το παίξιμο του θεού Έντι που θα έφερνε ρίγη καύλας ακόμα και στην Κρίστεν Στιούαρτ), αλλά, ω θεοί, αυτή η εισαγωγή κάνει για 10 Black Hole Sun.
Έχουμε λοιπόν το Γουάλντο, όχι αυτόν με την κόκκινη μπλούζα που τον ψάχνει όλος ο κόσμος, ένα ελεεινό σπασικλάκι, και τη μάνα του, τραγική θεούσα που δε θα μπορούσε να καυλώσει ούτε πεζοναύτη που ήρθε με άδεια απ'το Αφγανιστάν, να το ετοιμάζει για την πρώτη μέρα του σχολείου, λέγοντας με ύφος, τόνο και αναστεναγμούς "Σάσα Γκρέι εν ώρα καθήκοντος", sweet, sweet Waldo. Στο γιο της!
Και συνεχίζει, στο ίδιο λάγνο ύφος, λέγοντάς του "ελπίζω να κάνεις μερικούς φίλους φέτος"! Τι τους θες μωρή ανώμαλη; Για να τους αποπλανήσεις κι αυτούς; Μαλάκες μου, έχω φρικάρει τόσο που έτσι μου έρχεται να μαδήσω τις κωλότριχές μου, να φτιάξω με αυτές αυτοσχέδια κιθάρα και να μάθω να παίζω το Eruption, με το αυτί.
Το είδος ρουχισμού, που επιλέγω για τη λίστα, μάλλον δεν πρόκειται να κάνει εντύπωση σε κανέναν. Πρόκειται για τα γνωστά και σιχαμερά Crocs. Διάολε, υπάρχει τίποτε άλλο να πω; Έχει χυθεί τόσο διαδικτυακό σπέρμα, από τον ίδιο τον Μέγα Άρχοντα του Σύμπαντος Μάντοξ none the less, και όλα συνοψίζονται στην εξής απλή πρόταση: όσο ωραίος και να είσαι, όσα ψυχικά ή σωματικά χαρίσματα και να έχεις, δεν, επαναλαμβάνω ΔΕΝ, πρόκειται να γαμήσεις φορώντας Crocs.
Ακόμα και το έμβλημά τους είναι γελοίο. Να παίρνεις έναν κροκόδειλο, ένα φοβερό σαρκοβόρο ερπετό μήκους κάτι μέτρων και με μπόλικα σουβλερά δόντια που ξεσκίζουν παιδάκι σε οκτώ δευτερόλεπτα, και να το κάνεις να μοιάζει άκακο και φιλικό σαν τον Μπάρνεϊ τον Μεγάλο Μωβ Παιδεραστή Δεινόσαυρο. Lame as fuck.
Όπως λέγαμε και πριν, το παίξιμο του θεού Έντι είναι αρκετό για να καυλώσει ακόμα και ευνουχισμένους καλόγερους. Κάτι που δεν ισχύει για το τραγούδι που ακολουθεί, το οποίο θα ακούσετε ολόκληρο γιατί έτσι λέω εγώ:

Το τραγούδι αυτό, από άποψη ενορχήστρωσης, είναι μια βαρετή παπαριά χωρίς κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, κι αυτό δε βοηθάει και πολύ το τραγούδι. Επίσης δεν βοηθάνε πολύ το τραγούδι οι στίχοι, από τους οποίους ξέρω μόνο τον πρώτο, "it's been seven hours and x minutes since you've left" ή κάτι τέτοιο, το οποίο δεν είναι παρά ένα love song που ο πρωταγωνιστής έχει τέτοια εμμονή με το έτερον ήμισυ που μετράει τις ώρες και τα λεπτά που είναι χώρια, ΜΠΛΟΥΕΡΓΚ.
Κάτι άλλο που δε βοηθάει είναι η εμφάνιση της Σινέντ Ο'Κόνορ, η οποία είναι κοντή, έχει μπυροσκεμπέ και ξυρισμένο κεφάλι, κάτι που με παραπέμπει πιο πολύ σε σαραντάρη νταλικέρη από την Κόρινθο παρά σε ερωτική τραγουδίστρια. Αλλά αυτό που δε βοηθάει καθόλου είναι η φωνή της αντιπαθούς Σινέντ, την οποία, με τη γνωστή ευφράδεια που με διακρίνει, θα περιέγραφα ως "δυσκοίλια φάλαινα που έφαγε πολλές γαρίδες χθες το βράδυ".
Α, και κάτι ακόμα που δε βοηθάει είναι ότι αυτό το τραγούδι είναι διασκευή από τον Prince. Και δεν ξέρω τι ακριβώς λέει αυτό για μένα, αλλά πρώτα θα γαμούσα τον Prince και μετά τη Σινέντ.

Τώρα, για το αηδιαστικότερο επάγγελμα, μη φανταστείτε βοθρατζήδες και σκουπιδιάρηδες, μιλάμε για πνευματικού επιπέδου αηδία. Αν υπήρχε επάγγελμα παιδεραστής θα το έβαζα, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει-ή, ίσως να υπάρχει, αλλά αυτός ο ισχυρισμός μάλλον δε θα χαροποιήσει πολύ τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.
