Αυγά και καλάθια

Κι εκεί που ο ήλιος έλαμπε, τα πουλάκια κελαηδούσαν, όλοι κοιτούσαμε τις δουλειές μας ξέρω γω, σκάει το παραμύθι: συλλαμβάνονται οι βουλευτές των Χρυσών Αυγών.
Κεραυνοβοληθήκαμε, όσο να πεις.
Προσωπικά, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δε θα ξανασχοληθώ με τα πολιτικά slash κομματικά της Ελλάδας, γιατί πλέον το πράμα έχει αντιστραφεί σε σχέση με την αρχαία Αθήνα: αυτός που ασχολείται είναι ο idiot.
Παρ'όλα αυτά, το να βλέπεις τον Μιχαλολιάκο, τον Κασιδιάρη και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις (sic) να περνάνε πίσω από τα κάγκελα είναι σίγουρα ένα θέαμα που ευφραίνει την καρδιά του ανθρώπου.
Βέβαια, εμένα δε μου εγγυάται κανείς ότι τα Αυγουλάκια πήγανε μέσα για να μείνουνε κι όχι για καφεδάκι, κι ότι αύριο δε θα είναι έξω, ωραίοι και κύριοι, να παριστάνουν τους θιγμένους και τα θύματα πολιτικών διώξεων και να διπλασιάσουν απ'το πουθενά τα ποσοστά τους.
Το άλλο που δε μου εγγυάται κανείς είναι ότι ο Σαμαράς επέδειξε ξαφνικά τόση πυγμή και αποφασιστικότητα ενάντια στους ναζί από την καλή του την καρδιά και τη δημοκρατική του συνείδηση κι όχι επειδή μυρίζεται εκλογές και θέλει να τσιμπήσει ψηφαλάκια από τους μικροαστούληδες με τον θρίαμβο επί του ναζιστικού μορφώματος.
Έστω κι έτσι, άμα όντως πρόκειται να καθαρίσει τα Αυγά, χαλάλι του και να το έκανε για κόλπο δημοτικότητας. Έτσι κι αλλιώς, είτε ο Σαμαράς είτε ο οποιοσδήποτε άλλος βγει πρωθυπουργός, το αποτέλεσμα είναι ένα και το αυτό: η Ελλάς θα πάει για φούντο.
Ένα θέμα βέβαια είναι ότι, αν μπουν τα Αυγά στη φυλακή, εμείς θα τους ταΐζουμε. Σάμπως και δεν τους τάιζες ήδη, θα μου πεις και θα έχεις και δίκιο. Οπότε ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι κάπου, σε κάποιο σημείο της Ελλάδας, υπάρχει η φυλακή του Αρκά.

Νομίζω ότι τυχόν διάλογοι Μοντεχρήστου-Κασιδιάρη θα ήταν πιο αστείοι κι από την Πολυκατοικία. Από την άλλη βέβαια μέχρι κι ο θάνατος από καρκίνο είναι πιο αστείος από την Πολυκατοικία, οπότε η σύγκριση είναι λίγο άστοχη.
Με την ευκαιρία, θέλω να θέσω ένα ερώτημα προς κάθε ενδιαφερόμενο: τώρα που αρχίσαμε να μαζεύουμε τους δεξιούς φασίστες, με τους αριστερούς φασίστες τι λέτε να κάνουμε;
Γιατί αν υπάρχει κάποιος που δεν πιστεύει ότι υπάρχουν αριστεροί φασίστες, τότε ή ηλίθιος είναι ή εξυπηρετεί σκοπιμότητες.
Στην Ελλάδα του 2013, για κάποιο λόγο, άμα δηλώσεις αριστερός, είσαι αυτομάτως υπεράνω όλων των κατηγοριών. Οι αριστεροί δεν μπορούν να κάνουν ποτέ και τίποτα λάθος, και πάντα φταίει κάποιος άλλος από αυτόν που θα περίμενες να φταίει.
Άμα ένας πιτσιρικάς ανέβει στο τρόλεϊ χωρίς εισιτήριο, φταίει ο κακός ελεγκτής που είχε την παρανοϊκή απαίτηση να κάνει τη δουλειά του. Άμα ένας πάει στο Τζάμπο και κλέψει ένα πακέτο μαρκαδόρους, φταίει το κακό Τζάμπο που έχει την παρανοϊκή απαίτηση να πληρώνεις για να αγοράσεις τα προϊόντα του.
Υπήρχαν ήδη πολλοί λόγοι για να μποϊκοτάρεις τα Τζάμπο, η αλήθεια είναι, που κυρίως έχουν να κάνουν με τις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές διαφημίσεις του. Και το ότι οι ελεγκτές φέρονται με τραμπουκισμό το έχουμε διαπιστώσει όλοι μας.
Αλλά το πράμα είναι απλό: δεν έχεις εισιτήριο; Δεν ανεβαίνεις στο λεωφορείο. Δεν έχεις λεφτά; Δεν παίρνεις τους μαρκαδόρους. Δεν πρόκειται καν για ένα αγαθό πρώτης ανάγκης, ένα ψωμί ή κάτι φαγώσιμο τέλος πάντων, που θα δικαιολογούσε, οριακά, την κλοπή, σε στιλ Αθλίων του Ουγκώ. Δεν επρόκειτο να πεθάνει αν δεν έπαιρνε τους μαρκαδόρους στα παιδιά του. Οπότε από εκεί και πέρα βρίσκω την προσπάθεια των ευαισθητούληδων να τον δικαιολογήσουν από βλακώδη έως και ύποπτη.
Δε θα αμφισβητήσω ότι στο χώρο της αριστεράς υπάρχουν αξιόλογα άτομα, με κριτική ικανότητα και σοβαρές απόψεις. Ωστόσο, οι φωνές τους χάνονται ανάμεσα στις κραυγές και τις ιαχές αυτών που χαρακτηρίζω ως αριστερούς φασίστες.
Είναι αυτοί που αποφασίζουν, χωρίς να ρωτήσουν κανέναν, ότι το Πανεπιστήμιο θα παραμείνει κλειστό, παλιότερα με καταλήψεις για να μη διαβάζουν μερικοί φυγόπονοι Κνίτες, τώρα με απεργίες για να μην ξεβολευτούν μερικά πωπουδάκια ενώ έχουμε ήδη φτάσει ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι και συνεχίζουμε δυναμικά.
Ανάθεμά με κι αν υπάρχει ένας φοιτητής, πλην φυσικά από τα Κνιτόσκυλα και λοιπούς κοπανατζήδες που πιο πολύ ασχολούνται με το Τίτσου παρά με το αντικείμενο που υποτίθεται ότι σπουδάζουν, που συμφωνεί με αυτό το πράμα που έχει γίνει φέτος στο ελληνικό Πανεπιστήμιο.
Γιατί, εκτός από φασιστικό, είναι και απόλυτα ηλίθιο. Εκτός κι αν το να μην κάνεις τη δουλειά που θα έπρεπε να κάνεις είναι ένας καινούριος τρόπος να αποδείξεις στον εργοδότη σου πόσο χρήσιμος είσαι.
Που αν αυτός ο εργοδότης ήταν ένας κακός καπιταλιστής, θα τους είχε απολύσει όλους μαζί και θα είχε προσλάβει αυτούς που περιμένουν στην ουρά, με τα μισά λεφτά ίσως ακόμα.
Αλλά τι λέω; Αν ο εργοδότης ήταν ένας κακός καπιταλιστής, δε θα είχαν τολμήσει να σηκώσουν κεφάλι. Χεσμεντέν, κανονικότατα. Θα έκαναν τη δουλειά τους και θα το βούλωναν. Τώρα, όμως, που ο εργοδότης τους είμαστε όλοι μαζί που δίνουμε τα ωραία μας λεφτά με τη μορφή των φόρων, είναι μάγκες και αποφασίζουν μόνοι τους ότι θα σώσουν το πανεπιστήμιο.
Από τα νύχια τους άραγε, ποιος θα το σώσει;
Αλλά ίσως θα μου πείτε, ότι τα λέω αυτά επειδή με τσούζει που θα έπρεπε να είχα γραφτεί στη σχολή μου πριν ένα μήνα κι ακόμα περιμένω πότε θα ξεκαυλώσουν ορισμένοι. Μπορεί να είναι κι έτσι, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι η Αριστερά είναι εξίσου τίγκα στους φασίστες με τη Δεξιά.
Είναι αυτοί που χρησιμοποιούν δημοκρατικά συνθήματα τύπου "τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά", "άνθρωπος αγράμματος, ξύλο στους φασίστες", "ζήτω ο έρωτας, κάτω η ξενέρα, ξύλο στους φασίστες τρεις φορές τη μέρα". Ευρηματικά ίσως, φασιστικά οπωσδήποτε. Εκτός κι αν το ξύλο και η βία θεωρούνται αποδεκτά μέσα πειθούς στο δημοκρατικό πολίτευμα και δε με ειδοποίησε κανείς.
Είναι αυτοί που κλείνουν δρόμους, καίνε κάδους, σπάνε βιτρίνες, για να μην χάσει κανένας δημοσιοτεμπέλης τη δουλειά του όταν γύρω μας γαμιέται ο Δίας (και σας τα λέω αυτά με δύο γονείς που δουλεύουν-δουλεύουν όμως-στο δημόσιο), κι όχι μόνο δε λέει κανείς τίποτα, αλλά έχεις και κάτι Λαζόπουλους, Κανάκηδες και λοιπά αρχιδάκια να τους δικαιολογούν, "η βία φέρνει βία" και να χειροκροτούν από κάτω οι μικροαστούληδες που αμέσως μετά θα ξεκαρδιστούν με το ευρηματικό ανέκδοτο με τον Πόντιο, τον παπά και τη φασολάδα.
Και φυσικά είναι αυτοί που μόλις σε δουν θα αρχίσουν να σου τσαμπουνάνε τις μεγαλοπρεπείς αποψάρες τους περί "αναρχίας" και "αριστεράς" που συνέλαβαν χθες το βράδυ καθώς έπιναν μπάφους κι έπαιζαν προ, κι άμα τολμήσεις να φέρεις αντίρρηση θα σε αποκαλέσουν...τα τα τα ταμ, φασίστα.
Και πριν μου πείτε κανείς "όμως οι αριστεροί δε σκότωσαν", σας θυμίζω τη Μαρφίν και αποσύρομαι.
Αυτά, και να προσέχετε μην τυχόν και διαφωνήσετε με τίποτα αριστερούς και κάνουν πορεία διαμαρτυρίας κάτω απ'το σπίτι σας και σας σπάσουν τις ζαρντινιέρες.

Μία άποψη περί ιδιοφυΐας

Καθώς περνούσα εποικοδομητικά το χρόνο μου, χαζεύοντας το μακρύ και το κοντό του καθενός στο 9gag, το οποίο είναι πλέον το ισοδύναμο του "ανοίγω το ψυγείο, δε βρίσκω τίποτα που να θέλω να φάω, το ξανανοίγω πέντε λεπτά αργότερα πιστεύοντας ότι θα έχει γεννήσει κάτι στο ενδιάμεσο", και το πράσινο μάτι που πολύ θα ήθελα να έχω προσγειώθηκε πάνω σε ένα ποστ για την τηλεοπτική σειρά The Big Bang Theory, η οποία κάποτε νόμιζα ότι γαμούσε κι έσπερνε αλλά μετά έκλεισα τα 15 και σοβαρεύτηκα.
Το ποστ ουσιαστικά ήταν μία από αυτές τις χιπστεροπαπαριές που ανεβάζουν στο Instagram με τα πολύχρωμα φίλτρα, κι έδειχνε τους τέσσερις νέρντουλες με έναν χαρακτηρισμό για τον καθένα. Και στον γνωστό σε όλους μας Σέλντον έδινε το χαρακτηρισμό "the smart one".
Εκεί κάπου ο μυαλός μου επαναστάτησε. Έχω ακούσει πολλές χοντρομαλακίες αυτό τον καιρό. Έχω βρει λίστα στο ίντερνετ που περιελάμβανε στα χειρότερα τραγούδια ever αυτό:

Ναι, αυτό που ακούσατε.
Αλλά αυτό ήταν το αποκορύφωμα. Αν έχετε δει έστω και μισό επεισόδιο από την εν λόγω σειρά, και πιστεύω ότι έχετε δει, δεν μπορεί στ'αλήθεια να πιστεύετε ότι ο Σέλντον είναι ο πιο έξυπνος εκεί μέσα.
Όχι, όχι. Ο Λέοναρντ είναι πιο έξυπνος από τον Σέλντον. Ο Χόλοβιτζ είναι πιο έξυπνος από τον Σέλντον. Ο Κουθράπαλι είναι πιο έξυπνος από τον Σέλντον. Η Πένι, ναι η Πένι, η στερεοτυπική χαζή ξανθιά του αμερικλάνικου σίριαλ, είναι πιο έξυπνη από τον Σέλντον. Ο ντελιβεράς που τους φέρνει το ταϊλανδέζικο που τρώνε κάθε Τρίτη (ή όποια σκατά μέρα τρώνε ταϊλανδέζικο, γιατί ως γνωστόν είναι πολύ φυσιολογικό άνθρωποι να τρώνε κάθε μέρα της εβδομάδας κι από διαφορετικό ντελίβερι) είναι πιο έξυπνος από τον Σέλντον. Ο Σέλντον είναι ο πιο ηλίθιος χαρακτήρας που έχω δει σε σίριαλ ποτέ. Κι έχω δει ολόκληρο το Κωνσταντίνου κι Ελένης.
Και δεν έχει να κάνει καθόλου με το γεγονός ότι η φωνή και η φάτσα του Τζιμ Πάρσονς (του γκέι ηθοποιού που παριστάνει τον Σέλντον) είναι ο πιο εκνευριστικός συνδυασμός που έχω δει στη ζωή μου. Άμα υπάρχει κόλαση, τότε ο καλύτερος τρόπος να τιμωρηθώ για τις αμαρτίες μου είναι να με κλειδώσεις σε ένα δωμάτιο με αυτόν τον άνθρωπο.
Όχι, όχι, έχω επιχειρήματα για το γιατί ο Σέλντον στην πραγματικότητα είναι ηλίθιος. Και μαζί με αυτό, ή μάλλον με αφορμή αυτό το περιστατικό, θα σας κάνω μια ανάλυση για το ποιος πραγματικά είναι ο έξυπνος άνθρωπος και ποιος είναι η πραγματική ιδιοφυΐα.
"Ωχ, θα μας κάνει ανάλυση πάλι..."
Έλα, σκασμός. Ξεκινάμε να δούμε γιατί ο χαρακτήρας ονόματι Σέλντον Κούπερ δεν είναι πραγματικά έξυπνος:

• Ο συγκεκριμένος χαρακτήρας δεν έμαθε ποτέ του, ή δε θέλησε να μάθει, πώς γίνονται οι κοινωνικές συναναστροφές, με αποτέλεσμα να ανοίγει το στόμα του και να πετάει χοντράδες, προσβάλλοντας τους πάντες, χωρίς καν να καταλαβαίνει ότι τους προσβάλλει. Ο έξυπνος άνθρωπος γνωρίζει πότε να μιλήσει, τι θα πει όταν θα μιλήσει και φυσικά πότε πρέπει να το βουλώσει.
• Αν και διατείνεται όπου σταθεί κι όπου βρεθεί ότι είναι πανέξυπνος, στην πραγματικότητα οι γύρω του του φέρονται με τρόπο παρόμοιο με αυτόν που φερόμαστε σε ένα νοητικά καθυστερημένο παιδάκι. Αν είσαι ο μόνος στον κοινωνικό σου περίγυρο που νομίζει ότι είσαι έξυπνος, τότε κατά πάσα πιθανότητα δεν είσαι.
• Αν και διατείνεται όπου σταθεί κι όπου βρεθεί ότι είναι πανέξυπνος, διακατέχεται από μία εξαιρετική ανικανότητα να κατανοήσει ακόμα και τις προφανέστερες και απλούστερες μορφές χιούμορ και σαρκασμού. Ο έξυπνος άνθρωπος καταλαβαίνει πότε κάτι λέγεται στα σοβαρά, πότε κάτι λέγεται στα αστεία και γενικότερα ξέρει να αναγνωρίζει το χιούμορ.
• Διακατέχεται από ένα κάρο εμμονές και είναι ικανός να ξεκινήσει ολόκληρους καβγάδες πάνω σε θέματα ήσσονος σημασίας, όπως το αν το ταϊλανδέζικό του είναι σωστά μαγειρεμένο σύμφωνα με την αυθεντική ταϊλανδέζικη συνταγή, ποια ταινία του Μπάτμαν ήταν η καλύτερη, και φυσικά η γαμημένη θέση του στον καναπέ, που αν καθίσει κανένας άλλος εκτός από αυτόν θα διαταραχθεί η συμπαντική ισορροπία. Ο έξυπνος άνθρωπος δεν αναλώνεται σε βλακώδη ζητήματα. Κρατάει το χρόνο του και την ενέργειά του για τα σημαντικά.
• Είναι ξεροκέφαλος μέχρι σκασμού κι αρνείται πεισματικά να αναγνωρίσει ότι κάποιος άλλος έχει δίκιο, ακόμα κι αν το δίκιο του άλλου είναι πιο προφανές κι από το ότι το φετινό πρωτάθλημα Ελλάδας θα το πάρει ο γαύρος και δε θα ανοίξει και ρουθούνι. Ο έξυπνος άνθρωπος πριν παραδεχτεί το δίκιο του, παραδέχεται το δίκιο του άλλου.
• Υποτιμά τον Χόλοβιτζ γιατί είναι μηχανικός και δεν έχει διδακτορικό δίπλωμα, υποτιμά την Πένι γιατί δεν είναι απόφοιτος του πανεπιστημίου και δουλεύει σαν σερβιτόρα, και γενικώς ψάχνει να βρει κάποιον λόγο να υποτιμήσει τους πάντες γύρω του, όσο κι αν αυτοί τον εκτιμούν παρά τους χιλιάδες λόγους που υπάρχουν για το αντίθετο. Ο έξυπνος άνθρωπος δεν κολλάει σε τύπους, τίτλους και χαρτιά, αλλά εκτιμάει τον άνθρωπο.
• Απαιτεί από τους γύρω του να του ικανοποιούν όλα του τα καπρίτσια, με αντάλλαγμα το να τους προσβάλλει διαρκώς, να τον θεωρούν αρχηγό τους σε κάθε ομαδικό τους εγχείρημα, από το να παριστάνουν τους σούπερ ήρωες μέχρι και τη δουλειά τους στο πανεπιστήμιο, και κάνει σαν μωρό αν κάποιος διαπράξει το στυγνό έγκλημα του να αμφισβητήσει την εξουσία του. Ο έξυπνος άνθρωπος δε θέτει εαυτόν στο κέντρο του σύμπαντος.

Τελικά, το μόνο είδος ευφυΐας που μπορούμε να αναγνωρίσουμε στον χαρακτήρα αυτό είναι η μαθηματική-υπολογιστική ευφυΐα και η ικανότητα απομνημόνευσης πληροφοριών, που είναι το ίδιο ακριβώς είδος ευφυΐας που διαθέτει κι ένα κομπιούτερ. Με την ειδοποιό διαφορά ότι ένα λάπτοπ δεν πρόκειται να σου γκρινιάζει για τρεις ώρες επειδή έκανες το λάθος να του βάλεις δύο γραμμάρια παραπάνω μαγιονέζα στο χάμπουργκερ.

Επομένως, αν οι σεναριογράφοι του TBBT, γράφοντας τον χαρακτήρα του Σέλντον, σκόπευαν να απεικονίσουν έναν ρεαλιστικό χαρακτήρα έξυπνου ανθρώπου, απέτυχαν παταγωδώς.

Οκ, προφανώς και δε σκόπευαν σε αυτό, σκόπευαν στο να δημιουργήσουν ένα χαρακτήρα στον οποίο θα μπορούν να ανατρέχουν για εύκολο γέλιο όταν δε θα μπορούν να ανατρέχουν στο γλοιώδες καμάκι του Χόλοβιτζ, αλλά και σε αυτό απέτυχαν παταγωδώς, γιατί ο Σέλντον, ειδικά όσο εξελίσσεται το σίριαλ προς τις τελευταίες σεζόν, δεν είναι αστείος αλλά προσβλητικός προς την ανθρώπινη νοημοσύνη.

-Και δηλαδή εσύ, με βάση αυτά τα κριτήρια που έθεσες πιο πάνω και πάνω στα οποία χαρακτηρίζεις τον Σέλντον του TBBT βλάκα, θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου έξυπνο;

Μμμ...όχι. Αν θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας, θα σας πω ότι κάποιες ώρες αισθάνομαι τελείως βλάκας, κι ότι συχνά με πιάνω ένοχο για πολλά από τα παραπάνω. Ειδικά για το πρώτο, που πρέπει να είναι και το χειρότερό μου ελάττωμα, η Κατερίνα έχει να σας διηγηθεί μια πολύ διασκεδαστική ιστορία.

Αλλά, φτάνοντας στο προκείμενο, ο πραγματικά έξυπνος άνθρωπος είναι αυτός που έχει την ικανότητα να αισθάνεται τελείως βλάκας (και με αυτό βγαίνω πάλι έξυπνος, είμαι γαμάτος, το ξέρω, συγχωρήστε μου αυτή την κρίση αυταρέσκειας αλλά δεν είναι στο χέρι μου). Μόνο ένας βλάκας δεν αμφισβητεί ποτέ τον εαυτό του.

Είναι αυτό το "εν οίδα ότι ουδέν οίδα", που είπε κάποτε ο Σωκράτης. Αλλά όχι, δεν είναι αυτό. Όχι, δεν έχω πάθει κρίση σχιζοφρένειας ή οτιδήποτε, εννοώ ότι δεν είναι μόνο αυτό. Βασικά, η θεωρία μου είναι ότι η ιδιοφυΐα συνοψίζεται στα εξής τρία αυτό-:

Αυτοκριτική. Αυτογνωσία. Αυτοπεποίθηση.

Η αυτοκριτική είναι για να συνειδητοποιείς τα λάθη σου. Η αυτογνωσία είναι για να αναγνωρίζεις τα όριά σου. Και η αυτοπεποίθηση είναι για να προσπαθείς να φτάσεις τα όριά σου.

Σκεφτείτε το εξής παράδειγμα. Αν έχεις ένα Λάντα και νομίζεις ότι με αυτό θα πιάσεις την επίδοση μιας Πόρσε, τότε είσαι ανόητος. Αν πάλι έχεις μία Πόρσε και την οδηγείς όπως θα οδηγούσες το Λάντα, τότε πάλι είσαι ανόητος. Ή μάλλον τότε είσαι δύο φορές ανόητος, γιατί επένδυσες σε μια Πόρσε για να πάρεις τα αποτελέσματα που θα έπαιρνες, με πολύ μικρότερο αντάλλαγμα, από το Λάντα.

Δηλαδή: αν εγώ πω ότι μπορώ να λύσω όλα τα μυστήρια του σύμπαντος, τότε είμαι ανόητος. Αν πω ότι δεν είμαι αρκετά έξυπνος για να λύσω όλα τα μυστήρια του σύμπαντος κι άρα ως εκ τούτου πρέπει να τα παρατήσω όλα και να πάω σε μια καφετέρια να παίζω τάβλι, τότε πάλι είμαι ανόητος, κυρίως γιατί δεν ξέρω να παίζω τάβλι. Αν όμως πω ότι, παρόλο που δεν μπορώ να λύσω όλα τα μυστήρια του σύμπαντος, έχω το δικαίωμα και την υποχρέωση να το παλέψω όσο μπορώ, κι όπου φτάσω, τότε είμαι σωστός.

Σκεφτείτε το εξής: η επιστήμη δεν μένει στάσιμη. Όλες οι θεωρίες που διατυπώνονται, ελέγχονται διαρκώς για την αλήθεια τους, με πειράματα, πειράματα και κόντρα πειράματα. Εδώ και τετρακόσια χρόνια, η επιστήμη έχει αλλάξει γνώμη εκατό φορές για τη δομή του ατόμου, την κίνηση, τα πάντα όλα.

Προσέξτε, δε, ότι κανένας σοβαρός επιστήμονας δε θα διεκδικήσει αλάθητο. Όλοι θα σας πουν "πιθανώς", "στα όρια της στατιστικής βεβαιότητας", αλλά όχι "βέβαια" ή "σίγουρα". Η θεωρία της εξέλιξης είναι κοινώς αποδεκτή ως εξήγηση του κόσμου, όχι γιατί έτσι το είπε ο Δαρβίνος κι επειδή ο Δαρβίνος είναι μέγας και γαμιάς, αλλά γιατί είναι η θεωρία που εξηγεί τα ευρήματα και τα πειραματικά δεδομένα με καλύτερο τρόπο από τις υπόλοιπες. Τίποτα δεν είναι ουρανοκατέβατο στην επιστήμη.

Γαμώτη μου, μια από τις πιο βασικές αρχές της σύγχρονης φυσικής είναι η αρχή της αβεβαιότητας του Χάιζενμπεργκ. Το θεμέλιο της επιστήμης είναι η αβεβαιότητα! Άμα το πεις αυτό στον μέσο τυχαίο πληβείο που θα συναντήσεις στο δρόμο σου, θα σου πει ότι αυτό σημαίνει ότι οι επιστήμονες δεν ξέρουν τι τους γίνεται.
Αλλά χρειάζεται ακριβώς να ξέρεις τι σου γίνεται, για να καταλήξεις σε ένα τόσο τρομακτικό συμπέρασμα. Δεν είναι άραγε τρομακτικό ότι, όσο προχωράς στα βάθη της ύλης και στα θεμέλια του κόσμου, τόσο λιγότερο μπορείς να είσαι βέβαιος για το τι γίνεται γύρω σου; Μόνο το θέσφατο προσφέρει στον άνθρωπο την αίσθηση της ασφάλειας. Ό,τι δεν είναι σίγουρο, προκαλεί φόβο και δέος. Είναι γι'αυτόν ακριβώς το λόγο που οι αρχαίοι θεοποιούσαν τα φυσικά φαινόμενα.

Ακόμη και υπό αυτό το φόβο, όμως, δεν σταματάει η επιστημονική έρευνα. Το ότι πιθανότατα ο άνθρωπος δε θα φτάσει ποτέ στην απόλυτη κατανόηση του τι συμβαίνει γύρω του, δε σημαίνει ότι θα σταματήσει να προσπαθεί να φτάσει σε όσο πιο ικανοποιητικό επίπεδο κατανόησης γίνεται.

Στην απέναντι πλευρά, την ίδια ώρα, επιμένουν εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, αγνοώντας επιδεικτικά τα τέσσερα εκατομμύρια αποδεικτικά στοιχεία που τους βγάζουν άκυρους, ότι τον κόσμο τον έφτιαξε ένας μπαρμπούλης με άσπρα γένια πριν από πέντε χιλιάδες χρόνια, επειδή μια μέρα ξύπνησε με καύλες και δεν είχε τι να κάνει, κι ότι ο ίδιος μπαρμπούλης έφτιαξε έναν άντρα από χώμα και μια γυναίκα από ένα παΐδι, κι ότι άμα παίζεις με το πουλάκι σου αυτός ο μπαρμπούλης θα σε στείλει να καίγεσαι σε καζάνια εις τους αιώνας των αιώνων.

Τυχαίο; Δε νομίζω.

Κι όλα αυτά με αφορμή ένα ηλίθιο τηλεοπτικό σίριαλ.

Είμαι φοβερός, δεν ξέρω αν σας το είπα.

Αυτά, και να προσέχετε μην τυχόν καθίσετε κατά λάθος στη θέση του Σέλντον και σας πρήζει τ'αρχίδια για τα επόμενα δέκα χρόνια.

Σφυγμομέτρηση της κοινής γνώμης κι ετς' να 'ούμε

Ορισμένα πράγματα είναι σαν εκείνες τις οικογενειακές ταινίες που δείχνει κάτι Σάββατα μεσημέρι το Σταρ.
Όσο απελπισμένος κι αν είσαι, όσο κι αν βαριέσαι, δεν μπορεί, απλά δεν μπορεί να μην έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις με τη ζωή σου απ'το να κάτσεις και να τις δεις.
Και πλέον σε αυτά ανήκει και το πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας.
Αλλά, τι να πεις. Here I go again.