Επομένως, πηγαίνουμε στην αμέσως χειρότερη (καλύτερη; χειρότερη; δεν ξέρω, μπερδεύτηκα) εναλλακτική: τις τηλεκατίνες. Και δεν εννοώ τόσο πολύ τον τύπο "Πουλόπουλος", που είναι μεν μια σιχαμερή κάμπια αλλά ασχολείται μόνο με το τι βρακί φόρεσε η τάδε τελειωμένη σελέμπριτι. Που γίνανε όλοι σελέμπριτι μη χέσω. Ο μόνος αληθινός σελέμπριτις είναι ο Χωστήρας.
Όχι, όχι, εννοώ έναν πολύ πιο χαμερπή, γλοιώδη κι επικίνδυνο τύπο, που ευτυχώς τείνει να εξαφανιστεί από την ελληνική τελεόραση: τον τύπο "Τατιάνα-Μικρούτσικος-Πάνια-Τζέρι Σπρίνγκερ". Αυτόν που βγάζει στον αέρα διαφόρους πικραμένους χαμηλού νοητικού επιπέδου, να κλαίνε, να τσακώνονται και να βρίζονται για να κρατήσει απασχολημένους κάτι άλλους πικραμένους χαμηλού νοητικού επιπέδου.
Και θεωρούν ότι επιτελούν και κοινωνικό έργο τα καθιζήματα.
Αν θέλετε τη μία και μοναδική απόδειξη ότι δεν υπάρχει πραγματική δικαιοσύνη στον κόσμο που ζούμε, αυτή είναι ότι οι γυμνοσάλιαγκες που βγάζουν τέτοιου είδους εκπομπές κυκλοφορούν ελεύθεροι και κύριοι αντί να σαπίζουν στα βαθύτερα μπουντρούμια που υπάρχουν.
Και έτσι, κυρίες, κύριοι και απροσδιορίστου φύλου, φτάνουμε στο τελικό μας βραβείο: τον αηδιαστικότερο άνθρωπο. Αυτόν που θα παραλάβει το βαρύτιμο Χρυσό Αγαλματίδιο του Ξερνώντος Πήτερ Γκρίφιν. Οι υποψήφιοι πολλοί: οι προαναφερθείσες τηλεκατίνες, ο Μπίμπερ, η Μάιλι Σάιρους, χιλιάδες πολιτικάντηδες ανά τον κόσμο, παιδέρες, τοκογλύφοι, αριστεροί, χίπστερς και λοιπά ξεράσματα. Αλλά μόνο ένας θα κατακτήσει το πολυπόθητο βραβείο. And the winner/wiener (αχα καλό ε;) is...
...η κυρία (ο Μάικολ να την κάνει) Λιάνα Κανέλλη.
Δε με απασχολεί το ότι εκλέγεται επί σειρά ετών βουλευτής με ένα κόμμα που στηρίζεται σε μια απόλυτα ανεδαφική και αποδεδειγμένα αποτυχημένη ιδεολογική πλατφόρμα, το οποίο δεν έχει να προτείνει τίποτε απολύτως πέρα από αόριστες παπαριές περί λαϊκού ξεσηκωμού, και το οποίο είναι τόσο δημοκρατικό που όποιος παρεκκλίνει μισό σημείο από τη γραμμή θεωρείται αυτόματα εχθρός του Κόμματος και του Λαού, καπιτάλας και φασίστας.
Ούτε ότι τα κάνει όλα αυτά έχοντας γίνει γνωστή ως παρουσιάστρια σε καπιταλιστικά κανάλια.
Ούτε ότι η επιχειρηματολογία της είναι ανύπαρκτη και βασίζεται στο να μην αφήνει τον συνομιλητή της να ολοκληρώσει και αισχρά συγκινησιακά κόλπα όπως τότε με το ψωμί και το γάλα μέσα στη Βουλή.
Αλλά το άχυρο που ξεχείλισε το ποτήρι (ή κάτι τέτοιο) ήταν φυσικά η φάση με τον Κασιδιάρη, μετά την οποία περιφερόταν από κανάλι σε κανάλι με μαυρισμένο-μακιγιαρισμένο μάτι, σαν το κλαμένο μουνί, τσιρίζοντας κορώνες περί δημοκρατίας.
Κάνοντας έτσι τον κόσμο να πάρει το μέρος του εκπροσώπου μιας συμμορίας ηλίθιων υπανθρώπων, της οποίας η πρόταση για να καλυτερέψει η ζωή μας είναι να κοπανάμε όποιον είναι πιο μελαχρινός από εμάς.
Παραδεχτείτε το. Όσο τριμάλακας κι αν είναι ο Κασιδιάρης κι όσο σκατά κι απόσκατα αυτά που πρεσβεύει (που είναι και μάλιστα πολύ), όλοι μας νιώσαμε κάποια ικανοποίηση που κάποιος βρέθηκε να τις ρίξει μερικές ανάποδες.
Κι αυτό είναι πραγματικό κατόρθωμα.
Μπράβο, Λιάνα. Άντε στα τσακίδια τώρα.
Αυτά, και μην ξεχάσετε να σφουγγαρίσετε το ξερατό από το πάτωμα.