Λέιντιζ εντ τζέντλεμεν, σας ομιλεί ο πιλότος της πτήσης 666 κατά διαόλου, Thomas The Barbarian. Στα δεξιά σας θα δείτε μια δημοσκόπηση, η οποία θα είναι ανοιχτή μέχρι και το τέλος του χρόνου, και στην οποία καλείστε να δώσετε τη γνώμη σας για το ποιο από τα έξι πολιτικά κώματα (σωστά το έγραψα) του ελληνικού κυνοβουλίου (κι αυτό σωστά το έγραψα) είναι το χειρότερο.
Μα, για στάσου, είπα έξι; Ναι, είπα έξι. Όπως θα διαπιστώσετε κι εσείς, αν είστε λίγο παρατηρητικοί, δεν υπάρχει η Χρυσή Αυγή στις επιλογές της ψηφοφορίας. Οι λόγοι είναι οι εξής, μάλλον προφανείς, δύο: α) η Χρυσή Αυγή δεν είναι πολιτικό κόμμα, αλλά μια εγκληματική συμμορία υπανάπτυκτων ηλιθίων που προσπαθεί και αποτυγχάνει οικτρά να παριστάνει το κόμμα, και β) αν την έβαζα σαν επιλογή, θα διαλέγατε όλοι αυτήν και η έρευνα δε θα ήταν στατιστικά χρήσιμη για να βγάλουμε συμπεράσματα.
Και γι'αυτόν ακριβώς το δεύτερο λόγο είναι επίσης που δεν υπάρχει η επιλογή "όλοι τα ίδια σκατά είναι". Το ξέρουμε αυτό. Αυτό που θέλουμε να δούμε είναι ποιος είναι πρώτος μεταξύ ίσων. Κι άρα δεν πρόκειται να ρίξετε ένα "όλοι τα ίδια σκατά είναι" και να τελειώνετε. Θα σας βάλω να σκεφτείτε, ζαγάρια. Επιτελώ κοινωνικό έργο εδώ πέρα. Αμέ.
Και τώρα ακολουθεί μια συνοπτική παρουσίαση των έξι υποψηφιοτήτων:
Νέα Δημοκρατία: Από τις κλασικές αξίες στο χώρο της μούργας, με σαραντακονταετή συμμετοχή στην κουτάλα, ιδεολογικά τοποθετείται από τους αντιπάλους της στο χώρο του (νεο)φιλελευθερισμού, οι οποίοι ωστόσο δεν μπορούν να μας δώσουν μια σαφή εξήγηση στο τι σχέση έχει ο φιλελευθερισμός με την ιδιαιτέρως επιτυχημένη οικονομική τακτική "φόροι, φόροι κι άλλοι φόροι".
Η Νέα Δημοκρατία, ωστόσο, αποτελεί εδώ και χρόνια το μεγάλο μαντρί στην οποία συγκεντρώνεται ο κύριος όγκος της δεξιάς. Βλέπετε, η δεξιά δεν είναι σαν την αριστερά που ο κάθε πικραμένος πάει και κάνει ΚΚΕ Εσωτερικού, ΚΚΕ Εξωτερικού, ΚΚΕ Εντός Εκτός Κι Επί Τ'Αυτά, Μουλού, Λουμού, Σύριζα, Τσίριζα, Τ'αρχίδια μου ξύριζα, ανορθόγραφες Ανταρσίες και ταλιμπάν και ταλιμπάν. Όλους (ή σχεδόν όλους, όπως θα δούμε δύο κόμματα πιο κάτω) τους χωράει η αγκάλη της ΝΔ.
Γι' αυτό και αντλεί το κοινό της από μεγάλο εύρος του πληθυσμού: πιτσιρικάδες που γράφονται στη ΔΑΠ προκειμένου να χτυπήσουν καμιά γκόμενα που να ξυρίζει τα πόδια της, μέχρι μικροαπατεωνίσκους-βολεμένους δημοσίους υπαλλήλους που ψάχνονται με νύχια και με δόντια να κρατηθούν στη θέση της "ιδιαιτέρας γραμματέως της καθαρίστριας" ή του "προσωπικού αναγνώστη e-mails για τον υπουργό", και φυσικά ας μην ξεχνάμε τα τιμημένα γηρατειά του έθνους που ψηφίζουν με κριτήρια χλωρίνης: αυτήν ξέρουμε, αυτήν εμπιστευόμαστε.
Ατού: Αν πρέπει να ξεχωρίσουμε ορισμένα δυνατά ονόματα, σαφώς και θα κρατήσουμε τον Άδωνι Γεωργιάδη, πατριώτη, φιλόμουσο, πρώην βιβλιοπώλη και νυν υπουργό υγείας, τον Νίκο Δένδια, εμπνευστή ευρηματικών τρόπων αντιμετώπισης της λαθρομετανάστευσης τύπου "στοίβαξε διακόσιους σε δέκα τετραγωνικά και πάρε ποπκόρν να τους βλέπεις να ψοφάνε από μόνοι τους", τον Δημήτρη-Το-Μεγαλύτερο-Χριστουγεννιάτικο-Δέντρο-Της-Ευρώπης-Αβραμόπουλο και φυσικά τον νυν και αεί και στους αιώνες των αιώνων Κωνσταντίνο Μητσοτάκουλα των Καρπαθίων και Υιός, ο οποίος υιός υπηρετεί ως Ελβετός Υπουργός Ναυτιλίας στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης.
Πασόκ: Άλλο ένα μεγάλο κεφάλαιο της ελληνικής πολιτικής ιστορίας, που μας έχει χαρίσει πολιτικούς βράχους του βεληνεκούς του Άκη-πορνόγερου-Τσοχατζόπουλου, του Γιώργου-δεν μπορώ να δέσω αλυσίδα ποδηλάτου αλλά με καλούν στο Χάρβαρντ για διαλέξεις-Παπανδρέου, της μικρής Αννούλας-οι φωτοτυπάδες κλέφτες θα γίνουν-Διαμαντοπούλου και του Γιώργου-πάνω απ'όλα η οικογένεια-Παπακωνσταντίνου.
Τα'μαθες τα νέα, πατέρα; Το Πασόκ, δυστυχώς, δεν είναι πια αυτό που ήταν. Οι ένδοξες εποχές που έδενε κι έλυνε, που ο Ανδρέας έβαζε τη δεξιά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και οδηγούσε τη χώρα στην αλλαγή! και την ανασυγκρότηση! και το σοσιαλισμό! έχουν περάσει, κι όπως φαίνεται ανεπιστρεπτί. Όπως λέει κι ο πατέρας μου, "το Πασόκ έφερε μια μεγάλη επανάσταση στην Ελλάδα: μέχρι τότε, έτρωγαν οι μεν. Με το Πασόκ, έφαγαν και οι δε".
Αλλά σήμερα με το Πασόκ δεν τρώει πια κανείς, εκτός από κάτι ξεχασμένους γέρους που τρώνε κουτόχορτο. Το μεγάλο στοίχημα πλέον για το Πασόκ είναι να μην παρασυρθεί από το ρεύμα των μνημονίων και των ελάχιστων (sic) κακών αποφάσεων του πρόσφατου παρελθόντος και να αποτελέσει ξανά την ισχυρή και αξιόπιστη Κεντροαριστερά. Προσωπικά ποντάρω διπλό στο Ρεάλ-Ράγιο Βαγιεκάνο.
Ατού: Φυσικά ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ένας άνθρωπος με μεγάλο πολιτικό εκτόπισμα, ιδιαίτερο ειδικό βάρος και γενικά από τα βαριά χαρτιά της πολιτικής σκηνής της χώρας. Θα προσέθετα κι άλλους, αλλά δεν ξέρω πόσοι έχουν απομείνει και πόσοι έχουν φύγει για να αναμορφώσουν την Κεντροαριστερά από μόνοι τους. Από το παρελθόν πάντως κρατάμε την Εύα Καϊλή, με αυστηρώς πολιτικά κριτήρια πάντα.
Σύριζα: Η άλλη πρόταση. Μια πρόταση που, υπό την ηγεσία του Ανδρέα Αλέξη Παπανδρέου Τσιπρανδρέου Τσίπρα, θα βγάλει την Ελλάδα από τον καταστροφικό δρόμο των μνημονίων, θα επαναφέρει το χαμόγελο στο πρόσωπο των Ελλήνων με ισχυρό δημόσιο τομέα, κρατικές επενδύσεις, δημιουργία θέσεων εργασίας στο δημόσιο, αλληλεγγύη με τους αλλοδαπούς, εξάλειψη της μάστιγας των ναρκωτικών (πλην του μπάφου που είναι ιν) και δώρο σε κάθε πολίτη δωρεάν προμήθεια μπέικον εφ'όρου ζωής.
Φυσικά, πολλοί αδαείς μπορεί να πιστεύουν ότι ο Ανδρέξης...φτου, Αλέξης, στην πραγματικότητα ξέρει αρχίδια μπλε απ'το τι θα κάνει άμα στραβωθούμε και τον βγάλουμε κυβέρνηση και απλά πουλάει φτηνές υποσχέσεις για να πουλάνε επανάστα οι πιτσιρικάδες που βρίσκουν τον Κανάκη φωνή της προόδου. Αλλά αυτό είναι ψέμα. Ο Αλέξης έχει πραγματικό σχέδιο. Μπλε πουά με κόκκινες διαγώνιες ρίγες.
Όσο για το ότι ο κάθε πικραμένος από το-σταθερό όσο το ουράνιο-235-Πασόκ βρίσκει καταφύγιο στο Σύριζα, φυσικά και δεν καθιστά τον Αλέξη γουάναμπη Ανδρέα. Απλώς το Πασόκ ήταν Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, αλλά με τα κακά μνημόνια άλλαξε ρότα, έγινε δεξιότερο των δεξιών και οι πραγματικοί Σοσιαλιστές (με κεφαλαίο παρακαλώ) πήγαν στο Σύριζα, ως καταλληλότερο πλέον εκφραστή του Σοσιαλισμού. Και επίσης θυμίστε μου να δω πόσες μαλακίες ακόμα θα πω σήμερα.
Ατού: Θεωρητικά δε θα έπρεπε να υπάρχει κανένας πάνω από τον Αλέξη, που και ωραίο παιδί είναι (μη χέσω), και φοβερό λέγειν και ευφράδεια έχει (μη χέσω), και πάνω απ'όλα πολιτικό λόγο και επιχειρήματα (γαμώτο μου, δεν έπρεπε να είχα πιει εκείνον τον καφέ). Αλλά φιλότιμες προσπάθειες καταβάλει και η Ζωή Κωνσταντοπούλου, μέλος του κόμματος τελείως κόντρα στο πνεύμα της οικογενειοκρατίας, που μόνο με τους τσολιάδες έξω απ'τη Βουλή δεν έχει ξεκατινιαστεί αντιπαρατεθεί εποικοδομητικά.
Ανεξάρτητοι Έλληνες: Όπως όλοι οι κατασκευαστές αυτοκινήτων βγάζουν αριστεροτίμονα και δεξιοτίμονα μοντέλα, έτσι και με τα αντιμνημονιακά κόμματα. Έτσι θα έλεγε κάποιος εγκάθετος προπαγανδιστής που θα τολμούσε έστω και να υπαινιχθεί ότι οι Ανεξ. Ελ. (εγκτοι) δεν είναι παρά ένας μικρός Σύριζα με μια ιδέα πατριωτισμό, μια πρέζα χριστιανοσύνης και ένα τσακ "μας ψεκάζουνε Συνέλληνες".
Μια μεγάλη πλειοψηφία των βουλευτών του κόμματος, μεταξύ αυτών και ο αρχηγός του (μας) Πάνος Καμμένος, έχουν υπάρξει και μέλη του μαντριού που λέγαμε παραπάνω, ίσως γιατί οι συνθήκες δεν ήταν ακόμη ώριμες για τη δημιουργία του μεγάλου αυτού κινήματος που θα παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του. Ώσπου μια μέρα είδαν ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο, είπαν με σθένος "ήρθε η ώρα για μία νέα πνοή στον τόπο", βρόντηξαν με υπερηφάνεια το χέρι στο γραφείο, και μετά άρχισαν να σκούζουν απ'τον πόνο.
Φαινομενικά, οι οικονομικές προτάσεις του κόμματος (ναι, αυτές) (δεν καταλαβαίνω πού έγκεινται οι αμφιβολίες σας) (σκάστε βλαμμένα) έρχονται και κουμπώνουν απόλυτα με τον Τσίπρα, άλλωστε πολλοί δε θα απέκλειαν πιθανή συνεργασία των δύο κομμάτων σε αντιμνημονιακή κυβέρνηση. Αλλά φυσικά αυτά είναι ανοησίες. Μπορεί ο Τσίπρας να επαναφέρει τους Έλληνες στο δρόμο της Χριστιανικής αρετής; Αρχίδια καπαμά, φίλοι μου. Αρχίδια καπαμά.
Ατού: Ο Πάνος Καμμένος, άλλος ένας άνδρας μεγάλου πολιτικού εκτοπίσματος, που έμεινε με το ματωμένο πουκάμισο επί δύο ώρες γιατί, σαν γνήσιο λαϊκό παιδί, το να μπει απλά σε ένα μαγαζί και να αγοράσει ένα καθαρό πουκάμισο θα ήταν σπατάλη και πρόκληση στους δύσκολους καιρούς που διάγουμε. Επίσης ο Τέρενς Κουίκ, υπέρμαχος της ποιοτικής δημοσιογραφίας, και ο Παύλος Χαϊκάλης, που ευεργέτησε την ανθρωπότητα ως βιομήχανος υφασμάτων στο Πενήντα Πενήντα και διαχειριστής στην Πολυκατοικία.
Δημοκρατική Αριστερά: Ένα κόμμα τόσο σταθερό και αξιόπιστο, που μπορείς να το χρησιμοποιήσεις για να ρυθμίσεις το ρολόι σου-τι εννοείς όλοι βλέπουν την ώρα τους απ'τα κινητά τους; Σχήμα λόγου είναι. Κάποιοι ίσως θα χαρακτήριζαν την κίνηση της απόσυρσης της Δημ.Αρ από την τρικομματική, ειδικά με την αιτιολογία του κλεισίματος της ΕΡΤ (η οποία ως δια μαγείας από προπαγανδιστικός φορέας του μνημονίου έγινε ξαφνικά η φλόγα και το σύμβολο της κοινωνικής επανάστασης, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα), κωλοτούμπα, αλλά αυτοί οι κάποιοι δεν ξέρουν τι τους γίνεται.
Εγώ πάλι που ξέρω τι μου γίνεται θα σας πω όλη την αλήθεια: η Δημ.Αρ. έμεινε απόλυτα σταθερή στις αρχές της και στα ιδανικά της. Μάλιστα. Σε μια από τις μυστικές συναντήσεις στο Μαξίμου, ο Φώτης Κουβέλης είπε στον Αντώνη και το Βαγγέλη: "εγώ παιδιά στηρίζω όλες σας τις προσπάθειες, αλλά μην και μου πειράξετε την ΕΡΤ. Βλέπω τον Παπαδόπουλο τα Σαββατόβραδα και μ'αρέσει".
Ιδεολογικά, και άσχετα με τις συγκυρίες, η Δημ.Αρ. τοποθετείται κάπου στο χώρο της Αριστεράς (κάτι το οποίο δε θα έπρεπε να μας κάνει και φοβερή εντύπωση, λόγω του ονόματος και του ότι στην Ελλάδα ό,τι δηλώσεις είσαι), αλλά όχι τόσο αριστερά όσο ο Σύριζα, ούτε και τόσο κέντρο όσο το Πασόκ, και κόψ'το λίγο δεξιά γιατί θα βρεις, και το γκρέμισες το κολονάκι μαλάκα, άιντε τώρα πλήρωσε τον προφυλακτήρα και κάνε μόκο.
Ατού: Μην ξεγελιέστε από το ήπιο πρόσωπο του Φώτη, που θυμίζει εκείνο τον κακόμοιρο παππούλη με το Αλτσχάιμερ που βλέπετε συχνά πυκνά καθισμένο κάτω από έναν πλάτανο να αναπολεί ιστορίες που τον δέρνανε οι Γερμανοί επί Χούντας. Το κόμμα αυτό διαθέτει το πολύ δυναμικό στέλεχος Μαρία Ρεπούση, γνωστή και ως θύμα του συνωστισμού της Σμύρνης, η οποία αν τη ρωτήσεις ποια είναι η καλύτερη λύση για το ασφαλιστικό θα σου πει για την κατάργηση των Αρχαίων Ελληνικών από τα σχολεία.
ΚΚΕ: Σταθερή αξία στο χρόνο, το χώρο, το χωρόχρονο. Γνήσια αριστερά, όχι μεσοβέζικες παπαριές τύπου Σύριζα και Δημ.Αρ, το αληθινό πράμα, που μοσχοβολάει άνθη λεμονιάς που ανθίζει στη γειτονιά, ψωμί ζυμωμένο με τον κόπο λαϊκής νοικοκυράς, αξύριστη μασχάλη τζιβάτης γκόμενας (υπάρχουν κάποιοι που τους φτιάχνει η αξύριστη μασχάλη. Τρέξε γύρεψε). Η Παπαρήγα η καλή που λένε!
Βεβαίως η Παπαρήγα δεν είναι πια στην ηγεσία του κόμματος (ως πρώτη μεταξύ ίσων πάντα), παραμένοντας βέβαια πάντα απλός στρατιώτης του λαού ενάντια στους νεροκουβαλητές του μύλου της αντίδρασης. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Το Κόμμα (γιατί ένα είναι στ'αλήθεια το Κόμμα) συνεχίζει δυναμικά την πάλη ενάντια στην αδικία, στην κακιά κυβέρνηση, στην κακιά πλουτοκρατία, στο κακό Μνημόνιο, στην κακή Ευρωπαϊκή Ένωση και στον κακό μας τον καιρό. Η πώληση του 902 δε θα πρέπει εδώ να ερμηνευτεί ως αντίθετη στην ιδεολογία του κόμματος, αν και ομολογουμένως οι επιστήμονες προβληματίζονται.
Αυτή η σταθερότητα του Κόμματος παρερμηνεύεται από ορισμένους (προφανώς καλοθελητές της αστικής μπουρζουαζίας) ως στασιμότητα, ότι και καλά το Κόμμα δεν έχει τίποτα καινούριο να προτείνει κι απλά αναμασά τα ίδια και τα ίδια. Παρ'όλα αυτά, το Κόμμα έχει σταθερή βάση: τους προαναφερθέντες μασχαλογάμηδες, τους εκπροσώπους της εργατιάς και του προλεταριάτου που δεν ψάχνονται να βολευτούν με πασοκονουδούδες αλλά μένουν πιστοί στη Ζάλη των Τάξεων, και τα περήφανα γηρατειά που ξέμειναν από τον εμφύλιο.
Ατού: Ε, τώρα, εδώ που τα λέμε, δεν είναι και σοβαρός πρόεδρος ο Κουτσούμπας. Καλοί χρυσοί οι αγώνες, αλλά αυτόν τον αέρα της Αλέκας, το επικοινωνιακό χάρισμα, αυτή τη σοφιστικέ γοητεία, και σημειωτέον όλα αυτά τα γράφω χωρίς κουβά δίπλα μου γιατί μ'αρέσει να ζω επικίνδυνα, σόρι κιόλας αλλά δεν τα έχει. Ευτυχώς υπάρχει και μια Λιάνα να φυλάει Θερμοπύλες, γιατί μ'αυτά και μ'αυτά θα μας κατηγορήσουν μερικοί-μερικοί ότι το Κόμμα άκουσον-άκουσον χρησιμοποιεί ξύλινη γλώσσα και κάτι τέτοιες αηδίες.
Αυτά, και να προσέχετε τι ψήφο θα ρίξετε και την ψήφο και το πουλί μας προσέχουμε πού τα βάζουμε και "τώρα μας το λες ρε μαλάκα που πιάσαμε τη σύφιλη;" και υπάρχουν και τα προφυλακτικά, Κόναν.

Ένα νέο καταπληκτικό προϊόν

Νιώθετε ατονία; Κούραση; Δεν έχετε διάθεση για ζωή;
Πονάει η μέση σας; Η σπονδυλική σας στήλη; Ο κώλος σας;
Μήπως έχετε ενοχλήσεις στο γενικότερο γαστρεντερικό σας σύστημα;
Έχετε δοκιμάσει τα πάντα. Μέχρι και με Ούλτρεξ λουστήκατε. Χάπια, μυτιές, τσιγάρα, χαλαρωτικά μασάζ με αρωματικά κεριά και αιθέρια έλαια από ημίγυμνες Βιετναμέζες. Τίποτα απ'όλα αυτά δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα. Η ταλαιπωρία σας συνεχίζεται.
Ε, ΛΟΙΠΟΝ, ΞΕΧΑΣΤΕ ΤΑ ΑΥΤΑ.
Ήρθε το νέο επαναστατικό προϊόν που θα σας κάνει να ξεπεράσετε όλα αυτά τα προβλήματα μια και καλή. Κυρίες και κύριοι, υποδεχθείτε το καταπληκτικό Ανατομικό Σώβρακο GUGA-5000.
Έχουμε εδώ κοντά μας τον δόκτορα Αριστοτέλη Παπαρδέλη, καθηγητή του Πανεπιστημίου του Τζαμπαντανάουερ στη νοτιοδυτική Βαυαρία, ειδικό οπισθιολόγο και επικεφαλής της επιστημονικής ομάδας που με τόσο κόπο, ζήλο και προσήλωση κατασκεύασε το GUGA-5000, για να μας εξηγήσει τον θαυματουργό σχεδόν τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το προϊόν. Κατ'αρχάς, κύριε καθηγητά, από πού προέρχεται το όνομα GUGA-5000?
-Πρόκειται για τα αρχικά της έκφρασης Γκετ Απ Γκετ Αγουέι, ξέρετε τώρα, από το τραγούδι του Τζέμης Μπράουν, άι φηλ λάικ α σεξ μασίν και τέθοια. Είναι εύρημα της ομάδας του μάρκετινγκ, προφανώς, αλλά αντιπροσωπεύει απόλυτα το προϊόν μας: σηκώνεσαι και φεύγεις από τα προβλήματά σου.
-Και το 5000;
-Α, αυτός ήταν ο μισθός μου ως επικεφαλής της ομάδας.
-Α...χα. Τι να πω, αξίζουν για να ευεργετείς με τέτοιον τρόπο την ανθρωπότητα.
-Δε βαριέσαι, οι βενζίνες της Μερσεντέ να βγαίνουν.
-Μμμ...μάιστα. Εξηγήστε μας, κύριε Παπαρδέλη, με ποιον τρόπο λειτουργεί το πρωτοποριακό αυτό εσώρουχο;
-Από τα πρώτα χρόνια που σπούδαζα στο Τζαμπαντανάουερ, ο καθηγητής μου, δόκτωρ Κωλ, μου ενέπνευσε την θεωρία ότι η υγεία του σώματος αρχίζει και τελειώνει στην υγεία των οπισθίων. Προσωπικές έρευνες που έκανα με δίμετρες Ουκρανέζες μου έδειξαν ότι βρισκόμουν στο σωστό δρόμο. Ιδιαιτέρως η Σβετλάνα...
-Στο θέμα μας, παρακαλώ, κύριε καθηγητά.
-Καλά, θα σου δώσω εγώ το τηλέφωνο της Σβετλάνας και θα δεις ποιο είναι το αληθινό θέμα.
-Μα, μιλούσαμε για το GUGA-5000.
-Θα μιλήσουμε και γι'αυτό. Η Σβετλάνα, λοιπόν...
-Μα, πάλι για τη Σβετλάνα μιλάμε.
-Αφήστε με, αγαπητέ μου, να ολοκληρώσω. Η Σβετλάνα, στη διάρκεια των ενδελεχών ερευνών που έκανα, μου έδωσε να καταλάβω ότι τα συμβατικά εσώρουχα πάσχουν από πολλές απόψεις. Δεν προσφέρουν στη γλουτιαία περιοχή τη στήριξη, την σωστή θερμοκρασία και τα κατάλληλα θρεπτικά συστατικά για να ρυθμιστεί όλο το σώμα αναλόγως.
-Και τώρα φτάνουμε στο προκείμενο. Πώς λειτουργεί το GUGA-5000?
-Για να φτάσουμε σε αυτό, ήταν επιβεβλημένη η επέκταση της έρευνας. Γι'αυτό περάσαμε στην ειδική εξονυχιστική εξέταση σε ορισμένες Αφρικανές...
-Επ'αυτού του θέματος, πώς θα μπορούσα να κάνω κι εγώ ορισμένες επιστημονικές έρευνες με μια απ'αυτές τις Αφρικανές;
-Θα πας στη Ζαΐρα και θα της πεις ότι σε στέλνει ο Καθηγητούκος, θα καταλάβει αυτή. Στο θέμα μας τώρα, οι έρευνες για τη δημιουργία του GUGA-5000 απαίτησαν πολύ καιρό σκληρής και συχνά ακατάπαυστης σωματικής και πνευματικής εργασίας. Αρκεί να σκεφθείτε, αγαπητέ μου, ότι έχασα εφτά συνεχόμενα επεισόδια του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή!
-Αξίζει, όμως, μια τέτοια θυσία για μια τέτοιου μεγέθους επιστημονική επανάσταση, σωστά;
-Ναι, καλά, πες μου εσύ τι απέγινε η Χουρέμ αφότου ο Αλί Χασάν έσφαξε τον τριτοξάδελφο του Σουλτάνου και θα σου πω εγώ για επιστημονική επανάσταση.
-Εξηγήστε μας, τώρα, την τεχνολογία πίσω από αυτό το σύγχρονο μικρό θαύμα.
-Βεβαίως. Και τα τρία μοντέλα του GUGA-5000, στρινγκ για τη σύγχρονη απελευθερωμένη κοπέλα, κιλότα για τη σεμνή και σοβαρή γυναίκα και μπόξερ για να μη μείνουν κι οι άντρες παραπονεμένοι, έχουν αεροδυναμικές ραφές που φέρνουν τα οπίσθια στη σωστή τους θέση και επαναφέρουν τη συμπαντική ισορροπία του σώματος.
-Τι μου λέτε;
-Βεβαίως. Αλλά το πραγματικό θαύμα είναι το εξαιρετικό ελαστικό ύφασμα, από το οποίο κατασκευάζεται το GUGA-5000. Ανθεκτικές και ισχυρές ίνες που συντίθενται από μια ειδική ποικιλία μαριχουάνας στα υψίπεδα των Ζωνιανών, οι οποίες εμποτίζονται με τα δάκρυα του σπάνιου αγριοτζίτζικα των Ιμαλαΐων...
-Του αγριοτζίτζικα των Ιμαλαΐων; Μα, δεν είχε εξαφανιστεί;
-Όχι, όχι, έχουμε ακόμα τα τελευταία άτομα του είδους, στο εργαστήριό μας, υπό ειδικές περιβαλλοντικές συνθήκες, και τους προβάλλουμε εφτά φορές τη μέρα το Βασιλιά των Λιονταριών, για να συλλέγουμε τα δάκρυα. Αφού, λοιπόν, εμποτιστούν οι ίνες στα δάκρυα του αγριοτζίτζικα των Ιμαλαΐων, στη συνέχεια τα παραδίδουμε στις εξειδικευμένες κεντήστρες, οι οποίες πρέπει υποχρεωτικά να είναι Σκορπιοί με ωροσκόπο Δίδυμο, και φτιάχνουν αυτό το εξαιρετικό ύφασμα αποκλειστικά κάθε Τετάρτη κι ενώ η Σελήνη βρίσκεται σε συζυγία με τον Ερμή, τρίγωνο με τον Κρόνο, τετράγωνο με την Αφροδίτη, κύκλο με τον Απόλλωνα και παρτούζα με το Δία.
-Τι μου λέτε;
-Βεβαίως. Μόνο με αυτό το συγκεκριμένο και υψηλά επιστημονικό τρόπο κατασκευής, ανάμεσα στις ίνες αυτού του υφάσματος εγκλωβίζεται η αστρική ενέργεια, η οποία στη συνέχεια απορροφάται μέσω του πρωκτού, κάτι σαν υπόθετο φανταστείτε, και διαχέεται σε όλο το σώμα, χαρίζοντας έτσι ψυχική και σωματική ευεξία και θωρακίζοντας τον οργανισμό απέναντι στην οστεοπόρωση, τα γαστρεντερικά νοσήματα, έξι μορφές καρκίνου και τις διαφημίσεις του Τζάμπο.
-Δεν είμαι εγώ αυτός που θα τολμήσει να διαφωνήσει με την επιστήμη, κύριε Παπαρδέλη. Σας ευχαριστούμε θερμά για την προσφορά σας στην ανθρωπότητα, και πάμε τώρα να δούμε ορισμένες μαρτυρίες ανθρώπων που αγόρασαν το Ανατομικό Εσώρουχο GUGA-5000 και είδαν τη διαφορά ιδίοις όμμασι.
Βαγγέλης Ξυστοπαιχτογιαννάκης, 38 ετών, υπάλληλος πολεοδομίας:
Από τις σκληρές ανάγκες της δουλειάς μου, όπως είναι απόλυτα φυσιολογικό, με είχε πονέσει ο κώλος μου. Δοκίμασα χάπια, αλοιφές, σκατά, φατά, τίποτα. Είχα πεθάνει τη γυναίκα μου τη Σούλα στη γκρίνια. Ώσπου έβαλα το μαγικό βρακί και βρήκα την υγειά μου. Πλέον η παραγωγικότητά μου έχει αυξηθεί εκατόν εφτακόσια τα εκατό. Βγάζω τις διπλές πασιέντζες απ'όσες έβγαζα πριν, κάνω μόνο εφτά διαλείμματα για τσιγάρο και άμα λάχει δίνω και δύο πιστοποιητικά τη μέρα!
Θεοπίστη Σούτσου, 23 ετών, πρωταγωνίστρια:
Οι ρόλοι που αναλαμβάνω, θα με θυμάστε φαντάζομαι απ'το "Ο Ξεπαρθενευτής νούμερο 17", με βρίσκουν πολύ συχνά ξαπλωμένη ανάσκελα με τα πόδια στον αέρα. Αυτή η στάση είναι απόλυτα άβολη, όπως καταλαβαίνετε, και ήταν πολύ φυσιολογικό να με πιάσει λουμπάγκο και να πάω παντού σκυφτή. Αλλά τώρα έβαλα το μαγικό βρακί και στέκομαι ξανά όρθια! Μέχρι να μου το σκίσει ο συμπρωταγωνιστής μου και να με πετάξει βίαια στον καναπέ, δατ ιζ.
Κώστας Φούντας, 25 ετών, νέος που δυσκολεύεται να βρει δουλειά στην Ελλάδα:
Να, να πούμε, μαν, είχα αράξει πίσω, ξέρω γω, στον καναπέ, κι έπαιζα Προ με τον Μήτσο, να πούμε, ε, και πίναμε ένα γάρο, και δεν το γύριζε ο εγωίσταρος να πούμε, μαν, και τα παίρνω εγώ, να γυρίζει λέμε, να γυρίζει, ώσπου θυμάμαι, που λέει, εκείνο το ανατομικό πώς το λένε, το βάζω, φιλαράκι όλα φλασιά καθάρισαν ρε φίλε, ηρεμία, γαλήνη, νιρβάνα, σμελς λάικ την σπίριτ κι ετς', δε με νοιάζει πια το γάρο, του πετάω και δυο γκολάκια, μερακλαντάν όλα, τίποτα να μασουλήσουμε τριγυρίζει να πούμε;
Αρσινόη Μυτιληναίου, 31 ετών, κακογαμημένη οδηγός φορτηγού:
Όλοι οι άντρες που είχα γνωρίσει στη ζωή μου ήταν σεξουαλικά γουρούνια. Γουρούνια! Το μόνο που τους ένοιαζε ήτανε, λέει, να έχω καλύτερες επιδόσεις στο κρεβάτι, να είμαι πιο θερμή, να μην κοιτάω την τηλεόραση από πίσω όταν το κάνουμε και κάτι τέτοιες αηδίες. Αλλά τώρα που αγόρασα αυτό το καταπληκτικό προϊόν, κατάλαβα ποιος ήταν ο πραγματικός σκοπός της ζωής μου. Με την καλή μου θα παντρευτούμε το Δεκέμβρη στο Άμστερνταμ, να είστε όλοι εκεί.
Ελπίδα Απέθαντου, 63 ετών, αρχετυπική Ελληνίδα πεθερά:
Είχα κάτι σουβλιές στην πλάτη και όλα μου τη δίνανε στα νεύρα. Το μόνο που έκανα όλη μέρα ήταν να βλέπω κανένα τούρκικο, να γκρινιάζω στον άντρα μου το Βρασίδα και να βρίζω την αχαΐρευτη τη νύφη μου. Αλλά φόρεσα το μαγικό βρακί κι άλλαξε η ζωή μου. Πάνε οι σουβλιές, ο γιος μου έβαλε επιτέλους μπροστά το διαζύγιο κι εγώ τώρα βρίσκομαι στη Χονολουλού με τον κουμπάρο. Στείλτε κι ένα στο Βρασίδα, σα δώρο από μένα, μπας και μπορέσει να βαστήξει πάνω από έξι δευτερόλεπτα.
Άξελ Ρόουζ, 51 ετών, χοντρός τραγουδιστής:
Θυμάμαι ότι πάντοτε νόμιζα ότι ήμουνα οι Γκανς εν Ρόζες μόνος μου, γι'αυτό και σε κάποια φάση έδωσα στον Σλας και τους άλλους δύο που δεν τους θυμάμαι το πουλί ανά χείρας. Αλλά σε κάποια στιγμή δοκίμασα αυτό το σώβρακο που λέγανε όλοι. Η συσσωρευμένη οργή από μέσα μου έφυγε, ξεκαβαλίκεψα το καλάμι, κατάλαβα πόσο άδικα φέρθηκα στον Σλας και συνειδητοποίησα ότι το Chinese Democracy ήταν μια φόλα και μισή. Ευχαριστώ, μαγικό βρακί!
Ελευθέριος Σαπρακιάρης, 87 ετών, ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ:
Παλιά έρχονταν όλα τα βρωμόπαιδα και παίζανε μπάλα στην αυλή μου, κι εγώ έπαιρνα τη μαγκούρα μου και κούτσα-κούτσα, κούτσα-κούτσα, μου ξεφεύγανε. Τώρα δε χρειάζομαι πια μαγκούρα. Μέχρι την Καλαμαριά τα κυνηγάω τα διαολισμένα. Έκοψα και το χάπι για τη χοληστερίνη, αμέ. Να κάνετε ένα ειδική παραγγελία για τα μέτρα του Προέδρου, θα τον βοηθήσει στον αγώνα του να ανασυντάξει την Κεντροαριστερά και να πολεμήσει τα κακά μνημόνια.
Γκιουσούφ Νταγκαντούγκου, 19 ετών, Αφρικανός πρόσφυγας στην Αχαρνών:
Γκιουσούφ ήρτε από Ουαζαγκαμπούμπου όκι είκε μπρακί βάλει γκυρνούσε ξεμπράκωτο στο ντρόμοι, κάποιο καλό κύριο λυπήτηκε Γκιουσούφ έντωσε ατό μπρακί φορέσει Γκιουσούφ όκι κρυώσει κώλο του. Ένα μέρα ήρτε κακό κύριο μαύρο μπλούζα Κρυσή Αγκή κυνηγκάει Γκιουσούφ μακαίρι, τρέκει τρέκει Γκιουσούφ ξεφύγκει, Γκιουσούφ όκι είκε φάει πέντε μέρα, Γκιουσούφ όκι κούραση, όκι πείνα, γκλίτωσε από Κρυσή Αγκή. Μπρακί καλό. Ντεν έκει βγκάλει από τότε, το ντώσει πέναλντι.
Σοφία Μυαλωμένου, 30 ετών, φοιτήτρια Φυσικού:
Φέτος παίρνω πτυχίο, σαράντα εφτά μαθήματα μου έχουν μείνει μόνο, τι διάολο έλεγα, δεν θα τα καταφέρω κοτζάμ Σεπτέμβρη; Έστρωσα τον κώλο μου κάτω, παράτησα τα πάντα, μέχρι και το Τίτσου, αλλά θόλωσε το μυαλό μου, ήταν κι άβολες οι καρέκλες και κόντευα να τα βροντήξω όλα κάτω. Ευτυχώς μου έκοψε και παρήγγειλα αυτό το φοβερό βρακί, και μου πέρασαν οι πόνοι, βρήκα τη χαμένη μου πνευματική διαύγεια και τώρα πάω φουλ για να πάρω το πτυχίο μου και να τυλίγω με αυτό σουβλάκια.
Τζακ, 28 ετών, Εκλεκτός:
Όχι ότι έχω καμία σχέση με τον παρουσιαστή αυτού του τηλεμάρκετινγκ ή οτιδήποτε, αλλά συνιστώ ανεπιφύλακτα στον κάθε τηλεθεατή το GUGA-5000. Βοηθάει εξαιρετικά τις κινήσεις όλων των γνωστών πολεμικών τεχνών, ανακουφίζει από μυϊκούς πόνους και έχω χάσει το μέτρημα πόσες φορές μου χρησίμευσε για να εξουδετερώσω βόμβες. Σας αφήνω τώρα, γιατί πρέπει να σώσω τον πλανήτη από μια επιδρομή εξωγήινων κουνουπιών. Rock on.
Λοιπόν, τι περιμένετε όλοι σας; Τηλεφωνήστε τώρα αμέσως στο 2310696969 για να παραλάβετε κι εσείς αυτό το εξαίρετο προϊόν, σε ένα από τα εξής μοδάτα χρώματα: άσπρο, κόκκινο, κίτρινο, μπλε, μαύρο, λίγο πιο ανοιχτό μαύρο, καστανόξανθο, ξανθοκάστανο, φιστικί, μπανανί, σκούρο φιστικί, πορτοκαλί του πορτοκαλιού, πορτοκαλί του φαναριού, μπορδοροδοκόκκινο, καρό, με καραβάκια, φραουλίτσες, πασχαλίτσες ή μπλε και πράσινους κόκκους.
Οι δε δέκα πρώτοι που θα τηλεφωνήσουν, κερδίζουν εντελώς δωρεάν ένα ακόμα επαναστατικό επίτευγμα: το Ενεργειακό Μιξεράκι του Φραπέ 7000, το οποίο δε χρειάζεται ηλεκτρικό ρεύμα, μπαταρίες ή άλλες αηδίες για να λειτουργήσει. Απλά το πιάνεις σφιχτά στο χέρι σου και απορροφά ενέργεια από τη θετική σου αύρα, χτυπώντας έτσι τον φραπέ σου.
Και επιπλέον δώρο για όλους, ένα δεύτερο GUGA για να φοράνε όταν βάζουν το πρώτο για πλύσιμο!
Μόνο στην εκπληκτική τιμή των 666,66 ευρώ! Δόσεις, πιστωτικές κάρτες, ευκολίες πληρωμής και κουπόνια του ΟΑΕΔ δε γίνονται δεκτά.
Αυτά, και να προσέχετε μην έρθω σε επαφή με τα κανάλια, γυρίσω πραγματικά το διαφημιστικό και την πουλέψετε όλοι αλλά από την άλλη αν βλέπατε τηλεόραση δε θα ήσασταν κοινό μου και είναι πολύ λογικό οπότε δεν έχω με τι να σας απειλήσω.

Τα ιπτάμενα σουβλάκια

Προσοχή, προσοχή: αυτή είναι άλλη μια από τις ιστορίες μου που θα αλλάξουν για πάντα το ρου της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, της Έκθεσης, της Βιολογίας και των Θρησκευτικών. Αλλά αυτή τη φορά τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Έχω πιει φραπέ και για μεσημεριανό είχα μπάμιες. Είμαι επικίνδυνος. Θα παρακαλάτε να ξαναδείτε τον Τζακ, τη Τζίνα, τον Τόμι, τον Φαν Χάλεν και τον σκύλο που μιλάει. Τι; Δεν είχε σκύλο που μιλάει; Α, οκ, σόρι.
Τέλος πάντων, ώρα για δράση, το κακό θα περάσει και λοιπά και λοιπά. Κρατηθείτε γερά, μη βγάζετε τα χέρια σας έξω απ'το βαγονάκι και κρατηθείτε γερά. Ναι, το είπα δύο φορές. Είναι πολύ σημαντικό να κρατηθείτε γερά. Κι επίσης να μη βγάζετε τα χέρια σας έξω απ'το βαγονάκι.
Τα Ιπτάμενα Σουβλάκια, του Θωμά Βάρβαρου.
Τα πολύ παλιά χρόνια, ή πριν από μερικές βδομάδες, ό,τι σας βολεύει εσάς καλύτερα, ζούσε σε ένα πανάκριβο ρετιρέ στην Πετρούπολη Αθηνών μια κοπέλα γύρω στα τριάντα. Μπορεί να τη λέγανε Μπίλι Τζιν, Μάγκι Μέι, ίσως και Έλινορ Ρίγκμπυ, αλλά επειδή ζούσε στην Πετρούπολη Αθηνών το πιθανότερο είναι ότι τη λέγανε Νατάσα.
Η Νατάσα είχε υπάρξει στα 20 της παντρεμένη με τον τραγουδιστή μιας άσημης μέταλ μπάντας ονόματι The Motherfucking Fuckers, αλλά μια μέρα με δύο φεγγάρια τον βρήκαν νεκρό υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, ντυμένο με μια ροζ στολή γάτου και με μια εξωφρενικά σκληρή στύση. Δεν μπόρεσε ποτέ της να του συγχωρέσει ότι την απάτησε, κι έτσι η Νατάσα ορκίστηκε να μην ξανασυνάψει ποτέ της σχέση με άντρα.
Στη συνέχεια επακολούθησαν κάποιες ξεπέτες με τον κιθαρίστα, τον μπασίστα, τον ντράμερ, τον δεύτερο κιθαρίστα, τον βιολιστή, τον τρομπετίστα, τον τρίτο κιθαρίστα, τον γκαϊντιέρη, τον ακορντεονατζή, τον μπουζουξή, τον τέταρτο κιθαρίστα, τον δεύτερο μπουζουξή, τον παίχτη μελόντικας και τον βοηθό φωνητικών ελβετικού yodelei της μπάντας.
Ο πέμπτος κιθαρίστας και ο δεύτερος γκαϊντιέρης απεδείχθησαν γκέι και κλέφτηκαν μεταξύ τους.
Ναι, οι The Motherfucking Fuckers είχαν πολύ σύνθετο ήχο.
Η Νατάσα όμως τα είχε αφήσει πίσω της όλα αυτά. Δεν ήταν πια μια βαρεμένη γκρούπι, αλλά μια σοβαρή και υπεύθυνη δικηγόρος. Είχε τελειώσει το πανεπιστήμιο, πολλούς Σεπτέμβρηδες αργότερα, και πλέον δούλευε ως νομική σύμβουλος σε μια αντιπροσωπεία κινέζικων λιμουζινών. 
Ζούσε μια ήσυχη ζωή. Το πρωί πήγαινε στη δουλειά της με το λεωφορείο, γιατί είχε οικολογική συνείδηση, το μεσημέρι γυρνούσε σπίτι της κι έτρωγε, και τα απογεύματα επισκεπτόταν τη φίλη της την Κική, που ήταν μια Μπουρναζογκόμενα του ελέους αλλά τη συμπαθούσε γιατί έλεγε καλό φλιτζάνι.
Εκείνο το μοιραίο πρωινό που συνέβησαν όλα ακριβώς στη δουλειά της ήταν που πήγαινε.
Είχε συμβεί ένα απίστευτο χωροχρονικό παράδοξο εκείνη τη μέρα, και το λεωφορείο για πρώτη φορά στα χρονικά είχε αργήσει. Η Νατάσα, μη βλέποντας λεωφορείο να έρχεται, πήγε να ανάψει τσιγάρο, αλλά μετά θυμήθηκε ότι δεν καπνίζει κι άρχισε να αναρωτιέται γιατί κουβαλάει τσιγάρα μαζί της αφού δεν καπνίζει.
Εν τέλει, το λεωφορείο ήρθε. Η Νατάσα κατάφερε να βρει ένα κενό ανάμεσα σε μία άπλυτη μασχάλη και την τερατώδη τσάντα μιας ελεεινής καγκουρογκόμενας, και στη συνέχεια προσπάθησε να συγχρονίσει την αναπνοή της με τον χοντρό που είχε ζουληχτεί πίσω της, για να υπάρχει χώρος να αναπνεύσουν και οι δύο.
Τελικά κάποια στιγμή το λεωφορείο έφτασε στον προορισμό της, στη Βούλα. Θα μου πείτε τώρα, εσείς οι Αθηναίοι, υπάρχει λεωφορείο που πάει απευθείας απ'την Πετρούπολη στη Βούλα; Κι εγώ σας λέω, μετά από αυτά ακριβώς τα θλιβερά γεγονότα εκείνης της μέρας ο ΟΑΣΑ αποφάσισε να καταργήσει τη συγκεκριμένη γραμμή.
Καθώς κατέβαινε, η Νατάσα στραβοπάτησε στο σκαλοπάτι κι έπεσε με τα μούτρα στο πεζοδρόμιο. Μερικοί κακοπροαίρετοι, επηρεασμένοι από μια ιστορία που είχαν ακούσει στις ειδήσεις, είπαν ότι την έσπρωξε ο ελεγκτής, αλλά δεν υπήρχε ελεγκτής μέσα στο λεωφορείο. Ευτυχώς η Νατάσα δεν είχε πάθει τίποτα, αλλά καθώς έπεσε άτσαλα, από την τσάντα της, που είχε αφήσει ανοιχτή από την φιλοσοφική της αναζήτηση με τα τσιγάρα, κατρακύλησε στο αυλάκι του πεζοδρομίου μια δεκάρα.
Φυσιολογικά, αυτή η απώλεια θα απασχολούσε μόνο τον Σκρουτζ Μακ Ντακ. Αλλά η δεκάρα αυτή δεν ήταν μια συνηθισμένη δεκάρα. Σε αυτή τη δεκάρα βρίσκονταν αποθηκευμένα ειδικά μαγνητικά πεδία, τα οποία μετέδιδαν υποσυνείδητα μηνύματα. Αυτά τα υποσυνείδητα μηνύματα μετέτρεπαν τον κάθε συνηθισμένο άνθρωπο σε έξτρα τσιφούτη.
Έτσι, η Νατάσα άρχισε να τρέχει πίσω απ'τη δεκάρα, η οποία έπεσε μέσα στη σχάρα του υπονόμου. Αμέσως έβγαλε τη σχάρα κι έχωσε το χέρι της μέσα. Τότε μια δίνη τη ρούφηξε μέσα. Οι περαστικοί ήταν προφανώς συνηθισμένοι σε αυτό το θέαμα και έτσι κανείς δεν έδωσε σημασία.
Η Νατάσα έπεφτε για μερικά δευτερόλεπτα, ή ίσως ήταν δύο λεπτά, ή είκοσι εφτά χρόνια και πέντε μέρες, τέλος πάντων ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα αργότερα προσγειώθηκε πάνω σε έναν κακόγουστο εμπριμέ καναπέ, στη μέση ενός δωματίου γεμάτου πλαστικά φτηνιάρικα μπιχλιμπίδια και με μια τηλεόραση 42 ιντσών που έπαιζε ένα τούρκικο.
-Είμαι στο σαλόνι της Κικής, σκέφτηκε, αλλά μεμιάς άλλαξε γνώμη, καθώς άνοιξε η πόρτα και μπούκαρε μέσα ένας χιονάνθρωπος οπλισμένος με μπαζούκα. Ήταν σίγουρα ένα πολύ παράδοξο θέαμα, καθώς ήταν Αύγουστος κι ο χιονάνθρωπος θα έπρεπε να είχε λιώσει.
-Ποιος είσαι και τι γυρεύεις στο σαλόνι της Κικής; του είπε η Νατάσα.
-Ποια Κική; Δεν ξέρω καμία Κική, της είπε ο χιονάνθρωπος. Αυτό που ξέρω είναι ότι θα γίνεις κομμάτια αν δε φύγεις αυτή τη στιγμή από δω.
-Δε φεύγω αν δε μάθω τι απέγινε η φίλη μου, φώναξε με πάθος.
-Εγώ σε προειδοποίησα, θα γίνεις κομμάτια, είπε κι άρχισε να πυροβολεί με την μπαζούκα, η οποία όμως αντί για πυραύλους πετούσε τεκίλα.
Η Νατάσα έγινε κομμάτια.
Ξύπνησε κάποια στιγμή, πολύ αργότερα, ξαπλωμένη μπρούμυτα σε κάτι γρασίδια. Δίπλα της βρισκόταν μια λιμνούλα ξερατού και παραδίπλα της στεκόταν όρθιος ο Τζέρεμι Κλάρκσον.
-Πού...πού βρίσκομαι;
-Μα, στην αγωνιστική πίστα του Top Gear, φυσικά, της απάντησε ο γνωστός παρουσιαστής. Σε περιμένει ο Στιγκ για να κάνεις τον γύρο σου με το οικονομικό μας αυτοκίνητο.
-Δε σφάξανε που θα κάνω και γύρους, ακόμα ζαλίζομαι.
-Καλά, εσύ θα χάσεις, είπε ο Κλάρκσον κι έκανε μεταβολή για να φύγει.
-Έι, έι, έι, περίμενε! του φώναξε η Νατάσα. Προφανώς έχω παγιδευτεί σε μια παράξενη παράλληλη διάσταση, όπου είναι φυσιολογικό να κοιμάμαι στο σαλόνι της Κικής και να ξυπνάω στην Αγγλία. Θέλω να γυρίσω πίσω στον κόσμο μου, όπου ο Ομπάμα ανακατεύεται στις δουλειές των ξένων κρατών κι οι Συριζαίοι νομίζουν ότι θα επαναπροσληφθούν στο δημόσιο. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι;
-Έι, της είπε ο Κλάρκσον, αυτό είναι δική μου ατάκα.
-Στ'αρχίδια μου! έσκουξε εξοργισμένη η Νατάσα, πριν θυμηθεί ότι δεν είχε αρχίδια, τουλάχιστον όχι εκείνη τη στιγμή μαζί της στην τσάντα της. Θέλω να φύγω από δω μέσα, το καταλαβαίνεις;
-Το καταλαβαίνω. Γιατί δε δοκιμάζεις εκείνην εκεί την πόρτα;
Μια πόρτα είχε ξεπροβάλλει ανάμεσα στα γρασίδια, χωρίς κανένα λόγο. Η Νατάσα πήγε και την άνοιξε, και λίγα λεπτά μετά ακούστηκε ένα μακρόσυρτο ουρλιαχτό και θόρυβοι από πριόνια.
-Ουπς, λάθος πόρτα, είπε ο Κλάρκσον. Ο Χάμοντ φταίει γι'αυτό! της φώναξε για να αποτινάξει την ευθύνη από πάνω του. Και μετά πέθανε.
Κανείς δεν ξέρει γιατί.
Αυτός που δείχνουν τώρα στο Top Gear είναι ολογραμματική προβολή.
Αλλά είχαμε μείνει στη Νατάσα. Είχε προσγειωθεί σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, όπου βρισκόταν δεμένη σε μια καρέκλα, με ένα αλυσοπρίονο να λειτουργεί κρεμασμένο σε ένα καλώδιο λίγα εκατοστά πάνω απ'το κεφάλι της, κι απέναντί της καθόταν ο Jigsaw.
-Θέλω να παίξουμε ένα παιχνίδι, της είπε.
-Τι...τι παιχνίδι; αποκρίθηκε εκείνη με τρεμάμενη φωνή.
-Ξέρεις σκάκι;
-Ε...όχι και πολύ καλά...
-Τίτσου;
-Μα...είμαστε μόνο δύο...
-Τότε θα παίξουμε τάβλι. Και δεν ακούω κουβέντα!
Αποδείχθηκε όμως ότι δεν ήταν καλή η ιδέα του, γιατί έφερνε συνέχεια ασσόδυο και η Νατάσα του πήρε εφτά παρτίδες διπλό.
-Πώς στο διάολο το κάνεις αυτό το πράμα; τη ρώτησε έξαλλος.
-Έχω κάνει φοιτήτρια σε ελληνικό πανεπιστήμιο, δεν θέλει και πολύ μυαλό.
-Άι, καλά, φύγε από δω, με τσάντισες, της είπε.
Η Νατάσα άρχισε να προχωράει στο διάδρομο. Δεξιά κι αριστερά υπήρχαν διάφορες πόρτες, με επιγραφές που έγραφαν πάνω "Κρεβατοκάμαρα του Μαρκήσιου Ντε Σαντ", "Δαμασκός", "Στενοσόκακα του Βικτωριανού Λονδίνου" και "Ντουλάπα της Παπαρήγα". Εννοείται ότι δεν τόλμησε να ανοίξει καμία από αυτές.
Κάποια στιγμή βρήκε μια πόρτα με την επιγραφή "Άνοιξε αυτή την πόρτα για να βρεθείς στη γνωστή και φυσιολογική Αθήνα του 2013". Μήπως ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό; Δεν κάθισε να αναρωτηθεί για πολύ. Άνοιξε την πόρτα.
Το θέαμα που αντίκρισε ήταν απίστευτο. Ένα τεράστιο εργαστήριο, στο οποίο εκατοντάδες, μπορεί χιλιάδες, ίσως ακόμα και δεκάδες επιστήμονες με άσπρες ρόμπες έριχναν υγρά σε δοκιμαστικούς σωλήνες και συναρμολογούσαν περίεργους μηχανισμούς. Αλλά το πραγματικά συγκλονιστικό βρισκόταν πάνω απ'το κεφάλι της.
-Αυτά...τα σουβλάκια...πετάνε!
-Συχαρητήρια, μανδάμ, συχαρητήρια, της είπε μια σαρκαστική φωνή πίσω της. Έχεις να'ούμε μια εξαιρετική ικανότητα να επισημαίνιεις το προεμφανές.
Γύρισε κι αντίκρισε έναν μυστακιοφόρο χοντρολίπαρο που φορούσε έναν περίεργο συνδυασμό κοστουμιού και λιγδιασμένης ποδιάς.
-Χα...χα...πώς είσαι ντυμένος έτσι ρε μαλάκα; του είπε η Νατάσα.
-Πρόσεχε τα λόγια σου, μανδάμ, πρόσεχε τα λόγια σου, της είπε ο παρτσακλός. Είμαι ο Πρόεδρος της Ένωσης Ελλιήνων Σουβλατζήδων ας 'ούμε.
-Α, και γι'αυτό έχεις ντυθεί μισός Πρόεδρος και μισός Σουβλατζής;
-Αργείς αλλά τα πιάνιεις, μανδάμ, αργείς αλλά τα πιάνιεις.
-Οκ, πρώτον, τι παίζει με την διπλή επανάληψη; Δεν παίζουμε σε κανένα σίριαλ του Δαλιανίδη. Και δεύτερον, τι παίζει με τα ιπτάμενα σουβλάκια;
-Πρώτον, μανδάμ, και πώς είσαι τόσο σίγουρη ότι δεν παίζουμε σε σίριαλ του Δαλιανιίδη να'ούμε; Και δεύτερον, αυτό εδώ είναι το μυστικό πρότζεκτ με κωδικό Άθιενς Ίγκολ πώς το μιλάω έτσι το εγγλέζικο να'ούμε.
-Μα, η πόρτα απ'έξω γράφει ότι από εδώ πάμε στη γνωστή και φυσιολογική Αθήνα του 2013, πώς κατέληξα εδώ;
-Εξεπίτηδες βάλαμε την επιγραφή, μανδάμ, για να στρίβουν οι περίεργοι!
-Μα...πώς...
-Έλα τώρα, μανδάμ! Ποιος θέλιει να βρεθεί στη γνωστή και φυσιολογική Αθήνα του 2013;
-Σωστό κι αυτό, αλλά...τι σόι μυστικό πρότζεκτ περιλαμβάνει ιπτάμενα σουβλάκια;
-Άκου να δεις τώρα μεγαλοευφυΐα να δεις το Χριστό Παναγιώτη και να πεις το δεσπότη φαντάρο. Με τα ιπτάμενα σουβλάκια, θα μπορούμε να τα στέλνουμε κατευθείαν στα σπίτια των πελατών. Έτσι, δεν ξέρω αν με παρακολουθείς να'ούμε, θα μπορέσουμε να απολιύσουμε τους ντιλιηβεράδες και θα ανέβουν οι ισοϋπολογισμοί μας κατά εκατόν εφτακόσια τοις εκατό. Εννόησες;
-Τι; Μα αυτό είναι απάνθρωπο! Η μόνη δουλειά που έχει μείνει για τους νέους στην Ελλάδα είναι το ντελίβερι και θα την καταργήσουμε κι αυτή;
-Δεν μπορείς εσύ, μανδάμ, να μπεις ενάντια στην πρόοδο της επιστήμης να'ούμε!
-Θα σας κάνω αυτεπάγγελτη μήνυση! φώναξε εξοργισμένη η Νατάσα.
-Δεν ξέρω τι είπες για τον Ευαγγελάτο, αλλά δεν θα προλάβεις να μας κάνεις καμία μήνιυση. Θα σε σκοτώσουμε εδώ μέσα.
-Πάνω απ'το πτώμα μου θα με σκοτώσετε! φώναξε με γενναιότητα και τόλμη η Νατάσα, κι αμέσως έβγαλε το κινητό της.
-Έι! Τι θα κάνιεις μ'αυτό; Μην και τυχόν μας κουβαλιήσεις εδώ μέσα καμιά μπατσαρία...
Αλλά οι προθέσεις της ήταν πολύ χειρότερες. Μπήκε στο Youtube και έβαλε το "Fuck this Fucking Fuck number two hundred fucking thirteen", το καινούριο τραγούδι των The Motherfucking Fuckers, οι οποίοι μετά το θάνατο του άντρα της είχαν επανενωθεί με μια μυστηριώδη άγνωστη τραγουδίστρια, για την οποία κάποιοι υποστηρίζουν ότι είναι η Στικούδη και κάνει ντεθμεταλάδικα γρυλίσματα.
Έξι ώρες, εικοσιτρία σόλο παραμορφωμένης γκάιντας και πεντακόσιες πενήντα κραυγές σε νότες που δεν υπάρχουν σε καμία σχισμή του πενταγράμμου αργότερα, όλος ο εξοπλισμός του εργαστηρίου είχε γίνει χίλια κομματάκια, οι επιστήμονες είχαν φουντάρει από τα παράθυρα, τα σουβλάκια είχαν όλα πέσει στο πάτωμα κι ο Πρόεδρος των Σουβλατζήδων χτυπιόταν κάτω, σκούζοντας:
-Φτάνιει! Κλιείσε τον σαματά! Παραδίνομαι!
-Κιόλας; είπε η Νατάσα. Μα δε φτάσαμε ακόμα στο καλύτερο σημείο!
Αλλά ο σουβλατζής δεν την άκουγε πια. Είχε ήδη πηδήξει κι αυτός απ'το παράθυρο.
-Τέλεια, είπε η Νατάσα. Ώρα να γυρίσω στη γνωστή και φυσιολογική Αθήνα του 2013.
Αλλά τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα λογάριαζε. Τα κύματα γαμιοσύνης που εκπέμφθηκαν από το δεύτερο τριπλό σόλο μπουζουκιού-μελόντικας-θέρεμιν (το οποίο θέρεμιν ήταν καινούρια προσθήκη στη μπάντα) συντάραξαν τόσο συθέμελα τις βάσεις του σύμπαντος που ήρθαν όλα τούμπα ανάσκελα.
Έτσι, η "γνωστή και φυσιολογική" Αθήνα του 2013 είχε μεταβληθεί σε μία ανθρώπινη πόλη, με κτίρια υψηλής βιοκλιματικής αρχιτεκτονικής, πάρκα, πλατείες, ελάχιστα αυτοκίνητα, όπου τα λεωφορεία έρχονταν πάντα στην ώρα τους, οι άνθρωποι ήταν πιο ζεστοί, φιλικοί και ανθρώπινοι και, κυρίως, δεν αποκαλούσαν τα γαμημένα πιτόγυρα "σουβλάκια".
Το μόνο δυσάρεστο ήταν ότι η Κική συνελήφθη από την Αστυνομία Αισθητικής για το σαλόνι της και τώρα εξέτιε ισόβια ποινή κάπου στον Άλφα του Κενταύρου.
-Τόσο το χειρότερο, είπε η Νατάσα κι άρχισε να λιάζεται στα γρασίδια.
Αυτά, και να προσέχετε να φυλάγεστε από τις ανεξέλεγκτες εμπνεύσεις μου. Όσο για το φινάλε του Εκλεκτού, αργεί ακόμα, για να αναπτύξω σασπένς, αγωνία και τέθοια.

MegaΔΕΘ

Οκ, το ξέρω, είμαι ποταπός, τέτοια αισχρά λογοπαίγνια ούτε ο Σεφερλής δεν κάνει, άλλα τέθοιος είμαι εγώ, άμα δε σας αρέσει να πάτε στον Μαλάκιους που είναι τρέντης και βγαίνει και στις τηλεοράσεις ας πούμε.
Σήμερα λοιπόν θα σας μιλήσω για την ξεχωριστή εμπειρία της ΔΕΘ, ή απλά της Έκθεσης όπως τη λέμε εδώ πάνω, με πλούσιο φωτογραφικό υλικό (δέστε το σαν αποζημίωση για τα ατέλειωτα κατεβατά που σας χώνω τόσον καιρό ανηλεώς και άνευ βαζελίνης) το οποίο κατά πάσα πιθανότητα ήταν τα πιο άξια πέντε ευρώ που έδωσα τον τελευταίο καιρό.
Ντάξει, δεν ήταν πέντε, έδωσα κι άλλα δύο ενενήντα για ένα θηριώδες λουκάνικο (με την επίσημη σφραγίδα έγκρισης της Σάσα Γκρέι) και έξτρα πικάντικο. Ντάξει, κι άλλα πενήντα λεπτά για το νερό για να μου φύγει το κάψιμο μετά. Κι άλλο ένα ευρώ έκαναν τα εισιτήρια του λεωφορείου πήγαινε-έλα. Τι ζόρι τραβάτε εσείς ρε ματζίρηδες, εσείς μου τα πληρώνετε;
Αλλά πριν πάμε στο ψητό, ακολουθεί πολιτική διαφήμιση.
Ξέρετε τι θα ψηφίσετε στις επόμενες εκλογές; Όχι; Τώρα θα μάθετε. Κι η σωστή απάντηση, φυσικά, είναι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες. Δείτε το νέο δείγμα της εξαιρετικής διαφημιστικής, προπαγανδιστικής θα έλεγαν μερικοί κακοπροαίρετοι, καμπάνιας τους:

Γιατί, βλέπετε, δεν έχει καμία σημασία αν ο ιδιοκτήτης του κλειστού μαγαζιού δεν ήταν σωστός επιχειρηματίας, κοιτούσε να φάει τα λεφτά του κόσμου και τελικά έφαγε τα μούτρα του. Ή αν πήγε κι άνοιξε μαγαζί σε σημείο απ'το οποίο δεν περνάει ούτε ο χρόνος. Ή αν στο σημείο αυτό υπήρχαν άλλα εκατό μαγαζιά που πουλούσαν το ίδιο ακριβώς πράμα. Ή αν, όπως το συγκεκριμένο, το κλειστό αυτό μαγαζί ήταν Κτηματολογικό Γραφείο που μεταφέρθηκε στον Εύοσμο.

Όχι, όχι, όλα αυτά τα έκλεισε ο Βαγγέλης Σαμαράς, που προφανώς είναι κάποιος ξάδερφος του Αντώνη και κινεί τα νήματα πίσω από τον ξάδερφό του.

Αυτή είναι η αφαιρετική λογική που με τόση επιτυχία πρεσβεύει η φιλοσοφική σχολή Καμμένου.

Και τώρα στα της ΔΕΘ.

Όλοι εσείς που ήσασταν προβληματισμένοι για το τι είδους ανταλλακτικά θα βάλετε στο αυτοκίνητό σας, ήρθε η λύση για εσάς.

Ανταλλακτικά SWAG, κυρίες και κύριοι. Γιατί, άσε τους μηχανολόγους και το Top Gear να λένε κάτι μπούρδες για γραμμική ροπή στις χαμηλές στροφές, σειριακά κιβώτια, ανθρακονήματα κι άλλα τέτοια χαζά. Αυτό που μετράει είναι να έχεις SWAG. Ενδείκνυνται δε ιδιαίτερα για μαύρα Ίμπιζα τα οποία οδηγούν Έλληνες μπλόγκερς με εφτά γράμματα που ακούνε Χατζηγιάννη.

Στη συνέχεια έχουμε τις καταπληκτικές ιδιότητες του βραχιολιού ισορροπίας:

Αν, λοιπόν, η σχέση σας έχει τελματώσει, επειδή έχει μπει η ρουτίνα της καθημερινής ζωής, επειδή η γκόμενά σας έβαλε δέκα κιλά σε τρεις ώρες ή σας κρατάει μούτρα επειδή κάποιος ξέθαψε κάτι παλιές ιστορίες με κάτι Ρωσίδες, πάρτε το βραχιολάκι ισορροπίας και όλα θα λυθούν. Αρκεί η γκόμενα να πιστεύει στη δύναμη του βραχιολιού, δηλαδή να έχει IQ κάτω από 5.

Και τελικά, σαν γνωστός φίλος του βιβλίου που είμαι, πέστε το και φύτουλας άμα θέλετε, δε θα παρεξηγηθώ και θα πιω κι ένα ποτήρι χλωροφύλλη στην υγειά σας, καταλήγουμε στο περίπτερο του βιβλίου, όπου έγιναν μερικές συγκλονιστικές αποκαλύψεις, όπως το ότι υπάρχουν βιβλία World of Warcraft.

Γι'αυτούς που θέλουν να δημιουργήσουν ένα ακόμα πιο αδιαπέραστο forcefield παρθενιάς γύρω από τον εαυτό τους και να ασχολούνται έτσι απερίσπαστοι με την ιερή τέχνη του WoW. Το επόμενο στάδιο είναι το "ΠΑΟΚ κι ας μη γαμήσω ποτέ".

Ένα βιβλίο για σκυλάκια, από το Γιάννη Κοκάλα. Είναι μέρος της γνωστής σειράς βιβλίων, που περιλαμβάνει επίσης τα εξής βιβλία, που δυστυχώς δεν κατάφερα να βρω: την "Ψυχολογία των Ομοφυλοφίλων", του Ιάκωβου Ντιγκιντάγκα, την "Εισαγωγή στο Εμπόριο της Πατάτας" από τη Γεωργία Τσιγγάνου, και τη "Δημοσιογραφική Δεοντολογία" του Ευάγγελου Ψευτόπουλου.

Εδώ έχουμε πάλι το Ευαγγέλιο της Αλήθειας, μέρος μιας άλλης σειράς βιβλίων της οποίας ενδεικτικοί τίτλοι είναι η αθλητική ανασκόπηση "Άρης: Πρωταθλητής για πάντα", το αισθηματικό μυθιστόρημα "Μια μέρα με δύο φεγγάρια" και η κοινωνικοπολιτική πραγματεία "Οι επιτυχημένες κινήσεις του Γ.Α. Παπανδρέου".

Μερικές από τις εν λόγω συνταγές, έτσι ενδεικτικά, είναι ο σκύλος στιφάδο, ο αρουραίος καπαμά, η σαλάτα από αγριόχορτα που φύτρωσαν στις ρωγμές του πεζοδρομίου, τα γεμιστά με άζωτο και οξυγόνο και ο παππούς στο φούρνο με πατάτες.

Αλήθεια, σου μίλησε ο θεός; Αλήθεια; Καμ ον, Αϊλίν.

Εγώ εξακολουθώ να είμαι ποταπός, αλλά το ζήτημα είναι στην πραγματικότητα εξαιρετικής σοβαρότητας. Τι μπορεί να είπε ο θεός στην Αϊλίν; Να κατεβάσει τα σκουπίδια; Ποια είναι η αγαπημένη του μπάντα, οι Bad Religion ή οι Rotting Christ? Μήπως τις είπε όλη την αλήθεια για τους ΕΛ και τον Πολέμαρχο; Και επιπλέον, τι γλώσσα μιλάει ο Θεός; Ελληνικά; Γερμανικά; Σουαχίλι; Μήπως Κλίνγκον; Αγοράστε αυτό το εξαίρετο βιβλίο για να μάθετε.
Διάλειμμα για κατούρημα:

Προσπάθησα πραγματικά να ακολουθήσω τις οδηγίες και να ανοίξω τη βρύση με το πόδι μου, μέχρι που έπαθα κράμπα. Τότε μια παράτολμη ιδέα μου ήρθε: να δοκιμάσω με το χέρι. Και, ω θαύμα! Πέτυχε. Κοίτα να δεις. Watch out we got a badass over here και τα συναφή.

Συνεχίζουμε:

Αυτό, κυρίες και κύριοι, είναι ένα εξαιρετικό δείγμα επιτυχημένου μάρκετινγκ. Βάζεις τίτλο "Αληθινή αγάπη και άλλες ιστορίες" για να το αγοράσουν οι γυναίκες, και στο εξώφυλλο μια τύπισσα με εκτεθειμένα τα ευμεγέθη τσιτσία της (που λένε και σον Πόντον) για να το αγοράσουν και οι άντρες. Μπορεί ο συγγραφέας να λέγεται Παλαβός, αλλά είναι πιο γνωστικός απ'όλους μας.

Ε...τίποτα. Η γάτα σου δε σκέφτεται τίποτα. Γενικώς τα ζώα δε σκέφτονται. Το μόνο που νοιάζει τη γάτα σου είναι να φάει, να κοιμηθεί, να χέσει και να της χαϊδέψεις την κοιλιά. Από την άλλη, αν χρειάζεσαι ολόκληρο βιβλίο για να το καταλάβεις αυτό, μάλλον σκέφτεται πιο πολλά από σένα.

Ο δικηγόρος του Μάικ του Φασολάκη έχει ήδη ετοιμαστεί να καταθέσει μήνυση εναντίον αυτού του αισχρού αντιγραφέα. Και είμαι σίγουρος ότι όλα τα δικαστήρια θα τον δικαιώσουν. Μάικ, είμαστε όλοι στο πλευρό σου.

Ε...δεν καταλαβαίνω. Δε χρειάζεται καμία τέχνη για να έχεις πάντα δίκιο. Αρκεί να είσαι γυναίκα, κι έρχεται αυτόματο.

Δε θέλω να φανώ κακός ή κάτι τέτοιο, γιατί το πιθανότερο είναι ότι θα μου γυρίσει μπούμερανγκ, αλλά όταν το μόνο που έχεις να πεις πάνω στο θέμα του σεξ έχει να κάνει με παλάμες, τότε μάλλον δε θα έπρεπε να γράφεις για το θέμα in the first place, am I right or what για να μην ξεχνάμε ότι έχουμε κι ένα Proficiency με A εδώ μέσα.

Αυτό είναι ένα βιβλίο που θα ήθελα πραγματικά να διαβάσω κάποια στιγμή, κι επίσης ένα άλλο βιβλίο που θα ήθελα πραγματικά να διαβάσω κάποια στιγμή είναι το "Πώς να βγάζετε φωτογραφίες σε χώρους με δυνατό φωτισμό χωρίς να πέφτουν πάνω αντανακλάσεις και να σας γαμάνε όλη τη φωτογραφία", ή κάτι τέτοιο.

Ούτε κι αυτό το καταλαβαίνω. Συνήθως οι αριθμοί δεν έχουν βάρος, εκτός αν τους διαβάζεις στην οθόνη της ζυγαριάς. Μια άλλη εξαίρεση αριθμού που έχει βάρος είναι το τρία, αλλά μόνο όταν ανήκει στον τσολιά.

Το καταλάβατε; Είναι βαριά τα τρία του τσολιά, αριθμός με βάρος...

-Ναι, Στάθη Παναγιωτόπουλε, το καταλάβαμε.

Α, οκ, γιατί φοβήθηκα.

Δεν ξέρω, εγώ δεν έχω νικέλινο τιμόνι. Ή προαύλιο. Ή παπάκι. Ίσως να είναι του Μήτρογλου. Θα πρέπει να το διερευνήσουμε.

Αυτό τώρα είναι παιδικό βιβλίο, ε; Λίγο ύποπτος αυτός ο τίτλος. Αν πάντως εσείς ξέρετε κάποια που θα ήθελε να είναι σκλάβα στη Νέα Ελλάδα, πείτε της να μου τηλεφωνήσει στο 6969696969 για να ζήσει μοναδικές στιγμές. Σε περίπτωση που μας διαβάζουν μικρά παιδάκια εννοώ να μου σιδερώνει τα σώβρακα και να μου μαγειρεύει παστίτσιο.

Και εδώ ακολουθεί το τελειωτικό χτύπημα, αυτό που με έκανε να χάσω κάθε θέληση για ζωή για περίπου τρία δευτερόλεπτα και εν ολίγοις είναι everything that's wrong with America.

Είναι ντροπή. Είναι ντροπή, λέγω, και αίσχος, να κυκλοφορούν τέτοια αίσχιστα πορνογραφήματα, που περιέχουν τόσο απερίφραστες χυδαιότητες, προστυχιές και ανωμαλίες στον τίτλο τους ακόμα! Η Ντόρα αγαπάει τον Μπουτς; Και μάλιστα να τα δίνουμε να τα διαβάζουν τα παιδιά μας; Οικτίρω την ανθρωπότητα. 

Πού είναι ο Άνθιμος; Πού είναι ο Πάπας Φραγκίσκος; Γιατί δε λένε τίποτε για όλα αυτά; Μυρίζομαι εβραιοσιωνιστική συνωμοσία, που στόχο έχει να εθίσει τα παιδιά μας από μικρά στο να αγαπάνε τον Μπουτς, ώστε μεγαλώνοντας να γίνουν ακόμη πιο πρόθυμα πορνίδια.

-Θωμά, φάε ένα Σνίκερς.

Γιατί;

-Γιατί κάνεις σαν χριστιανοβαρεμένος οπαδός του Λιακόπουλου όταν πεινάς.

Εντάξει, στάνιαρα.

Αυτά, και να προσέχετε αν πάτε στη ΔΕΘ, μπορεί να κυκλοφορούν αδέσποτοι Πρωθυπουργοί, Αλέξηδες Τσιπρανδρέου και αναμορφωτές του ΠΑΣΟΚ και της Κεντροαριστεράς εν γένει.

Sends shivers down my spine

Σήμερα, αγαπητοί φίλοι, θα μιλήσουμε για ανατριχίλες. Όχι όμως τις καλές ανατριχίλες, αυτήν ξέρω γω που νιώθεις όταν ακούς το Rhapsody (α, ρε Φρέντι, πού πήγες και μας άφησες σε έναν κόσμο γεμάτο ατάλαντους και Μπίμπερ) ή βλέπεις μια γαμάτη σκηνή ξύλου και δράσης σε ταινία ή έχεις ένα μελαχρινό μωρό από δίπλα και σου χαϊδεύει τα μαλλιά, προς το παρόν, αχέμ αχέμ, ναι. Τις κακού είδους ανατριχίλες. Τις ανατριχίλες από φόβο κι αηδία.
Και φυσικά δεν πρόκειται να ασχοληθούμε με πράγματα που είναι οπτικώς αηδιαστικά, όπως το να βρεις μια κατσαρίδα, ο εμετός, ή το να βρεις μια κατσαρίδα στον εμετό σου. Θα επικεντρώσουμε κυρίως σε πράγματα που είναι αηδιαστικά με μια πιο πνευματική, ίσως και ηθική πλευρά του ζητήματος. Και υπόσχομαι ότι θα πονέσει.
-Γιατί μας το κάνεις αυτό ρε;
Γιατί καταστρέψατε τη σχέση μου με την Κατερίνα, οπότε κι εγώ τώρα σας εκδικούμαι.
Α! Όπως ίσως θα καταλάβατε, αυτή η εγγραφή είναι ένα είδος λίστας. Αλλά επειδή ο Μανωλιός έχει μια αλλεργία στις λίστες, δε θα βάλω κουκκίδες και τέθοια, θα το κάνω με παραγράφους, για να μην κλαίει.
Ξεκινάμε με την κατηγορία "Τηλεοπτική εκπομπή με ζωντανούς ανθρώπους". Εδώ θα μπορούσα να διαλέξω στην τύχη, πετώντας βελάκια σε έναν πίνακα που έχω καρφιτσώσει όλα τα ριάλιτι του MTV, αλλά ως υπεύθυνος αναλυτής που είμαι, νομίζω ότι δεν υπάρχει πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα από το My Super Sweet Sixteen.
Ως γνωστόν, αν θέλει κανείς να προσωποποιήσει τη ματαιοδοξία, αρκεί να βρει ένα έφηβο κοριτσάκι με πλούσιο μπαμπά. Και το MTV έκανε ακριβώς αυτό: βρήκε καμιά πενηνταριά από δαύτα, και τα κινηματογράφησε στο peak της ηλιθιότητας και ματαιότητάς τους. Το πάρτι των δέκατων έκτων γενεθλίων τους.
Θυμάμαι ακόμα ότι ένα από δαύτα μόλις είδε το δώρο του, άρχισε να κλαίει, να τσιρίζει και να βρίζει τους γονείς της ότι δεν την αγαπάνε. Ποιο ήταν το δώρο; Ένα αυτοκίνητο. Αλλά όχι αυτό το συγκεκριμένο αυτοκίνητο που ήθελε. Καταλάβατε τώρα; Αν εγώ είχα αυτό το πράμα για κόρη, θα επέστρεφα το αυτοκίνητο και θα της έφερνα μια βαλίτσα. Για να μαζέψει τα πράματά της και να ξεκουμπιστεί απ'το σπίτι μου.
Στην κατηγορία "κινούμενο σχέδιο", νικητής είναι ο Μπομπ Σφουγγαράκης μετά την τέταρτη σεζόν. Και ναι, έχω ακουστά το Happy Tree Friends, αλλά δεν πείθομαι, γιατί το HTF ήταν πάντα και επίτηδες αηδιαστικό, ενώ ο Μπομπ κάποτε ήταν καλός, αλλά έγινε αηδία χάρη στην ανικανότητα του συγγραφικού τιμ.
Όλα τα αστεία έχουν πλέον αντικατασταθεί με μασημένες τσιχλόφουσκες, πράσινες γλίτσες, τρίχες, πλοκάμια και άλλα πράματα που δε θα έπρεπε να φαίνονται αστεία σε ανθρώπους με ηλικία ή IQ πάνω από 10. Επίσης, όλοι οι χαρακτήρες έχουν ισοπεδωθεί. Παλιά ο Πάτρικ ήταν ένας ηλίθιος με ξαφνικές εκλάμψεις εγκεφαλικής λειτουργίας κι ο Καβούρης ένας φραγκοφονιάς με στοιχειώδεις ηθικές αρχές και αξιοπρέπεια. Τώρα ο Πάτρικ είναι σκέτος ηλίθιος κι ο Καβούρης σκέτος φραγκοφονιάς.
Αλλά ο χειρότερος απ'όλους είναι ο Μπομπ. Πάντα ήταν ο υπεύθυνος υπάλληλος που αγαπάει τη δουλειά του και πάντα η σχέση του με τον Καλαμάρη ήταν λιγότερο αμφίδρομη απ'όσο νόμιζε, αλλά πλέον και στα δύο έχει φτάσει σε επίπεδα αρρωστημένης εμμονής που μόνο αυτό που μας παρουσιάζεται σαν απόλυτος έρωτας στο Twilight τα έχει ξεπεράσει.

Πλάκα δεν έχει που αυτό το τραγούδι το βάζουν όλοι στους γάμους τους;
Στην κατηγορία του αναγνώσματος, τώρα, πιστεύετε ίσως ότι κερδίζει το Twilight, αλλά όχι. Η επιλογή μου είναι το γνωστό σε όλους μας "Πηδάλιον", του μοναχού Νικόδημου. Όπως ίσως σας έχω ξαναπεί, δε θα χαρακτήριζα ποτέ τον εαυτό μου φαν της Χριστιανικής θρησκείας. Ακόμα κι έτσι, θα μπορούσα, υπό τις κατάλληλες συνθήκες, να εκτιμήσω κάποια κυρήγματα αγάπης, ειρήνης, κοινοκτημοσύνης, ιμάτζιν ολ δε πίπολ κτλ.
Παρ'όλα αυτά, θα πρέπει κάποιος να έχει φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα σεξουαλικής αυτοκαταπίεσης και καλπάζουσας ψυχασθένειας για να κάτσει να βγάλει ολόκληρο συγγραφικό πόνημα στο οποίο περιγράφει τα είδη της μαλακίας και το πώς θα πρέπει να τιμωρείται κάθε ένα από αυτά. Το μόνο είδος μαλακίας που θα έπρεπε να τιμωρείται είναι αυτό που δέρνει κάτι τέτοιους "πατέρες της Εκκλησίας".
Η κινηματογραφική ταινία, τώρα, ε, ναι, το μαντέψατε, είναι το Twilight. Και δεν έχει να κάνει καθόλου με τις ερμηνείες του Ρόμπερτ Πάτινσον (ο οποίος άλλωστε έχει αποκηρύξει το Twilight και μαθαίνω ότι έχει αξιοπρεπείς επιδόσεις σε ανθρώπινες ταινίες) και της Κρίστεν Στιούαρτ, που θα έτρωγαν γιούχα ακόμα και σε παράσταση νηπιαγωγείου.
Ούτε με το ότι η αγάμητη συγγραφεύς επιλέγει να κακοποιήσει βάναυσα το μύθο του βρικόλακα και του λυκάνθρωπου, βάζοντας βρικόλακες να στραφταλίζουν σαν ντισκόμπαλες στον ήλιο και τους λυκάνθρωπους να μπορούν να γίνουν λύκοι όποτε θέλουν κι όχι απαραίτητα με την πανσέληνο. Όχι, αυτά είναι πταίσματα.
Αλλά, ρε πούστη μου, έχεις έναν τύπο εκατόν πόσο χρονών, να κάθεται και να παρακολουθεί μια δεκαεφτάχρονη μαθητριούλα να κοιμάται. Κι όλα τα αγάμητα νομίζουν ότι αυτό είναι έρωτας. Ε, μετά μου λες εμένα γιατί πάει η κοινωνία κατά διαόλου και κάτι πορνόγεροι παντρεύονται εικοσάχρονα κοριτσάκια.
Στην κατηγορία του βίντεο κλιπ, ίσως θα περιμένατε κάποιο Black Hole Sun, ή κάποια από τις εκτρωματικές εμπνεύσεις της Γκάγκαλης, αλλά θα σας ξαφνιάσω επιλέγοντας βίντεο κλιπ από μια χαρντ ροκ μπάντα των αρχών του 80, της οποίας ο κιθαρίστας στον ελεύθερο χρόνο του είναι και Μέντορας του Τζακ του Εκλεκτού.

Ο Γρηγόρης τώρα θα σας πει ότι λέω βλακείες, δεν πιστεύω στ'αλήθεια ότι αυτό είναι το αηδιαστικότερο βίντεο έβερ κι ότι είναι απλά μια αισχρή δικαιολογία για να σας βάλω με το ζόρι να ακούσετε Βαν Χέιλεν επειδή μ'αρέσουν εμένα. Αλλά δεν ισχύει. Γιατί δε χρειάζεται καν να ακούσετε το τραγούδι (αν και δε θα σας χαλάσει κιόλας).
Το μόνο μέρος που είναι αηδιαστικό από όλο το βίντεο είναι η εισαγωγή (στο ότι το κυρίως βίντεο δεν είναι αηδιαστικό αλλά μάλλον σεξουλιάρικο βοηθάει και το παίξιμο του θεού Έντι που θα έφερνε ρίγη καύλας ακόμα και στην Κρίστεν Στιούαρτ), αλλά, ω θεοί, αυτή η εισαγωγή κάνει για 10 Black Hole Sun.
Έχουμε λοιπόν το Γουάλντο, όχι αυτόν με την κόκκινη μπλούζα που τον ψάχνει όλος ο κόσμος, ένα ελεεινό σπασικλάκι, και τη μάνα του, τραγική θεούσα που δε θα μπορούσε να καυλώσει ούτε πεζοναύτη που ήρθε με άδεια απ'το Αφγανιστάν, να το ετοιμάζει για την πρώτη μέρα του σχολείου, λέγοντας με ύφος, τόνο και αναστεναγμούς "Σάσα Γκρέι εν ώρα καθήκοντος", sweet, sweet Waldo. Στο γιο της!
Και συνεχίζει, στο ίδιο λάγνο ύφος, λέγοντάς του "ελπίζω να κάνεις μερικούς φίλους φέτος"! Τι τους θες μωρή ανώμαλη; Για να τους αποπλανήσεις κι αυτούς; Μαλάκες μου, έχω φρικάρει τόσο που έτσι μου έρχεται να μαδήσω τις κωλότριχές μου, να φτιάξω με αυτές αυτοσχέδια κιθάρα και να μάθω να παίζω το Eruption, με το αυτί.
Το είδος ρουχισμού, που επιλέγω για τη λίστα, μάλλον δεν πρόκειται να κάνει εντύπωση σε κανέναν. Πρόκειται για τα γνωστά και σιχαμερά Crocs. Διάολε, υπάρχει τίποτε άλλο να πω; Έχει χυθεί τόσο διαδικτυακό σπέρμα, από τον ίδιο τον Μέγα Άρχοντα του Σύμπαντος Μάντοξ none the less, και όλα συνοψίζονται στην εξής απλή πρόταση: όσο ωραίος και να είσαι, όσα ψυχικά ή σωματικά χαρίσματα και να έχεις, δεν, επαναλαμβάνω ΔΕΝ, πρόκειται να γαμήσεις φορώντας Crocs.
Ακόμα και το έμβλημά τους είναι γελοίο. Να παίρνεις έναν κροκόδειλο, ένα φοβερό σαρκοβόρο ερπετό μήκους κάτι μέτρων και με μπόλικα σουβλερά δόντια που ξεσκίζουν παιδάκι σε οκτώ δευτερόλεπτα, και να το κάνεις να μοιάζει άκακο και φιλικό σαν τον Μπάρνεϊ τον Μεγάλο Μωβ Παιδεραστή Δεινόσαυρο. Lame as fuck.
Όπως λέγαμε και πριν, το παίξιμο του θεού Έντι είναι αρκετό για να καυλώσει ακόμα και ευνουχισμένους καλόγερους. Κάτι που δεν ισχύει για το τραγούδι που ακολουθεί, το οποίο θα ακούσετε ολόκληρο γιατί έτσι λέω εγώ:

Το τραγούδι αυτό, από άποψη ενορχήστρωσης, είναι μια βαρετή παπαριά χωρίς κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, κι αυτό δε βοηθάει και πολύ το τραγούδι. Επίσης δεν βοηθάνε πολύ το τραγούδι οι στίχοι, από τους οποίους ξέρω μόνο τον πρώτο, "it's been seven hours and x minutes since you've left" ή κάτι τέτοιο, το οποίο δεν είναι παρά ένα love song που ο πρωταγωνιστής έχει τέτοια εμμονή με το έτερον ήμισυ που μετράει τις ώρες και τα λεπτά που είναι χώρια, ΜΠΛΟΥΕΡΓΚ.
Κάτι άλλο που δε βοηθάει είναι η εμφάνιση της Σινέντ Ο'Κόνορ, η οποία είναι κοντή, έχει μπυροσκεμπέ και ξυρισμένο κεφάλι, κάτι που με παραπέμπει πιο πολύ σε σαραντάρη νταλικέρη από την Κόρινθο παρά σε ερωτική τραγουδίστρια. Αλλά αυτό που δε βοηθάει καθόλου είναι η φωνή της αντιπαθούς Σινέντ, την οποία, με τη γνωστή ευφράδεια που με διακρίνει, θα περιέγραφα ως "δυσκοίλια φάλαινα που έφαγε πολλές γαρίδες χθες το βράδυ".
Α, και κάτι ακόμα που δε βοηθάει είναι ότι αυτό το τραγούδι είναι διασκευή από τον Prince. Και δεν ξέρω τι ακριβώς λέει αυτό για μένα, αλλά πρώτα θα γαμούσα τον Prince και μετά τη Σινέντ.

Τώρα, για το αηδιαστικότερο επάγγελμα, μη φανταστείτε βοθρατζήδες και σκουπιδιάρηδες, μιλάμε για πνευματικού επιπέδου αηδία. Αν υπήρχε επάγγελμα παιδεραστής θα το έβαζα, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει-ή, ίσως να υπάρχει, αλλά αυτός ο ισχυρισμός μάλλον δε θα χαροποιήσει πολύ τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.
Επομένως, πηγαίνουμε στην αμέσως χειρότερη (καλύτερη; χειρότερη; δεν ξέρω, μπερδεύτηκα) εναλλακτική: τις τηλεκατίνες. Και δεν εννοώ τόσο πολύ τον τύπο "Πουλόπουλος", που είναι μεν μια σιχαμερή κάμπια αλλά ασχολείται μόνο με το τι βρακί φόρεσε η τάδε τελειωμένη σελέμπριτι. Που γίνανε όλοι σελέμπριτι μη χέσω. Ο μόνος αληθινός σελέμπριτις είναι ο Χωστήρας.
Όχι, όχι, εννοώ έναν πολύ πιο χαμερπή, γλοιώδη κι επικίνδυνο τύπο, που ευτυχώς τείνει να εξαφανιστεί από την ελληνική τελεόραση: τον τύπο "Τατιάνα-Μικρούτσικος-Πάνια-Τζέρι Σπρίνγκερ". Αυτόν που βγάζει στον αέρα διαφόρους πικραμένους χαμηλού νοητικού επιπέδου, να κλαίνε, να τσακώνονται και να βρίζονται για να κρατήσει απασχολημένους κάτι άλλους πικραμένους χαμηλού νοητικού επιπέδου.
Και θεωρούν ότι επιτελούν και κοινωνικό έργο τα καθιζήματα.
Αν θέλετε τη μία και μοναδική απόδειξη ότι δεν υπάρχει πραγματική δικαιοσύνη στον κόσμο που ζούμε, αυτή είναι ότι οι γυμνοσάλιαγκες που βγάζουν τέτοιου είδους εκπομπές κυκλοφορούν ελεύθεροι και κύριοι αντί να σαπίζουν στα βαθύτερα μπουντρούμια που υπάρχουν.
Και έτσι, κυρίες, κύριοι και απροσδιορίστου φύλου, φτάνουμε στο τελικό μας βραβείο: τον αηδιαστικότερο άνθρωπο. Αυτόν που θα παραλάβει το βαρύτιμο Χρυσό Αγαλματίδιο του Ξερνώντος Πήτερ Γκρίφιν. Οι υποψήφιοι πολλοί: οι προαναφερθείσες τηλεκατίνες, ο Μπίμπερ, η Μάιλι Σάιρους, χιλιάδες πολιτικάντηδες ανά τον κόσμο, παιδέρες, τοκογλύφοι, αριστεροί, χίπστερς και λοιπά ξεράσματα. Αλλά μόνο ένας θα κατακτήσει το πολυπόθητο βραβείο. And the winner/wiener (αχα καλό ε;) is...
...η κυρία (ο Μάικολ να την κάνει) Λιάνα Κανέλλη.
Δε με απασχολεί το ότι εκλέγεται επί σειρά ετών βουλευτής με ένα κόμμα που στηρίζεται σε μια απόλυτα ανεδαφική και αποδεδειγμένα αποτυχημένη ιδεολογική πλατφόρμα, το οποίο δεν έχει να προτείνει τίποτε απολύτως πέρα από αόριστες παπαριές περί λαϊκού ξεσηκωμού, και το οποίο είναι τόσο δημοκρατικό που όποιος παρεκκλίνει μισό σημείο από τη γραμμή θεωρείται αυτόματα εχθρός του Κόμματος και του Λαού, καπιτάλας και φασίστας.
Ούτε ότι τα κάνει όλα αυτά έχοντας γίνει γνωστή ως παρουσιάστρια σε καπιταλιστικά κανάλια.
Ούτε ότι η επιχειρηματολογία της είναι ανύπαρκτη και βασίζεται στο να μην αφήνει τον συνομιλητή της να ολοκληρώσει και αισχρά συγκινησιακά κόλπα όπως τότε με το ψωμί και το γάλα μέσα στη Βουλή.
Αλλά το άχυρο που ξεχείλισε το ποτήρι (ή κάτι τέτοιο) ήταν φυσικά η φάση με τον Κασιδιάρη, μετά την οποία περιφερόταν από κανάλι σε κανάλι με μαυρισμένο-μακιγιαρισμένο μάτι, σαν το κλαμένο μουνί, τσιρίζοντας κορώνες περί δημοκρατίας.
Κάνοντας έτσι τον κόσμο να πάρει το μέρος του εκπροσώπου μιας συμμορίας ηλίθιων υπανθρώπων, της οποίας η πρόταση για να καλυτερέψει η ζωή μας είναι να κοπανάμε όποιον είναι πιο μελαχρινός από εμάς.
Παραδεχτείτε το. Όσο τριμάλακας κι αν είναι ο Κασιδιάρης κι όσο σκατά κι απόσκατα αυτά που πρεσβεύει (που είναι και μάλιστα πολύ), όλοι μας νιώσαμε κάποια ικανοποίηση που κάποιος βρέθηκε να τις ρίξει μερικές ανάποδες.
Κι αυτό είναι πραγματικό κατόρθωμα.
Μπράβο, Λιάνα. Άντε στα τσακίδια τώρα.
Αυτά, και μην ξεχάσετε να σφουγγαρίσετε το ξερατό από το πάτωμα.

Ο Γρηγόρης στην Πόλη των Θαυμάτων

Όπως ίσως καταλάβατε, ο Γρηγόρης, αλλιώς The Artist Formerly Known As Master, πάτησε το πόδι του στην Ερωτική Πόλη, Φτωχομάνα, Συνταγματική Νομαρχία του Πανίκα, Δημαρχάτο του Κρασοπατέρα, Μπαξέ Τσιφλίκι και Καλαμαριά γωνία και τα λοιπά και τα λοιπά, και εγώ παριστάνω το Άσπρο Κουνέλι του (αυτό ακούστηκε λίγο κάπως, κι επίσης μάλλον πρέπει να κόψω τους μπάφους), και αυτό θα συζητηθεί και σήμερα.
Αλλά πρώτα, θα συζητήσουμε μερικά άσχετα πράγματα που ανακάλυψα τις τελευταίες μέρες και δεν ήξερα που να τα τσοντάρω.
Αρχικά, ήρθε η ώρα να αποκαλυφθεί πού ακριβώς οφείλεται η μεγάλη (;) επιτυχία (;) της θριαμβευτικής (;) επανόδου της Lady Gaga.

Ναι, αγαπητοί μου φίλοι, σε περίπτωση που είχατε ξεγελαστεί, ούτε τα βίντεο στο Youtube, ούτε οι φιλότιμες προσπάθειες των ραδιοφωνικών παραγωγών, ούτε το ατελείωτο πρήξιμο που έκανε το επίσημο Twitter της Γκάγκαλης (η οποία τον τελευταίο καιρό κάνει ανησυχητικά ανθρώπινες στιλιστικές επιλογές και οι ειδικοί έχουν αρχίσει να εκφράζουν φόβους για την ψυχική της υγεία), ευθύνονται για την απήχηση της νέας της προσπάθειας. 

Ούτε φυσικά κι αυτό το χαρτί στον τοίχο το κόλλησε ένας άκυρος little monster (όπως χαϊδευτικά αυτοαποκαλούνται οι σκληροπυρηνικοί φαν της Γκαούγκαγκα, προφανώς γιατί το είδωλό τους είναι το τέρας το ίδιο και δεν ξέρω αν σας το έχω πει αλλά λατρεύω τη Lady Gaga και θεωρώ ότι είναι η καλύτερη ποπ καλλιτέχνις των καιρών μας) που ήθελε να κάνει κι αυτός το κομμάτι του.

Όχι, όχι. Αυτή εδώ η φοβερή αφίσα, τυπωμένη ασπρόμαυρη, σε φύλλο Α4, με μια φωτογραφία της Γκαγκαδιασμένης που εύκολα βρίσκει ο κάθε πικραμένος στο Google, και κολλημένη πάνω σε μια παλαιότερη αφίσα με σελοτέιπ, είναι ειδικά προμελετημένη και σχεδιασμένη από το ακούραστο τμήμα προπαγάνδας της Γκα-γκα-ου-λα-λα για να προσηλυτίσει κάθε άπιστο Θωμά (ή και άλλο όνομα, δεν ξέρω) στο μεγαλείο της.

Γκέμπελς, παραιτήσου τώρα.

Επίσης, ανακάλυψα πού δε θα απευθυνθώ ποτέ σε περίπτωση που έχω τεχνικό πρόβλημα με τον υπολογιστή μου:

Θα μου πείτε τώρα, "γιατί γίνεσαι κακός; Με την ορθογραφία του θα σου φτιάξει τον υπολογιστή;" και απαντάω ότι αν ήταν καμία λέξη τύπου ασκαρδαμυκτί, ή ανεξιθρησκία που δεν γράφεται με ει όπως η θρησκεία, ή Ναβουχοδονόσωρ, θα το συγχωρούσα μάλλον, αλλά οι καταλήξεις των ρημάτων είναι κάτι που μαθαίνουμε στην τρίτη δημοτικού.

Επομένως ο συγκεκριμένος τεχνικός δεν έχει βγάλει την τρίτη δημοτικού κι άρα θα μπορούσα απλά να πάω στο δημοτικό της γειτονιάς μου και να περιμένω να έρθει κανένα οκτάχρονο να μου το φτιάξει, αν βεβαίως το να στηθώ έτσι στο άκυρο έξω από ένα δημοτικό δεν είχε τα αρνητικά connotations του παιδεραστή.

Και το άλλο καλό είναι η Μέρα Θετικής Ενέργειας, ένα promotional event που διοργανώνει η Αμίτα Μόσιον κάθε χρόνο διοργανώνοντας συναυλία με υπέρτατους καλλιτέχνες του βεληνεκούς της Φουρέιρα, του Σταν και του Μάστερ Τέμπο, η οποία φέτος θα γίνει την Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου.

Μάλιστα, στο τρέιλερ της συναυλίας αυτής διαφημίζουν και έναν "σπέσιαλ καλεσμένο-έκπληξη", ο οποίος, με βάση την ημερομηνία που επιλέχθηκε και γενικότερα την αντίληψη που έχουν αυτοί οι άνθρωποι για τη θετική ενέργεια στο κεφάλι τους, είναι πάρα πολύ πιθανό να είναι ο Μητσοτάκης.

Always look on the bright side of life, παίδες.

Και τώρα ήρθε η ώρα για το σοβαρό θέμα της ημέρας: την έλευση του Γρηγόρη στην ερωτική πόλη και ταλιμπάν και ταλιμπάν.

Αυτό, γιατί με έπρηξε.

Από το πρωί, ο αγαπητός Γρηγόρης με πήρε δεκαέξι εκατομμύρια εφτακόσιες εβδομήντα εφτά χιλιάδες διακόσια δεκαέξι τηλέφωνα προσπαθώντας να μάθει ποιο λεωφορείο να πάρει για να πάει πού, αφού πρώτα κατάφερε να πάρει το 31 προς τη λάθος κατεύθυνση, να φτάσει στο ΚΤΕΛ και να κάνει τον κύκλο.

Εντέλει πήγε και είδε τη Φαίη, που τόσο πολύ τον είχε εντυπωσιάσει από τις φωτογραφίες στο ίντερνετ, και τελικά απογοητεύτηκε. Τώρα, αν πάω να πω για γυναίκες που δημιουργούν μεγάλες προσδοκίες και τελικά σε ρίχνουν τουλάχιστον πεντέξι από σας θα μου πείτε να μη σας ζαλίζω πάλι τον έρωτα με τη Χριστίνα και θα έχετε και δίκιο.

Άλλωστε η Φαίη δεν είναι γυναίκα αλλά το σπίτι που ήθελε να πιάσει.

Και ξανάλλωστε, ο Γρηγόρης δεν κάνει πλέον τέτοια πράματα, είναι engagé.

Και ξαναμανάλλωστε εγώ την έχω ξεπεράσει τη Χριστίνα.

Κόφτε το δούλεμα, αλήθεια λέω.

Να μη σώσει ο Γρηγόρης να χαρεί τον έρωτά του.

Είδες, δεν είπα το όνομά της, σέβομαι την επιθυμία σου να μην γίνει βούκινο η κοπέλα.

Μέχρι να αρχίσει να ψάχνει για άλλα υποψήφια σπίτια, ο Γρηγόρης είχε λίγο χρόνο κενό για να τον τιμήσω με την παρουσία μου, από τις τρεις μέχρι τις πέντε. Εγώ εκείνη την ώρα είχα τόσο σοβαρές ασχολίες να κάνω που λίγο έλειψε να κάτσω να παρακολουθήσω Κωνσταντίνου και Ελένης, οπότε αποδέχτηκα την πρόσκλησή του.

Στο λεωφορείο, η καλή μου τύχη ξαναχτύπησε. Πετύχαμε, σε δρόμο μιας λωρίδας χωρίς αντίθετο ρεύμα, σκουπιδιάρικο, που μας έφαγε ένα γερό πεντάλεπτο της ζωής μας. Μπορώ να πω ότι οι ώρες που αμολάει τα σκουπιδιάρικά της η υπηρεσία της καθαριότητας του Δήμου Θεσσαλονίκης είναι αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσες. 

Βέβαια είχε και καλύτερο. Βλέπετε, όλα τα παράθυρα του λεωφορείου ήταν ορθάνοιχτα, γιατί ποιος τα κλείνει για να βάλει κλιματιστικό όταν έχει μόνο 30 βαθμούς έξω, τζάμπα πετρέλαιο θα καίμε τώρα; Έτσι, όση ώρα περιμέναμε κολλημένοι πίσω από το σκουπιδιάρικο, κατέκλυζε τα ρουθούνια μας αυτό το θεσπέσιο άρωμα, μια μίξη σάπιων φαγητών, φαγητών που δεν πρόλαβαν να σαπίσουν ακόμα και μερικές απαλές νότες από σκατωμένα κωλόχαρτα.

Θυμίστε μου να πάω να παίξω ένα Τζόκερ μια από αυτές τις μέρες.

Τέλος πάντων φτάνει το λεωφορείο στην Αριστοτέλους, κι εκείνη τη στιγμή παίρνει τηλέφωνο ο Γρηγόρης. Εδώ προκύπτουν τα εξής τρία προβλήματα:

α) Είμαι λίγο περήφανος στα αυτιά, κάτι που μπορεί να έχει ή να μην έχει τίποτε να κάνει με την ένταση που βάζω στα ακουστικά μου.

β) Ο Γρηγόρης έχει το πολύ κακό συνήθειο να μιλάει σε ταχύτητα "grab a brush and put a little make up", το οποίο ευτυχώς αναγνωρίζει κι ο ίδιος και η παραδοχή είναι το πρώτο βήμα προς τη θεραπεία.

γ) Η στάση Αριστοτέλους είναι ακριβώς η στάση στην οποία γίνεται η επιδρομή των βαρβάρων, όλοι τρέχουν, καλπάζουν, ποδοπατιούνται, τσιρίζουν και γενικώς οχλαγωγούν για να προλάβουν την πολυπόθητη θέση και να μην ξεροσταλιάζουν τρεις ώρες.

Επομένως αυτός κάτι μου έλεγε, εγώ δεν άκουγα, για να μη φανώ αγενής απάντησα το κλασικό "ναι, ναι, ναι" που απαντάς όταν δεν ακούς τι σου λέει ο άλλος και κάπως έτσι καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι έχει έρθει κι η αδερφή μου μαζί, ενώ δεν είχε έρθει.

Απογοητεύτηκε πολύ, περιττό να σας πω.

Στη συνέχεια περπατήσαμε προς την Καμάρα και καθίσαμε σε μια καφετέρια, όπου έγιναν συζητήσεις περί μεταλλοσύνης, Μετάλλικα, Μέιντεν, του mash-up "μελωδία του Baby-στίχοι του Psychosocial"...

...του πόσο θεοί είναι οι Παντέρα, για τη φάση που περνάω τους τελευταίους δυο μήνες με τους Βαν Χέιλεν και την οποία δεν προβλέπεται να ξεπεράσω τώρα σύντομα και τουλάχιστον όχι μέχρι να βγάλω το φινάλε του Εκλεκτού, καθώς και για τα μελλοντικά του σχέδια, που, μετά από δεκαέξι ώρες στο πλοίο Χίος-Θεσσαλονίκη, περιλάμβαναν να πάει στην Αθήνα και να το πάρει από εκεί, για να επιστρέψει και να τελειώσει με τα μαθήματά του για το δίπλωμα οδήγησης.

Φυσικά η επιλογή της Αθήνας είχε κι άλλα παράπλευρα οφέλη, καθώς έτσι θα έβλεπε...την Αθήνα, την Αθήνα, την Αθήνα, τα αξιοθέατα της Αθήνας, Ακρόπολη, Θησείο, Σύνταγμα, καθώς και άλλες περιοχές της Αθήνας, που μία από τις οποίες που μου έρχεται έτσι στο μυαλό, χωρίς να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος, είναι για κάποιο λόγο το Ψυχικό.

Είδες όμως, ε, με το γάντι σε σφάζω.

Α, ναι, και να συναντήσει την Κατερίνα-σοκολατίτσα, μπισκοτάκι και λοιπά που ο Ρασκώλος βρίσκει αηδιαστικά.

Άλλα θέματα που συζητήθηκαν ήταν το πόσο του την έσπασε ο αρχιμουνόδουλος που μας περιέγραφε την άλλη φορά, το ότι επίτηδες άνοιξαν το Μετρό του Ελληνικού αφότου έφυγε αυτός για να μην μπορεί να πάει να βρει την Ιωάννα, καθώς και το ότι του επέλυσα την απορία του πώς σκατά πήγαινε κάθε βράδυ η Ελένη Βλαχάκη από το Μαρούσι στα Εξάρχεια.

Τελικά, όπως με ειδοποίησε από το κοντρόλ, κατάφερε να ξεπεράσει τη Φαίη και να βρει άλλο σπίτι στην ίδια περιοχή. Τι ευτυχία.

Αυτά, και να προσέχετε μην τυχόν κι εσάς το λάπτοπ σας ζεσταίνετε πολύ και κολλήσετε πίσω από σκουπιδιάρικο καθώς πάρετε το λεωφορείο για να πάτε στη Φαίη να το φτιάξετε.